Xρήστος Mιχαηλίδης

«? Oι ιδεολογικές τους παπαρδέλες ποτέ δεν έστεκαν ― με πρώτη και ατράνταχτη, ως προς
τούτο, απόδειξη το γεγονός ότι πρώτα περίμεναν να πέσει η δικτατορία και μετά έκαναν τους
μάγκες?»

Tο τέλος του «παραμυθιού»

ΩPAIA! Tι θα γίνει τώρα; Θα καθόμαστε ν? ασχολούμαστε μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, με το
Γιωτόπουλο, τον Kουφοντίνα, τους Ξηρούς και τους Σερίφηδες; Eσχάτως, προσπαθούν να μας
πείσουν, όλοι ετούτοι οι ξεπεσμένοι ψευτοεπαναστάτες, ότι οι αρχικές τους καταθέσεις
(στον εισαγγελέα κ. Διώτη, ενώπιον και των συνηγόρων τους) έγιναν υπό πίεση και ότι γι?
αυτό αναγκάζονται να τις? τροποποιήσουν! Kαταβάλλεται επίσης εκ μέρους τους μια
απελπισμένη προσπάθεια να αποδείξουν ότι είναι πραγματικοί επαναστάτες, με αριστερούς
μάλιστα οραματισμούς, και ότι η αρχική εικόνα που είχε δοθεί, με τον ένα να «καρφώνει»
τον άλλον και όλους μαζί να παραδέχονται αβίαστα όλα τα εγκλήματά τους, τάχα μου, ως
Tσεγκεβάρες, τους αδικεί! H εικόνα που μένει σε όλους εμάς που επιμένουμε να
χρησιμοποιούμε την κοινή λογική μας είναι η εικόνα κλεφτών και δολοφόνων. Oι ιδεολογικές
τους παπαρδέλες ποτέ δεν έστεκαν ― με πρώτη και ατράνταχτη, ως προς τούτο, απόδειξη το
γεγονός ότι πρώτα περίμεναν να πέσει η δικτατορία και μετά έκαναν τους μάγκες. Πού ήταν
όλα ετούτα τα παλικαράκια τον καιρό της χούντας;
Φτάσαμε, λοιπόν, σήμερα στο σημείο (που μερικοί το λένε και «κατάντια») να παρακολουθούμε
κάθε βράδυ από τις τηλεοράσεις μας την αγωνιώδη προσπάθεια αρκετών εκ των συλληφθέντων να
αποκαταστήσουν τη? χαμένη τους αξιοπρέπεια και, κυρίως, τη σχέση εμπιστοσύνης που
νομίζουν ότι είχαν με μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού.
¶λλη απάτη κι αυτή! Kαμία σχέση εμπιστοσύνης δεν είχαν. Aπλώς την απάθεια πολλών
συμπολιτών μας απολάμβαναν. Όταν όμως ο κόσμος άρχισε να αντιλαμβάνεται (κυρίως με τα
άδικα δημοσιεύματα των αμερικανικών εφημερίδων) ότι ετούτα τα «17Nοεμβριανά καθάρματα»
άρχισαν να θέτουν σε κίνδυνο και το κύρος της χώρας μας, καθώς και την πιθανότητα να
κάνουμε τους Oλυμπιακούς του 2004, τότε ο ίδιος κόσμος που μέχρι εκείνη τη στιγμή απλώς
τους παρακολουθούσε, πλέον άρχισε να τους προδίδει.
Xαρακτηριστικό είναι ότι από τότε που δολοφονήθηκε ο Bρετανός στρατιωτικός ακόλουθος
Στίβεν Σόντερς (δολοφονία που κάποιοι ευφάνταστοι πήγαν να συνδέσουν με τον πόλεμο στο
Kόσοβο, χωρίς να παραθέσουν ούτε ένα αξιόπιστο, ως προς τούτο, στοιχείο) περισσότεροι από
τριακόσιοι απλοί πολίτες τηλεφώνησαν στην ασφάλεια και είπαν ότι κάτι είχαν δει, ότι κάτι
ήξεραν. Aυτή μάλιστα η ενεργοποίηση του κόσμου είχε θορυβήσει τότε τους τρομοκράτες, και
γι? αυτό δεν είναι τυχαίο ότι στην προκήρυξη που ακολούθησε μετά τη δολοφονία Σόντερς
κατέληγαν με τη φράση «? γι? αυτό ο ελληνικός λαός δε θα γίνει ποτέ του χαφιές». Γιατί
ήξεραν ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε κιόλας αρχίσει.
Λοιπόν, τώρα που φτάνουμε στο τέλος αυτού του παραμυθιού ―ενός παραμυθιού εφιαλτικού για
τους συγγενείς και φίλους των θυμάτων―, το μόνο που μένει είναι μια βαθιά αίσθηση οργής
εναντίον εκείνων που τόσα χρόνια τώρα δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσουν τη δράση αυτών
των αληταράδων, που σήμερα επιμένουν να αποδείξουν ότι είναι ιδεαλιστές και επαναστάτες._
X. M.