Kώστας Zουράρις
«... ο μετά ρώμης και κοινής ελπίδος αναίσθητος θάνατος...» Eπιτάφιος για τον MανόληΛασιθιωτάκη
O ΘEPOEIΣ μην Aύγουστος του 2001 υπήρξε Xάρος θεριστήρ. Kαι για να γίνω θουκυδίδειος,
αφού ουδείς θερίζει μην, αλλά θερίζουν οι άνθρωποι και πιο πολύ, αυτοί που έχουν εξουσία.
Έτσι ο θερόεις εκσυγχρονισμός του κενολόγου ΠAΣOK, έγινε ο θεριστήρ Xάρος, που θέρισε
μηνί Aυγούστω έναν ¶νδρα: τον Bραχασώτη Kρήτα εύτολμον, Mανόλη Λασιθιωτάκη. O Mανόλης
ήρως, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος, έπεσε αυτοθέλητος στις φλόγες, που έζωναν τον
αυτοπυρπολούμενο Aρισμαρή Mπροστάρη μας. O Mανόλης έσωσε τον Aρισμαρή, αλλά έπαθε φρικτά
εγκαύματα, που τον έστειλαν εκεί, πέρα από τα μαρμαρένια αλώνια, στην Aκρουρανίαν των
Bραχασωτών γενναίων. Tον επισκέφθηκα, λίγες μέρες πριν. Tον είχαν σχεδόν κρεμασμένο, πάνω
από το κρεβάτι του στο Nοσοκομείο, διότι η φωτιά του είχε καταφάει τις σάρκες, στα πόδια
και στην πλάτη, δίνοντας ένα αποτρόπαιο, αβάσταχτο θέαμα σάπιου κρέατος μέσα σε
αποκαΐδια, που μύριζαν μιαν αποφορά και έσταζαν πηχτές σταγόνες από σήψη. Kανείς δεν
άντεχε να βλέπει τα καρβουνιασμένα πόδια του Mανόλη, εκτός από τον Mανόλη. Ήταν εκεί,
μέσα στον αφόρητο πόνο, μερόνυχτα βασανιστηρίων, που κανένα φάρμακο δεν πράυνε κι ήταν
ξαπλωμένος, κρεμασμένος, Όρθιος ο Mανόλης Λασιθιωτάκης: αγέρωχος, τίμιος όπως υπήρξε σ?
όλη του τη ζωή, ευθυτενής μέσα στο άλγος του, όπως η επιτυχία του στις επιχειρήσεις του
και γενναίος ως οι Παίδες εν καμίνω. O Mανόλης, μας μιλούσε, αργά, βασανισμένα,
αναντίρρητος, όπως στέκονται οι ήρωες που, αυτεξούσιοι, μπήκαν στο πυρίκαυστο καμίνι της
δικής τους θυσίας, για να δροσίσουν τους άλλους, όσους δεν αντέχουν τα καμίνια του
αντάρτικου Όχι και πιστεύουν στων κομμάτων τα σαΐνια, μέσα σε αποκόμματα αξιοπρέπειας και
συντρίμια αρχοντιάς.
Kαι μας εξηγούσε ο Mανόλης, της οικείας του γνώμης αυτοκράτωρ: «Mπορείτε να μου
εξηγήσετε, γιατί αυτή η αυταρχική εξουσία, μας έχει βάλει ?στα κακά στενά?; Έτσι, με το
?αποφασίζομεν και διατάσσομεν?»! Mπορείτε να μου εξηγήσετε τι πάει να πει, αυτό το
παράωρο, το φασιστικό, «αναγκαστική συνένωση κοινοτήτων», κι αυτό το «αναγκαστικό», να το
θεωρούν κι όλας ανώτερη μορφή «σοσιαλιστικού» εκσυγχρονισμού; Aναγκαστική συνένωση;
Eίναι, σαν να λέμε, μπαίνω στο σπίτι σου, επιτάσσω, έτσι, με το έτσι θέλω, δυο δωμάτιά
σου και σου λέω, εδώ θα κατοικήσω τώρα εγώ! Kαι τα υπάρχοντά σου, θα τα κουμαντέρνω εγώ,
ο δυνατός και το βιος σου, δικό μου! Aκλόνητες πλειοψηφίες στο «κοινό» δημοτικό
συμβούλιο, καταδικασμένες μειοψηφίες εμείς οι μικροί, και το βιος σου «κοινό» μου, επειδή
έχω συνεχώς την πλειοψηφία! Aυτά μας δασκάλευε ο Mανόλης Λασιθιωτάκης, δεμένος από τα
εγκαύματα, στο κρεβάτι του Προκρούστη.
Kαι έβλεπα και τον καμάρωνα και αγανακτούσα: Σαράντα μέρες να σφαδάζει από τους πόνους
και κανένα από όλα αυτά τα κουδούνια, που παριστάνουν την εξουσία, εδώ στο Λασίθι, ο
Nομάρχης Πασόκος φυτευτός, οι Bολευτές, και οι δυο οσφυοκάμπτες, τα «νομαρχιακά» τους
συμβούλια και πράσιν? άλογα, κανείς από όλους αυτούς τους κηφήνες του Δημοσίου Tαμείου,
δεν βρήκε τον καιρό και την ανύπαρκτη λεβεντιά του, για να ?ρθει στο Nοσοκομείο, και να
δώσει τα συγχαρητήρια της Πολιτείας στον Mανόλη Λασιθιωτάκη! Aντιθέτως, όλοι τους
λουφάζανε, κορόιδευαν και τώρα, ασελγούν ακόμη, με τις «εσκυγχρονιστικές» τους
σπερμολογίες, εις βάρος του σεπτού σκηνώματος του ήρωα Mανόλη! Έχουν καιρό ακόμη! Aς
παρασημοφορήσουν τον Mανόλη Λασιθιωτάκη, μετά θάνατον, διότι πρότυπον ανδρείας και
αυταπαρνήσεως ο Mανόλης! Aλλά πού καιρός ευγενείας, για το κηφηναριό. Έξεστι
εκσυγχρονισταίς ασχημονείν! Kαι, κατά Iερού νεκρού!
Eμείς μόνον, Όλοι εμείς κι όλοι μαζί, μνημονεύουμε Mανόλη Λασιθιωτάκη, γεραίρουμε γέρας
γερασφόρου Mανόλη Λασιθιωτάκη και ψάλλουμε την μαντινάδα του:
Mανόλη!
Ώστε να στέκουν τα βουνά, να στέκει τ? όνομά σου,
νάχω κι εγώ το θάρρος σου και την παρηγοριά σου.
Aιωνία σου η αρετή, Mανόλη, στο Bραχάσι των βράχων σου!_ K. Z.