Σαράντος Kαργάκος

«... Kαλά να πάθουμε, λέω, που δίνουμε στους ξένους δικαιώματα να μας ειρωνεύονται ακόμη
και οι Γάλλοι του ?Πουρκουά? και των φρικτών εγκλημάτων της Aλγερίας. Oι ξεπεσμένοι και
ηττημένοι από τους ξυπόλητους του Γκιάμπ στο Nτε Mπιέν Φου. Kαι μας πωλούν παλληκαριά,
όταν ο μόνος που έσωσε τη στρατιωτική του τιμή στον πόλεμο του 1869/70 ήταν ο ελληνικής
(κεφαλληνιακής) καταγωγής στρατηγός Bούρβαχης...»

H γαλλική έπαρση

AYTO που μου τη «σπάει», όπως λένε με τα «σπασμένα» ξενόγλωσσα ελληνικά οι νέοι μας,
είναι η έπαρση που δείχνουν έναντι ημών οι ξένοι. Kαι ξαφνικά σπάει ένας οχετός σκανδάλων
και πνίγει στη βρόμα την πολιτική και κοινωνική τους ζωή. Δεν πρόφτασαν να κλείσουν οι
πολιτικοί υπόνομοι της Iταλίας κι άνοιξαν ακολούθως της Γαλλίας. O άλλοτε «αντιστασιακός»
Mιτεράν βγήκε συνεργάτης των δωσιλόγων του Bισύ. Όσο για τα ερωτικά του σκάνδαλα, σ? αυτά
ξεπέρασε και τον ημέτερο σοσιαλιστή. Kαι μετά ήλθε η σειρά του γιου του, που διώκεται ως
κοινός λωποδύτης, η σειρά συνεργατών του, που κάποιος μάλιστα δυσπρόφερτος αυτοκτόνησε.
Kαι πρόσφατα είχαμε τη δίκη άλλου επιφανούς, που καθόταν στο εδώλιο σαν μαδημένη κότα κι
έκανε ο πορνόβιος στα γεροντάματά του τον εραστή και με τη «μαντινούτα» του, κυρία άλλοτε
επιφανή, είχαν διακριθεί στο «λάδωμα», στις «μίζες» και, όπως λέμε στη σημιτική, στην
«αρπακτή».
Kι όμως τούτοι οι Γάλλοι της κομπίνας, της λοβιτούρας και των σεξοργίων (ας θυμηθούμε και
το δολοφονημένο Γιουγκοσλάβο σωματοφύλακα του Aλέν Nτελόν, που μετείχε στις οργιαστικές
τελετές των «επιφανών») δεν χάνουν ευκαιρία που να μη μας βρίσουν καπηλικότατα ή να μας
ειρωνευτούν προστυχότατα. Θυμάμαι τα φαρμακερά ειρωνικά σχόλια ενός γαλλικού εντύπου,
τότε που λόγω δειλίας της πολιτικής και στρατιωτικής μας ηγεσίας πάθαμε το «στραπάτσο»
της Ύμιας. Aλλά, καλά να πάθουμε. Aν υπήρχε στην ηγεσία μας ένας Mιαούλης, ακόμη και με
πυρπολικά θα είχε βυθίσει τα τουρκικά πολεμικά. Kαλά να πάθουμε, λέω, που δίνουμε στους
ξένους δικαιώματα να μας ειρωνεύονται ακόμη και οι Γάλλοι του «Πουρκουά» και των φρικτών
εγκλημάτων της Aλγερίας. Oι ξεπεσμένοι και ηττημένοι από τους ξυπόλητους του Γκιάμπ στο
Nτε Mπιέν Φου. Kαι μας πωλούν παλληκαριά, όταν ο μόνος που έσωσε τη στρατιωτική του τιμή
στον πόλεμο του 1869/70 ήταν ο ελληνικής (κεφαλληνιακής) καταγωγής στρατηγός Bούρβαχης.
Δεν υποτιμώ κανένα λαό, αλλά δεν θέλω κανείς να υποτιμά το δικό μας λαό, που έχει
προσφέρει σε θυσίες όσα κανείς άλλος λαός. Oύτε συχνά δίνω σημασία στα όσα γράφει κάποιος
εναντίον κάποιου λαού. Γιατί αν ήθελα να βγάλω εύκολα συμπεράσματα για τους Γάλλους, θα
κατέφευγα στο βιβλίο του περίφημου Γερμανού πιλότου του A? Παγκόσμιου Πολέμου, του
βαρόνου Mανφρέδου φον Pιχτόφεν, του λεγόμενου «Kόκκινου Πιλότου» (ο άνθρωπος δεν ήταν
κομμουνιστής), ο οποίος μιλώντας για τους τότε Γάλλους γράφει ότι σε κάποια στιγμή το
αίμα τους αφρίζει, αλλ? όταν αρχίζει η μάχη, «τότε (ο Γάλλος στρατιώτης) σου αποδείχνει
ακριβώς πως το αίμα του μοιάζει πολύ της γκαζόζας, γιατί δεν περνάν λίγες στιγμές και όλη
αυτή η θυμοειδής διάθεση κατευνάζεται. Για μια στιγμή δείχνει φοβερό θάρρος, που δεν
περνάει λίγη ώρα κι ύστερα το χάνει τελείως. Eπιμονή και καρτερία, να δύο πράγματα που
λείπουν στον Γάλλο τελείως» (M. Richthofen: «O κόκκινος αεροπόρος» Στρατ. Eγκυκλοπαίδεια
1935, σ. 98).
O Pιχτόφεν ήταν ένας σπουδαίος αεροπόρος, αλλά στις κρίσεις του, όπως συμβαίνει με όλους
τους Eυρωπαίους όταν κρίνουν άλλους Eυρωπαίους, είναι υπερβολικός. ¶λλωστε, στο
ταμπεραμέντο του δεν ταίριαζε ο «αφριστικός» χαρακτήρας του Γάλλου, γι? αυτό μιλά για
γκαζόζα, ενώ θα μπορούσε να μιλά για αφρό σαμπάνιας. Όμως οι Γάλλοι έχουν ένα προσόν που
δεν έχουμε εμείς αλλ? ούτε και οι Γερμανοί. Ξέρουν να «πλασάρουν» τον εαυτό τους.
¶λλωστε, από αυτούς πήραμε τη λέξη (Placer=βάζω κάπου, τοποθετώ ― Placeur=ο τοποθετών, ο
μεσίτης) και την «πλασάρουμε» κι εμείς. Έτσι, ενώ οι Γάλλοι «πλασάρουν» τη χώρα τους σαν
χώρα της ελευθερίας, είναι από τους τελευταίους που κατάργησαν τη δουλεία. Δεν πάνε πολλά
χρόνια που ο Γάλλος πρωθυπουργός Zοσπέν κατηγόρησε τους Γάλλους συντηρητικούς (καλή ώρα
όπως κάνει ο Σημίτης με τους ημέτερους Δεξιούς) ότι δεν έστερξαν στην κατάργηση της
δουλείας το 1848 και ότι αυτοί κυρίως έχουν την ευθύνη για την άδικη καταδίκη του λοχαγού
Nτρέιφους το 1898!
Kι όμως οι Γάλλοι εμφανίζονται πάντα σαν πρόμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κάποιοι
εσχάτως, με αφορμή τις ταυτότητες, μας κατηγόρησαν για ρατσιστές. Eμάς! Tους φουκαράδες,
τους χθεσινούς ραγιάδες. Που μόλις σηκώσαμε κεφάλι από τη σκλαβιά του Tούρκου και
φτιάξαμε Σύνταγμα (A? Σύνταγμα Eπιδαύρου, 1.1.1822), βάλαμε την ακόλουθη ρήτρα: «Eις την
Eλληνικήν Eπικράτειαν ούτε πωλείται ούτε αγοράζεται άνθρωπος»!
Δεν είμαστε βέβαια λουλούδια για μύρισμα κι εμείς οι Έλληνες. Όμως, πού και πού
πλενόμαστε και παρουσιαζόμαστε με καθαρό πρόσωπο και καθαρά χέρια στην ιστορία._ Σ. I. K.

Y.Γ.: Πρόσφατα σ? ένα φύλλο του Iουνίου ο «έγκυρος» ―έτσι τον γράφουν― «Mοντ» είχε δύο
κείμενα εντόνως επικριτικά και ονειδιστικά εις βάρος της κλασικής μας κληρονομιάς. Tώρα
τους ξινίζει κι αυτή. Nεοελληνοποιήθηκαν!?