ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΓΑΡΗΣ
«... Δεν ξέρω αν φταίνε ή όχι τα γηρατειά, αλλά κάθε φορά που πηγαίνω στην Αγγλία και οδηγώ αυτοκίνητο, απορώ το πώς γυρίζω πίσω σώος...»ΣTO σταθμό του Μετρό η κυρία βλέπει την ενημερωτική πινακίδα «Προς Πλατφόρμες» και απορεί: «Τί είναι οι πλατφόρμες;»
Όταν το μετρό φθάνει στο τέρμα, ακούγεται η φωνή του οδηγού να μας ενημερώνει: «Ο σταθμός της Εθνικής Άμυνας είναι τερματικός».
Πόσοι, άραγε, είναι αυτοί που δεν καταλαβαίνουν το «τερματικός»; Όσοι περίπου αγνοούν και τη λέξη «αποβιβασθούν». Έγραφα και πρόσφατα στους 4T πως είναι δυνατόν πολλοί να μπερδεύονται, επειδή δεν γνωρίζουν λέξεις που χρησιμοποιούνται από το κράτος ή το έθιμο. Τί νόημα έχει το «αποβιβασθούν» και το «επιβιβασθούν», όταν υπάρχει το «ανέβουν–κατέβουν»; Πόσοι γνωρίζουν στις πόρτες το «ωθήσατε-έλξατε», όταν στο σπίτι τους γνωρίζουν το «σπρώξε» και το «τράβηξε»;
Φυσικά, δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει τους πάντες γνωρίζοντας το γνωστό «μην κρίνετε για να μην κριθείτε». Ιδιαίτερα στα σημεία που έχουν σχέση με τη νέα τεχνολογία, νομίζω ότι στους νέους συνεργάτες μου φαντάζω περίπου ως... αναλφάβητος, όταν ζορίζομαι να στείλω ένα απλό e-mail ή όταν αδυνατώ να δώσω εντολή στον εκτυπωτή να τυπώσει κάποιο έγγραφο.
Πάντως, κάνω προόδους. Aυτό το σημείωμα, για παράδειγμα, το γράφω μέσα στο αεροπλάνο της Easy Jet γυρίζοντας από το Λονδίνο. Έκλεισα θέσεις και τις πλήρωσα μέσω Internet και ομολογώ ότι το θεώρησα μεγάλο κατόρθωμα. Βέβαια, όταν νοίκιασα και αυτοκίνητο, δεν έκανα το τελικό κλικ, με το οποίο έρχονται οι οδηγίες για το πώς θα το έπαιρνα. Ούτε επίσης είχα καταλάβει ότι το Travel Extras των επιβατών της Easy Jet είναι τελείως παραπλανητικό. Τούτο, επειδή η Travel Extras είναι άλλη εταιρεία και η Easy Jet δεν έχει ενοικιάσεις αυτοκινήτων στο Luton του Λονδίνου, παρόλο που έφθασα σ' αυτό το site διαμέσου του δικού της ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Έτσι τριγυρνούσα στο Luton διωγμένος από το γκισέ της Easy Jet. Οι οποίοι, κατά το κοινώς λεγόμενο, «με διαολόστειλαν», λέγοντάς μου ότι δεν έχουν ιδέα της Travel Extras. Ευτυχώς, κάπου βρήκα ένα τηλέφωνο και πήρα το αυτοκίνητο από άλλη εταιρεία ενοικίασης. Η οποία δεν είχε ειδοποιηθεί από την Travel Extras και μας πήρε αρκετή ώρα μέχρις ότου βρούμε άκρη. Στην οποία εταιρεία, αν είχα πάρει τηλέφωνο από μόνος μου, θα το έπαιρνα φθηνότερα. Χώρια που Ford είχα κλείσει, Fiat μου έφεραν. Τέλος πάντων, αυτά συμβαίνουν και δεν πρέπει να μας χαλάνε τη διάθεση, όταν μάλιστα είχα την τύχη να δω την κόρη μου να ορκίζεται σε μία ανεπανάληπτη τελετή ―έθιμο κάποιων εκατοντάδων ετών― στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.
Από το Luton στο Κέιμπριτζ πήγα κανονικά, χάνοντας το δρόμο μόνο δύο φορές, μια και στη Europcar ―εκτός των άλλων― είχαν τελειώσει οι χάρτες. Δεν ξέρω αν φταίνε ή όχι τα γηρατειά, αλλά κάθε φορά που πηγαίνω στην Αγγλία και οδηγώ αυτοκίνητο, απορώ το πώς γυρίζω πίσω σώος. Αυτό το οδήγημα «στο αριστερό» με το δεξί χέρι να ψάχνει τις ταχύτητες στην πόρτα είναι μεγάλη ταλαιπωρία. Από την άλλη, άντε να πάρεις λεωφορείο ή τρένο με αποσκευές που ζυγίζουν τόνους και με το χέρι να πονάει λόγω αρθριτικών, καθώς και γιατί δεν προλαβαίνω να κάνω τη φυσιοθεραπεία που ο γιατρός μου συνέστησε.
Όπως και να έχει το πράγμα, δεν πρέπει να δίνω τον τόνο του γκρινιάρη. Μια και δεν έχω το ταλέντο του Κώστα Καββαθά, ο οποίος μπορεί να είναι συγχρόνως γκρινιάρης με χιούμορ και αισιοδοξία, εγώ θα περιοριστώ στα αισιόδοξα. Στο κάτω της γραφής δεν είναι δυνατό στο πρώτο τεύχος του 2001 να μην είσαι αισιόδοξος, γιατί θα σου φέρει γρουσουζιά. Και μην μου πείτε ότι, πώς είναι δυνατόν ένας πανεπιστημιακός να είναι προληπτικός, γιατί θα σας απαντήσω με το «τσιτάτο» που διάβασα στον Έκο: «Είναι γρουσουζιά να είσαι προληπτικός».
Σ' ό,τι αφορά τους νέους στην ηλικία αναγνώστες, θα ήθελα σ' αυτό το σημείο να τους τονίσω κάτι απλό: Μην πιστεύετε τους μεγάλους σ' ό,τι λένε για «κρίση». Ακούω να μιλάνε για «κρίση στο βιβλίο», «κρίση στο θέατρο», «κρίση στους θεσμούς» και πραγματικά «φτιάχνομαι». Όταν οι πωλήσεις των βιβλίων έφθασαν αριθμούς ρεκόρ, τα θέατρα στην Αθήνα είναι εκατό, η δημοκρατία ―καλά τα είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας― είναι καλύτερη από ποτέ και η Ελλάδα ουδέποτε στο παρελθόν είχε τόση ευημερία, γιατί πού να πάρει η ευχή γκρινιάζουμε; Εντάξει, δεν λέω, όλο και καμιά ιστορία τρελών αγελάδων προκύπτει. Από την άλλη, όχι και να τρελαθούμε εμείς προληπτικά. Ακόμη και να εμφανιστούν δέκα κρούσματα της αρρώστιας Κρόιστφελ-Γιάκομπς στη χώρα μας, ξέρετε τί ποσοστό είναι; Ότι έχετε περισσότερες πιθανότητες να πνιγείτε σε πλημμύρα ή να πεθάνετε από ηλεκτροπληξία από τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου! Καλά, λοιπόν, πάνε τα πράγματα και παρακαλώ τους μονίμως απαισιόδοξους να μη θυμώνουν γι' αυτά που λέω, μια και ―το γνωρίζω― τους αρέσει. Γι' αυτό θα το ξαναγράψω: «Ως πιθανός ―ποιος ξέρει, στ' αλήθεια, τα εσώψυχά μας― σαδιστής φέρομαι στους μαζοχιστές με καλοσύνη!»
Άντε και καλή χρονιά σε όλους μας!_ N. M.