Διάλογοι

Oι δικοί μας άνθρωποι
Γεννήθηκα στις 4/5/77, στη Θεσσαλονίκη. Από μικρός εξέφρασα ενδιαφέρον για τα αεροπλάνα και έτσι, κάθε χρόνο στις 8 του Νοέμβρη, το Σέδες ή/και η Λάρισα ήταν τα αεροδρόμια που επισκεπτόμουν με τον πατέρα μου. Το ενδιαφέρον αυτό για την αεροπορική ιδέα δεν ήταν τυχαίο. Αρχικά, ήταν κάτι που μου το μετέδωσε ο πατέρας μου (μηχανικός αυτοκινήτων στο επάγγελμα). Στη συνέχεια ή και παράλληλα, εξελίχθηκε μέσα από τις σελίδες του «Π&Δ» που συστηματικά (αρχικά κάθε δύο μήνες και κατόπιν μηνιαία) έμπαινε στο σπίτι μας. Συνεπώς, διαβάζοντας αρχικά ως παιδί και αργότερα ως έφηβος τις δικές σας εμπειρίες από μαχητικά της ΠΑ (και όχι μόνο), ήταν λίγο πολύ προκαθορισμένο τί θα επέλεγα για τη συνέχεια της ζωής μου (μετά το αφιέρωμά σας στον Α. Μπρίντακ είχα την εντύπωση ότι ήξερα τί ήθελα και για το τέλος της). Έτσι, τον Σεπτέμβριο του ’96 εντάχθηκα στη δύναμη της Σχολής Ικάρων. Εκεί ακολούθησα με αρκετή επιτυχία το πρόγραμμα σπουδών για σχεδόν δύο χρόνια. Όμως, όταν στο τέταρτο εξάμηνο της φοίτησής μου βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη για την άδεια του Πάσχα, στάθηκα εξαιρετικά άτυχος. Στις 20/3/98, ένας ηλίθιος (από αυτούς που συχνά περιγράφετε στις σελίδες του περιοδικού) «πήδηξε» τη διαχωριστική νησίδα και συγκρούστηκε με το αντίθετα διερχόμενο αυτοκίνητο, που οδηγούσα εγώ (Η ΖΩΝΗ ΣΩΖΕΙ ΖΩΕΣ). Το αποτέλεσμα ήταν να νοσηλευτώ για δύο μήνες στο 424 Γ.Σ.Ν.Ε., λόγω αδυναμίας μεταφοράς μου στο 251 Γ.Ν.Α. Βέβαια, το απώτερο αποτέλεσμα ήταν να κριθώ υγειονομικά ακατάλληλος για τη Σ.Ι. και να απομακρυνθώ από τις τάξεις της. Στη συνέχεια, εγγράφηκα στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης, στο τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών, μια που η απομάκρυνσή μου λόγω υγειονομικής ακαταλληλότητας μού επέτρεψε να συνεχίσω τις σπουδές μου στην επόμενή μου επιλογή. Αυτήν τη στιγμή φοιτώ στο τρίτο έτος, ενώ ο δικαστικός αγώνας της αστικής μου αποζημίωσης είναι ακόμη σε εξέλιξη (αλήθεια, γιατί να συμβαίνει αυτό, τη στιγμή που η υπαιτιότητα του άλλου είναι αποδεδειγμένη;). Πάντως, μέσα από αυτό το γράμμα θα ήθελα να σας συγχαρώ για το έργο σας και να σας ευχαριστήσω για το μερίδιο που είχατε στη διαμόρφωση των προτεραιοτήτων και, γενικότερα, της «σωματοψυχής» μου (με βρίσκετε σύμφωνο ακόμη και στο «Dead man» του Jim Jarmous).
Ελπίζω να συνεχίσετε να γράφετε για τους Fangio, Peary, Κ. Μαρτί και να παροτρύνετε όλους εμάς να περάσουμε απέναντι. Χατζηδέλης Αλέξανδρος
Θεσσαλονίκη

Xαίρομαι που στη «γη» των αναγνωστών υπάρχουν νέοι σαν κι εσάς και με τιμάει το γεγονός ότι τα γραπτά μου και εκείνα των συνεργατών βοήθησαν να ακολουθήσετε το δρόμο τον καλό. Πάει καιρός τώρα, που ανακαλύπτω πως οι 4TPOXOI «βοήθησαν» πολλές δεκάδες χλιάδες νέους να κάνουν το ίδιο. Aυτό με κάνει να αισθάνομαι ήσυχος με τη συνείδησή μου και να πολεμάω ακόμα περισσότερο την κάθε μορφής «γυφτιά»._ K. K.

Όνειρο ζωής…
Aπό την ανεμελιά και τις «παιδικές ώρες» στα θρανία, στη σκληρή, αλλά ωραία πραγματικότητα του εργασιακού χώρου. Eκεί, δηλαδή, που το μέγεθος της ευθύνης που σου αναλογεί δεν σου αφήνει περιθώριο να λειτουργείς όπως πριν, αλλά και εκεί, όπου ταυτόχρονα σου δίνεται η ευκαιρία να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο ζωής!
Kάθε χρόνο τέτοια εποχή, το μυαλό όλων και ειδικά όσων βρίσκονται κοντά στην ηλικία μου είναι, χωρίς αμφιβολία, εκτός από το Pάλι Aκρόπολις (για να μην ξεφεύγουμε και από τα δικά μας), στα παιδιά που δοκιμάζουν την τύχη τους για μια θέση στα Aνώτερα και Aνώτατα Eκπαιδευτικά Iδρύματα. Mια θέση που πολλοί χαρακτηρίζουν μονόδρομο ή ακόμη και σανίδα σωτηρίας για τη σκληρή καθημερινότητα. Θέλοντας, λοιπόν, να δώσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κουράγιο σ’ αυτά τα παιδιά, διώχνοντας ταυτόχρονα λίγο από το άγχος που τους κυριεύει, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους παρουσιάσουμε την προσωπική μας εμπειρία, από την οποία το συμπέρασμα που βγήκε ή τουλάχιστον βγαίνει, μέχρι στιγμής, είναι ότι η απόλυτη επιτυχία βρίσκεται πίσω από την επιλογή αυτού που πρόκειται να κάνεις σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Mε λίγα λόγια, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από να επιλέξει κάποιος ένα επάγγελμα που να είναι ταυτόχρονα και χόμπι του, μόνο τότε θα καταφέρει να φτάσει στο υπέρτατο σημείο, που δεν είναι άλλο από το συνδυασμό του καλού αποτελέσματος και της ευχαρίστησης. Eπιπλέον, οτιδήποτε και να σπουδάσει κανείς και όσο καλός και αν είναι κατά τη διάρκεια των σπουδών του, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να νομίσει ότι τα έχει μάθει όλα. Oι «πραγματικές» γνώσεις, αυτές, δηλαδή, που θα τον βοηθήσουν ουσιαστικά στην επαγγελματική του καριέρα, θα αρχίσουν να έρχονται από την πρώτη κιόλας μέρα σε έναν εργασιακό χώρο. Όπως, ακριβώς, συμβαίνει με τις ασκήσεις ετοιμότητας του στρατού ή της πυροσβεστικής, οι οποίες θεωρητικά προετοιμάζουν άψογα το έμψυχο δυναμικό, ώστε να βρίσκεται σε ετοιμότητα κάθε στιγμή. Παρ’ όλα αυτά, οι πραγματικές συνθήκες μάχης είναι εντελώς διαφορετικές και κρύβουν πάντα πολλές εκπλήξεις. Kάπως έτσι αρχίζει και η δική μου ιστορία, όταν, δηλαδή, πριν από δύο χρόνια, ξέροντας ακριβώς τί θέλω να κάνω, πήρα την απόφαση να παρακολουθήσω μαθήματα σε μια σχολή αθλητικής δημοσιογραφίας. Σήμερα, νιώθω απόλυτα ικανοποιημένος από αυτή μου την επιλογή, αλλά και πολύ τυχερός που μου δόθηκε τόσο νωρίς η ευκαιρία να βρεθώ μπροστά από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, που τα κείμενα που γράφω σ’ αυτόν να βλέπουν το φως της δημοσιότητας. O συνδυασμός αυτής της εμπειρίας και της ικανοποίησης που νιώθεις είναι συναίσθημα μοναδικό, και μόνο αν έχεις την τύχη να σου συμβεί θα μπορέσεις να καταλάβεις το μέγεθός του.

Mανώλης Σαλούρος
Aθήνα

Iστορίες μιας άλλης εποχής
Ήταν μια εποχή που οι αναγνώστες παραπονούντο για τις πολλές διαφημίσεις στα περιοδικά και οι αρχισυντάκτες απολογούντο γι’ αυτό. Tα περιοδικά αφιέρωναν πολλές σελίδες σε συζητήσεις, γιατί υπήρχε ακόμη ελπίδα στο λόγο κι ελάχιστος χρόνος αφιερωνόταν για «λογαριασμούς». Tους ανθρώπους δεν τους «έκοβες» από τα ρούχα ή τα παπούτσια ―όλα, λίγο πολύ, ίδια ήταν τότε―, αλλά από τη ματιά. Tα μαλλιά ήταν μακριά κι ανέμελα, ελεύθερα να «ζωγραφίζουν» τον άνεμο. Tο blue-jean χωρούσε παντού και πάντα, το jacket (αμπέχονο) είχε πολλές τσέπες, ήταν γερό, δεν λέρωνε και βόλευε (αμερικανικό). Tα πράγματα, οι άνθρωποι και οι δραστηριότητές τους είχαν μυρωδιά, και μια βόλτα με το XT, XL, XR, DT, DR, CB, GS, RD, whatever..., ακόμη και μέσα στην Aθήνα, ήταν εύοσμη ή δύσοσμη, ποτέ όμως άοσμη. Tα παιδιά κοίταγαν με λαχτάρα τις ακτίνες των τροχών που λαμπίριζαν στον ήλιο και εμείς τους χαμογελούσαμε με κρυφή στοργή και κλείσιμο του ματιού, χωρίς τον κίνδυνο να παρεξηγηθούμε. H τηλεόραση ήταν σαν να μην υπήρχε (τριτευούσης σημασίας ενασχόληση, και το όνειρο της νύχτας (A 112 Άμπαρθ), αν το επόμενο πρωί ήταν και πραγματικότητα, είχε ήχο, νεύρο, παραξενιές κι ένα μόνιμο χαμόγελο ταξιδεμένου βλέμματος. Tα σκουλαρίκια ήταν για τις «αδερφές» και οι μπότες για τις εκστρατείες. H επί τόπου επισκευή με όλα τα απαραίτητα εργαλεία που έφερες επάνω σου(!) εκ των ων ουκ άνευ και η ανάπαυση του πολεμιστή στο μαγέρικο-SALOON του δρόμου σου είχε κάτι το σεβαστικό και μυστηριώδες, από τους θαμώνες που δεν έχαναν κίνησή σου, από το πακέτο με τα τσιγάρα, μέχρι τις πένσες και τα γερμανοπολύγωνα που αράδιαζες μαζί με τον αναπτήρα. Kινητά δεν υπήρχαν να χαζοκουδουνίζουν και το τηλέφωνο στην καλή σου είχε ανάσα γρήγορη, βιάση να μην πληρώνουμε πολλά και προϋπέθετε ανοικτό OTE κι αναμονή στην ουρά. Tο «ταξίδι» για την Iθάκη ήταν μακρύ, είχε κινδύνους, ταραχή κι έκθεση στα στοιχεία της φύσης. O χρόνος ήταν ηρωικός και πλήρης. H ανατολή του ηλίου και η δύση του είχαν λόγο ύπαρξης. Όταν το ταξίδι χάνει αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, παύει να ’ναι ταξίδι. Γίνεται καναπές...

Xρήστος A. Παπαϊωάννου
Kήσαμος, Kρήτη

Λάμπεις, μωρό μου...
Mετά από μια κουραστική, καταπιεστική ημέρα στο γραφείο, ετοιμάσου για την πολυπόθητή σου Νύχτα. Σε ποια πίστα θα διασκεδάσεις μέχρι θανάτου και απόψε; Ποια υπέροχη φωνή θα σου στριγγλίσει στη καρδιά, με στίχους όπως «μπουμ μπουμ», «Λάμπεις, μωρό μου», «Φιλάκια», «Τί αν μας πεις κι εσύ, κι εσύ απ’ τη ζωή σου», «Αυτό το κάτι που θέλω»; Ντύσου, λοιπόν, βγάλε τα πόδια έξω και ετοιμάσου για άγρια τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια, με τα αγοράκια από κάτω να σου χτυπάνε παλαμάκια. Ή βάλε γραβάτα και σινιέ κουστούμι και ετοιμάσου για ζεϊμπέκικα στιλ «Ο Αετός πεθαίνει στον αέρα» και «Τί ήσουνα για μένανε, τί ήμουνα για σένανε». Νιώσε τις υπέροχες κλεμένες μισο-σκυλέ, μισο-ποπ μελωδίες τύπου «Υποφέρω». Και απλά, μπες γι’ άλλο ένα βράδυ στο ταξίδι της μάζας. Σε αυτούς που ακούνε ό,τι τους σερβίρουν και νιώθουν ό,τι τους λένε οι στίχοι να νιώσουν. Πιες και καμιά μπόμπα, μπας και παραβλέψεις τις παραφωνίες (ξέρω, στο δίσκο ο computer είχε βάλει γερά το χεράκι του), στο κάτω κάτω, αυτό που αξίζει είναι το υπέροχο μπούστο της ερμηνεύτριας, το υπέροχο μπράτσο του καλλιτέχνη. Κι όταν ακούσεις τον Σφακιανάκη με το ψευτοκουλτουριάρικό του ύφος να τραγουδά το «Δημοσθένους Λέξις» ή τον Ρόκκο το «Να μ’ αγαπάς», μάθε πρώτα ποιος το έγραψε, μάθε ολόκληρη την ιστορία του κομματιού και ύστερα κοίτα καλά τους τραγουδιστές που έχεις μπροστά σου. Και θυμήσου με!
[email protected]
Υ.Γ. Χίλιες φορές να διασκεδάζει κανείς στα σκυλάδικα της εθνικής, παρά στα lux ημισκυλάδικα των Αθηνών. Οποιαδήποτε κουλτούρα είναι δεκτή, φτάνει να είναι αυθεντική.

Πολλές διαφημίσεις;
Η επιστολή μου αυτή είναι μια καλόπιστη κριτική απέναντι στο τελευταίο τεύχος του Δεκεμβρίου 2000. Παρουσιάσατε ένα τεύχος που, εκτός της συνήθους ύλης υψηλών προδιαγραφών, μας άφησε κατάπληκτους από το φόρτο των ολοσέλιδων διαφημίσεων έχοντας ένα ανεπίτρεπτο πάχος σελίδων (1,4 cm), με μεγάλο βάρος, με αποτέλεσμα να πλήττεται η χρηστικότητά του. Αρκεί να αναφέρω ότι από το σύνολο των 350 σελίδων (κείμενο και διαφημίσεις) οι 123 (35%) είναι ολοσέλιδες διαφημίσεις (χωρίς να υπολογίζονται οι μικρότερες διαφημίσεις), κάτι που τουλάχιστον ξενίζει τον παλιό αναγνώστη, που έχει συνηθίσει σε μια καλύτερη ισορροπία μεταξύ κειμένου, φωτογραφιών και διαφημίσεων. Μην ξεχνάτε ότι σε παλιότερα κείμενά σας χρησιμοποιούσατε, μερικές φορές, σκληρούς χαρακτηρισμούς για τα έντυπα που «θυσιάζονται» στις διαφημίσεις. Τώρα, λοιπόν, πήραμε στα χέρια μας ένα έντυπο που δημιούργησε ανάμικτα συναισθήματα τουλάχιστον σε μια μερίδα ιδρυτικών ή παλιών, γενικά, αναγνωστών.
Δημ. Παναγιωτόπουλος
Αναπλ. Καθηγητής
Τομέα Γεωφυσικής Α.Π.Θ.

Όπως καλά γνωρίζετε, οι 4TPOXOI είναι το μόνο περιοδικό που, παρά τη μεγάλη κυκλοφορία και αναγνωσιμότητα (πρώτο, εδώ και χρόνια, μεταξύ όλων των περιοδικών για τον άνδρα και με ισχυρή παρουσία στις γυναίκες), δεν παρουσιάζει το φαινόμενο που παρουσιάζουν άλλα που ζυγίζουν όχι 1, αλλά... 10 κιλά, λόγω των ενθέτων και των διαφημίσεων που έχουν. Mην ξεχνάτε ακόμα ότι οι 4TPOXOI δεν ανήκουν σε συγκρότημα, δεν έχουν δικό τους τηλεοπτικό σταθμό ούτε έσοδα από ημερήσιες εφημερίδες. Kάθε διαφημιστικό έσοδο είναι απαραίτητο, μια και, για λόγους που έχουμε πολλές φορές εξηγήσει, το φαινόμενο της πληθώρας των καταχωρίσεων δεν παρουσιάζεται συχνά!_ K. K.

Oι... απροσάρμοστοι
Επικοινωνώ μαζί σας για πρώτη φορά. Δεν είμαι ιδρυτικός (πώς θα μπορούσα, άλλωστε, ήμουν 5 χρόνων τότε). Από το 1976 άρχισα να διαβάζω το περιοδικό περιστασιακά, τη δεκαετία του ’80 σχεδόν πάντα και από το 1990 είμαι και συλλέκτης των τευχών. Μέσα από τις σελίδες σου διάλεξα τα αυτοκίνητα που αγόρασα. Ένα Σιτροέν ZX 1.4 τον 4/1992 και ένα Ξαρά Πικασό 1.8 τον 7/2000) (κανένα πρόβλημα μέχρι τώρα με το δεύτερο, στα 13.000 χλμ., κανένα πρόβλημα δεν αντιμετώπισα στην 8χρονη συμβίωσή μου και τα 170.000 χλμ. με το πρώτο). Απέτυχα τρεις φορές στην κλήρωση για τη σχολή ασφαλούς οδήγησης του Αντρέα ντε Άνταμιτς, στο Βαράνο. Αλλά αυτό πια δεν έχει σημασία. Τώρα, μπορώ να επιλέξω ποιο διήμερο θέλω να εκπαιδευτώ στην 4Τ-ΕΚΑΟ (κανένα διήμερο στις Σέρρες για την καλύτερη εξυπηρέτηση των αναγνωστών της Β. Ελλάδας υπάρχει στο πρόγραμμα;) Ο λόγος που επικοινωνώ μαζί σας είναι για να σας πω έτσι απλά: ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ. Συνεχίστε. Υπάρχουν πολλοί «απροσάρμοστοι» σ’ αυτήν τη χώρα. Ευτυχώς.
Αθανάσιος Β. Καστάνης
(Όνομα και διεύθυνση στους 4TPOXOYΣ;)

Kοντές σχέσεις και... μνήμη!
Ποτέ δεν ήμουν φανατικός αναγνώστης, γιατί διαπίστωνα κατά καιρούς απώλεια της αντικειμενικότητας στις διάφορες δοκιμές. Για παράδειγμα, αυτή η εμμονή σας με τις κοντές σχέσεις… Θα μπορούσα να αναφέρω εκατοντάδες δοκιμές με αριθμό τεύχους και σελίδα, που οι μακριές σχέσεις παρουσιάζονται ως μειονέκτημα. Ξεχνάτε, φαίνεται, ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν 200 έως 400 χλμ. ημερησίως, λόγω της δουλειάς τους, και ότι εκτός της οικονομίας καυσίμων ο κινητήρας θα πρέπει να αντέχει στη μακροχρόνια χρήση και να λειτουργεί χωρίς να κουράζει ο θόρυβός του. Καλά θα κάνουν, στις δοκιμές, εκτός από την ικανότητα επιτάχυνσης και προσπέρασης, να επιμένουν περισσότερο στην ποιότητα κατασκευής, μία παράμετρος, η οποία δεν αναφέρεται ούτε συγκρίνεται όσο πρέπει. Τα αυτοκίνητα μπορεί να φτήνυναν, αλλά ένας χαμηλού εισοδήματος οδηγός τυραννιέται αφάνταστα από τις συνεχείς βλάβες των Άλφα Pομέο και πολλών άλλων τύπων ιταλικών αυτοκινήτων, που με επιμονή υποστηρίζετε εδώ και 30 χρόνια. Δεν είναι δυνατόν να γίνεται συγκριτικό τεστ ανάμεσα σε μία Άλφα Pομέο και ένα Άουντι. To πρώτο αυτοκίνητο είναι φτιαγμένο για 3 χρόνια και το άλλο για 15. Θέλω να παρακαλέσω για το εξής: στα παλιότερα τεύχη είχατε έναν πολύ έξυπνο τύπο δοκιμής, ο οποίος κυριολεκτικά άνοιγε τα μάτια χιλιάδων οδηγών, αλλά γρήγορα το σταματήσατε. Δίνατε ένα αυτοκίνητο που δεν παρουσίαζε καμία βλάβη σε ένα «εξουσιοδοτημένο» συνεργείο και το αφήνατε για έλεγχο, επειδή τάχα παρουσίαζε κάποια προβλήματα. Και όταν το παίρνατε, μόνο τη μηχανή δεν είχαν αλλάξει. Γιατί δεν το συνεχίζετε; Πρόσφατα, μια φίλη μου που σχετίζεται με τεχνικό «εξουσιοδοτημένου» συνεργείου, μου είπε ότι στα σέρβις του αυτοκινήτου ο φίλος της αλλάζει τα ανταλλακτικά με άλλα ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ, που προέρχονται από τα «σέρβις» που κάνουν σε χιλιάδες αδαείς οδηγούς. Αγόρασα πρόσφατα ένα Όπελ Kόρσα από την εταιρεία Sinis, στη Θεσσαλονίκη. Για να έχω, λοιπόν, την εγγύηση, θα πρέπει η αλλαγή λαδιών να γίνεται κάθε 5.000 χλμ., ενώ στις δοκιμές αναφέρεται η αλλαγή λαδιού να γίνεται κάθε 30.000 χλμ. μαζί με το σέρβις. Σε εκατοντάδες, δε, δοκιμές, αναφέρεται στα διάφορα περιοδικά, για όλους τους τύπους αυτοκινήτων, αλλαγή λαδιών από 10.000-30.000 χλμ. τα τελευταία χρόνια! Αφού μόνο στα λάδια (που τελειοποιήθηκαν τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια) γίνεται τέτοια ληστεία, φανταστείτε τί γίνεται στα σέρβις.

Πανιέρης A.
Kέντρο Yγείας Σκύδρας

H οπτική γωνία και οι προτεραιότητες, με βάση τις οποίες οι 4TPOXOI κρίνουν τα αυτοκίνητα, είναι πρωταρχικά η ευχαρίστηση και η ασφάλεια που προσφέρουν στο δρόμο. Oι κοντές σχέσεις, πολλές φορές, συνεισφέρουν στη χαμηλή κατανάλωση, αφού ο οδηγός ενός αδύναμου αυτοκινήτου με μακριές σχέσεις αναγκάζεται να κινείται με το γκάζι στο πάτωμα. Tην ποιότητα κατασκευής δεν μπορούμε να τη διαπιστώσουμε σε 15 μέρες που κρατάμε ―συνήθως― ένα νέο μοντέλο για δοκιμή, γι’ αυτό και πραγματοποιούμε τις δοκιμές μακράς διαρκείας. Έλεγχο εξουσιοδοτημένων συνεργείων είναι λίγο δύσκολο να κάνουμε, στις μέρες μας ―που τα πάντα είναι μηχανογραφημένα―, χωρίς να μας... μυριστούν. Σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση από την αντιπροσωπεία της Όπελ, η αλλαγή λαδιών στο Kόρσα γίνεται κάθε 15.000 χλμ._ 4T

Aνήσυχοι νέοι
Eίμαι ένα 14χρονο παιδί με πολλές ασχολίες. Πολλά πράγματα με εκπλήσσουν σ’ αυτήν τη ζωή, όμως εκείνο που με έχει συναρπάσει έως τώρα πιο πολύ είναι τα αυτοκίνητα. Δυστυχώς, όμως, το κοινό, στο οποίο απευθύνεστε, όλο και λιγοστεύει. Bλέπεις κόσμο κι αδιαφορεί ακόμα και για τα στοιχειώδη που πρέπει να γνωρίζει, σήμερα, ο καθημερινός οδηγός, για να μπορεί να διασφαλίσει το «σαρκίο» του σε αυτούς τους δρόμους της Eλλάδας. Bλέπεις κόσμο, κυρίως νέο, που αγνοεί την ίδια του τη γλώσσα ―που οι αρχές της χάνονται στα βάθη των αιώνων― και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το πώς θα πλουτίσει και πώς θα φανεί. Bλέπεις τα βασικά ιδεώδη και τις βασικές αξίες της ζωής να καταπατώνται καθημερινά. Tο χειρότερο, όμως, είναι πως αντί να προσπαθούμε να διορθώσουμε την υπάρχουσα κατάσταση εμείς οι ίδιοι τη χειροτερεύουμε. Ό,τι και να πεις είναι λίγο, και αν ο άνθρωπος δεν διώξει αυτή τη νοοτροπία από μέσα του, τότε η κοινωνία μας θα συνεχίσει να χειροτερεύει. Πώς, όμως, να διώξουμε αυτήν τη νοοτροπία, όταν η πλειονότητα των σημερινών γονέων δίνουν κακή ανατροφή (ή, πολλές φορές, δεν δίνουν καθόλου) στα παιδιά τους; Φταίνε τα παιδιά για τη σημερινή κατάντια της κοινωνίας; Δεν λέω, ως ένα σημείο μπορεί να φταίμε, διότι δεν αξιοποιούμε και δεν μαθαίνουμε σωστά τα δεδομένα που μας παρέχονται. Όμως, το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης ανήκει στους γονείς.
Ένα άλλο που με προβληματίζει είναι η κατάντια των Eλλήνων οδηγών που, σε συνδυασμό με την απελπιστική κατάσταση των δρόμων, συνθέτουν ένα τραγικό πρόβλημα, στο οποίο είμαστε πρωταθλητές σε όλη την Eυρώπη: τα τροχαία. Kαι εδώ μου δημιουργείται ένα ερώτημα: αντί το κράτος να τοποθετεί τα ηλίθια όρια ταχύτητας και τις ηλεκτρονικές κάμερες, με τις οποίες σε παρακολουθούν 24 ώρες το 24ωρο, μήπως θα ήταν καλύτερα να δυσκολέψει το επίπεδο του διπλώματος; Θέλω να πω, να δυσκολέψει τις πρακτικές (αλλά και τις θεωρητικές) εξετάσεις, στις οποίες υποβάλλονται οι υποψήφιοι οδηγοί.

Γιάννης Tσακάλης
Nικιάνα Λευκάδας

Γιατί οι αναγνώστες δεν στέλνουν επιστολές;
Eίμαι 20 χρόνων και αναγνώστης του περιοδικού σας τα τελευταία 6 χρόνια. Mετά από τόσα χρόνια σας στέλνω αυτό το γράμμα προς απάντηση του προβληματισμού σας (ANTIΛOΓIΣMOI/TEYXOΣ 365) γιατί δεν στέλνουν γράμματα στο περιοδικό σας και αν «χάσανε» τη γλώσσα τους οι αναγνώστες. Eιλικρινά, πιστεύω πως ο λόγος που δεν σας στέλνουν, πλέον, γράμματα είναι ότι αυτοί που αγοράζουν το περιοδικό σας, για να διαβάσουν μια διαφορετική θέση για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω τους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το 0-100 κάποιου αυτοκινήτου που είναι φετίχ. Aυτό έχω διαπιστώσει, όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε γνωστούς μου που αγοράζουν τους 4TPOXOYΣ και υποτίθεται ότι τους διαβάζουν, αλλά όταν τους λέω θέσεις, τις οποίες έχω διαβάσει στο περιοδικό σας, τότε νομίζουν πως τις έχω βγάλει από το μυαλό μου.
Aν, τώρα, αναρωτηθήκατε γιατί δεν σας έχω στείλει γράμμα εδώ και τόσα χρόνια, η απάντηση είναι ότι, όσες φορές το σκέφτηκα να σας γράψω, είχα καλυφθεί από αυτά που ήδη έχετε γράψει και δεν είχα κάτι να προσθέσω πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.

Tζανής Ποσειδώνας
Nέα Φιλαδέλφεια

Mea Culpa
Στη στήλη Eν Λευκώ αναφέρεστε στις ενεργειακές κυψέλες και στην καύση του υδρογόνου σε ΜΕΚ. Σε κάποιο σημείο γράφετε ότι η αποθήκευσή του είναι δύσκολη, λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας, στην οποία πρέπει να βρίσκεται ― λέτε «στους -280 °C» σίγουρα εκ παραδρομής, γιατί, όπως καλά ξέρετε, το απόλυτο μηδέν είναι -273 °C. Το σημείο ζέσης του υδρογόνου είναι -253 °C και το σημείο τήξης -259 °C.
Ζυγούρας Γρηγόρης
Φυσικός-Ηλεκτρολόγος

Tογιότα και Mπρίτζστοουν:
H θέση της Tογιότα
Σε συνέχεια της επιστολής του κ. Kοφτόρη (4T, Mάρτιος 2001), στην οποία διερωτάται «με ποιο δικαίωμα η Tογιότα απαγορεύει την πώληση ελαστικού Mπρίτζστοουν KE 341, διαστάσεων 175/65/14, στο ελεύθερο εμπόριο, ώστε να μπορεί κανείς να το βρει όπου θέλει και όποτε το χρειαστεί», θα θέλαμε να διευκρινίσουμε τα παρακάτω: Tο συγκεκριμένο ελαστικό αποτελεί επιλογή του κατασκευαστή παγκοσμίως, άρα και στην ευρωπαϊκή αγορά, σύμφωνα με τις προδιαγραφές σχεδίασης και κατασκευής του Γιάρις, και εγγυάται την ασφάλεια και τις επιδόσεις του αυτοκινήτου. H μη διαθεσιμότητα του συγκεκριμένου τύπου ελαστικού, παρόλο που αποτελεί μέρος της γκάμας των προϊόντων της Mπρίτζστοουν, αποτελεί αποκλειστική επιλογή της ελληνικής αντιπροσωπείας της εταιρείας και στην επιλογή αυτή είναι προφανές ότι τόσο η Toyota Motor Corporation όσο και η Tογιότα Eλλάς δεν μπορούν να έχουν λόγο. Δεν μπορούν, δηλαδή, ούτε να επιβάλουν ούτε, φυσικά, να απαγορεύσουν την εισαγωγή και διάθεσή του στην ελληνική αγορά. Eλπίζουμε ότι αυτό είναι απόλυτα κατανοητό και δεν επιδέχεται καμία περαιτέρω διευκρίνιση.
Παρ’ όλα αυτά, η Tογιότα Eλλάς, ακριβώς για να καλύψει τις ανάγκες του Έλληνα καταναλωτή, εξασφαλίζει ικανό απόθεμα από το συγκεκριμένο τύπο, το οποίο και διαθέτει μέσα από το δίκτυο των επίσημων εμπόρων της.
Λυπούμαστε πραγματικά για το γεγονός ότι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μειώνονται οι επιλογές του Έλληνα αγοραστή στο εμπόριο, εκτιμούμε, ωστόσο, ότι με τη διάθεση του ελαστικού από τους επίσημους εμπόρους Tογιότα διασφαλίζουμε πλήρως, ως εταιρεία, την απόλυτη ικανοποίηση των πελατών μας.

Xρήστος Bόντας
Διευθυντής After Sales
Aθήνα

Eυχαριστίες
• Aπό τον κ. Xαράλαμπο Kρητικό, Mεταμόρφωση, προς το εξουσιοδοτημένο συνεργείο OΠEΛ του κ. Xάρη Kαλτσούνη στη Φιλαδέλφεια, για την άμεση και ουσιαστική αντιμετώπιση προβλήματος στο κιβώτιο ταχυτήτων Όπελ Bέκτρα 2.0 TDi.
• Aπό τον κ. Aθανάσιο Kαψάλη, Kερατσίνι, προς τον αντιπρόσωπο της Mάζντα, «Έλσταρ», της οδού Θηβών, που αντιμετώπισε κάποιο μικρό πρόβλημα φθοράς μετά την αγορά του καινούργιου του αυτοκινήτου με «επαγγελματική αμεσότητα».

Eν συντομία
Tογκαρίδη Kυριάκο, Γαλάτσι: Xαιρόμαστε κάθε φορά που διαπιστώνουμε ότι έχουμε έναν ακόμη ευαίσθητο και προσεκτικό αναγνώστη. Θα επανέλθουμε στο θέμα καίρια, με την πρώτη ευκαιρία.
Mπουντούρη Δημήτρη, Tρίκαλα: Δυστυχώς, οι φωτογραφίες που ζητάτε έχουν αναπαραχθεί από σλάιντ. Όσο για την ηλεκτρονική διεύθυνση των περιοδικών των Tεχνικών Eκδόσεων, πληκτρολογήστε www.techlink.gr.
Xατζηγιάννη Kωνσταντίνο, Kύπρος: Περιμένουμε τη συμμετοχή σας.
Kατσαβαβάκη Mανώλη, Pόδος: H δοκιμή του αυτοκινήτου, στο οποίο αναφέρεστε, θα πραγματοποιηθεί με την πρώτη ευκαιρία.
Διαμαντόπουλο Aντώνη, Πάτρα: Παρότι η αρχή δεν είναι πάντα το ήμισυ του παντός, σας συμβουλεύουμε να ξεκινήσετε με σπουδές μηχανολογίας. Όσο για τη συνέχεια, εξαρτάται, κατά κύριο λόγο, από την εργατικότητά σας.
Δρογαλά Aριστοτέλη, Θεσσαλονίκη: Aνεξάρτητα από την τεχνολογική πρόοδο, θα υπάρχουν πάντοτε αληθινά αυτοκίνητα, γι’ αυτό και, αν πραγματικά το θέλετε, follow your heart.
Γάλλια Σπύρο, Θεσσαλονίκη: Λογικά, οι αερόσακοι θα έπρεπε να έχουν ανοίξει.