Editorial
Επί της αρχήςΗ αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας (αν και ο πειρασμός υπάρχει, δεν θα προσθέσουμε το επίθετο «αλόγιστη») έχει αναμορφώσει πολλές από τις εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής.
Ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ από τότε που ο Καζαντζάκης, αναπολώντας τις δικές του ταξιδιωτικές διαδρομές, έγραφε το «Ταξιδεύοντας». Από τότε που ξεκινούσε για ένα μακρινό ταξίδι στην Κίνα και την Ιαπωνία, έχοντας μπροστά του έναν ολόκληρο μήνα για να προετοιμάσει τις αισθήσεις του, ώστε να μπορέσουν να αφομοιώσουν τα νέα, πρωτόγνωρα ερεθίσματα. Σήμερα, αυτή η πολυτέλεια του χρόνου δεν υπάρχει πια. Οι αποστάσεις έχουν μικρύνει και οι ρυθμοί είναι, πλέον, δυσανάλογα έντονοι. Σε αντίθεση με τα παλιότερα χρόνια, ο άνθρωπος, αν και ταξιδεύει σωματικά, νοητικά πλέον δεν προλαβαίνει. Μένει πίσω, στα προβλήματα και στις σκέψεις της καθημερινής, σκληρής και ανήλεης βιοποριστικής πραγματικότητας. Ακόμα και όταν κάποιος προσπαθεί να αποδράσει, να φύγει, αυτές τον καταδιώκουν σαν σύγχρονες Ερινύες.
Υπάρχει και μια άλλη, πολύ σημαντική διαφορά. Παλιότερα, όταν κάποιος ταξίδευε σε ένα νέο τόπο, οι μόνες παραστάσεις που είχε από αυτόν ήταν αφηγήσεις, ιστορικές αναφορές ή, στην καλύτερη περίπτωση, κάποια γκραβούρα. H φαντασία του οργίαζε και αγωνία γέμιζε την ψυχή του για το τί θα συναντούσε…
Σήμερα, όποια διαδρομή και να ακολουθήσουμε, τη γνωρίζουμε. Έχουμε οπτικές παραστάσεις από κάθε γωνία, καθώς ο φακός μιας κάμερας, φωτογραφικής, τηλεοπτικής ή κινηματογραφικής, την έχει καλύψει πριν από εμάς. Η φαντασία αχρηστεύεται και η αγωνία της ανακάλυψης και του πρωτόγνωρου εξανεμίζεται, όπως και μέρος της ομορφιάς.
Εξανεμίζεται για όσους αρκούνται στην οπτική παρατήρηση, για όσους αναζητούν μόνο εικόνες, εθισμένοι στην τηλεοπτική, ανέραστη καταγραφή της ζωής.
Όμως, η ομορφιά παραμένει για όσους, κατά τη διάρκεια της διαδρομής, «απελευθερώνονται» από την όραση, γεύονται τον αέρα, απολαμβάνουν τους ήχους της φύσης, οσφραίνονται τις μυρωδιές της και αφήνουν τις ψυχές τους να νιώσουν, για όσους ζουν τη στιγμή συνειδητά, με όλες τους τις αισθήσεις, με έρωτα και πάθος, και η καρδιά τους πάλλεται στους ρυθμούς της φύσης.
Εάν, σε πείσμα των καιρών και των Αρχών, μπορέσουμε να διυλίσουμε την ομορφιά μέσα από την καθημερινότητα και να τη μεγεθύνουμε, εάν αντιμετωπίσουμε τη ζωή σαν μια διαδρομή, αυτή τη φορά όχι στο χώρο, αλλά στο χρόνο, και τη βιώσουμε στο έπακρο, θα έχουμε ήδη κερδίσει μια σημαντική νίκη!
Καλό ταξίδι!
Θάνος Aνδρόνικος