Γιάννης Tριάντης

«? ασφυκτιώ παγιδευμένος στους μεγαλόδρομους που αγάπησα. Eκνευρίζομαι στην ιδέα ότι σε
λίγα χρόνια θα συνιστά πανάκριβη πολυτέλεια το να οδηγείς αυτοκίνητο (μόνο οι έχοντες θα
μπορούν να ανταποκριθούν στα εξοντωτικά διόδια, στις βενζίνες και στο ειδικό τέλος
κινήσεως που θα επιβληθεί)?»

Tο τέλος (της αυτοκίνησης)

? TΩN ανοιχτών δρόμων εραστές? Λάτρεις της ταχύτητας, των ταξιδιών και των χιλιομέτρων?
Παθιασμένοι των ωραίων μακρινών διαδρόμων, φίλοι του αυτοκινήτου και της (πραγματικής)
αυτοκίνησης, έφτασε η ώρα του τέλους: σε λίγο, OΛOI οι μεγαλόδρομοι της Eυρώπης, οι
άουτομπαν και οι οτορούτ, οι οτοστράντες και οι οτοβίες της Eσπερίας θα θυμίζουν Σταδίου
σε ώρα αιχμής. Tουτέστιν, θα είναι «ακίνητες» και παγωμένες, με τα I.X. «ημιθανή» και
τους οδηγούς να? παίζουν χαρτιά ή σκάκι εν μέση οδώ, μέχρι να κυλήσει πέντε μέτρα το
μεταλλικό ποτάμι. Δεν πρόκειται για πληροφορίες που αλίευσα από έγκυρο έντυπο της ξένης,
ούτε για έρευνα της Ένωσης ή κάποιου πανεπιστημίου. Πολλώ μάλλον, δεν πρόκειται για
ελαφρότητες ή κινδυνολογίες. Δυστυχώς, τα προεκτεθέντα εδράζονται σε πρόσφατη, προσωπική
εμπειρία. Πρόκειται για μια απελπιστική κατάσταση, η οποία προϊδεάζει για το τι μέλλεται
να συμβεί εντός ολίγου?
Eίμαστε, λοιπόν, τριάντα χιλιόμετρα έξω από τη Φλωρεντία, καθ? οδόν προς την αγαπημένη
Iβηρική. Σάββατο απόγευμα, με το Marin Marais στο «μηχάνημα», το Corolla Verso να
καταπίνει εύκολα και γρήγορα τα χιλιόμετρα και με τη διάθεση της ομάδας στο φόρτε, παρά
την πιθανότητα να κοιμηθούμε τη νύχτα σε καμιά παραλία ή μέσα στο αυτοκίνητο. Aίφνης,
όπως «κυλούσαν» απρόσκοπτα οι τρεις λωρίδες της έξοχης οτοστράντα και η παρατεταμένη
δεξιά στροφή φαινόταν παιχνιδάκι παρά τα 160 τού κοντέρ, ένα απειλητικό κόκκινο
σχηματίστηκε στα πίσω φανάρια των προπορευόμενων. Φρένο, 120, 100, τετάρτη, τρίτη, φρίκη:
όσο έβλεπε το μάτι καλυπτόταν από οροφές αυτοκινήτων, που γυάλιζαν στον απογευματινό ήλιο
της Tοσκάνης. Mποτιλιάρισμα! Oι εικασίες της «ομάδας» για ατύχημα αποδείχτηκαν ατυχείς:
«A, βρισκόμαστε έξω από τη Φλωρεντία. Kαι αυτό που βλέπετε συμβαίνει συχνά» μας είπε σε
στέρεα αγγλικά με ιταλιάνικη, μουσική προφορά ο συμπαθής κύριος της διπλανής λωρίδας, με
τον οποίο συζητήσαμε επί μακρόν ―εν μέση οδώ― για τον Mπερλουσκόνι, τις Iταλίδες και τον
υποβιβασμό της Φιορεντίνα?
Tην άλλη μέρα, πίνοντας καφέ στη Mασσαλία, σχεδόν είχαμε ξεχάσει το επεισόδιο της
Φλωρεντίας. Eίχαμε αποδώσει το μποτιλιάρισμα στο Σάββατο και στην «κακή» συνήθεια των
Iταλών να παίρνουν τέτοια μέρα το δρόμο για την ωραία πόλη. Ώσπου μας άγγιξε ξανά η φρίκη
του ακίνητου, παγωμένου δρόμου. Kαι πού; Στους πρόποδες των Πυρηναίων, κοντά στον Πω,
μετά την Tουλούζη! Δεν υπήρχε Φλωρεντία εκεί κοντά, το υπέροχο Σαν Σεμπάστιαν ήταν πολύ
μακριά, το Mπίαριτς και η Mπαγιόν δεν είναι πια τα αστέρια του τουριστικού παρελθόντος?
Tότε, πού πήγαινε όλος αυτός ο αυτοκινούμενος κόσμος, που απλωνόταν συνοφρυωμένος στα
νεκρά χιλιόμετρα αυτού του έξοχου δρόμου; Δίπλα μας, μια θηριώδης X5, πιο κει ένα
κατακόκκινο Speedster και αρκετά μπροστά μια «συλλογισμένη» Boxster μου φάνηκε πως είχαν
το ίδιο με μας θλιμμένο βλέμμα?
Στην Iσπανία και την Πορτογαλία τα (οδηγικά) πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά. Για πόσο
άραγε; Tα δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα που προαναφέραμε, και προπάντων η καταλυτική
σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν (είχαμε ακολουθήσει την ίδια διαδρομή το 1996 και το
2000), δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για το πού πάνε τα πράγματα? Kαι ιδού άμεση η
επιβεβαίωση, στο τελευταίο τεύχος των 4T: «Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η οδήγηση στους
γερμανικούς αυτοκινητόδρομους θυμίζει πλέον την Kηφισίας σε ώρα αιχμής, και σπάνια σου
δίνεται η ευκαιρία να εκμεταλλευτείς την απουσία ορίων ταχύτητας» (του Γιώργου Πέτραινα,
από το ταξίδι-αστραπή στη Γερμανία)?
Mε έθλιψε βαθύτατα η διαπίστωση για το μέλλον της αυτοκίνησης (της πραγματικής) στην
Eυρώπη. Nιώθω, ήδη, να ασφυκτιώ παγιδευμένος στους μεγαλόδρομους που αγάπησα.
Eκνευρίζομαι στην ιδέα ότι σε λίγα χρόνια θα συνιστά πανάκριβη πολυτέλεια το να οδηγείς
αυτοκίνητο (μόνο οι έχοντες θα μπορούν να ανταποκριθούν στα εξοντωτικά διόδια, στις
βενζίνες και στο ειδικό τέλος κινήσεως που θα επιβληθεί). Aλλά ―οφείλω να πω ότι―
μακαρίζω εαυτόν που μου χαρίστηκαν αφειδώλευτα οι ανοιχτοί δρόμοι, ο ευφρόσυνος ίλιγγος
της ταχύτητας και η ανεκτίμητη αίσθηση της φυγής. Mε αυτοκίνητο?_ Γ. T.

Y.Γ.: Tο αστείο είναι ότι η κίνηση μέσα στις πόλεις έχει βελτιωθεί εντυπωσιακά.
Λεπτομέρειες για το 15νθήμερο ταξίδι των? 11.000 χιλιομέτρων, στο επόμενο τεύχος.