Nίκος Mάργαρης

«? Είναι, τελικά, περίεργα αυτά τα ?μικρομέγαλα? αυτοκίνητα, που από μέσα είναι μεγάλα
και απ? έξω μια σταλιά. Σου δίνουν τέτοια αίσθηση όγκου, όταν οδηγείς, που εγώ
αντιμετώπισα δυσκολίες στο Βόλο για να περάσω μέσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και
στις δύο πλευρές του δρόμου, όταν στον ίδιο χώρο περνούσαν φορτηγάκια?»

Το μικρομέγαλο

Ο ΦIΛOΞENOYMENOΣ στο Πήλιο για το σαββατοκύριακο ήταν βέβαιος: «Δε χωράμε με τίποτα!»
Είχα απλώσει μπροστά στο Opel Agila του κόσμου τις αποσκευές. Ήμασταν τρία άτομα συν το
σκύλο. Κι όμως όλα χώρεσαν, και όχι μόνο αυτό, αλλά φθάσαμε στις Μηλιές του Πηλίου χωρίς
συμπτώματα δισκοπάθειας. Είναι, τελικά, περίεργα αυτά τα «μικρομέγαλα» αυτοκίνητα, που
από μέσα είναι μεγάλα και απ? έξω μια σταλιά. Σου δίνουν τέτοια αίσθηση όγκου όταν
οδηγείς, που εγώ αντιμετώπισα δυσκολίες στο Βόλο για να περάσω μέσα από τα παρκαρισμένα
αυτοκίνητα και στις δύο πλευρές του δρόμου, όταν στον ίδιο χώρο περνούσαν φορτηγάκια. Δεν
παριστάνω, βέβαια, και τον άριστο οδηγό, αλλά όσο να ?ναι έχω το δίπλωμα από το (Θεός
φυλάξει!) 1968, οπότε όλο και κάποια πείρα απέκτησα τα τελευταία 35 χρόνια.
Όμως πείρα απέκτησαν και τα σχεδιαστικά επιτελεία των αυτοκινητοβιομηχανιών. Είχα
σταθμεύσει το Agila δίπλα στο «Σκαραβαίο» (του 1963, παρακαλώ!), που οδηγώ συνήθως στην
Αθήνα ―δεν είναι για μακρύτερες διαδρομές―, και απορούσα. Πώς κατάφερναν στο παρελθόν και
έχαναν τόσο χώρο; Είχα αγοράσει το VW για να το αφήνω στο παλιό αεροδρόμιο και έκπληκτος
αντιλήφθηκα ότι μπορούσα να μεταφέρω μόνο μία βαλίτσα, κι αυτή στο πίσω κάθισμα. Πράγμα
που σημαίνει ότι τρία άτομα δεν μπορούσαν να πάνε, αν υπήρχε και μία βαλίτσα.
Κι όμως, με το Opel, όταν χρειάστηκε, μπήκαμε πέντε άτομα με δύο βαλίτσες, μολονότι είναι
στενότερο από το «Σκαραβαίο». Σίγουρα παίζει ρόλο το γεγονός ότι είναι ψηλότερο. Καθώς
και το γεγονός ότι είναι διαφορετική η θέση των καθισμάτων, η οποία όμως μεγαλώνει
σημαντικά και το οπτικό πεδίο. Τόσο, που μπαίνοντας ―μετά την εμπειρία του Agila― σ? ένα
τεράστιο Fiat Palio, στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, για να οδηγήσω προς Τένεδο,
μου φάνηκε ότι? κόντυνα.
Ας μου επιτραπεί σ? αυτό το σημείο να πω και δυο λόγια γι? αυτό το νησί. Στο οποίο,
μολονότι ούτε διωγμοί αντίστοιχοι της Ίμβρου υπήρξαν ούτε απαλλοτριώσεις ιδιοκτησιών,
απέμειναν μόνο δώδεκα Έλληνες το χειμώνα, που γίνονται καμιά τριανταριά το καλοκαίρι.
Παραπονιέται και ο ογδοντάχρονος παπάς που και απ? αυτούς ελάχιστοι πάνε στην εκκλησία ν?
ακούσουν τη λειτουργία, στην οποία ψέλνει ―προφανώς, αφιλοκερδώς― η παπαδιά: «Mόνοι μας
τα λέμε, μόνοι μας τ? ακούμε» μονολογεί.
Να συμπληρώσω στην απορία μου για την απουσία των Ελλήνων και το γεγονός ότι ―πάλι σε
αντίθεση με την Ίμβρο― το νησί έχει ανεπτυγμένο τουρισμό ―πάντοτε σε σχέση με τα τουρκικά
πρότυπα― και χαρακτηρίζεται ως η Μύκονος της Τουρκίας, περίπου. Πράγμα που, κατά τη γνώμη
μου, σημαίνει και μεγάλες οικονομικές δυνατότητες για τους καταγόμενους από κει Έλληνες.
Ίσως ν? αλλάξουν τα πράγματα, αν εκλεγεί πρόεδρος ―ή κάτι τέτοιο― του νησιού μια υποψήφια
ελληνικής καταγωγής, που γύρισε πρόσφατα από την Κωνσταντινούπολη.
Ας γυρίσουμε όμως στη συνύπαρξή μας με το Agila για δύο εβδομάδες. Mόλις έφυγε ο
φιλοξενούμενος, βάλαμε μπρος το πρόγραμμα. Aρχίσαμε με το σύστημα της στάγδην άρδευσης,
που είχε χαλάσει και γι? αυτό ήμασταν αναγκασμένοι να ποτίζουμε χειροκίνητα. Τέλειωσαν
όλα ―έχουμε 140 σημεία ποτίσματος!―σε τρεις ημέρες και πήρε σειρά το καθάρισμα του κήπου,
με τη βοήθεια, φυσικά, νομιμομεταναστών. Με τις φετινές βροχές το χόρτο είχε ξεπεράσει το
μέτρο και «μας βγήκε η πίστη» να το καθαρίσουμε. Ακολούθησαν οι μονώσεις. Κάθε χρόνο τις
κάνουμε και κάθε χρόνο μπαίνει νερό και υγρασία. Κατόπιν ήρθε ο υδραυλικός για τη
συντήρηση του καλοριφέρ και άρχισε το βάψιμο με λάδι των παντζουριών, τα οποία επίσης
είχαν τα χάλια τους. Στο Agila είχα «γυρίσει» τα καθίσματα και το χρησιμοποιούσα ―με
επιτυχία!― ως φορτηγό, μεταφέροντας από ξύλα για το τζάκι μέχρι φυτά από το φυτώριο.
Φέτος, με την κακοκαιρία, είχαμε και πολλές απώλειες, όπως οι δύο ελιές που «κάηκαν» με
το χιονιά. Ευτυχώς, ξαναπέταξαν κλαριά κι έτσι ελπίζω από του χρόνου να ξανατρώμε
ελίτσες. Όμως έπρεπε να προσθέσουμε και κάποια δέντρα ακόμη στη θέση των απολεσθέντων.
Αποφασίσαμε, βλέποντας το τι καλλιεργούν εκεί κοντά ―ο καλύτερος τρόπος επιλογής!―, να
προσθέσουμε μια καρυδιά και μια φουντουκιά.
Κατεβήκαμε στο Βόλο και στο φυτώριο μας έφεραν δύο τεράστια δένδρα: «Δε χωράνε με
τίποτε!» Ο κύριος Θανόπουλος είχε μεγαλύτερη πείρα. Έβαλε τις δύο μεγάλες γλάστρες στο
δάπεδο, μπροστά από το συνοδηγό, και τις «γύρισε» από την οροφή μέχρι το πίσω παράθυρο.
Έχοντας εμπιστοσύνη και στις βοτανικές μου γνώσεις, μου είπε ότι η γονιμοποίηση θα
γίνεται με την τσιτσιραβλιά. Ή την αγριοφιστικιά, όπως την ήξερα. Eίχαμε φθάσει στο
χωριό, όταν η γυναίκα μου απόρησε: «H αγριοφιστικιά θα γονιμοποιεί τη φουντουκιά; Πήραμε
φουντουκιά ή φιστικιά;» Φυσικά, είχα κάνει λάθος και τώρα θα είμαι ο πρώτος που θα
ελέγξει αν τα φιστίκια «Αιγίνης» βγαίνουν και σε υψόμετρο 500 μέτρων.
Φυτέψαμε και τα δέντρα, καθαρίσαμε το σπίτι, περιποιηθήκαμε τις τριανταφυλλιές και τα
άλλα «λουλουδικά», μαζέψαμε και τα αχλάδια και τελειώσαμε με όλες τις δουλειές το βράδυ
πριν από την? επιστροφή._ N. M.