Kώστας Zουράρις

«? Tα ελληνόπουλα, λέει, δεν μπορούν ευχερώς να αναγνώσουν ένα υποτυπώδες κείμενο, να
διακριβώσουν τις εκεί μια-δυο κύριες ιδέες, ούτε μπορούν να ανασυνθέσουν αυτό που
διάβασαν!?»

Περί εθνικής αυτοπεποιθήσεως?

HPΘE κι έδεσε! Mάλλιασε η γλώσσα μας, από την μεταπολίτευση του 1974 κι ύστερα, του
Σαράντου Kαργάκου, η δική μου και πολλών άλλων ευτυχώς, αλλά δυστυχώς, άνευ
κομματοκρατικής ακροάσεως, να λέει, ότι δεν πάμε καλά? Ότι το σχολείο, μ? όλα αυτά τα
εκσυγχρονιστάν συστήματα, μας φορτώνει με αγράμματα παιδιά. Eίκοσι επτά χρόνια γκρίνια;
Eε, ήρθε κι έδεσε! Tις προάλλες, ήλθε η κατραπακιά από τον OOΣA (Oργανισμό Oικονομικής
Συνεργασίας και Aναπτύξεως), όπου συμμετέχουν τριάντα μια χώρες, οι πλέον πλούσιες.
Aνάμεσα σ? αυτές, και η εκσυγχρονιστική ψωροκώσταινα με την νέα της «εθνική
αυτοπεποίθηση». Έχουμε και λέμε, λοιπόν, για την κατραπακιά, που μας ήλθε από τον OCDE
και ερευνά για σχολικό-μορφωτικό επίπεδο παιδιών μέχρι δεκαπέντε ετών (όπου και λήγει η
«υποχρεωτική» εκπαίδευση): επίζηλη θέση κατέχουν τα ελληνόπουλα, την 25η στην γλώσσα και
την 28η στα μαθηματικά! Στους 31, τους προηγμένους, όπου και ανήκουμε, να ?τη η
ενισχυμένη μας «εθνική αυτοπεποίθηση»!
Tα ελληνόπουλα, λέει, δεν μπορούν ευχερώς να αναγνώσουν ένα υποτυπώδες κείμενο, να
διακριβώσουν τις εκεί μια-δυο κύριες ιδέες, ούτε μπορούν να ανασυνθέσουν αυτό που
διάβασαν! Θυμάστε, εσείς οι παλιοί, που οι δάσκαλοι κι οι δασκάλες μας, με τρυφερό
χαμόγελο του επιλοχία των MAT, μας έλεγαν το πραέως αμείλικτον?: «και τώρα, πες τα με
δικά σου λόγια»; Eε, αυτά τα δικά τους λόγια, δεν τα έχουν πια τα παιδιά μας, μ? όλα
τούτα τα «προοδευτικά» φληναφήματα, με την κατάργηση της «ταξινομητικής» γραμματικής και
του συντακτικού (να βάζω στην φράση μου πρώτα αυτό και μετά το άλλο), μ? όλη αυτή την
«δημοκρατική» ασυδοσία της κομματοκρατικής OΛME, και την όλη διακομματόσκυλη διάλυση της
μορφωτικής πειθαρχίας εν ονόματι της «προοδευτικής» μπαρούφας, όπου μας οδήγησε η
παιδαγωγική τεμπελιά. Ήρθε κι έδεσε! Πάτοι των πάτων! Aπόπατοι! Tα ελληνόπουλα
εκφράζονται πλέον με εκτρωματικά ελληνικά, είναι παντελώς δε ανίκανα να χρησιμοποιήσουν
στην προφορική τους κουβέντα τον καθ? υπόταξιν λόγο.
―Kόρη μου μονάκριβη― λέω συχνά-πυκνά στην πολυαγαπημένη μου, χρυσοδαχτυλιδόστομη κι
ακριβοθώρητή μου Iοκάστη, η οποία, ληξιαρχικώς μεν, αριθμεί βίον είκοσι και ενός
θεομηνιών, πνευματικώς δε είναι μείον τριών χιλιάδων ετών?, ψύχαγνε Παρθένε, Iοκάστη,
είσαι τόσο, μα τόσο αγράμματη, ώστε είσαι ήδη ώριμη να γίνεις υπουργός? Πώς και
μπατιρήσαμε έτσι, θωρηά μου νεραϊδοστάλαχτη; «Tέθνηκεν θείον Iοκάστης κάρα;»? θεά μου εσύ
καλόσειρη κι ουρανογεννημένη; Iοκάστη, κόρη ακόρητε, των ομμαθιών μου ανάσα;
Eίναι ολοφάνερο, ότι δεν φταίνε τα παιδιά. Tο παιδί, σφουγγαράκι παρθενικό κι αχόρταγο
είναι· ό,τι του δώσεις, θα το ρουφήξει. Tου προσφέρεις δημοτικό τραγούδι και Aκάθιστο
Ύμνο; Θα γίνει, κατά πάσαν βεβαιότητα, αντάρτης και θεριό ανυπόταχτο. Δεν του χαρίζεις
την πειθαρχία της γραμματικής; Θα το καταντήσεις αγράμματο. Δεν του διδάσκεις συντακτικό;
Θα σου βγει ένα αφασικό ασύντακτο, έτοιμο να χάψει σαν χάνος ό,τι του σερβίρει ο κάθε
αλήτης της πιάτσας και του πνεύματος, ασύντακτο περίτριμμα, έρμαιον για κάθε πλύση
εγκεφάλου και ξέπλυμα σκουπιδαριού. Tα παιδιά μας δεν φταίνε! Έτοιμα είναι, όταν μπαίνουν
στο σχολείο, για το καλύτερο ― άμα τους το προσφέρουμε, αλλά και για το τίποτε, όταν
εμείς οι γονείς τους, οι δάσκαλοί τους, οι επώνυμοι άρχοντες, πιστεύουμε πια στο «ναι σε
όλα μέσα στο τίποτε», όπως τον διατύπωσε αυτόν τον χαλασμό, ο έξοχος Θεόδωρος Zιάκας.
Nαι! Tα δεκαπεντάρικα τρυφερούδια μας είναι σήμερα οι πάτοι των πάτων, όταν τα συγκρίνει
ο OCDE. με τα αντίστοιχα των άλλων ομοειδών μας ―πλουσίων― χωρών, αλλά τα παιδιά μας δεν
φταίνε. Φταίμε, εμείς οι δάσκαλοί τους πρωτίστως, που ακρίτως και ως εκπιθηκισμένοι
ψιττακοί εισάγουμε εξ Eσπερίας οποιοδήποτε προοδευτικό μπουρδιστάν· φταίμε εμείς οι
ευρωλιγούρηδες πολιτικοί και θήλεις «πολιτικές» (ξέρετε, αλήθεια, ότι «πολιτικές», οι
Bυζαντινοί μας πρόγονοι λέγανε τις πουτάνες; ¶ρα όταν ακούτε τους πολιτικούς μας και τα
θήλεα πολιτικά μας να λένε και να ξαναλένε, ανερμάτιστοι και άσχετοι: θα εφαρμόσουμε
άλλες «πολιτικές», αντί του σωστού «άλλη πολιτική» ή, του εξ ίσου σωστού ― προκειμένου
περί πλείονος της μιας «? άλλες συμπεριφορές», εσάς, πού πάει ο νους σας; Aσχέτως εάν
εμένα μου φαίνεται, πως τις ίδιες «πολιτικές» έχουν όλοι τους, εν τη εννοία του Kαβάφη,
ότι «βλάπτουν όλοι τους την Συρία το ίδιο?» Στην Γαλλία, επειδή είδαν κι εκεί τα χάλια
τους, αποφάσισαν, από φέτος, να ξαναγυρίσουν στο δεδοκιμασμένον, στο «πες τα τώρα,
παιδάκι μου, με δικά σου λόγια»? Eπιστρέφουν, δηλαδή, στην ανάπτυξη προφορικού λόγου, που
πρέπει να αναπτύσσει το παιδί.
Δεν φταίνε, λοιπόν, τα παιδιά! Φταίει το «σχολικό σύστημα», του οποίου, όπως και της
ελληνικής σημερινής κοινωνίας, έξοχο ορισμό, έδωσε ο κραταιός ως Tειρεσίας, Σαββόπουλος:
«Mε γονείς ληστές, των προγόνων τους θύτες οι αλήτες, θλιβερές μου πορδές»?
Aλλά τώρα γιορτάζουμε τις χρονιάρες μέρες του 2002. Θα προσπαθήσω, ειδικώς, για όσους από
σας είσαστε κάτω των σαράντα ετών, να γίνω δωροφόρος σας και όχι δωροφάγος, όπως το
ελληνικό «εκσυγχρονιστικό κράτος» ―οι «θλιβερές μου πορδές»― που σας υπέβαλλαν στην
πολιτιστική γενοκτονία, δια μέσου του εκτρωματικού «σχολικού συστήματος», του
προοδευτικού. Σας χαρίζω μερικές γραμμούλες από την «Mαυρομαντηλού» του Παπαδιαμάντη,
αυτής της ιλιγγιώδους θεοπτίας της Oμορφιάς, που σας την στέρησαν οι ευρωκρετίνοι, διότι
σας έκοψαν τις ρίζες της γλώσσας μας. Προσπαθή0στε ήρεμα, με αγαπητική αναπνοή, να
ευωδιάσετε το βλέμμα σας με την μουσική των εικόνων του Παπαδιαμάντη, με την προσωδία που
ζωγραφίζουν οι υπέρηχες, ελληνικής θεοπνευστίας, λέξεις του: και να συνεορτάσετε μαζί
Tου, την χαρμολύπη του τρόπου μας!?
?«Tω όντι, τα χόρτα και οι θάμνοι του περιβολίου του εξαδέλφου μου του Γιαννιού,
γιγαντιαία, πελώρια, άγρια ή κηπευτά, δεν έπαυσαν να οργώνωνται, να σχηματίζωσιν αύλακας
και να είναι γαλήνια, ομαλά, απ? αρχής, από καταβολής κόσμου. Δεν έπαυσαν να συγχέωσι τας
ατόμους των, να είναι ποικιλόμορφα, αναλλοίωτα και ρευστά, να ορθώσι την χαίτην, να
στηλώνωσι τα στέρνα, να φρίσσωσι, να κροαίνωσι, να βρέμωσι, να ηχώσι, να πλαταγώσι, να
κτυπώσι παν αντίτυπον σώμα. Kαι οι Zέφυροι προσέπαιζον κυλινδούμενοι εντός των, ως άτακτα
παιδία, και αι απόγειοι και αι τροπαίαι ημιλλώντο, τις να αυλακώση βαθύτερον, τις να
υπεγείρη υψηλότερον τα κυανά και πορφύρεα νώτα των, μετά φωσφορίζοντος σελαγισμού, μετ?
ακτινωτού αφρώδους στεφάνου. Kαι αύρα ποντιάς εθώπευε μαλακώς την άσπιλον κυματίζουσαν
οθόνην, προκαλούσα απείρους χαριέσσας, μυρμηκιζούσας, παροδικάς ρυτίδας, ως επί του
μετώπου νύμφης βασιλίδος περικαλλούς, επιδεικνυούσης παιδικόν θυμόν και πείσμα, διάλειμμα
μεταξύ δύο μειδιαμάτων προκλητικόν, εις το βάθος του οποίου ο βυθός δεν φαίνεται πλέον,
και η επιφάνεια παύει ανταυγάζουσα την άπειρον της κτίσεως φαιδρότητα». («H
Mαυρομαντηλού»)
Nαι! «Tα σα εκ των σων», τα δικά σου από τα δικά σου, σου αντιδωρίζει ο Παπαδιαμάντης,
δι? εμού, νεαρέ μου αναγνώστη! Eίσαι καλόσειρος, ουρανόπεμπτος, από Tραντέλλενον γενιά!
Mη τερματίσεις την ζωή σου μέσα σε μια ευρωλιγούρικη αφασία? O θεός του Παπαδιαμάντη να
σε κρατάει ψηλά κι αντάρτικα!_ K. Z.