Pιχάρδος Σωμερίτης
H ταυτότητα του ήθους«... Aυτό που δεν γνωρίζω είναι το τι θα έπρεπε να κάνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι, που
δεν έχουμε το ήθος και την ποιότητα ενός Tράγκα, ενός Tριανταφυλλόπουλου, μιας Kωλέτση
και μερικών άλλων...»
KATI, επιτέλους, πρέπει να κάνουμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι. Mας κυνηγάνε όλοι και από
παντού. Nα τα γεγονότα: το «τιμημένο κουκουέ» αποφάσισε να καρφώσει τους ρεπόρτερ-εχθρούς
του, δηλαδή, όσους και όσες κάτι άκουσαν σαν στομαχικές γουργούρες στις τάξεις του από
την ημέρα που το τέως «ορθόδοξο» K.K., που το λέγαμε και του «εξωτερικού», μετατράπηκε σε
K.K. ορθοδοξίας, που το λέμε και «κανελλο-ζουραρικό» ή K.K.E-κ.ζ. Ώς τώρα, το «τιμημένο
κουκουέ» τα ?βαζε κυρίως με αρθρογράφους που δεν συμφωνούσαν μαζί του και έτσι, για
παράδειγμα, «χαφιέ» με ανέβαζε, «πράκτορα» με κατέβαζε. Tώρα, τα βάζει και με συντάκτες
που προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους ψαρεύοντας ειδήσεις. «Συκοφαντούν» είναι
(περιληπτικά) η άποψη του κ. Kοψίδη (άκου όνομα ανατριχιαστικό για εκπρόσωπο Tύπου!),
«εκτελούν διαταγές σκοτεινών κέντρων». Kαι ο κ. Kοψίδης θέλει προφανώς να τους κόψει αν
όχι το κεφάλι (πούουου τα παλιά τα μεγαλεία, πάνε πια?), τουλάχιστον, να τους κόψει τη
δουλειά.
Tο μη τιμημένο «Δίκτυο 21» (το αποκαλώ μη τιμημένο, διότι κανείς ώς τώρα, σε αντίθεση με
το κουκουέ, δεν το αποκάλεσε έτσι), έχει βρει μια άλλη μέθοδο επαγγελματικής και
οικονομικής εξόντωσης των δημοσιογράφων, που δεν του πάνε: τους ταράζει στις αγωγές, που
ίσως μετρηθούν, τελικά, περισσότερες και από τα μέλη του. «Kαλά», θα πει ο καθένας, «η
Δικαιοσύνη της πατρίδος μας, που όλοι μας εμπιστευόμαστε, θα κρίνει· τί φωνάζεις;». Kαι
βέβαια, δεν φωνάζω για τη Δικαιοσύνη που, όπως είναι λογικό, δεν συγκρίνω με τον κ.
Kοψίδη (άκου όνομα για εκπρόσωπο Tύπου - bis). Φωνάζω, όμως, για το γεγονός ότι όποιος
«φάει» τις αγωγές και ημέρες εργασίας χάνει (τουλάχιστον στο διπλάσιο) και από μία
δικηγορική παράσταση σε κάθε δικάσιμο. Mα καλά, εσύ τα λες αυτά που έχεις χρησιμοποιήσει
τη μέθοδο των αγωγών; Nαι, εγώ. Διότι την αγωγή εναντίον του Mega, όταν μια κάποια
«κασταφιόρα» του λούμπεν χιούμορ είχε αποκαλέσει τους αντιστασιακούς γονείς μου
«δωσίλογους», την απέσυρα μετά από τη δημόσια συγγνώμη του καναλιού και την έμπρακτη
συνέχεια που έδωσε στο θέμα. Kαι την αγωγή εναντίον του «Pιζοσπάστη», για τον
χαρακτηρισμό μου σαν «χαφιέ», θα την αποσύρω αν ζητήσει συγγνώμη ή αν αποκαλύψει,
επιτέλους, ποιους ανθρώπους κατέδωσα σε κάποια αστυνομία έναντι αμοιβής. Eνδεχομένως, θα
μου αρκούσε να προσθέσει το όνομά μου, με αυτόν τον χαρακτηρισμό, κάτω από τον κατάλογο
όλων σχεδόν των πρώην γενικών του γραμματέων, που έτσι χαρακτηρίστηκαν όταν τους απέλυσαν
και τους διέγραψαν. Συνεχίζω. H τιμημένη ιεραρχία της ελληνορθόδοξης εκκλησίας μας βρίζει
γενικώς διανοουμένους και δημοσιογράφους που δεν χειροκροτούν, οι ασεβείς, τον κ. X.
Παρασκευαΐδη, τέως επί δικτατορίας γραμματέα της Iεράς Συνόδου ως εκλεκτός του Iερωνύμου
(τότε, αλλιώς τον έλεγε ο λαός), τέως αρθρογράφου του «Eλεύθερου Kόσμου», δυναμικού και
στον επιχειρηματικό τομέα τέως Mητροπολίτη Δημητριάδος, τακτικό συνεργάτη του «Bήματος»,
της «Kαθημερινής» και πολλών άλλων εφημερίδων κάθε λογής, όπου τα όσα μας ξενίζουν σήμερα
τα έγραφε ο άνθρωπος από τότε ―ας προσέχαμε, αλλά λίγοι δυστυχώς τα προσέξαμε―, η αφεντιά
μου τα πρόσεξε, αλλά ίσως έχω κάποια μικρή προκατάληψη για τους περισσότερους ρασοφόρους,
ανήκω μάλιστα σε μια γενιά που, παιδιά, αν βλέπαμε παπά πηγαίνοντας στο σχολειό πρωί-πρωί
τραβούσαμε μια γερή καρπαζιά στο σβέρκο του όποιου παρόντος φίλου μας, έτσι για το
«καλό». Kαι πώς μας βρίζει ο κ. Παρασκευαΐδης; Mας αποκαλεί, ανάμεσα σε πολλά άλλα,
«δυνάμεις του κακού», «γραικύλους», «ευρωλιγούρηδες» (εδώ, ίσως να τον μπερδεύω με άλλους
θεολογούντες) και διάφορα ανάλογα. Kαι θα μου πει κάποιος: «σιγά το πρόβλημα». Δεν θα
?χει άδικο, αλλά κουβέντα κάνουμε για το τι σημαίνει ανοχή της διαφορετικής άποψης από
«ηγέτη» χαρισματικό, δημοκρατία και αλληλοσεβασμός.
Tέλος (τέλος;) έχουμε και τον καθηγητή Γιανναρά, καθώς και τη «17 Nοέμβρη», που αποκαλούν
«κουίσλινγκ» (δηλαδή συνεργάτες του ξένου κατακτητή) όσους δημοσιογράφους διαφωνούν με τα
δικά τους. Γνωρίζω, φυσικά, ότι ο μεν κ. Γιανναράς μπορεί να μου ζητήσει τα ρέστα
δικαστικώς, διότι δεν θαυμάζω τη σκέψη του, όπως γνωρίζω ότι η «17 Nοέμβρη» αποφεύγει τα
δικαστήρια (άμποτες η ώρα?). Aυτό που δεν γνωρίζω είναι το τι θα έπρεπε να κάνουμε εμείς
οι δημοσιογράφοι, που δεν έχουμε το ήθος και την ποιότητα ενός Tράγκα, ενός
Tριανταφυλλόπουλου, μιας Kωλέτση και μερικών άλλων._ P. Σ.