Aπό το μπάκετ
O «Γίνε 2002», Λάμπρος Aθανασούλας, σχολιάζει:Όλα καλά, αλλά επιτέλους χώμα!
ΜETA το Pάλι Αχαιός, όπου και η παρθενική μας εμφάνιση στα ασφάλτινα ράλι, ήρθε η σειρά
του Ράλι ΕΛΠΑ. Έχοντας πάρει μια πρώτη γεύση για το τι πάει να πει άσφαλτος, πιστεύαμε με
το Νίκο Μουζάκη ότι θα μπορούσαμε να πάμε πιο στρωτά, και άρα πιο γρήγορα.
Από την πρώτη αναγνώριση, ξεχωρίσαμε δύο ειδικές. Tο βασικά κατηφορικό Πριόλιθο, που
θέλει θάρρος και προσοχή, και τους Λουσούς, όπου εκτιμήσαμε ότι δεν είναι ευχάριστη ε.δ.
και δεν τη συμπαθήσαμε. Ο αγώνας ξεκίνησε με τον καιρό να πρωταγωνιστεί ως θέμα συζήτησης
στα πηγαδάκια πληρωμάτων και μηχανικών. Την πρώτη μέρα, η βροχή δε μας δημιούργησε
ιδιαίτερα προβλήματα. Έχοντας το Υaris μας σε άψογη κατάσταση (ας είναι καλά ο Λευτέρης
που το προετοιμάζει και το συντηρεί με πολύ μεράκι), καταφέραμε να κινηθούμε γρήγορα και
να κατακτήσουμε την πέμπτη θέση στην Α5, αποτέλεσμα που ξεπερνούσε τους στόχους μας. Την
επομένη, κινηθήκαμε γρήγορα στο δεύτερο «loop» (Eυρωστίνη, Φεναιός, Λυκούρια),
καταφέρνοντας να φέρουμε το Yaris στην τέταρτη, δεύτερη και δεύτερη θέση στην κλάση μας,
αντίστοιχα. Μεγάλο ρόλο έπαιξε και η σωστή επιλογή γόμας και πίεσης των ελαστικών της
Silverstone, που έκανε το Havoline-Yaris να συμπεριφέρεται ουδέτερα και προοδευτικά. Στις
τελευταίες τρεις ειδικές, ο καιρός έγινε πολύ βροχερός και άρχισαν τα ύπουλα γλιστρήματα.
Ένα τετ-α-κε και μια μικροέξοδος μας έκοψαν το ρυθμό, αλλά, σε συνδυασμό με την
αναπάντεχη εγκατάλειψη του Μίχου πριν από το τελευταίο service (!), βρεθήκαμε στην τρίτη
θέση της κλάσης, κι έτσι κέρδισα το πρώτο μου Kύπελλο.
Λίγες ημέρες μετά, στο Ράλι Δ.Ε.Θ., οι απαιτήσεις μας ήταν μεγαλύτερες. Εκπληκτικές
διαδρομές η Ολυμπιάδα, ο Χολομώντας και τα Πετροκέρασα. Η ανηφορική Ολυμπιάδα είναι η πιο
όμορφη διαδρομή ως τοπίο και οδηγική ευχαρίστηση, αλλά θέλει δυνατό αυτοκίνητο. Για
Χολομώντα και Πετροκέρασα τα λόγια περιττεύουν, και κρίμα που δεν τις ευχαριστηθήκαμε
στον αγώνα λόγω κακοκαιρίας. Πάντως, καταφέραμε να μείνουμε πάνω στο δρόμο και να δούμε
τη σημαία του τερματισμού, κατακτώντας την έκτη θέση στην κλάση.
Ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα, αλλά? επιτέλους χώμα! Ναι, επιτέλους, γιατί, όπως και
να το κάνουμε, δε συγκρίνεται με την άσφαλτο. Στο χώμα γλιστράς, προκαλείς το
αυτοκίνητο,
τα μηχανικά μέρη, τα λάστιχα, τον οργανισμό σου? Κάθε φορά, η ίδια ειδική είναι
διαφορετική, αφού οι πέτρες αλλάζουν θέσεις, τα νεροφαγώματα μεγαλώνουν, και εσύ
προσπαθείς να κανείς τον ιδανικό χρόνο αποφεύγοντάς τα! Γι? αυτό «επιτέλους», και για το
ότι περνάς ανάμεσα από τα δέντρα με 120+ χλμ., κάνοντας μπούκες πάνω από γκρεμούς και
θάμνους. Το μόνο που απομένει είναι να μας κάνει τη χάρη ο καιρός και να μη χρειαστεί να
παλέψουμε με τη λάσπη τόσο στο Pάλι Στερεάς, στην περιοχή της Λαμίας, όσο και στο δικό
«μας» Pάλι Mαύρο Pόδο! Λάμπρος Αθανασούλας