Θέμος Aναστασιάδης
ελικά ζεις μονάχα μια φορά στη ζωήΓIA να λέμε και καμιά αλήθεια πού και πού, αν ήταν να ξέρουμε απ? έξω και ανακατωτά τα
θέματα για τα οποία εκφέρουμε γνώμη, δε θα ?μασταν δημοσιογράφοι. Θα ?μασταν ειδικοί,
τεχνοκράτες, εξπέρ, εμπειρογνώμονες πανεπιστημιακοί αναλυτές και? κανείς στην Ελλάδα δε
θα μας έπαιρνε στα σοβαρά. Αντίθετα, με μια στήλη και μια κάμερα κάνεις τη δουλειά σου,
αρκεί? Αρκεί να δείχνεις διαφορετικός! Αυτό είναι το ζητούμενο σ? έναν κόσμο που με ή
χωρίς την παγκοσμιοποίηση τείνει προς την εξομοίωση. Η διαφορετικότητα. Ακολουθώντας αυτό
τον κανόνα, που έτσι κι αλλιώς μου βγαίνει και από μέσα μου και απ? έξω μου, ποτέ δεν
έχασα! ¶ρα, γιατί να διστάσω να? καλομελετάω περίεργα, διαφορετικά πράγματα στη ζωή,
ξεκινώντας από το σεξ και τις παραλλαγές του και καταλήγοντας στο Vel Satis και στη νέα
Lancia Thesis; (E, αν κρίνετε απ? αυτά τα δύο, βγάζετε συμπέρασμα και για τις υπόλοιπες
διαστροφές.) Καθόμουν και κοίταζα λοιπόν το Vel Satis, την εναλλακτική «λίμο» της
Renault, που δε θα είχε καμιά άλλη πιθανότητα και λόγο ύπαρξης, αν δεν είχε πήξει ο τόπος
από Mercedes E,? MBW 5 και Audi 6. Και γιατί όχι; Δύσκολα θα συναντήσεις άλλο στο δρόμο
σου, παρότι μου ?παν ότι κυκλοφορούν ήδη τέσσερις, πέντε. Στη σύντομη δοκιμή επείσθην ότι
ναι, το όχημα είναι ό,τι πιο αλλιώτικο, σε βαθμό αλλοπρόσαλλου, μπορείς να αγοράσεις στα
40.000 ευρώ. Είναι σίγουρο ότι όλοι θα γυρίζουν να σε κοιτάνε, αλλά δε θα πόνταρα τα
τελευταία λεφτά που γλίτωσα από το ΧΑΑ στο αν θα λένε «μπράβο γούστο, ο μάγκας» ή «για
δες τι πήγε και πήρε ο μ?». Από άνεση και στιλ εντός και εκτός δε θα πρόσθετα τίποτα,
απλώς θα άλλαζα τη μάλλον αποτυχημένη μάσκα μ? αυτή του Avantime και του νέου Espace. Από
την άλλη μεριά, ο εκκεντρικός δεν είναι συνήθως φτωχός, γιατί τότε καταντά στο γνωστό
«άρρωστος, άσχημoς και γκέι». ¶ρα, κάπου θα σου περισσεύουν άλλες 10.000 ευρουδάκια για
να τα προσθέσεις και να πας να πάρεις το νέο Thesis της Lancia να τελειώνεις. Την
καμάρωσα και επιτέλους μπήκα και μέσα, σε μια έκθεση? σούπερ σκαφών που έγινε στο ραγδαία
αναπτυσσόμενο Λαύριο.
(Καλή ιδέα, παρεμπιπτόντως: σ? αυτό το κοινό, άντε και στο Μέγαρο Μουσικής και καμιά
κυριλέ γκαλερί, απευθύνεται πια η Lancia, από τότε που έβγαλε τις τελευταίες Integrale
και το ?ριξε στα κινητά σαλόνια.) Ε, λοιπόν, ναι, η Thesis είναι ό,τι πρέπει, αν θες να
?σαι, συγχρόνως, εκκεντρικός και σοφιστικέ, μοντέρνος και παραδοσιακός. Ο σχεδιαστής
έκανε ένα μικρό θαύμα, κατά? 99% (κάτι δε μου πάει τέλεια στο πίσω τμήμα), το εσωτερικό
διασύρει από άποψη στιλ οτιδήποτε κυκλοφορεί, εκτός απ? τη νέα Bentley κουπέ, και το μόνο
που λείπει είναι ένα καλό, γρήγορο, εξελιγμένο εξάρι αυτόματο, να κολλήσει με το δίλιτρο
«λάιτ» τούρμπο των 185 ίππων, και να ?χεις την ιδανική συνταγή για την Ελλάδα. ¶φησα μια
λεπτομέρεια: την τιμή, που ?ναι αρκετά τσουχτερή, έστω κι αν περιλαμβάνει όλα τα έξτρα.
Αλλά στο κάτω κάτω? όσο πιο λίγες οι Thesis, τόσο πιο καλά για τους «προχωρημένους»
αγοραστές της. Η αντιπροσωπεία, βέβαια, θα πρέπει να ξανακάνει τους λογαριασμούς της, αν
δε θέλει να τα κάνει όλα? λίμπ(ρ)α. Τέλος πάντων, σ? αρέσουν, δε σ? αρέσουν, τόσο το Vel
Satis όσο και η Thesis φέρνουν το καινούργιο, το διαφορετικό, το εξεζητημένο, που τόσο
πολύ τα έχουμε ανάγκη. Αυτά τα αυτοκίνητα δεν τα παίρνεις για να? τα μεταπωλήσεις χωρίς
χασούρα, τα παίρνεις για να τα ζεις μέρα με τη μέρα, για να «ψωνίζεσαι» μόνος σου ότι δεν
είσαι «ένα με τη μάζα» και για να? σνομπάρεις τους πιο πλούσιους από σένα, ό,τι κι αν
οδηγούν. Κάτι είναι κι αυτό! Το να βγάζεις τη γλώσσα, εννοώ. Για να προκαλέσεις και όχι
για να γλείψεις. Ποιος βγάζει τη γλώσσα τη σήμερον ημέρα; ¶σ? τα να πάνε? Όλοι, ως?
Ευρώπη, έχουμε γίνει κάτι σαν Φιλιππινέζες των Αμερικανών και κάνουμε κόντρες μεταξύ μας
για το ποιος θα τους πάει πιο γρήγορα τις παντόφλες στο κρεβάτι, απ? όπου παίζουν
ηλεκτρονικά παιχνίδια ― πολέμου! Αλλά και στην καθημερινότητα έχουμε προσκυνήσει όλοι το
«πολιτικά ορθό», σκύβουμε το κεφάλι στο κράτος και στους συχνά βλαμμένους νόμους του,
λαδώνουμε για να? κάνουμε τη δουλίτσα μας, αντί να τους πλακώσουμε, γλείφουμε εκεί που
φτύναμε «αλά? Τζαννετάκος» και γινόμαστε χαλιά να μας πατήσουν για μια χούφτα ευρώ. Και
μετά ξυπνάει μέσα το «εγώ» και θέλει να κάνει τον εναλλακτικό, τον αλλιώτικο, που είναι
εντός συστήματος μεν, αλλά δεν έχει αλλοτριωθεί τόσο δε. Εκεί είναι που ψάχνεις τα
αξεσουάρ για να δείξεις ότι δεν είσαι σαν όλους τους άλλους. Ε, τι να γίνει, όπως μπορεί
ο καθένας! Βέβαια, το διαφορετικό και το εκκεντρικό έχουν το κόστος τους.
Όσο πιο πολύ ξεκόβεις από το «κοπάδι», τόσο περισσότερο γίνεσαι στόχος. Στόχος και των
αφεντικών, που νιώθουν να απειλούνται, αλλά πιο πολύ στόχος του ίδιου του «κοπαδιού»! Που
δεν αντέχει το γεγονός ότι κάποιος μπορεί και να θέλει να ζήσει σαν μοναχικός λύκος ή σαν
καλαμιά στον κάμπο ή? σαν Morgan ανάμεσα σε χιλιάδες κάμπριο της χλίδας._ Θ. A.