Αυτοκίνητο ή μοτοσυκλέτά;
ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΣΤΗ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑΥπέρβαση ή αναγκαιότητα;
Η μετάβαση από την αποκλειστική χρήση του αυτοκινήτου στην καθημερινή χρήση της μοτοσικλέτας είναι για τους πολλούς ένα τόλμημα που κρύβει προβλήματα και κινδύνους. Στην πράξη, πρόκειται για μία θετική υπέρβαση, που προϋποθέτει κάποιους κώδικες συμπεριφοράς και συνεπάγεται καλύτερη ποιότητα ζωής, αλλά και τη διαμόρφωση ενός πιο δυναμικού χαρακτήρα για τον ίδιο τον άνθρωπο.
Η διαλεκτική «κόντρα» ανάμεσα στους αναβάτες μοτοσικλετών και τους οδηγούς αυτοκινήτων είναι τόσο παλιά, που φαντάζει, σήμερα, από παρωχημένη έως γραφική. Kι αυτό γιατί δεν υπάρχει… λόγος για αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο μέσα, καθώς ο σκοπός τους είναι να συνυπάρχουν αρμονικά στους δρόμους. Εξάλλου, τα τελευταία χρόνια, είμαστε μάρτυρες μίας τάσης που θέλει τα αυτοκίνητα και τις μοτοσικλέτες να συγκλίνουν μεταξύ τους, σε μία προσπάθεια του ενός να εκμεταλλευτεί τα προτερήματα του άλλου. Μινιμαλιστικά τετράτροχα, όπως το Smart και το Think!, αλλά και σπορ μοντέλα, όπως το Honda S2000, βασίζουν τη διαφορετικότητά τους σε μοτοσικλετιστικά πρότυπα. Αντίστοιχα, μεγάλες μηχανές τουρισμού, όπως της BMW και της Honda, καθώς και τα ολοένα πιο δημοφιλή «μεγασκούτερ», ουσιαστικά προσομοιάζουν στο χαρακτήρα αυτοκινήτου, αποσκοπώντας στην προσέλκυση αγοραστικού κοινού από την άλλη πλευρά. Η BMW, μάλιστα, είναι η πρώτη που κάνει το μεγάλο βήμα με το C1, το οποίο είναι περισσότερο ένα αυτοκίνητο με δύο τροχούς παρά ένα σκούτερ με οροφή.
Αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες, όμως, παρά τη νέα αυτή τάση, εξακολουθούν να διαφέρουν σημαντικά και να απευθύνονται σε ένα διαφορετικό κοινό. Όσοι ―σχετικά λίγοι― διατηρούν καλή σχέση και με τα δύο και έχουν την οικονομική δυνατότητα, μετακινούνται, κατά περίπτωση, με τέσσερις ή δύο τροχούς, καθώς η μία λύση είναι ιδανική για οικογενειακά ταξίδια και η άλλη για καθημερινές διαδρομές από το σπίτι στη δουλειά. Οι «διαρροές», πάντως, δεν λείπουν από τη μία προς την άλλη πλευρά. Αναβάτες μοτοσικλετών που αρχίζουν να αισθάνονται κουρασμένοι, να φοβούνται τη βροχή ή την πτώση ή, απλά, αποκτούν οικογένεια, «ενδίδουν» όλο και περισσότερο στην πρόκληση ενός οικονομικού αυτοκινήτου της μικρής ή μικρομεσαίας κατηγορίας. Λογικό, αφού το κόστος απόκτησης και χρήσης είναι πιο χαμηλό από ποτέ, ενώ οι προκλητικοί τρόποι χρηματοδότησης είναι σημαντικός «κράχτης», ακόμη και για όσους δεν έχουν το διαθέσιμο κεφάλαιο. Αντίστοιχα, διαρροές υπάρχουν και προς την κατεύθυνση των δύο τροχών, για δύο λόγους κυρίως: πρώτον, υπάρχουν αυτοί που βαρέθηκαν το μποτιλιάρισμα και στράφηκαν προς ένα άνετο σκούτερ, φιλοδοξώντας να θέσουν τέλος στο μέγιστο βάσανο της καθημερινότητας. Δεύτερον, η μοτοσικλέτα επανακάμπτει, τα τελευταία χρόνια, ως extreme sport, είτε για παιχνίδια (εντούρο, μότοκρος) στο χώμα είτε για την πίστα είτε, απλά, ως ταξιδιωτικό εργαλείο. Έτσι, δεν είναι λίγοι οι νεόκοποι ή «αναγεννημένοι» αναβάτες που κυκλοφορούν στους δρόμους. Πολλοί περισσότεροι όμως θέλουν, αλλά δεν τολμούν να κάνουν την υπέρβαση, καθώς ο κόσμος των δύο τροχών φαντάζει στα μάτια τους από ιδιόμορφος έως επικίνδυνος. Είναι όμως έτσι; Και αν όχι, υπάρχουν κάποια μυστικά, για να ξεπεράσει κανείς τις όποιες δυσκολίες συνεπάγεται η ζωή στη σέλα, ώστε να απολαύσει τις χαρές της και μόνο, στην καθημερινότητα ή τον ελεύθερό του χρόνο;
Κώδικες για καλύτερη ζωή…
Ποια είναι η άποψη της πλειοψηφίας του κόσμου για τη μοτοσικλέτα; Ότι είναι επικίνδυνη, δεν προσφέρει άνεση στο ταξίδι, είναι μόνο για το καλοκαίρι και, βέβαια, είναι άχρηστη αν αποκτήσεις οικογένεια. Όλα τα παραπάνω μπορεί να κρύβουν δόσεις αλήθειας, στην πραγματικότητα όμως, αδικούν ένα μέσο, το οποίο, πέρα από την ομορφιά του, διακρίνεται για μία απαράμιλλη πρακτικότητα, που το καθιστά απαραίτητο εργαλείο για το σύγχρονο άνθρωπο και ιδίως για τον κάτοικο των μεγαλουπόλεων. Ως δεύτερο μεταφορικό μέσο, αλλά ακόμη και ως μοναδικό, η μοτοσικλέτα προβάλλει σήμερα ως μία πρωτόγνωρη δυναμική, τόσο λόγω της εξέλιξης της ίδιας όσο και των συνθηκών που έχουν δημιουργηθεί στις σημερινές μεγαλουπόλεις. Όπως μπορείτε να διαβάσετε στους 2Τροχούς που κυκλοφορούν, ένας κάτοικος της Αθήνας, που κινείται αποκλειστικά με μοτοσικλέτα, σε σαράντα χρόνια δουλειάς κερδίζει δύο ολόκληρα χρόνια από τη ζωή του, σε σχέση με εκείνον που χρησιμοποιεί αποκλειστικά αυτοκίνητο. Δεν διαβάσατε λάθος, δύο χρόνια περισσότερα «ζει» ο αναβάτης, τα οποία ο οδηγός θα τα περνούσε στο μποτιλιάρισμα ― αν πολλαπλασιάσουμε τον επιπλέον χρόνο της μιάμισης ώρας, που ξοδεύει καθημερινά στην κίνηση, επί τις εβδομάδες, τους μήνες και τα χρόνια της ζωής του.
Δεν είναι, όμως, μόνον ο χρόνος που ορίζει την αναγκαιότητα της μοτοσικλέτας, αλλά και ο τρόπος ζωής που «επιβάλλει» η ίδια και ο χαρακτήρας που διαμορφώνει κανείς ως χρήστης της. Τί θέλουμε να πούμε; Ότι, είτε λύνοντας προβλήματα είτε δημιουργώντας κάποια άλλα, η μοτοσικλέτα σε κάνει άλλο άνθρωπο ― καλύτερο, πιστεύουμε, όσο απόλυτο και αν ακούγεται αυτό. Και παρά τις εγγενείς αδυναμίες της ως μέσου, βελτιώνει σημαντικά την ποιότητα της ζωής σου. Θέλετε μερικά παραδείγματα; Η μοτοσικλέτα χρειάζεται ισορροπία και είναι πιο επικίνδυνη σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. στη βροχή) από το αυτοκίνητο. Kατά συνέπεια, βελτιώνει τη συγκέντρωση στο δρόμο, τα αντανακλαστικά και την τεχνική σου, κάτι που αποδεικνύεται από την προσαρμοστικότητα των αναβατών σε οποιοδήποτε άλλο μηχανοκίνητο μέσο. Επειδή, μάλιστα, τα όριά της είναι πιο δυσδιάκριτα και η υπέρβασή τους πιο επικίνδυνη, ο μέσος αναβάτης «ψάχνεται» οδηγικά ―άρα εξελίσσεται― περισσότερο από το μέσο οδηγό αυτοκινήτου. Η μοτοσικλέτα είναι ευαίσθητη στο περιβάλλον, οπότε ενισχύει τις άμυνες απέναντί του, από τη συμπεριφορά των άλλων «θαμώνων» του δρόμου μέχρι τις εναλλαγές του κλίματος. Ο αναβάτης, δε, καθότι εκτεθειμένος στον καιρό, είναι πιο κοντά και στη φύση, άρα και επιρρεπής στο ταξίδι, εφόσον βέβαια είναι κατάλληλα εξοπλισμένος. Η τεχνική πλευρά μιας μοτοσικλέτας, από την άλλη, είναι πιο εμφανής. Ο κινητήρας και τα άλλα δομικά στοιχεία της είναι παντού και πάντα ορατά, οπότε ο αναβάτης είναι πιο δεκτικός στην τεχνολογία τους, άρα και πιο ικανός στη συντήρηση του μέσου. Τέλος, η μοτοσικλέτα μπορεί να μην είναι πλέον «κοινωνικό φαινόμενο» (καθότι αναγκαιότητα), είναι όμως ένας μοχλός διαμόρφωσης συμπεριφορών. Ένα εργαλείο… lifestyle, θα λέγαμε. Λιγότερο συμβατή με το νεοπλουτισμό από το αυτοκίνητο, δημιουργεί «ανάγκες» για φυγή, περιπέτεια, σμίγει παρέες και φτιάχνει νέες φιλίες, «διδάσκει» τη χαμένη χαρά του ελεύθερου χρόνου και του παιχνιδιού, καταπολεμά το άγχος και εμφυσά τη δημιουργικότητα στον άνθρωπο που τη χρησιμοποιεί και, κυρίως, σε εκείνον που τη χρησιμοποιεί σωστά.
Όλα τα παραπάνω επαρκούν για να αποδεχτούμε τη μοτοσικλέτα, όχι μόνο ως χόμπι, αλλά ως αναγκαίο εργαλείο βελτίωσης της καθημερινότητας, αναγνωρίζοντάς της το «δικαίωμα» να μην είναι βολική για ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων, όπως τα παντρεμένα ζευγάρια με παιδιά. Αλλά μήπως αδυνατείτε να σκεφτείτε κάποιους άλλους, που δεν βολεύονται στη σέλα ενός σκούτερ ή μίας μοτοσικλέτας, έτσι όπως έχει γίνει η ζωή μας μέσα στις πόλεις;