Xρήστος Mιχαηλίδης

«? Tο τσιγάρο στο γυναικείο πληθυσμό που οδηγεί πάει σύννεφο. Σύννεφο πάει επίσης το
φασκέλωμα και το βρισίδι ― κάτι που με εκνευρίζει πάρα πολύ, και ας με θεωρήσουν
ορισμένοι, και κυρίως ορισμένες, ως male chauvinist pig!?»

¶λλο «πράμα»

YΠAPXEI ένα θέμα συζήτησης διαχρονικό. Ένα θέμα που «βάζει κάτω» ακόμα και τον Big
Brother. Eίναι βεβαίως εκείνο του κυκλοφοριακού, που όσο και αν μας κουράζει, ως θέμα,
όσο και να γίνεται κάθε χρόνο όλο και πιο έντονο, φαίνεται πως είναι στην? ελληνική
επικοινωνιακή «λειτουργία» αυτό που είναι στην εγγλέζικη οι ατέλειωτες συζητήσεις για τον
καιρό.
«Kαλημέρα. Πάλι βρέχει σήμερα» λέει ο Λονδρέζος. «Kαλημέρα. Φοβερή κίνηση έχει σήμερα»
λέει ο Aθηναίος. Mόνο που το δικό μας θέμα δίνει λαβή για πολύ περισσότερες προεκτάσεις
απ? ό,τι δίνει στους ¶γγλους το κεφάλαιο «καιρός». Eμείς, φερ? ειπείν, ανοίγοντας αυτήν
τη συγκεκριμένη κουβέντα περί κυκλοφοριακού, έχουμε τη δυνατότητα να επεκτείνουμε το?
διαλογισμό μας και σε άλλα, συναφή με αυτό θέματα. Kαι είναι γι? αυτές, ακριβώς, τις
«παράπλευρες ζημιές» του κυκλοφοριακού που θα ήθελα να μιλήσω σήμερα. Θα το κάνω
διατυπώνοντας σκόρπια και αταξινόμητα ερωτήματα που με βασανίζουν κάθε μέρα, και στα
οποία, σε όσους ειδήμονες και αν έχω αποταθεί, δεν έχω βρει ποτέ ικανοποιητικές
απαντήσεις.
Γιατί, φερ? ειπείν, μολονότι ξέρουμε ότι οι ζώνες σώζουν ζωές, μολονότι ξέρουμε ότι ο
νόμος μας υποχρεώνει να τις φοράμε, εμείς εξακολουθούμε και μένουμε άδετοι; Έχει να
κάνει, άραγε, όπως λένε υπερηφάνως (!) πολλοί, με τον ατίθασο χαρακτήρα μας, που βλέπει
το δέσιμο σαν καταπίεση; Ή μήπως, πάλι, είναι η γνωστή αντίδρασή μας σε οτιδήποτε,
αποδεδειγμένα, εφαρμόζεται με επιτυχία από τους άλλους λαούς, αυτούς που κατά κανόνα
θεωρούμε απολίτιστους;
Mια άλλη απορία που με βασανίζει, όλο και πιο πολύ τον τελευταίο καιρό με τα μεγάλα οδικά
έργα, είναι γιατί οι περισσότεροι φορτηγατζήδες θεωρούν τους εαυτούς τους υπεράνω όλων
των άλλων οδηγών, επειδή, απλώς, κουμαντάρουν πιο μεγάλα οχήματα. Tι κόμπλεξ είν? αυτό
που δεν τους επιτρέπει ποτέ, ακόμα κι όταν είναι σε ανηφόρα και δεν «τραβάνε», να δίνουν
προτεραιότητα στο IX που είναι κολλημένο πίσω τους;
Δεν καταλαβαίνω επίσης γιατί οι πιο πολλοί φορτηγατζήδες οδηγούν με το τσιγάρο μονίμως
στο στόμα και με το αριστερό τους χέρι έξω από το παράθυρο. Eίναι και αυτό, άραγε, όπως
και τα ημίγυμνα πόστερ φωτομοντέλων που κοσμούν το εσωτερικό της καμπίνας, απαραίτητο
στοιχείο επιβεβαίωσης του ανδρισμού τους;
Διαπιστώνω όμως, όλο και πιο συχνά, ότι αυτό ακριβώς το στοιχείο, του? ανδρισμού, θέλουν
να τονίζουν τώρα τελευταία πολλές γυναίκες! Tο τσιγάρο στο γυναικείο πληθυσμό που οδηγεί
πάει σύννεφο. Σύννεφο πάει επίσης το φασκέλωμα και το βρισίδι ― κάτι που με εκνευρίζει
πάρα πολύ, και ας με θεωρήσουν ορισμένοι, και κυρίως ορισμένες, ως male chauvinist pig!
Όπως δεν της πάει καθόλου της γυναίκας να χορεύει ζεϊμπέκικο, ας πούμε (όμοια δεν πάει
στον άνδρα και το τσιφτετέλι), έτσι γίνεται, στα δικά μου τα μάτια τουλάχιστον, πιο
χυδαία και πιο «βρόμικη» από τον άνδρα, όταν βρίζει και χειρονομεί ― δηλαδή, όταν
προσπαθεί να συμπεριφερθεί σαν αυτόν!
Όταν είμαι, πάλι, σταματημένος σε κάποιο φανάρι και ξεκινήσω μόλις ανάψει το πράσινο,
γιατί είναι σχεδόν βέβαιο ότι, όχι ένας και δύο, αλλά πολλοί περισσότεροι ηλίθιοι από την
άλλη πλευρά θα έχουν περάσει με κόκκινο και θα απειλήσουν τη ζωή μου; Γιατί, ρε γαμώτο,
έχει τόση? καλή σχέση ο Έλληνας με το γκάζι του και τόση απέχθεια για το φρένο;
Γιατί «κλείνει» τη διασταύρωση, όταν ξέρει ότι δεν πρόκειται να περάσει, με αποτέλεσμα να
«κλείνει» και εκείνους που έρχονται, να «κλεινόμαστε» όλοι μαζί, να κορνάρουμε όλοι μαζί,
να βρίζουμε όλοι μαζί και, φτάνοντας επιτέλους στον προορισμό μας, να τα βάζουμε όλοι με
το κράτος;
Γιατί θα πρέπει, όπως φωνάζουν πολλοί πολίτες, να είναι τροχονόμοι σε κάθε σημείο της
πόλης, όταν σε εκείνο το σημείο κάποιος, ας πούμε, στάθμευσε παράνομα και «έκλεισε» όλα
τα άλλα αυτοκίνητα; Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου υπάρχουν τόσοι αστυνομικοί
όσοι χρειάζονται για να ασχοληθούν με την εξαίρεση ― δηλαδή με εκείνους που παρανομούν.
Eμείς εδώ, όπου στην εξαίρεση υπάγεται η πλειοψηφία, θα έπρεπε (με τη? λογική των
φωνασκούντων) να είχαμε ολόκληρες στρατιές από τροχονόμους στους δρόμους. Δε γίνεται.
Tο μόνο που μπορεί, θαρρώ, να γίνει, και όποτε το έγραψα πέσανε πάνω μου να με
λιντσάρουν, είναι να αναθέσουμε το μάνατζμεντ όλης της χώρας σε ξένους. Nα έρθουν,
δηλαδή, εδώ Aμερικανοί εφοριακοί, Eγγλέζοι τροχονόμοι, Γερμανοί μάνατζερ νοσοκομείων,
Iσπανοί δικαστές και ούτω καθεξής. Aλλά ξέρω, ξέρω το αντεπιχείρημα: έτσι εκχωρούμε την
εθνική μας ακεραιότητα στους ξένους, γινόμαστε υποτελείς και τέτοια. Eντάξει, λοιπόν.
Aς συνεχίσουμε τότε να σφαζόμαστε στους δρόμους, να πήζουμε κάθε μέρα στο κυκλοφοριακό
χάος, να δίνουμε μάχες για το ποιος θα επιβληθεί στον άλλο, να φτάνουμε στις δουλειές και
στα σπίτια μας με τα νεύρα σμπαράλια, να βρίζουμε το κράτος και τους υπευθύνους, να λέμε
δεν είναι χώρα αυτή, να πηγαίνουμε έξω και να εντυπωσιαζόμαστε και όταν χρειαστεί να
κάνουμε το μίνιμουμ εδώ, να αντιδρούμε και να λέμε «μπα, εμείς είμαστε Έλληνες». Δηλαδή,
άλλο πράμα. Aς μείνουμε, λοιπόν, άλλο πράμα?_ X. M.