Xουάν Πάμπλο Mοντόγια
Ο διάδοχοςKανείς νεοφερμένος στην ιστορία της F1 δεν απασχόλησε τόσο τα MME όσο ο Kολομβιανός άσσος
Xουάν Πάμπλο Mοντόγια. Έχοντας ήδη στο παλμαρέ του τίτλους και διακρίσεις παγκόσμιας
εμβέλειας, ήρθε στην Eυρώπη με ένα και μοναδικό σκοπό: να κερδίσει το Παγκόσμιο
Πρωτάθλημα!
Kείμενο: Ευαγόρας Παπαθέου
Φωτογραφίες: Reporter Images
«ΔE συμπαθώ το Μοντόγια, γιατί έχει πολύ υπεροπτική συμπεριφορά». Αυτή την υποδοχή
επεφύλαξε ο Ζακ Βιλνέβ στο Χουάν Πάμπλο Μοντόγια, στο νέο και πολλά υποσχόμενο πρόσωπο
της F1 για το 2001, παρά το ότι και οι δύο πιλότοι έχουν κατά κάποιο τρόπο ίδιο πρότερο
βίο. Αντίστοιχη υποδοχή τού επεφύλαξε και ο βρετανικός Τύπος, αφού ο Κολομβιανός «έφαγε»
τη θέση του Τζένσον Μπάτον στην ομάδα του Φρανκ Ουίλιαμς.
Τα κακεντρεχή σχόλια έδιναν και έπαιρναν. «Μιλάει πολύ», «οδηγεί με λάθος τρόπο», «είναι
πολύ επιθετικός», «είναι υπέρβαρος», «δεν έχει καλή φυσική κατάσταση» είναι κάποια από τα
πολλά που έχουν ακουστεί για τον 25χρονο Νοτιοαμερικανό. Όμως, δέκα χρόνια πριν τα ίδια
ακούγονταν και για το Μίκαελ Σουμάχερ, όταν ο Γερμανός έκανε τα πρώτα του ―καθόλου δειλά―
βήματα στην F1. Συν τω χρόνω ο πολυπρωταθλητής κατάλαβε ότι ο Νο 1 αντίπαλός του στο
άμεσο μέλλον δεν είναι ο αδελφός του, Ραλφ, αλλά ο Κολομβιανός άσσος, γι? αυτό και σπάνια
αναφέρεται σ? αυτόν. Ακόμη και μετά το «κλείσιμο» στην Aυστρία, ο Σούμι ελάχιστα
ασχολήθηκε δημοσίως με το Μοντόγια. Και είναι γνωστό ότι ο Γερμανός δεν κάνει τίποτα στην
τύχη.
Είναι σαφές ότι ο Χουάν Πάμπλο δεν είναι ούτε τυχαίος πιλότος ούτε τυχαία προσωπικότητα.
Στην F1 δεν ήρθε ως «ρούκι», όπως πολλοί ισχυρίζονται θέλοντας να τον υποβιβάσουν, αλλά
ως ένας παγκόσμιας φήμης πρωταθλητής. Δεν έχει ακόμη συμπληρώσει τα 26 του, αλλά έχει ήδη
στεφθεί πρωταθλητής στην F3000 (1998) και στον αμερικανικό θεσμό του CART την αμέσως
επόμενη χρονιά. Κάποια στιγμή μάλιστα γράφτηκε στον Τύπο ότι ο Χουάν Πάμπλο Μοντόγια
είναι ο άνθρωπος που γελοιοποίησε το αμερικανικό πρωτάθλημα, αφού κέρδιζε όπου και όποτε
ήθελε.
«Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα», μας λέει στην αρχή της συνομιλίας μας. «Νομίζω ότι
και οι δύο θεσμοί είναι απόλυτα επαγγελματικοί. Στην F1 το τεχνολογικό επίπεδο είναι
υψηλότερο, λόγω των κανονισμών, και πίσω από τα αυτοκίνητα υπάρχουν πλέον ολόκληρες
αυτοκινητοβιομηχανίες και όχι μικρές ιδιωτικές ομάδες, όπως στo CART. Όσο για το επίπεδο
των ανθρώπων, είτε αυτοί είναι πιλότοι είτε μηχανικοί, και στις δύο μορφές αγώνων
υπάρχουν μεγάλες απαιτήσεις και απόλυτος επαγγελματισμός».
Η πρώτη επαφή του Κολομβιανού με τα μονοθέσια της F1 πραγματοποιήθηκε το 1997, όταν
παράλληλα με τους αγώνες στην F3000 βρέθηκε για μια διετία στο κόκπιτ των Williams ως
δοκιμαστής. Για τον ίδιο οι συνθήκες σήμερα είναι εντελώς διαφορετικές. Όμως, πόσο έχουν
αλλάξει τα πράγματα στο σπορ; «Όχι και πολύ», μας λέει. «Φυσικά, υπάρχει σημαντική
εξέλιξη στα μονοθέσια, όμως η μεγάλη αλλαγή έγινε φέτος που επιτράπηκε και πάλι η χρήση
των ηλεκτρονικών βοηθημάτων. Ευτυχώς, ήμουν παρών κατά τη διάρκεια της εξέλιξης των νέων
συστημάτων. Δεν υπάρχει λόγος να πω αν το σύστημα ελέγχου της πρόσφυσης μου αρέσει ή όχι.
Εφόσον όλοι οι πιλότοι συναγωνιζόμαστε με τα ίδια βοηθήματα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Νομίζω ότι γι? αυτό τα ηλεκτρονικά επανήλθαν στην F1».
Στις ΗΠΑ ο Μοντόγια είχε χαρακτηριστεί ως ο άνθρωπος των ρεκόρ. Κέρδισε το πρωτάθλημα την
πρώτη του χρονιά και ήταν ο νεότερος πρωταθλητής στην ιστορία του CART κλέβοντας μάλιστα
το ρεκόρ από το Ζακ Βιλνέβ! Επίσης, κέρδισε το φημισμένο αγώνα Indy 500 (είναι κάτι σαν
το GP του Μονακό στην F1 μόνο που δεν προσμετράται στο πρωτάθλημα) στην πρώτη του
εμφάνιση.
«Ποιοι είναι οι στόχοι σου στην F1;» ήταν η επόμενη ερώτησή μας. «Όχι, δε θα μπορούσα να
πω ότι έχω τα ρεκόρ στο μυαλό μου. Ποτέ στην καριέρα μου δεν έχω σκεφτεί ότι υπάρχουν
κάποια ρεκόρ τα οποία πρέπει να σπάσω. Απλώς προσπαθώ για το καλύτερο σε κάθε αγώνα», μας
απάντησε.
Πριν καν ξεκινήσει το πρωτάθλημα, δεν ήταν λίγοι αυτοί που έλεγαν ότι ο Κολομβιανός θα
αποτύχει στην F1, γιατί οδηγεί πολύ επιθετικά, διορθώνει πολύ με το τιμόνι και πατά
απρόσεκτα το γκάζι. Ο ίδιος σχολιάζει: «Αυτό είναι το στιλ μου, και νομίζω ότι πηγαίνω
αρκετά γρήγορα με το δικό μου τρόπο. Κάποιοι άλλοι οδηγούν διαφορετικά και πηγαίνουν
αρκετά καλά, επίσης. Αυτός όμως είναι ο τρόπος που οδηγώ, αυτός είναι ο εαυτός μου. Και ο
Μίκαελ Σουμάχερ οδηγεί διαφορετικά από τους άλλους, κι όμως βρίσκεται στην κορυφή. Μην
ξεχνάτε, βέβαια, ότι είναι δέκα χρόνια στην F1 και έχει μεγάλη εμπειρία σε τέτοιου είδους
μονοθέσια?» Kαι συνεχίζει με έμφαση: «Σαφώς χρειάζομαι χρόνο προσαρμογής, αφού τα
μονοθέσια της F1 είναι αρκετά υποστροφικά και θέλουν απαλές κινήσεις για να αποδώσουν τα
μέγιστα. Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξω στιλ οδήγησης. Αν προσπαθήσω να το
κάνω, τα πράγματα θα είναι χειρότερα».
Από την αρχή της σεζόν ο Χουάν Πάμπλο δε δίσταζε να δημοσιοποιεί τις απόψεις του. Μιλούσε
ελεύθερα στους δημοσιογράφους και έλεγε χωρίς φόβο τη γνώμη του για όλους και για όλα.
Αυτή η στάση πιθανόν να οδήγησε στα άκρα την ούτως ή άλλως όχι και τόσο καλή σχέση του με
το Ζακ Βιλνέβ. Αποκορύφωμα ήταν το GP του Μόντρεαλ, όπου ο Κολομβιανός και ο Καναδός
σχεδόν πιάστηκαν στα χέρια! Από εκεί και ύστερα υπάρχει η αίσθηση ότι ο Μοντόγια έγινε
πιο προσεκτικός. «Όχι, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ό,τι έχω να πω το λέω και ό,τι λέω το
πιστεύω. Δεν είμαι καθόλου διπλωμάτης. Κάποιοι όμως βάζουν στο στόμα μου λόγια που δεν
έχω πει ποτέ, και αυτό με εξοργίζει».
Μερίδα του βρετανικού Τύπου μάλλον χλεύασε στα μέσα της περσινής χρονιάς την απόφαση του
Φρανκ Ουίλιαμς να φέρει στην ομάδα το Μοντόγια. Όμως ο Φρανκ, η «αλεπού των πάντοκ»,
είναι σχεδόν απίθανο να κάνει δύο φορές το ίδιο λάθος και μάλιστα σχεδόν αμέσως μετά την
αποτυχία του? πειράματος ¶λεξ Ζανάρντι. Τι διέκρινε ο «sir» Φρανκ στο πρόσωπο του
Μοντόγια που τον έκανε να «πετάξει» τον Μπάτον δε γνωρίζουμε ακριβώς. Ο Κολομβιανός,
πάντως, μιλάει με τα καλύτερα λόγια για την ομάδα του: «Η συνεργασία μας είναι
εξαιρετική. Όλα λειτουργούν πολύ καλά, και υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη. Έχω πει κατά
καιρούς ότι οι σχέσεις μου με το Φρανκ Ουίλιαμς είναι πολύ καλές. Είναι μεγάλη
προσωπικότητα και εξαιρετικός στο ρόλο του, αφού πάντα ο στόχος του είναι η νίκη».
Με το Ραλφ όμως, τον επίδοξο συνεχιστή της δυναστείας των Σουμάχερ, τι γίνεται; Υπάρχει
Νο 1 και Νο 2 στην Williams; Ο Κολομβιανός σοβαρεύει και απαντά απερίφραστα: «Όχι, δεν
ισχύει κάτι τέτοιο. Το ότι ο Ραλφ έχει το Νο 5 και εγώ το Νο 6 σημαίνει απλώς ότι στο
περασμένο πρωτάθλημα τερμάτισε προφανώς σε καλύτερη θέση στη βαθμολογία απ? ό,τι εγώ! Αν
φέτος εγώ βρεθώ πιο ψηλά, τότε του χρόνου τα πράγματα θα είναι αντίστροφα. Όπως και να
έχει το πράγμα, δε νομίζω ότι το αυτοκόλλητο με το νούμερο συμμετοχής σημαίνει κάτι. Ο
Ραλφ είναι πολύ γρήγορος πιλότος και φυσικά είναι ο πρώτος που πρέπει να κερδίσω, εφόσον
είμαστε στην ίδια ομάδα. Από εκεί και πέρα όμως δεν είναι ο μοναδικός αντίπαλός μου.
Υπάρχουν αρκετοί».
Είναι πλέον γνωστό ότι μεταξύ των δύο πιλότων της Williams δεν υπάρχουν οι αρμονικότερες
των σχέσεων. Κάποιες δηλώσεις με? νόημα έχουν γίνει εκατέρωθεν, αλλά ανοιχτή κόντρα ποτέ.
Έτσι, αδράξαμε την ευκαιρία και ρωτήσαμε: «Έχεις προετοιμάσει τον εαυτό σου, ώστε να τον
αφήσεις να σε προσπεράσει υπό κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες;» Αλλά κι εδώ ο Χουάν δεν
είχε πρόβλημα να απαντήσει ούτε προσπάθησε να κρυφτεί: «Μιλάς για οδηγίες από την ομάδα.
Θα έλεγα ναι, είμαι έτοιμος να τις ακολουθήσω, αν υπάρξουν. Ακόμη, όμως, δεν έχει γίνει
κάτι τέτοιο!» Βγάλαμε είδηση; Το μέλλον θα δείξει. Πάντως, στην ερώτηση γιατί οι δύο
Williams παρουσιάζουν διαφορετική στρατηγική σε κάποια GP, ο Μοντόγια απάντησε
χαμογελώντας πλατιά: «Είναι πολύ απλό. Οι μηχανικοί μου ήταν πεπεισμένοι ότι η στρατηγική
των δύο πιτ στοπ ήταν καλύτερη, ενώ οι δικοί του όχι. Τελικά, αποδείχτηκε ότι η δική μας
άποψη ήταν η σωστή».
Ο Μοντόγια είχε τερματίσει σε τέσσερις μόλις αγώνες μέχρι να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί
του βάθρου. «Είχαμε κάποιες ατυχίες, ενώ και εγώ έχω κάνει λάθη. Δεν είμαι άμοιρος
ευθυνών. Όμως, σε κάθε αγώνα δίνω το 100% των δυνατοτήτων μου και ένιωθα ότι κάποια
στιγμή θα έφτανα και στη νίκη. Tελικά αυτή ήρθε στη Mόντσα, σε ένα φορτισμένο
συναισθηματικά σαββατοκύριακο». «Στην Ινδιανάπολη;» τον διακόπτουμε. «Δε νομίζω ότι έχω
κάποιο συγκεκριμένο πλεονέκτημα εκεί σε σχέση με τους άλλους. Το οβάλ τμήμα της πίστας
είναι για όλους το ίδιο και αρκετά εύκολο, θα έλεγα. Γενικά, δεν υπάρχει κάποια πίστα που
μου ταιριάζει ή μου αρέσει περισσότερο. Οπουδήποτε μπορεί να συμβεί οτιδήποτε?»
Για το Χουάν Πάμπλο η πατρίδα του, η Κολομβία, παρά τα διάφορα γνωστά προβλήματά της με
τους εμφυλίους και τα καρτέλ των ναρκωτικών, σημαίνει πολλά: «Είναι το σπίτι μου, η
πατρίδα μου. Σημαίνει πάρα πολλά για μένα. Δυστυχώς, δεν την επισκέπτομαι συχνά αλλά
μόλις μία, δύο φορές το χρόνο. Εκεί θα ήθελα να περάσω και τα γεράματά μου». Και λες και
ξύπνησε κάτι σαν νοσταλγία μέσα του, συνεχίζει: «Τώρα οι περισσότεροι φίλοι μου
βρίσκονται εδώ, αφού λόγω των αγώνων ζω στο εξωτερικό εδώ και πολλά χρόνια. Η οικογένειά
μου με βοήθησε πολύ από τα πρώτα μου κιόλας βήματα. Οι γονείς μου έκαναν τα πάντα για
μένα στην αρχή. Στη συνέχεια ανέλαβαν οι χορηγοί. Κακά τα ψέματα. Τα πάντα εξαρτώνται από
τους χορηγούς που μπορείς να βρεις. Και αυτό δε συνέβη μόνο στη χώρα μου αλλά και στην
Αγγλία. Εκεί υπήρχαν πάρα πολύ νέοι και ταλαντούχοι πιλότοι. Όμως, οι χορηγοί διέκριναν
και προώθησαν εμένα».
Ο χρόνος που είχε για εμάς ο Κολομβιανός έφτανε στο τέλος του. Έξω από το μότορχομ της
Compaq (οι άνθρωποι της οποίας βοήθησαν να εξασφαλιστεί η συνέντευξη) περίμεναν ήδη
αρκετοί άλλοι δημοσιογράφοι. «Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις φόβο όταν βρίσκεσαι μόνος στο
μονοθέσιο μέσα στην πίστα και το πιέζεις στο όριο;» ήταν η τελευταία μας ερώτηση και η
αυθόρμητη απάντησή του ίσως ο καλύτερος επίλογος: «Όχι, καθόλου. Όταν οδηγώ και έχω τον
έλεγχο, όχι. Αν το μονοθέσιο γλιστρήσει και φύγει από τον έλεγχό μου, τότε φυσικά
φοβάμαι. Όταν βλέπεις τον τοίχο να έρχεται κατά πάνω σου και δεν μπορείς να κάνεις κάτι
για να τον αποφύγεις, φοβάσαι. Είναι ανθρώπινο»._ E. Π.