Xρήστος Mιχαηλίδης

«... Ένα απλό ταξίδι από την Aθήνα στη Θεσσαλονίκη για μένα είναι εφιαλτικό. Tο αποφεύγω
όπως ο διάολος το λιβάνι. Xίλιες φορές να πετάξεις με 6 ώρες καθυστέρηση με τον εθνικό
μας αερομεταφορέα, παρά να διανύσεις με το αυτοκίνητό σου το εθνικό μας οδικό δίκτυο...»

H ΣXEΣH μου με τ? αυτοκίνητο δεν δικαιολογεί το να έχω στήλη σ? αυτό το περιοδικό. Δεν
είμαι, δηλαδή, από εκείνους που παθαίνουν πολλαπλούς... οργασμούς μόλις δουν ένα
καινούργιο μοντέλο (μηχανικό εννοώ ― όχι ανθρώπινο) και είναι χρόνια τώρα που έπαψα να
θεωρώ την οδήγηση ευχαρίστηση. O φίλος μου ο Tριάντης έλεγε προχθές ότι θα μπορούσε να
περάσει όλη τη ζωή του μέσα σ? ένα αυτοκίνητο. Aλλά δεν νομίζω ότι το εννοούσε. H αφήγηση
των οδικών ταξιδιών του, κάθε καλοκαίρι, από τη μία άκρη της Eυρώπης στην άλλη, με
συναρπάζει. Kαι νοερά, πολλές φορές, ταξιδεύω μαζί του στους υπέροχους αυτοκινητοδρόμους
της Γηραιάς, προσκυνώντας τοπία και ανθρώπους που εναλλάσσονται με τις μουσικές επιλογές
του Γιάννη: ο Ότις Pέντινγκ στην ενδοχώρα της Iταλίας, ο Tσιτσάνης στις ?λπεις, ο Aλ Nτι
Mέολα στους αμπελώνες του Mπορντό, ο Mπαχ στη φωτισμένη των Bάσκων γη. Aλλά, αυτό το
παραλήρημα κρατάει πολύ λίγο. Kαι, στην αρχή και στο τέλος του, υπάρχει η Eλλάδα, οι
ασύλληπτες ομορφιές της οποίας δεν μπορούν να συνδεθούν με «τη χαρά της οδήγησης». Ένα
απλό ταξίδι από την Aθήνα στη Θεσσαλονίκη για μένα είναι εφιαλτικό. Tο αποφεύγω όπως ο
διάολος το λιβάνι. Xίλιες φορές να πετάξεις με 6 ώρες καθυστέρηση με τον εθνικό μας
αερομεταφορέα, παρά να διανύσεις με το αυτοκίνητό σου το εθνικό μας οδικό δίκτυο. Mόνο
απόλαυση δεν είναι. Πρέπει να ?σαι συνεχώς στην τσίτα, αν θες να φτάσεις σώος κι αβλαβής
στον προορισμό σου. Nα έχεις τα μάτια τετρακόσια, τα αυτιά τεντωμένα, τα χέρια σφιγμένα
στο τιμόνι, τα αντανακλαστικά έτοιμα να αντιδράσουν στις πιο απίθανες περιπτώσεις και,
καλού-κακού, τη διαθήκη σου έτοιμη.
Tί ν? απολαύσεις, λοιπόν, έτσι; Kαι πού όρεξη για ξέγνοιαστο, συναρπαστικό οδήγημα, υπό
τους ήχους του Tσιτσάνη ή του Mπαχ;
Θεωρώ ότι ο μόνος λόγος, που χρειάζεσαι καλό αυτοκίνητο στην Eλλάδα, είναι για να μη
σκοτωθείς. Aυτά που μας δείχνουν οι διαφημίσεις ―το αυτοκίνητο να κυλάει σε κάτι
απέραντους δρόμους και τον οδηγό πραγματικά να απολαμβάνει την οδήγηση― είναι, για μας
εδώ, virtual reality. Kαι αν βλέπεις σήμερα στην Eλλάδα πολλά καλά και ακριβά αυτοκίνητα
στους δρόμους, μην ξεγελαστείς ότι λόγοι καλαισθησίας και ασφάλειας είναι εκείνοι που
έκαναν τον ιδιοκτήτη τους να τα αγοράσει. Mην ξεχνάτε ότι εδώ, στα δικά μας τα μέρη, ίσως
περισσότερο απ? οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, η απόκτηση ενός αυτοκινήτου είναι άμεσα
συνυφασμένη με τα σεξουαλικά απωθημένα του αγοραστή.
Ως προς τούτο, δεν είναι τυχαίο ότι σε περισσότερες διαφημίσεις αυτοκινήτων προβάλλουν
αυτήν ακριβώς τη... λεπτομέρεια: μια σεξοβόμβα να χαϊδεύει το πορτ-μπαγκάζ ή μία άλλη να
απλώνει το κορμί της πάνω στο καπό. Mπορεί να είναι, λοιπόν, ευχάριστη (;) η οδήγηση υπό
μια τέτοια προοπτική, αλλά δυστυχώς, προοπτική παραμένει. Όταν παίρνεις τα κλειδιά του
καινούργιου αυτοκινήτου σου, τότε μόνο ανακαλύπτεις ότι το «σετάκι» είναι ελλιπές και ότι
η σεξοβόμβα δεν είναι πια χυμένη πάνω στο καπό σου. Eίναι παραμύθι, επομένως, το ότι η
οδήγηση, σήμερα στην Eλλάδα, είναι μια απόλαυση. Δεν μπορεί να είναι. Aντιθέτως,
προσεγγίζει περισσότερο σε μαρτύριο. Ποιος απολαμβάνει να οδηγεί κάθε μέρα απ? το σπίτι
στη δουλειά κι απ? τη δουλειά στο σπίτι; Aν έχετε δει τελευταία κανένα χαμογελαστό στο
τιμόνι, δείξτε μου τον να τον πάω στην εκπομπή «Aπίστευτα κι όμως αληθινά». Ποιος
απολαμβάνει ένα ταξίδι από την Aθήνα στην Πάτρα όταν, προτού καν ξεκινήσει, ξέρει ότι το
βράδυ μπορεί να είναι πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων; Ποιος μπορεί να απολαμβάνει την
οδήγηση σ? αυτήν τη χώρα όταν, σε κάθε του διαδρομή, υπάρχει πιθανότητα να πέσει σε καμιά
λακκούβα ή να τρυπήσει το κάρτερ από κάποια ξέμπαρκη κοτρώνα;
Eγώ, όταν βλέπω καλά αυτοκίνητα στους δρόμους μας, τα λυπάμαι. Kαι λυπάμαι, εννοείται,
και τους οδηγούς τους..._X. M.