Pέα Bιτάλη
Λοιπόν γιατρέ...«... Έβαλε το κεφάλι κάτω και δώστου μέρα νύχτα. Πώς κλειδώνεται ο σπασίκλας στο δωμάτιο
για να πάρει υποτροφία. Έτσι. Βρε χαμός να γίνεται έξω, αυτός εκεί με το βιβλίο στα
χέρια. Βγες μωρέ να σε χτυπήσει λίγο ο ήλιος, να δεις κόσμο. Τίποτα αυτός...»
EXETE διαβάσει κάτι γράμματα γυναικών σε περιοδικά που αναρωτιούνται γιατί δεν νιώθουν
οργασμό; Ρε γαμώτο, έβλεπα στην τηλεόραση τούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να
χοροπηδάνε και τα ?βαζα με τον εαυτό μου. Γιατί δεν νιώθω, ρε παιδί μου, κανένα φανατισμό
για κάποιο κόμμα; Γιατί; Τέτοια συνουσία... Μια ο ένας, μια ο άλλος εναλλάξ και γω
τίποτα? Όσο με βοηθάει η πολιτική μου μνήμη, θυμάμαι μια Ν.Δ. να χαράζει προφητικά
πορείες, τις οποίες κατά ένα περίεργο τρόπο «κώλωνε» να υλοποιήσει και αντίστοιχα ένα
ΠΑΣΟΚ να γιουχάρει αυτές τις κατευθύνσεις που στη συνέχεια και με τεράστια ευκολία
υλοποιούσε. Περίεργη σχέση? Η Ν.Δ. είχε τότε το κακομαθημένο και σνομπ ύφος του παιδιού
που έχει σπουδαίο μπαμπά, πολλώ μάλλον που ο μπαμπάς λεγόταν Καραμανλής, και κοίταζαν τον
κόσμο ανεβασμένοι στους ώμους του. Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη διάλεξε το ρόλο του ταβερνιάρη
στις ελληνικές ταινίες. Αφουγκράστηκε τον κόσμο. Το άλλο μισό. Η ταβέρνα με το μέτριο
φαγητό και την τέλεια και φιλική εξυπηρέτηση. Πώς λες «τηγάνισε δυο πατατούλες, έκοψε μια
ντοματούλα, δεν βαριέσαι ό,τι είχε το πρόσφερε ο άνθρωπος, σκοτώθηκε να μας
εξυπηρετήσει?». Έφαγε ο Έλληνας με τα χέρια, αισθάνθηκε άνετα? «Ίσα ρε, που θα μου πεις
εμένα και ποιος είσαι ?ΣΥ στο κάτω κάτω». Τα ?ξερε αυτά ο Παπανδρέου, πήρε την κούρσα,
κάθισε στο τιμόνι και, αντί να μας πάει στον προορισμό μας, αυτός μας πήγε γύρω γύρω να
«γράφει το ρολόι», αλλά μας έδειξε μέρη που δεν είχαμε ξαναδεί, μας πέταξε και μια κασέτα
με λαϊκά, ντουμανιάσαμε και το αυτοκίνητο στον καημό του τσιγάρου, είπαμε τον πόνο μας,
πειράξαμε και κάτι γκόμενες στο δρόμο, οπότε, όταν φτάσαμε στο σωστό σημείο, δεν τον
σκυλοβρίσαμε, γιατί είχε ο άτιμος τον τρόπο του και ήξερε να σ΄ ανεβάζει στον ήλιο και να
μην καίγεσαι. Από κει παρέλαβε ο Σημίτης. Η Ν.Δ. εντωμεταξύ, ενώ παρήγαγε σπουδαία
στελέχη, αυτά άρχιζαν αμέσως τη φαγωμάρα, ένεκα η μοίρα των παιδιών του μπαμπά. Πώς λέει
ο λαός «από μυαλό ξυράφι, αλλά κουράζεται εύκολα και όλο ζητάει χαρτζιλίκι από τους
δικούς του». Κάπως έτσι. Από κει παρέλαβε ο Καραμανλής. Ο Σημίτης στρώθηκε στη δουλειά.
Ήξερε τα καλά και τα κακά από πρώτο χέρι και στο κάτω κάτω μεγάλη υπόθεση να σου
σταματάει το αίμα στην πληγή «δικός σου άνθρωπος». Είχε στο συρτάρι του το ιστορικό του
ασθενή, ήξερε τα χάπια που μας έδωσε ο Παπανδρέου, τις παρενέργειες, και, κυρίως, ανέλαβε
τη θεραπεία χωρίς να έχει διάθεση να εκθέσει τον προηγούμενο γιατρό (αυτό κι αν ήταν
βάλσαμο για τον κόσμο).
Έβαλε το κεφάλι κάτω και δώστου μέρα νύχτα. Πώς κλειδώνεται ο σπασίκλας στο δωμάτιο για
να πάρει υποτροφία. Έτσι. Βρε χαμός να γίνεται έξω, αυτός εκεί με το βιβλίο στα χέρια.
Βγες μωρέ να σε χτυπήσει λίγο ο ήλιος, να δεις κόσμο. Τίποτα αυτός. Είχε, εδώ που τα
λέμε, και τα παιδικά του τραύματα από τον ήλιο. Ήταν πονηρεμένος. Και να πω τη μαύρη μου
αλήθεια, κάτι που μ? άρεσε σ' αυτές τις εκλογές από τον Σημίτη είναι το αγοραφοβικό του
βλέμμα, όποτε ορμούσε κατά πάνω του κάποια ιδρωμένη μαλλιαρή άρκτος με σημαία να τον
φιλήσει σταυρωτά. Δόξα τω θεώ, αυτός ο πολιτικός είναι ο εαυτός του ― βέβαια ο Λαλιώτης
έχει τις δικές του απόψεις, είχε και μπαμπά τον Παπανδρέου, οπότε τον έβαλε τον άνθρωπο
σε βάρκα σαν την Μπουμπουλίνα να χαιρετά τα πλήθη και τον πείραξε η αισθητική των οθονών,
αλλά δεν βαριέσαι. Εγώ, και πείτε ό,τι θέλετε, πάντα θα τιμώ στη μνήμη μου εκείνο το
αγοραφοβικό, τρομοκρατημένο βλέμμα, που ενοχλείται, όταν ξεπερνιούνται οι ευλογημένες και
καταταλαιπωρημένες αποστάσεις, ενώ θα βγάζω τη γλώσσα σε μαντράχαλους που δίνουν σε
άνδρες κακόγουστες ανθοδέσμες με τούλια και μιλούν για αισθητική.
Ο Καραμανλής από την άλλη τα πήγε πολύ καλά. Πώς λέει ο λαός «πού ήταν κρυμμένος ρε αυτός
και δεν τον έβλεπα τόσο καιρό;». Σπουδαίο πράγμα να μπορείς το βαρύ σου όνομα να μη
γίνεται σφιχτή γραβάτα γύρω απ? το λαιμό, αλλά καλοδιπλωμένο μαντίλι στο τσεπάκι. Και το
αν κέρδισε ή δεν κέρδισε δεν έχει σημασία όσο το ότι μ? αξίωσε ο σουρεαλιστής Θεός της
Ελλάδας (λέγε με Δία) να δω το ΠΑΣΟΚ ως κατεστημένο και τους νεοδημοκράτες σαν... Aλλαγή.
Η ζωή μας κύκλους κάνει.Τεράστια ρόδα του λούνα παρκ.
Όσο για τους λοιπούς... O Συνασπισμός σταθερός στο σύνδρομο της ανέραστης (να το πω
πολιτισμένα) γυναίκας, που τη βολεύει να ταμπουρώνεται πίσω από τη δικαιολογία «οι άνδρες
τρομάζουν από τις έξυπνες». Οπότε άστα, δεν υπάρχει ελπίς. Όσο για το ΚΚΕ με κάλυψε
πλήρως ο συμμαθητής μου, που λέγαμε και στο σχολείο, Θέμος Αναστασιάδης με το
καταπληκτικό του κείμενο «Mια κόκκινη Κορβέτ στο κόμμα» στο τεύχος Απριλίου. Βέβαια, εγώ
θα προσθέσω και για τη δεύτερη Κορβέτ της Κανέλη σαν φόρο τιμής στην εξυπνάδα και σε μια
δημοσιογραφική καριέρα που, διάολε, δεν περιελάμβανε μόνο τη συνέντευξη της Λιάνη.
Πάνω κάτω αυτές, λοιπόν, είναι οι σκέψεις που πέρναγαν από το μυαλό μου τη βραδιά των
εκλογών. Λίγες μέρες πριν είχα παρακολουθήσει μία συζήτηση μεταξύ Πάγκαλου και Μάνου στην
τηλεόραση. Μαγική συζήτηση. Κουλαριστή, ακομπλεξάριστη, αφτιασίδωτη. Πήρα ένα χαρτί κι
έγραφα ονόματα έξυπνων, αγαπημένων πολιτικών, ανεξάρτητα από ταμπέλες κομμάτων. Έφτιαχνα
το δικό μου ψηφοδέλτιο. Και μετά θυμήθηκα το ανέκδοτο με τη γυναίκα που πήγε στο γιατρό
και, αφού ανέφερε τη σωρεία των εραστών που χρειαζόταν για την ικανοποίησή της παράλληλα
με τον άνδρα της, ενθουσιασμένη από τη διάγνωση του γιατρού ότι είναι βαριά άρρωστη είπε
«γράψτο γιατρέ μου σ? ένα χαρτί γιατί ο άνδρας μου πουτ? μ? ανεβάζει, πουτ? με
κατεβάζει»._P. B. Rinita @ otenet.gr