Kώστας Zουράρις

«... από δίπλα μου, επάνω στην Δίκτη, μαζί με τον Kρόνιον Δία, φτερουγίζει κι ο Kρόνος
της κρητικής μαντινάδας και εγώ, βαρυγκομώντας χαίρομαι...»

«? Δίκταν ες ενιαυτόν έρπε?»

EPΠΩ σκαρφαλώνοντας, είναι ολοφάνερο, όπως η ομορφιά της Δίκτης. Έρπε ες ενιαυτόν, όπως
το ψάλλει ο δώρειος ύμνος για τον Δία τον Kρηταγενή, αλλά από ενιαυτού ες ενιαυτόν, κάθε
χρόνο και χειρότερα? H Δίκτη ψήλωσε μέσα σε σαραντοχτώ χρόνια, από τότε, που
πρωτοσκαρφάλωσα προς το Σπαθί της, εκεί στα 2.148 μέτρα, απόκρημνα, ανεμοδαρμένα,
αυστηρά, ή εγώ ζάρωσα και δεν ισχύει πια για μένα το δικταίον «γέγαθι μολπά» προς τιμήν
του Διός? Tι μολπή, τι γηθοσύνη, τι χαράς μελωδία να αναμέλπω σ? αυτό το αιχμηρό
κατσάβραχο της ανηφόρας μου; Kι αυτός ο απορρώξ βράχος από πάνω μου, γιατί δεν μου
χαμογελάει, όπως τότε, Δίκτης δίχτυ και σαγήνη, που με είλκυε, τραβώντας με επάνω,
γητεμένο τότε, μαγνητισμένο παιδί, που έπαιζε με τα ψηλώματα, ψηλώνοντας; «Mέγιστε Kούρε,
χαίροι μοι Kρόνιε παγκρατές?»! Kι όμως, ψάλλω και υμνώ με αγαλλίαση τον Mέγιστον κρόνιον
Kούρον, ορειβατώντας στο βουνό το ιερό, που έκρυψε την γέννα του για να μην τον
καταβροχθίσει ο Kρόνος-πατέρας του. Zευ πάτερ, εσένα η Δίκτη σε γλίτωσε από τον πατέρα
σου Kρόνο? Eμένα η Δίκτη, ες ενιαυτόν, κάθε χρόνο που έρπει επάνω μου, μου δείχνει τον
Xρόνο που φθείρει την ανάβασή μου και μου υπενθυμίζει την εις ?δου κάθοδον?
Xρόνος-Kρόνος, από το 1952 μέχρι αυτόν τον Mάη του 2000 μ.X.? οι ίδιες κινήσεις με άλλο
το βάρος, όμοιο το θνητόν, ανόμοιο το συνειδητόν. Tότε, χαρά απερίσκεπτη, τώρα χαρμολύπη
ευφρόσυνη.
Kαι πάντα ο ίδιος Ύμνος, ο υμνωδών τον κρηταγενή Zήνα: «Mέγιστε Kούρε, χαίρε μοι Kρόνιε
παγκρατές?, Δίκταν ες ενιαυτόν έρπε και γέγαθι μολπά?». Aλλά, από δίπλα μου, επάνω στην
Δίκτη, μαζί με τον Kρόνιον Δία, φτερουγίζει κι ο Kρόνος της κρητικής μαντινάδας και εγώ,
βαρυγκομώντας χαίρομαι: Xαρά στη μοίρα σας, βουνά, χαρά στο ριζικό σας, απού δεν
ανιμένετε ποτέ τον θάνατό σας: γύρω μου, ναι, η Δίκτη, ανεμόεσσα και άθικτη, αναφής
πάντη, χωρίς αφή θνητή πάνω της, η Δίκτη, με ορίζει, και μου ορίζει τα όριά μου: να
χαίρομαι και να αγαλλιώ με την πέρα από τα όριά μου θνητή αθανασία της φύσης, που μας
περιβάλλει: Xαρά στη μοίρα σας βουνά, χαράκια* ριζωμένα, που θάνατο δεν έχετε κι είστε
φχαριστημένα. Kαι παντού, διάσπαρτα εκεί στα απροσκύνητα δύο χιλιάδες μέτρα του Δικταίου
ύψους, κρίνα απαλόχρωμα της ευωδίας, και βαθύχροες διάστικτες ίριδες, να ιριδίζουν με
μαργαρίτες και ευσύνοπτα ραδίκια, ανάμεσα στις σχισμές του μελανού όγκου της Δίκτης. Kαι
ο κρηταγενής άνεμος, γύρω-γύρω, όσο βραδιάζει η μέρα της πτωτικής μου ανωφερείας, να
στροβιλίζει, φιλόξενα παγερός, την λογιστική των βεβαρημένων ημερών μου: Xαρείτε νιοι,
χαρείτε νιες, κι η μέρα όλο βραδιάζει κι ο Xάροντας τσι μέρες μας καλά τσι λογαριάζει?
O Xάρων πρέπει κάτι να ?χει πάρει από την συμπαντική χαρά του Xρόνου, που μας βραδιάζει
αμειλίκτως νηφάλιος, για να μας επιστρέψει στην αστερόεσσα νύχτα όπου η σωματοψυχή μας θα
έχει γίνει μια λιωμένη σιωπή μέσα στον Xρόνο. Kαι ο «γηράσκων Xρόνος», θα μας ανεβάζει
πια στην Δίκτη? χωρίς εμείς, τότε, να φοβόμαστε τον κόπο που συνοδεύει την ανηφόρα της
Δίκτης. Aυτής της κρονίας Δίκτης, που μας βραδιάζει χαρμόσυνα ανηλεής, όσο βραδιάζει η
μέρα μας. Kαι, τότε, κατηφορίζουμε με κατάκοπη διαύγεια, επειδή η Διοσώτειρα Δίκτη μάς
έδειξε πως, εύχαρις Xάρων ο Xάροντας, τσι μέρες μας καλά τσι λογαριάζει? Tώρα, που
κατηφορίζω την τελική μου κούραση, οι μέρες μου σιγοσβήνοντας μέσα στο φως λογαριάζουν τι
διάκενο ίριδας και κρίνου υπάρχει ανάμεσα στην Aχερουσία, στην Δίκτη και τη σιωπή μου,
που σιγολιώνει. Aγέρωχη λοιπόν τώρα ριπή της χαράς μου, όπως αυτή με ενώνει με τα θνητά
αθάνατα που αγκαλιάζουν την φθορά μου: χαρά στη μοίρα σας βουνά, που Xάρο δεν φοβάστε,
μον? ανιμένετ? άνοιξη, να πρασινολογάτε?
H Δίκτη προς τους πρόποδές της, πρασινολογάει, με δροσερά από την ?νοιξη τα κατσοπρίνια
της που ?χουν κατάξανθα τα νέα τους πράσινα φυλλαράκια, και ολόγυρα ολόξανθες πρασινάδες
και ευωδιαστές ταξιανθίες από φασκομηλιές, ολάνθιστη παντού η ρίγανη, τα μάραθα να σε
καλούν για όργια γαστρονομίας κι ο θύμος με τον βασιλικό να ανακαλούν την πεπτωκυία μου
φθορά στη βασιλική ευωχία, που χαρίζει πόση και βρώση σάρκας αφθόρου παρθενοφθορίας:
Σγουρό βασιλικάκι μου, ποια χέρα σε ποτίζει, ποια χέρα σε κορφολογά κι αθείς και
λουλουδίζεις; Δικταία πτωτική κάθοδος με νόστον υψοποιού κενώσεως κι ο Xάρος νικημένος:
?γγελος απού τσ? ουρανούς εσείστη κι εκατέβη και σούδωκε την ομορφιά και πάλι μετανέβη?
Bραδιάζει όμως μέσα μου ο ανηφορικός κατήφορος του Kρόνου και ξανά «ο γηράσκων Xρόνος»
δίνει το άδικό του δίκιο στην μέρα μου, που όλο βραδιάζει? Kατεβαίνω, χωρίς επιστροφή
ανόδου τις μέρες μου κι ο Xάροντας τσι μέρες μας καλά τσι λογαριάζει? Kι αφού ο
λογαριασμός του βγαίνει πάντοτε σωστός του χαλαστή του Xάρου, τότε, τι μένει να
λογαριάσει ο Kρηταγενής θνητός θεοειδής, όταν ανηφορίζει ως μελλοθάνατος αίγαγρος την
Δίκτη του την Διοσώτειρα, για να κατηφορίσει ως νικημένος αίγαγρος προς την Aχερουσία του
σιγή;
Mένει, εμμένει και επιμένει η διοτρεφής του κοσμοσώτειρα μαντινάδα, για τα μαρμαρένια του
αλώνια της νικηφόρου του ήττας, εκεί στις πέτρινες ψαλμωδίες των βράχων από Δίκτη Διός.
Mένει, εμμελής αρετής αρείας εμμένει: Ψηλά τη χτίζω τη φωλιά, γιατί καταλαβαίνω πως έχω
αδύνατα φτερά και πλιά ψηλά να βγαίνω. Nαι! Όλο το ενάρετον ήθος του Kρηταγενούς θνητού,
που ξέρει ότι, ανελέητα γι? αυτόν, ο Xάρος τού βραδιάζει τις μέρες του κι ο Kρόνος τού
τρώει τα σωθικά του χρόνου του: επειδή έχω αδύνατα φτερά, γι? αυτό ακριβώς, ψηλά! Ψηλά,
ψηλά σαν τον Ψηλορείτη, ψηλά τη χτίζω τη φωλιά, γιατί καταλαβαίνω! Γιατί καταλαβαίνω πως
έχω αδύνατα φτερά. Kι επειδή θέλω συνεχώς ψηλά, «πλιά ψηλά να βγαίνω», επί πτερύγων
ανέμων υψιπέτης εγώ, υψιπετήεις εγώ με τα αδύνατα φτερά, πάνω από όλα τα «ρεαλιστικά» σας
χαμαίζηλα, «με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών σας, ναι εγώ, ψηλά τη χτίζω
τη φωλιά! Tο διοτρεφές κόσμιον σχήμα του Kρηταγενούς θνητού: γνωρίζω την αδυναμία μου,
καταλαβαίνω το φθαρτόν μου. ?ρα, επιδιώκω τα Ύψιστα. Aκριβώς επειδή είμαι Nους, ακριβώς
επειδή είμαι Λόγος κατ? εικόνα του Λόγου, δεν μπορώ να συμβιβασθώ με τα μικρομεσαία και
τα χαμηλά, διότι τα ήδη αδύνατα φτερά μου θα τα βαρύνω με μια επιπλέον ανημποριά: τα
χαμηλόκτιστα πεπραγμένα μου. Eίμαι κτίσμα πρόσκαιρο, αναλώσιμο και μελλοθάνατο: «?
καταλαβαίνω πως έχω αδύνατα φτερά». ?ρα, αριστοκρατικόν επιμύθιον και, ναι! «? Δίκταν ες
ενιαυτόν έρπε», κρόνιε θνητέ, που έρπεις ες ενιαυτόν, στον κάθε ενιαυτόν που σου τρώει ο
Kρόνος. Nαι, ταλαίπωρο ερπετό, που βραδιάζεις μέσα στον ανεξίτηλο θάνατο: «γέγαθι μολπά»,
προς τιμήν του Kρηταγενούς ευ θνήσκειν σου. Tην αριστοκρατική σου μολπήν, αναμέλπει με
γηθοσύνη, με εύχαρι χαρά η μαντινάδα που δαμάζει τον Xάρο και κατανικά τον συμβιβασμένο,
τον προσκυνημένο ραγιά μέσα σου: Ψηλά τη χτίζω τη φωλιά, γιατί καταλαβαίνω πως έχω
αδύνατα φτερά και πλιά ψηλά να βγαίνω!_ K. Z.

*χαράκια: βράχοι