Nίκος Mάργαρης
«... Για λόγους που αγνοώ και αδυνατώ να κατανοήσω, οι γονείς των παιδιών των δημόσιωνσχολείων αναμένουμε τα πάντα από την Πολιτεία...»
Σχολικά
MEΣA Σεπτεμβρίου ανοίγουν τα σχολεία. Οπότε όλοι τα θυμούνται ξανά. ¶κουγα, λοιπόν, στο
ραδιόφωνο μια συζήτηση για τα σχολεία και τα κτίριά τους και μου σηκωνόταν η τρίχα. Οι
κυρίες που συζητούν δεν αναφέρουν, βέβαια, τη λέξη σχολεία αλλά «σχολειά». Πώς να το
κάνουμε, ακούγεται καλύτερη η δεύτερη «βερσιόν». Προβλήματα στα κτίρια των σχολείων μας.
Αλλού το καλοριφέρ έχει χαλάσει, αλλού οι σοβάδες έχουν ξεκολλήσει, αλλού πέφτουν
ταβάνια. Κινείται και προς τις δύο κατευθύνσεις η συζήτηση.
― Ποιες είναι οι ευθύνες της Πολιτείας;
― Τι κάνει το κράτος;
Πέρα από το γεγονός ότι δεν ήταν δυνατόν τα κτίρια να επισκευαστούν από μόνα τους το
καλοκαίρι και αρμόδια για την ποιότητα και συντήρησή τους είναι η τοπική αυτοδιοίκηση, ας
μου επιτραπεί η ερώτηση: «Τι κάνουν οι γονείς; Αυτοί δεν έχουν καμία ευθύνη;» Είναι τα
παιδιά μας στο σχολείο πάνω από πέντε ώρες την ημέρα, από τη Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή.
Πόσοι από μας έχουν πραγματικά ενδιαφερθεί για την ευπρέπεια και την καθαριότητα των
χώρων όπου τα παιδιά μας ζουν ένα σημαντικό μέρος της ζωής τους; Δεν υπάρχει, σίγουρα,
πατέρας ή μητέρα που αγνοούν τη διαμόρφωση που έχει το δωμάτιο του παιδιού τους στο
σπίτι. Πόσοι, όμως, γνωρίζουν την αίθουσα διδασκαλίας; Πώς είναι κατασκευασμένη, τι
χρώματα έχει, τι ποιότητα έχουν τα θρανία και τα παράθυρα; Θα με πιστέψετε, αν προσθέσω
ότι αρκετοί γονείς, ιδιαίτερα των μαθητών του δημοτικού, θεωρούν το σχολείο «parking» των
παιδιών τους;
Κάποτε ―έχουν περάσει χρόνια― η καθηγήτρια της κόρης μου ζήτησε από τα παιδιά να πάνε
υλικό για τη διακόσμηση της αίθουσας. Εγώ έστειλα μια σειρά από ωραιότατες γκραβούρες της
Ρόδου. Ένα δώρο από τον εκεί δήμαρχο. Έκπληκτος διαπίστωσα ότι η κόρη μου έφερε πίσω τις
γκραβούρες. Η κυρία καθηγήτρια, μου είπε, τις θεώρησε πολύ καλές για διακόσμηση τάξης
σχολείου! Υπάρχουν, βέβαια, οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων σε κάθε σχολείο. Πόσοι από
μας είναι (πραγματικά κι όχι τυπικά!) μέλη; Πόσοι παρακολουθούμε τις συνελεύσεις; Πόσο
χρόνο διαθέσαμε για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των παιδιών μας στο σχολείο; Πόσες
φορές βάλαμε το χέρι στην τσέπη; Γιατί να ενδιαφερθεί το κράτος για τα παιδιά μας
περισσότερο από μας;
Τι, άραγε, συμβαίνει και τα δημόσια σχολεία δίνουν την εντύπωση «ρημαδιών» ενώ τα
ιδιωτικά όχι; Να είναι και το γεγονός ότι δεν εκτιμούμε το «δωρεάν»; Πώς, άλλωστε, να
ερμηνευθεί και το γεγονός ότι έγινε σχεδόν έθιμο οι μαθητές των δημόσιων σχολείων που
παίρνουν τα βιβλία δωρεάν να τα καίνε τον Ιούνιο, ενώ των ιδιωτικών ―που τα πληρώνουν― να
τα κρατάνε; Για λόγους που αγνοώ και αδυνατώ να κατανοήσω, οι γονείς των παιδιών των
δημόσιων σχολείων αναμένουμε τα πάντα από την Πολιτεία. Παράλληλα, και ενώ αδιαφορούμε
σχεδόν τελείως σ? ό,τι αφορά την ποιότητα της εκπαίδευσης και της διαβίωσης των παιδιών
μας στο δημόσιο σχολείο ―όπου η ευθύνη μοιράζεται σ? όλους μας―, κάνουμε το παν σε
ατομικό επίπεδο για τη βελτίωση της θέσης του δικού μας και μόνο παιδιού. Το παράδειγμα
των ξένων γλωσσών είναι χαρακτηριστικό. Δεχόμαστε, χωρίς συζήτηση, ότι το παιδί είναι
αδύνατο να μάθει μια ξένη γλώσσα στο σχολείο και αμέσως ―χωρίς ν? αναμένουμε κρατική
παρέμβαση― βάζουμε το χέρι στην τσέπη και το στέλνουμε γι? αγγλικά και γαλλικά. Ό,τι
είναι αδύνατο να επιτευχθεί σε ομαδικό επίπεδο το καταφέρνουμε ―και μάλιστα με τον
καλύτερο τρόπο― σε ατομικό. Δεν είναι, προφανώς, τυχαίο το γεγονός ότι η Ελλάδα κατέχει
μία από τις πρώτες θέσεις (πολύ πάνω από την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία) σ? ό,τι
αφορά τη γνώση ξένων γλωσσών στους νέους.
Να είναι, άραγε, η επιθυμία μας ―μέσα στο συνεχή ανταγωνισμό που υπάρχει― τα δικά μας
παιδιά να ξεχωρίζουν από τα άλλα; Θα ήταν, στο σημείο αυτό, δυνατό να αναφέρω και τις
άλλες περιπτώσεις φροντιστηρίων και ειδικά όσων προετοιμάζουν τα παιδιά για τις
εισαγωγικές εξετάσεις των πανεπιστημίων. Εδώ διαθέτουμε ποσά που ξεπερνούν το ένα
εκατομμύριο δραχμές για μια σχολική περίοδο εννέα μηνών χωρίς διαμαρτυρία. Δεν είναι,
επομένως, λογική αντίφαση από τη μια να είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε τα πάντα σε
ατομικό επίπεδο και από την άλλη να αρνούμαστε ακόμη και τη σκέψη διάθεσης ποσών της
τάξης των 10.000 δραχμών για το βάψιμο και την επιδιόρθωση της αίθουσας διδασκαλίας ή την
αγορά πετρελαίου για το καλοριφέρ ενός δημόσιου σχολείου, όπου μαθητής είναι το παιδί
μας;_ N. M.