Πνεύμα Αντιλογίας
Μακροημέρευση!… η ευχή μας για το φιλόξενο αυτό χώρο μέσα στις σελίδες του Αντιλόγου, στον οποίο συμπληρώνουμε ένα χρόνο κατάληψης. Βασικός αντίπαλος, όπως πάντα, η μακρηγορία, που δεν επιτρέπει στις συνοδευτικές φωτογραφίες να ξεπεράσουν το μέγεθος του γραμματοσήμου.
ΥΠOTIΘETAI ότι μία από τις βασικές βελτιώσεις του περιβάλλοντος των Windows '95, σε σχέση με τις προηγούμενες εκδόσεις, ήταν η δυνατότητα ονομασίας των αρχείων με ελληνικούς χαρακτήρες και σχεδόν χωρίς περιορισμό στο μέγεθος του ονόματος. Στην πράξη, όμως, λίγο η ασυμβατότητα ελληνικών χαρακτήρων ανάμεσα σε διαφορετικούς υπολογιστές, λίγο το μπέρδεμα που γίνεται στη μετατροπή του κειμένου από PC σε Mac για την περαιτέρω προώθησή του προς τις σελίδες του περιοδικού, και οι περισσότεροι γρήγορα ξαναγυρίζουν στη συνήθεια των σύντομων, συνθηματικών ονομάτων με λατινικούς χαρακτήρες. Ξεκινώντας να γεμίσουμε τη λευκή σελίδα, που γι' αυτό το μήνα ονομάζεται pneymant12.doc, συνειδητοποιούμε ξαφνικά ότι, χωρίς να το καταλάβουμε, φτάσαμε ήδη στο 12ο «Πνεύμα», το οποίο συμπληρώνει έναν ολόκληρο χρόνο μέσα στις σελίδες του Αντιλόγου των 4Τ. Και αυτή από μόνη της η προσπάθεια του δημιουργικού γεμίσματος μιας σελίδας κάθε μήνα, χωρίς σταθερό θέμα (και έχοντας αποφασίσει από πριν την αποφυγή της αυτοκινητιστικής επικαιρότητας που ήδη σχολιάζεται πληρέστατα, τόσο από τους 4Τ όσο και από το σύνολο του ειδικού Τύπου), μπορεί να συγκαταλεχθεί ανάμεσα στις σημαντικές εμπειρίες της χρονιάς που πέρασε. Τους «καλούς» μήνες, το θέμα έρχεται μόνο του και κυλάει αβίαστα στην οθόνη μέσα από το (τυφλά οδηγούμενο, μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, ελληνιστί βιοπάλη) πληκτρολόγιο, όπως π.χ. το pneymant5.doc με τα «Mind Games» που ανακαλύψαμε στο Ράλι Ολύμπιο, το pneymant2.doc που περιέγραφε τον έρωτα με μία Integrale, ή το pneymant7.doc που μας μετέφερε σε ένα 737-300 της Ο.Α. σε μία πτήση πάνω από τη Ρόδο. Οι περιπτώσεις αυτές (όπως και το «Πνεύμα» του Νοεμβρίου που συμπλήρωνε τους απόηχους από την πτήση με το F-16) ήταν και οι καλύτερες στιγμές της στήλης, η παραγωγή της οποίας γίνεται αρκετά δυσκολότερη τις φορές που δεν υπάρχει έτοιμο, προφανές θέμα που να σου τριβελίζει το μυαλό και να «ψοφάς» να το μοιραστείς με κάποιον (ή με 260.000 αναγνώστες, το νούμερο δεν αλλάζει τίποτα στη διαδικασία). Μέχρι τώρα ξέραμε για την παράξενη σχέση του ανθρώπου-αυτοκινήτου, φέτος ανακαλύψαμε και την ακόμα πιο παράξενη σχέση ανθρώπου-σελίδας. Δεν πρόκειται ούτε για έκφραση ματαιοδοξίας ούτε για κάτι σχετικό με τη δημοσιότητα και την αυτοπροβολή: μπορεί κάποιο μήνα να έχεις γράψει όλα τα βασικά θέματα του περιοδικού με τη φάτσα σου φαρδιά-πλατιά στο εξώφυλλο και σε όλες τις συνοδευτικές φωτογραφίες, κι όμως να πηγαίνεις για ύπνο το βράδυ με την ανησυχία για «τη σελίδα», στην οποία, ούτως ή άλλως, δεν ξέρεις ούτε πόσοι σταματούν στο ξεφύλλισμα και αποφασίζουν να τη διαβάσουν. Όμως, όπως και σε όλες τις προσωπικές διαδικασίες, το πλήθος των αποδεκτών δεν αλλάζει την ουσία ― πρώτος αποδέκτης (και αυστηρότερος κριτής) είναι ο ίδιος σου ο εαυτός, και, από εκεί και πέρα, όσο περισσότερους καταφέρνεις να προσεγγίσεις τόσο το καλύτερο. Αν, μάλιστα, θέλεις να κάνεις το παιχνίδι δυσκολότερο (και άρα ελκυστικότερο), τότε ορίζεις ότι «ένας άγνωστος αξίζει όσο δέκα φίλοι και γνωστοί» και θέτεις ως στόχο σου να καταφέρεις να μοιραστείς διηγήσεις και εμπειρίες με ανθρώπους που ούτε τους ξέρεις ούτε σε ξέρουν.
Extreme games!
Όλα αυτά μοιάζουν πολύ και με το κίνητρο που στέλνει κάποιον δηλωμένο αντι-τηλεοπτικό (από την εποχή των «Τροχών και Δρόμων») να χάσει την ησυχία του κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο και να ρισκάρει τη σοβαρότητα και την αξιοπιστία του, προσπαθώντας να περιγράψει και να σχολιάσει ζωντανά τα τεκταινόμενα σε μία πίστα της F1, παρακολουθώντας την ίδια ακριβώς τηλεοπτική εικόνα που φτάνει ταυτόχρονα και στο δέκτη του τηλεθεατή. Μετά από μια ολόκληρη χρονιά ζωντανών μεταδόσεων, το μικρό blue box του Alpha έγινε το προσωπικό μας «γήπεδο αθλοπαιδιών», ικανό να μας «άγει την ψυχή» πολύ μακρύτερα από την κλασικού τύπου ψυχαγωγία που εισπράττουν οι 600.000 τηλεθεατές που παρακολουθούν τελικά την εξέλιξη του αγώνα. Ματαιοδοξία και εγωισμός δεν συμβαδίζουν απαραίτητα, και απολογούμαστε «αθώοι για το πρώτο, ένοχοι για το δεύτερο», τουλάχιστον όσον αφορά την τηλεοπτική μας εμπλοκή. Μπορεί να ακούγεται λίγο «ερασιτεχνικό», όμως, ούτως ή άλλως, ποτέ δεν διεκδικήσαμε τον τίτλο του επαγγελματία της τηλεόρασης. Έτσι, πήγαμε απευθείας στα δύσκολα και επιμείναμε σε όσο το δυνατόν περισσότερες ζωντανές μεταδόσεις (και, ευτυχώς, οι άνθρωποι του καναλιού ανταποκρίθηκαν, αφού ξέρουν όχι μόνο από τηλεόραση, αλλά και από αγώνες). Τις ελάχιστες φορές που η ώρα μετάδοσης δεν συμβάδιζε με το ζωντανό γεγονός (συνήθως στα δοκιμαστικά του Σαββάτου), φροντίζαμε να «γράψουμε» την κασέτα μας ζωντανά, σε πραγματικό χρόνο, διατηρώντας την αγωνία και τη ζωντάνια της απευθείας μετάδοσης, παραβλέποντας τον κίνδυνο που επιφυλάσσει. Μία φορά όλη κι όλη (στα δοκιμαστικά της Ινδιανάπολης) φτιάξαμε κανονική μαγνητοσκόπηση με επαναλήψεις και μοντάζ, και… βαρεθήκαμε την ώρα και τη στιγμή! Έχουν απόλυτο δίκιο οι τηλεοπτικοί συνάδελφοι που επιμένουν ότι το ζωντανό είναι «άλλο πράγμα», και η πραγματική ικανοποίηση που μπορεί να πάρεις, όταν σου «κάτσει» μια καλή μετάδοση χωρίς λάθη ουσίας και χωρίς κακές εκτιμήσεις, μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη χαρά του να τρέχεις εσύ ο ίδιος στον αγώνα! Για να μπείτε στη λογική του τηλεσχολιαστή, σημειώστε απλώς ότι βλέπει ακριβώς την ίδια εικόνα που βλέπει και ο θεατής, χωρίς καμία άλλη πρόσθετη πληροφόρηση, ενώ επιπλέον πρέπει να παρακολουθεί την κατάταξη, τον αριθμό και το χρόνο των πιτ-στοπ, να φαντάζεται από μακριά τις συνθήκες της πίστας και τις λεπτομέρειες του αγώνα και να είναι πάντα έτοιμος να δώσει τα διαφημιστικά break στην ώρα τους, αλλά και να καλύψει οποιαδήποτε «στραβή» του δορυφόρου ή της εικόνας, έχοντας στο ακουστικό του και τη φωνή του τηλεσκηνοθέτη που προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το ρυθμό, με διάφορες μεθόδους που ενίοτε φτάνουν και στο… χαβαλέ!
Ο υπογράφων δεν έχει κάνει ποτέ bunjee-jumping, ούτε και πιστεύει ότι θα αισθανθεί ποτέ την ανάγκη να το δοκιμάσει. Η ζωή ολόκληρη είναι ένα extreme game, και δεν χρειάζεται να πετάξεις με F-16 ή να οδηγήσεις αγωνιστικό αυτοκίνητο για να το αισθανθείς. Ούτε καν μικρόφωνο που να εκπέμπει ζωντανά δεν χρειάζεται. Ακόμα και καθισμένος μπροστά σε έναν κέρσορα που αναβοσβήνει σε μια βασανιστικά λευκή σελίδα, το σφίξιμο στο στομάχι και η άνοδος των σφυγμών που έρχεται από την ανάγκη να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, αρκούν. Και, βέβαια, ο έχων την αντίστοιχη ευαισθησία, με ό,τι κι αν ασχολείται στη ζωή του, βρίσκει διαρκώς τέτοιες ευκαιρίες για να «ζει» πραγματικά._ Κ. Λ.
Λακαινών αποφθέγματα
Η ευκαιρία να συνδυάζει κανείς δουλειά και διασκέδαση υπάρχει όχι μόνο στο χώρο του αυτοκινήτου (όπου όλοι σχεδόν οι εμπλεκόμενοι, σε όλα τα επίπεδα, είναι και συνειδητοποιημένοι «βενζινοκέφαλοι» ― petrolheads είναι η αγγλική έκφραση), αλλά και σε αρκετούς ακόμα χώρους, αρκεί να έχει κανείς τη διάθεση να ρισκάρει ασχολούμενος επιχειρηματικά με το προσωπικό του πάθος. Βέβαια, υπό τις συνθήκες αυτές, «χοντρά λεφτά» συνήθως δεν βγαίνουν, όμως τουλάχιστον ο «επιχειρηματίας» διασκεδάζει, ενώ όσο πιο σπάνιο το αντικείμενο τόσο μεγαλύτερη η ικανοποίηση. Αφορμή για όλα αυτά, μια σύντομη επίσκεψη (που εξελίχθηκε σε… αρμένικη βίζιτα) στην «Ενέδρα», ένα μικρό κατάστημα που εισάγει στρατιωτικό και αστυνομικό εξοπλισμό και ακριβά και σπάνια μαχαίρια ποιότητας. Τρεις φίλοι έγιναν συνέταιροι, κάνοντας το χόμπι τους επάγγελμα, και το μεράκι τους φαίνεται ακόμα και από το έμβλημα που έφτιαξαν: «Βήμα πρόσθες», δηλαδή «κάνε κι άλλο ένα βήμα μπροστά», όπως αναφέρει ο Πλούταρχος στα Ηθικά (6ος τόμος, «Λακαινών αποφθέγματα») ότι είπε μία Σπαρτιάτισσα μάνα πολεμιστή στο γιο της που παραπονέθηκε ότι το ξίφος του είναι κοντό και δεν φτάνει να χτυπήσει τον εχθρό: «Άλλη προς τον υιόν λέγοντα μικρόν έχειν το ξίφος είπε "βήμα πρόσθες"».
Δώρων συνέχεια
Το τεύχος Δεκεμβρίου έχει και έναν επιπλέον λόγο να μας δημιουργεί άγχος κάθε χρόνο, αφού έχουμε πάρει προσωπικά το θέμα της επιλογής των προτάσεων για δώρα. Έτσι, για άλλη μια χρονιά, τα «δώρα» που παρουσιάσαμε στο προηγούμενο τεύχος ήταν αποτέλεσμα πολύ περισσότερης σκέψης και προσεκτικής επιλογής σε σχέση με ό,τι θα πίστευε κανείς ότι χρειάζεται για να «ξεπετάξει» τέσσερις σελίδες, βγάζοντας παράλληλα και καμιά υποχρέωση. Όπως και με τις δοκιμές των αυτοκινήτων, όμως, έτσι και σε αυτές τις σελίδες, το Εμπορικό Τμήμα δεν επεμβαίνει καθόλου στις απόψεις της Σύνταξης, οπότε ό,τι επιλέγουμε είναι «ευαγγέλιο». Με την ευκαιρία, επιτρέψτε μας να προσθέσουμε και μια μικρή λίστα με πιο «ειδικά» πράγματα, χωρίς πολλές επεξηγήσεις ― οι συντονισμένοι θα καταλάβουν, οι υπόλοιποι ας τα αγνοήσουν: Surefire 6P και E1, Spyderco Starmate, Emerson CQC-7A, Tim Wegner Mouse και Weihrauch HW90. Αν αναγνωρίζετε κάτι από τα παραπάνω, μη διστάσετε να το αποκτήσετε ― θα μας θυμηθείτε!