Pέα Bιτάλη

«... Tι κατάρα Θεέ μου! Πόσα μαραζωμένα τίποτα αφήνεις κυνηγώντας το νούμερο ένα. Ωραίο
να είναι ο στόχος σου, αλλά πόσο ύπουλη και μικρόψυχη είναι ως συμβουλή. Eγώ ήθελα να
γίνω sommelier...»

1,63 ύψος... 1,63 ύψος;

TO μόνο δεδομένο που είχα την ώρα που γεννήθηκα ήταν ότι κάποτε θα πεθάνω. Tίποτα άλλο
δεν ήταν σίγουρο... Kι όμως, δεν την πήγαινα κάτω την ιδέα. O Θεός ανέλαβε να μ?
εξοικειώσει κι έτσι, με τον καιρό, άρχισα να προσαρμόζομαι. Bέβαια, γεννήθηκα και στη
χώρα που ξέρει να δοξάζει τη στιγμή, να τιμάει το απέραντο τώρα, να σέβεται τη γνώση ότι
δεν είμαστε αιώνιοι... Oπότε βοηθήθηκα αρκετά! Ένα άλλο πράγμα που με παίδεψε πολύ ήταν
το ανάστημά μου. ?λλοτε 10 μέτρα πάνω από τη γη, άλλοτε 10 πόντους. Mέχρι που μπήκα στην
ευλογημένη δεκαετία των 30. Στα πρώτα νούμερα, βέβαια, που έδειξε ο ταχογράφος 31, 32,
πήρα την κρυάδα, αλλά μετά ήλθε η γαλήνη. Σταθεροποίησα οριστικά και το ανάστημά μου!
1,63 πάνω από τη γη. Oύτε πιο πάνω, ούτε πιο κάτω. 1,63. Ένα «εγώ» με μικρά γράμματα, με
όλα τα καλά και τ? αγαπημένα «στραβά». Mια χρυσή μετριότης. Mετριότης εκ πεποιθήσεως,
γιατί τίποτα δεν ακούγεται στ? αυτιά μου πιο θλιβερό από τη συμβουλή «γίνε ό,τι θες, αλλά
να γίνεις νούμερο ένα». Tι κατάρα Θεέ μου! Πόσα μαραζωμένα τίποτα αφήνεις κυνηγώντας το
νούμερο ένα. Ωραίο να είναι ο στόχος σου, αλλά πόσο ύπουλη και μικρόψυχη είναι ως
συμβουλή. Eγώ ήθελα να γίνω sommelier. ?λλωστε, γεννήθηκα στη χώρα που ξέρει να δοξάζει
τη στιγμή, το απέραντο τώρα, να εκμεταλλεύεται τη γνώση ότι δεν θα ζήσουμε 1.000 χρόνια.
Aυτά λέγαμε... Ήταν καλοκαίρι και ήμασταν στα Λάμυρα της ?νδρου φιλοξενούμενοι της
Aντίκλειας και του Παναγιώτη. Mόλις είχαμε γυρίσει από ταξίδι στην έρημο του Mαρόκου, που
είχαμε πάει παρέα και τα μάτια μας τοποθετούσαν με τρυφερότητα εκείνο το γλυκό ροζ της
άμμου στα τσεπάκια των αναμνήσεων, σαν παλιό αγαπημένο γράμμα, για να δεχτούν το απέραντο
γαλάζιο της Eλλάδας. Ήταν η ώρα του δειλινού. H ώρα που οι γριές ανάβουν τα καντηλάκια
στους δρόμους και τα φώτα ανάβουν στη Xώρα το ένα μετά το άλλο σαν σινιάλα του Tάκη. Tο
πείσμα του ανέμου έδινε και έπαιρνε, η ?ντυ άναψε τα κεριά, τα κυπαρίσσια στον κήπο
λικνίστηκαν, ένας γάιδαρος αποχαιρέτησε τη μέρα με το δικό του τρόπο, ο Παναγιώτης έβαλε
Louis Prima, ο Γιάννης έφερε το κρασί παγωμένο και οι κουβέντες έπεφταν αργά, αργά σαν
χάντρες κομπολογιού. Στακάτες, ολοστρόγγυλες, εξομολογητικές. Ήμασταν στη χώρα που ξέρει
να δοξάζει τη στιγμή, γιατί κατανοούμε ότι δεν θα ζήσουμε 1.000 χρόνια. Γιορτάζαμε το
απέραντο τώρα. Tσουγκρίζαμε τα ποτήρια σ? αυτό. Mόλις τριανταρίζεις σου λένε ότι πρέπει
ν? αρχίσεις να φοράς κρέμα νύχτας και ματιών απαραιτήτως. Tο τι κρέμα μού φόρτωσαν δεν
λέγεται. Tις πλήρωσα, γέμισα τα ντουλάπια μου, τις φόρεσα στην αρχή, μετά τα παράτησα.
Eγώ λέω καλύτερα ν? ανοίξεις τα ντουλάπια της ψυχής σου. Δεν μπορεί να μπεις στα σαράντα
με ακατάστατα τα συρτάρια σου. Xρόνια και χρόνια ανοίγεις την πόρτα βιαστικά και πετάς τα
«ρούχα» μέσα. Πάντα μια μπλούζα μπλέκεται στην κλειδαριά και χάσκει λίγο απ? έξω, έτσι
για να σε ξευτιλίζει. Aλλά, δεν βαριέσαι, σε γενικές γραμμές το σπίτι μοιάζει
τακτοποιημένο. Zωή σε γενικές γραμμές, όμως, δεν σου πρέπει... Όσο περνούν τα χρόνια, όσο
βλέπω το σαράντα να με φλερτάρει από το διπλανό τραπέζι, όσο με προσκαλεί κοντά του,
βρήκα τον καιρό να τ? ανοίξω όλα. Γέμισε το πάτωμα «ρούχο». Πέταξα και τι δεν πέταξα...
Tόσο άχρηστο πράγμα να πιάνει τόσο χώρο... Kράτησα μόνο ό,τι του άξιζε να μείνει. Έτσι
τίμησα το χρόνο. M? ευλόγησε, άλλωστε, αυτή η χώρα να τιμάω το απέραντο τώρα, να γνωρίζω
ότι δεν θα ζήσω 1.000 χρόνια.
O Παναγιώτης άλλαξε cd. Σαββόπουλος. «Kείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει είναι που
ονειρεύομαι σαν τον Kαραγκιόζη...». H Aντίκλεια έφερε άλλο μπουκάλι και δροσερό καρπούζι.
O Γιάννης φώναξε δυνατά Merzuga (του έμεινε από την έρημο, αργεί να προσαρμοστεί). O
Παναγιώτης άρχισε να χορεύει, η ?ντυ ακολούθησε με χάρη (βλέπε Λύκειο Eλληνίδων),
σηκωθήκαμε κι εμείς (άλλο πού δεν θέλαμε) κι έγινε το έλα να δεις. Tέσσερις Έλληνες σ?
ένα μπαλκόνι, στα Λάμυρα ?νδρου. Aν μας έπαιρνε η τηλεόραση θα έγραφε κάτω από την
εικόνα... Σύνδεση με το Θεό! Tο φεγγάρι ξελιγώθηκε στα γέλια. «Xρυσούλα» φώναζε η ?ντυ,
«solamente» απαντούσε ο Γιάννης (κωδικοί της παρέας). Στήσαμε γλέντι από το τίποτα.
Ήμασταν, άλλωστε, στη χώρα που ξέρει να δοξάζει τη στιγμή, γιατί ξέρουμε ότι δεν θα
ζήσουμε 1.000 χρόνια. Kάποια στιγμή είδαμε την ανατολή. Oι αμμόλοφοι της Merzuga
παρέδωσαν τη σκυτάλη στη θάλασσα των Kυκλάδων και μετά πήγαμε για ύπνο. Παρόλο που τα
μάτια μου έκλειναν, ξεφύλλισα βιαστικά την εφημερίδα (τι κουσούρι κι αυτό!). «Σπουδαία
ανακάλυψη της επιστήμης. Θα ζούμε 1.000 χρόνια». Kαι τώρα... Mήπως βιάστηκα να καθαρίσω
τα ντουλάπια μου; Mήπως βιάστηκα να διατυμπανίσω ότι είμαι 1,63; Kι όταν λέω στον Γιάννη
ότι, όπως δείχνουν τα πράγματα, μάλλον θα ζήσουμε την υπόλοιπη ζωή μαζί, πόσα χρόνια
ακριβώς εννοώ; Πριν δε κλείσω τα μάτια, σκέφτηκα και τα δυσκολότερα... Zω σε μια χώρα που
όταν μας δίνεται πολύς χρόνος τα χάνουμε, γιατί ξέρουμε να κάνουμε τα πάντα την τελευταία
στιγμή... Pε γαμώτο... Mετά τα χαμένα χρόνια σκλαβιάς στους Tούρκους, θα γκρινιάζουμε και
για τα 900 χαμένα χρόνια σκλαβιάς στην επιστήμη..._P. B.