Pέα Bιτάλη

«... ¶κου κόκα? Σκλαβάκι! Φέρνω στο μυαλό μου το στίχο του Kαβάφη: ?Έτσι που τη ζωή σου
ρήμαξες εδώ στην κόχη τούτη τη μικρή, σ? όλην την γη την χάλασες?. H μαύρη σημαία με τα
κόκκινα γράμματα κυμάτιζε στον αέρα. Tόσο θλιβερή, τόσο ειρωνική, τόσο τραβεστί όσο η
νεαρή γυναίκα που την κρέμασε?»

O καθείς και η Genova του

HMOYN «αποκλεισμένη» οικειοθελώς είκοσι μέρες στο νησί. Tο ?βαλα πείσμα να κατοικηθεί
φέτος το σπίτι, ο κόσμος να χαλάσει, και έτσι τάχθηκα ελεύθερη-πολιορκημένη από
μαστόρους. Ίσως φταίνε και οι ανέμοι που μου ?παιρναν τα μυαλά ή οι ανατολές που με
πέταγαν στα ηλιοβασιλέματα. H καλύτερή μου! Aγριοκάτσικο? Tο αλάτι με πιτσιλιές από
ασβέστη και λουλάκι έβγαζε τη γλώσσα στο γαλλικό μανικιούρ (αυτό με μάρανε!), τα μαλλιά
κατσάρωσαν και τα πέδιλα Miu miu τα έφτυσαν ή ενδέχεται να αυτοκτόνησαν, όταν χρειάστηκε
να πατήσουν στα σκατά των αγελάδων στην κτηνοτροφική μονάδα του Aντώνη. Πού ν? αντέξουν
τέτοια ατίμωση! Eγερτήριο στις 7 να καλημερίσω τη θάλασσα, κολατσιό με τα μαστόρια στις
12 το μεσημέρι, αναφορά τηλεφωνική στον Γιάννο για τις εξελίξεις των εργασιών, γκρίνιες
για το «ξερό μου το κεφάλι», αμανέδες στο ραδιόφωνο εναλλάξ με παράσιτα, λάσπη, χρώματα,
μπογιές, βουτιά από τα βράχια στην παγωμένη θάλασσα και το βράδυ κεράκια παντού και
όνειρα, όνειρα, όνειρα? Δώσε μου σπίτια να φτιάχνω και πάρε μου την ψυχή! Kαι προς το
παρόν η ψυχή μου είναι στην Tήνο.
Tηλεόραση δεν είχα δει για 5 ολόκληρες μέρες. Ήμουν «καθαρή» από MME. Nόμιζα ότι είχα
απεξαρτηθεί, ώσπου με έπιασαν σπασμοί και ίδρωσα. Όχι, δεν πάει άλλο, είπα, και την
άνοιξα, ενώ έφτιαχνα τα λουλούδια στα ανθοδοχεία μου. Λατρεμένη μου συνήθεια! Eλιές, με
βουκαμβίλιες και γιασεμιά? STOP. STOP. Πόσο τους ζήλεψα! Φτερούγισε η ψυχή μου.
Πολύχρωμοι, γελαστοί, πανέμορφοι? Έφευγαν για Genova. Xωρίς συνθήματα και πολλές
κουβέντες και κομματικές κορώνες. Mόνο χαμόγελα. Ποτέ δεν έχω συμμετάσχει σε διαδήλωση.
Tίποτα και κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να με κεντρίσει σε ομαδική συμμετοχή, και τώρα για
πρώτη φορά? Nα είχα φτερά? ¶ρχισα να βηματίζω πάνω κάτω? Σαν φλογίτσες από αναπτήρες σε
συναυλία. Σαν φώτα σπιτιών που ανάβουν ένα ένα. Σαν σινιάλα. H Genova. Tο πιο γλυκό
ψυχανέμισμα των τελευταίων χρόνων. Ένα OYΣT να περικλείει τα πάντα. Ένα OYΣT με χαμόγελο
και χωρίς επεξηγήσεις. Kάπως σαν τις συναντήσεις φίλων που με μια κίνηση, ένα νεύμα, ένα
κλείσιμο ματιού τα λένε όλα? Nιώθουν? Kαταλαβαίνουν? Ξέρουν. Έμπαινα, έβγαινα στα δωμάτια
σαν λιοντάρι. Kαι ο μαρμαράς που θα ?ρθει αύριο να βάλει τη γούρνα; Kαι ο μαραγκός που
περιμένει το σχέδιο; Kαι ο Kαφάογλου που περιμένει το κείμενο; Kαι ο Aρίστος που λέει
«μαμά, τρελάθηκες!»; Kαι ο Γιάννης που θα πει «ε, δεν μένει τίποτα άλλο ν? ακούσω»;
Kακομοίρα? Tί λιοντάρι λες? Λιοντάρι στο ζωολογικό κήπο της N. Iωνίας. Mέσα στη μύγα?
Γαμώτο? Δεν θα μάθω ποτέ αν με πόνεσε πιο πολύ από τα γεγονότα στην Genova η τόσο άδικη
βία ή το γεγονός ότι μπαίνει πια η λογική στην ορμή της ψυχής μου. Mεγαλώνουμε και η
λογική μπαίνει αργά αργά στη ζωή μας, όπως η υγρασία στον τοίχο του σπιτιού? Eίπα
υγρασία; Pε συ, ξέχασα να τηλεφωνήσω στον υδραυλικό? STOP.
Tο βράδυ έκανα το τραπέζι στα μαστόρια. Στον υπομονετικό Δομένικο που στα 70 του χρόνια
σπάει τις πέτρες σε χίλια κομμάτια, στον Hλία από την Aλβανία, στον Nίκο το μαρμαρά, στον
Γιώργο τον ηλεκτρολόγο. Πήγαμε για ψάρι. H ταβέρνα καταπληκτική, ψήνει τέλεια σκορπίνα
στα κάρβουνα. H ιδιοκτήτρια κουλτουροαναθρεμμένη με σχετική προφορά, ντύσιμο ψαγμένο και
βλέμμα στεγνό. Mου τη σπάει, αλλά έχει ωραίο φαγητό. Aς όψεται η σκορπίνα!
«Aυτή είναι μέσα στην κόκα» είπε συνωμοτικά ο Γιώργος. ― «Γι? αυτό, ρε παιδί μου, αλλάζει
διάθεση συνέχεια και ανοίγει περίεργα τα μάτια της;» «Kαλά που το κατάλαβες!» είπαν όλοι
ειρωνικά? Φτάσαμε? Eκείνη τη νύχτα είχε βάλει στο μαγαζί μια μεγάλη μαύρη σημαία που
έγραφε Genova με κόκκινα γράμματα. Tην παρατηρούσα. Nέα γυναίκα, κουκλάρα κανονική,
πετυχημένη στη δουλειά της και το πιο σημαντικό? Γεννήθηκε υγιής? ¶κου κόκα? Σκλαβάκι!
Φέρνω στο μυαλό μου το στίχο του Kαβάφη: «Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κόχη τούτη
τη μικρή, σ? όλην την γη την χάλασες». H μαύρη σημαία με τα κόκκινα γράμματα κυμάτιζε
στον αέρα. Tόσο θλιβερή, τόσο ειρωνική, τόσο τραβεστί όσο η νεαρή γυναίκα που την
κρέμασε? Γούρλωσε τα μάτια της, ενώ ήρθε να πάρει παραγγελία. Θύμωσε ξαφνικά, μετά άρχισε
τα γέλια? Aχ Genova? Σκέψου πόσο μακριά είχε κοιτάξει κι όμως δεν μπόρεσε να δει τη μύτη
της. ¶ι χάσου μυρμηγκάκι? Oυστ.
Στην τηλεόραση είχαν πάρει όλοι τις θέσεις τους. Bρήκαν θέμα. Oι πολιτικοί δε που
μιλούσαν για τα επεισόδια στην Genova πρόσεξα ότι συμμετείχαν αυτή τη φορά χωρίς
γραβάτες. Tους ξύπνησε το επαναστατικό φαίνεται και βγήκαν προς άγρα πελατείας. Kαπάκι δε
στην Genova έπεφτε η βάφτιση. Ποια βάφτιση; H Bάφτιση! Tο μωρό MME. Πρώτα πλάτη, μετά
πρόσωπο? Φιλοσοφημένα πράγματα? Pε γαμώτο? Bλέπω έργο ή αλήθεια;? Έχω πια μπερδευτεί?
Γυναίκες που δηλώνουν έξυπνες και όμορφες και μορφωμένες και ανεξάρτητες και πετυχημένες
και σπουδαίες μάνες και μπορούν να κάνουν τα πάντα και, και, και, αλλά είναι Mόνες?
Περίεργα πράγματα!
Tο σπίτι τελείωσε. Oι άνεμοι συχνά τα βάζουνε με τα παντζούρια. Tα απογεύματα μ? αρέσει
να κατεβαίνω στο λιμάνι να βλέπω τον κόσμο που φέρνει το καράβι. H πιο όμορφη ασχήμια.
Eκείνο το μαυροφορεμένο πλήθος που αναζητεί ν? αγοράσει λαμπάδες και τάματα. Mια γριά
προχθές ήταν έξω φρενών, γιατί ζήτησε «ένα δεξί ποδάρ? σε χρυσό» και «ο αλήτς μου πούλησ?
αριστερό». «Mην κάνετε έτσι» προσπάθησε να την ηρεμήσει ένας κύριος. «Δεν είδατε τί έγινε
στην Genova που σκότωσαν το παλληκάρι!» «Ποιο παλληκάρ? μωρέ μου λες, εγώ είχα τάξ? για
το δεξίμ ποδάρ». Συζήτηση? Xέσε μέσα?
Tελικά? O καθείς και η Genova του. Tζιουλιάνι, καλό ταξίδι με ανέμους όλο πείσμα. Kάτι
μου λέει ότι θα σε βρω στα Bραχώδη Όρη του Kαναδά, εκτός κι αν μου έχει κλείσει ραντεβού
ο υδραυλικός. Tον περιμένω βλέπεις ακόμα!_ P. B.