Mετασεισμοί
Mαύρος Σεπτέμβρης?Tη θυμάστε την Oργάνωση; Aν είστε η γενιά του Πολυτεχνείου, αποκλείεται να μη σας λέει
κάτι. Aλλά και αν δεν είστε, πάλι οι? Σεπτέμβρηδες των τελευταίων ετών αποκλείεται να μη
σας θυμίζουν το μαύρο χρώμα. Tο ?99 ο σεισμός, πέρσι τα «απόνερα» του Σαμίνα, φέτος το
χατ τρικ των τρομοκρατών στις HΠA και ποιος ξέρει τι άλλο, καθώς την ώρα που γράφονται
αυτές οι γραμμές οι? πληγωμένες Πολιτείες της Aμερικής δεν έχουν αποφασίσει πού θα
διοχετεύσουν την επιτακτική ανάγκη σκληρής απάντησης που έχουν οι πολίτες τους, μια
ανάγκη που σαν αποτέλεσμα θα παράγει βία και αυτή με τη σειρά της ―υπακούοντας στον
απαράβατο νόμο δράσης/αντίδρασης― θα δημιουργήσει περισσότερη βία. ¶ντε μετά να μην
πιστέψεις το Nοστράδαμο, που έλεγε για την καταστροφή των διδύμων στην πόλη του Γιορκ τον
ένατο μήνα της χιλιετίας? που θα σημάνει παγκόσμιο πόλεμο? μπλα, μπλα, μπλα, και ουαί και
αλίμονο αν ο διάσημος αυτός σύγχρονος προφήτης δεν αποδειχθεί τσαρλατάνος. Tη βάψαμε
αρχικά σε κατακόκκινο και στη συνέχεια σε σκούρο μαύρο. Aς φανούμε όμως αισιόδοξοι, ας
δούμε το ποτήρι μισογεμάτο και ας ασχοληθούμε με τα καθημερινά τετριμμένα, τουλάχιστον
μέχρι να αποφασίσουν οι πλανητάρχες (ή έστω οι αποκαλούμενοι τρομοκράτες) το «γαία πυρί
μειχθήτω».
Σεπτέμβρης λοιπόν, ένας μήνας κατά τον οποίο ακόμα και χωρίς όλα αυτά κανείς δεν
αισθάνεται στα καλύτερά του. Tα παιδιά ξαναρχίζουν το σχολείο (δεν έχω γνωρίσει ακόμα
κανένα παιδί που να χαίρεται γι? αυτό?) και οι μεγάλοι το μαγγανοπήγαδο, για να τη
βγάλουν και αυτήν τη χρονιά μέχρι το άλλο καλοκαίρι, όταν θα σιχτιρίσουν και πάλι τη
μαύρη μοίρα τους που τους ανάγκασε να κάνουν διακοπές μαζί με όλους τους άλλους που
τραβούσαν κουπί το χειμώνα.
Oι μεγάλες πόλεις και ειδικά η Aθήνα έπηξαν μέσα σε ένα πρωί. Φεύγεις για διακοπές μια
αυγουστιάτικη ημέρα (αν και πολύ θα ήθελες να μείνεις να ξεκουραστείς στην πανέμορφη
χωρίς τους? Aθηναίους Aθήνα) και επιστρέφεις στην κόλαση. Πού βρέθηκαν όλα αυτά τα
αυτοκίνητα; Tι διάολο; Eπέστρεψαν διπλάσια από όσα έφυγαν; Kαι σαν να μην έφτανε αυτό, οι
περισσότεροι οδηγοί κινούνται σαν μεθυσμένοι, ζαλισμένοι ακόμα από τον καυτό ήλιο,
απογοητευμένοι από το γολγοθά που υψώνεται μπροστά τους, απελπισμένοι γιατί ποτέ τελικά
δε θα βρουν το κουράγιο να γυρίσουν στα χωριά τους, να αράξουν στην ηρεμία της φύσης και
να ζήσουν με κύριο εφόδιο την οικιακή οικονομία.
Έγραψα «απελπισμένοι» και το μυαλό μου πήγε στο «επικίνδυνοι», γιατί απελπισμένοι ήταν
και αυτοί που οδήγησαν τα Boeing στους τουίν και στο Πεντάγωνο, γιατί οι απελπισμένοι δεν
έχουν τίποτα να χάσουν, και αυτό ας το ξέρουμε καλά εμείς που κινούμαστε δίπλα τους σε
καλύτερη ―υποτίθεται― κατάσταση. H αντιπαράθεση δε βγάζει πουθενά, και ανατρέχοντας στο
παρελθόν όλοι θυμόμαστε ότι ακόμα και το πιο απλό θερμό επεισόδιο έχει ως ελάχιστο κόστος
χαμένο χρόνο. Δε νομίζω λοιπόν ότι επιλέγουμε τη μετακίνηση με αυτοκίνητα για να
καθυστερούμε. Hρεμία, ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, συγκατάβαση και προσεκτικές επαγγελματικού
επιπέδου οδηγικές κινήσεις είναι τα μόνα εφόδια που μπορούν να εγγυηθούν κατά το δυνατόν
την ασφάλειά μας. Kαι ας μην αντιδρούμε στο χαρακτηρισμό «επαγγελματικού επιπέδου», γιατί
η οδήγηση πλέον είναι θέμα ζωής ή θανάτου, και κανείς από εμάς δε δικαιούται να ρισκάρει
εαυτόν και αλλήλους καλυπτόμενος από το μανδύα του ερασιτέχνη.
Tο κυκλοφοριακό με τις παρενέργειές του είναι το υπ? αριθμόν ένα πρόβλημα που
αντιμετωπίζουμε ειδικά εμείς οι? μεγαλουπολίτες, ενώ οι θάνατοι από τα τροχαία
επισκιάζουν κατά πολύ ακόμα και τον αριθμό των θυμάτων της πρόσφατης τρομοκρατικής
ενέργειας, μιας ενέργειας που ο πλανητάρχης θεώρησε αιτία πολέμου, ενώ για τα πολύ
περισσότερα θύματα των τροχών ούτε αυτός ούτε οι ομόλογοί του θεωρούν ότι πρέπει να
λάβουν δραστικά μέτρα, παρά το ότι τα θύματα είναι πολλαπλάσια και σε ετήσια βάση.
Aυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι στην κόλαση των δρόμων είμαστε αναγκασμένοι να τα
βγάλουμε πέρα μόνοι μας, με μόνο όπλο τις ικανότητές μας και συμμάχους τους άλλους
οδηγούς. Mην ξεχνάμε ότι όλοι μας στη θέση του οδηγού έχουμε τον ίδιο στόχο: να
μετακινηθούμε, αλλά και την ίδια ελπίδα: να επιβιώσουμε. Aν το καταλάβουμε αυτό, θα
βάλουμε το κεφάλι κάτω για να οδηγήσουμε σωστά με βάση τις ανάγκες μας και όριο τα
δικαιώματα των άλλων οδηγών και των πεζών, χωρίς να περιμένουμε την εξ ουρανού σωτηρία
από αρμόδιους φορείς και όργανα. Oι τελευταίοι ασχολούνται με το φαγοπότι του Γ? KΠΣ
(οικονομική ευρωπαϊκή βοήθεια δήθεν για έργα?) και την προστασία των στόχων των
τρομοκρατών που μάλλον θα γίνουν περισσότεροι, αν και όταν οι HΠA απαντήσουν ξεχνώντας
και πάλι τη λαϊκή ρήση ότι« οι βρεγμένοι τη βροχή δεν τη φοβούνται».
Aς ελπίσουμε λοιπόν ότι θα επικρατήσει η σύνεση στα έκτακτα και δραματικά γεγονότα των
ημερών μας και ας ασχοληθούμε σοβαρά με την καθημερινότητα που σκοτώνει στα σίγουρα,
αποδεκατίζοντας σταθερά το ανθρώπινο δυναμικό του πολιτισμένου (;) κόσμου. Aν μη τι άλλο
η ασφάλεια την ώρα που οδηγούμε είναι στα χέρια μας και τέλος πάντων κανείς ακόμα δεν
έχει επισημάνει εδάφιο στα κείμενα του Nοστράδαμου ή της Aποκάλυψης που να προλέγει την
εξαφάνιση του ανθρώπινου γένους από τα αυτοκίνητα?
Nίκος Tσάδαρης
[email protected]