Pέα Bιτάλη

«? Στα κρυφά πιάνω κανένα σταθμό με ερωτικά τραγούδια. Μόλις μπαίνει συμμαθητής στο
σπίτι, το γυρνάω στα αντάρτικα. Αγοράζω δίσκο του Πάριου και κοιτάζω γύρω γύρω. Ο Γιάννης
μπαίνει στη Νομική με Marlboro και Sebago, βγαίνει με Καρέλια και ?Ριζοσπάστη??»

Ένα κραγιόν, ρε παιδιά!

ΚΟΣΜΟΣ πολύς κάτω από το μπαλκόνι. Νέοι και νέες με παντελόνι «καμπάνα» και μακριά
μαλλιά. Σειρήνες, δακρυγόνα, φωνές. «Πέταξέ μας κραγιόν και λεμόνι» φωνάζουν από το
δρόμο. «Κλείσε το παράθυρο και μη ξαναβγείς έξω» με απειλούν από μέσα. Τελικά δεν έλυσα
την απορία μου τι το ήθελαν το κραγιόν. Η κλούβα της αστυνομίας μπροστά στην είσοδο του
πάρκου. Τρέχουν να συλλάβουν κάποιον που πηδάει σαν λαγός. Τον πιάνουν. Η πόρτα της
κλούβας κλείνει. «Τι θα του κάνουν; Θα τον σκοτώσουν, θα τον χτυπήσουν;» αναρωτιέμαι με
αγωνία. Το παντζούρι κατεβαίνει. Αύριο δε θα λειτουργήσουν τα σχολεία! ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ,
εδώ Πολυτεχνείο! ¶γνωστο πότε θα ανοίξουν. Πανηγυρισμοί στο σπίτι. Ο καθένας για το δικό
του λόγο. Τα τανκ στους δρόμους. Στις γύρω ταράτσες, ελεύθεροι σκοπευτές. Ακούμε
πυροβολισμούς. Ώρες ατελείωτες στο παράθυρο. Σινεμά «η κόλαση». Αύριο δε θα ?χουμε
σχολείο! Η οπτική γωνία μιας δεκατετράχρονης. Σκότωσαν το Μιχάλη Μυρογιάννη. Ώστε αυτό
ήταν το επίθετό του! Ο Μιχάλης? Κατά τον αδελφό μου, ο ψηλός που έπαιζε στο πάρκο μπάλα
μαζί τους. Ο Μιχάλης? Το πρώτο μου φιλί και ένα μήνα τιμωρία. Ήταν μεγάλος, μου είπαν.
Τελικά είχαν δίκιο. Εδώ Πολυτεχνείο?
Τα τανκ τράβηξαν το χρόνο μαζί τους. Αργόσυρτα, σκληρά. Στο ραδιόφωνο επαναστατικά
τραγούδια. Ήρωες ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή. Στα κρυφά πιάνω κανένα σταθμό
με ερωτικά τραγούδια. Μόλις μπαίνει συμμαθητής στο σπίτι, το γυρνάω στα αντάρτικα.
Αγοράζω δίσκο του Πάριου και κοιτάζω γύρω γύρω. Ο Γιάννης μπαίνει στη Νομική με Marlboro
και Sebago, βγαίνει με Καρέλια και «Ριζοσπάστη». Συχνά κάνουμε περίεργες διευκρινίσεις:
«Μπορεί να είναι πλούσιος, αλλά είναι καλός άνθρωπος. Δεν πίνει αίμα εργατών». Ιδιαίτερα
χρόνια! Εδώ Πολυτεχνείο?
Στην πρώτη επέτειο κατεβαίνω στους δρόμους, με συμμαθητές. Κρατάμε ελληνική σημαία.
Αισθάνομαι άβολα ανάμεσα σε κόκκινες σημαίες. Τουλάχιστον, μαθαίνω τι το ήθελαν το
κραγιόν. Όλα τα έβαψαν κόκκινα.
Εδώ Πολυτεχνείο. Η γενιά μου, σαν οικόπεδο εκτός σχεδίου που σύντομα θα έμπαινε εντός.
Συχνά νιώθω να με κατατρέχει εκείνο το μπαλκόνι. Να είμαι μέσα στα γεγονότα, αλλά να τα
κοιτάω από ψηλά. Να τα βλέπω, να με πονάνε, αλλά να έχω δεμένα τα χέρια. Το μπαλκόνι με
τον καιρό έγινε τηλεόραση. Ο Σολομών Σολωμού έδωσε σε όλους ένα φιλί. Πικρό φιλί με γεύση
τελευταίου τσιγάρου? Πάλι, θυμάμαι, είχα αισθανθεί άβολα με την ελληνική σημαία. Το
κραγιόν έκτοτε δε βάφει! Τελείωσε. Τις παραμονές των εκλογών κάτι πάει να τσιμπήσει την
καρδιά μου. Αλλά μου περνάει. Βλέπεις, η όλη ιστορία θυμίζει ρόδα του λούνα παρκ? Φώτα,
λαμπιόνια, θέα από δεξιά, θέα από αριστερά, από ψηλά, από χαμηλά και μετά τσουπ? στη θέση
μας.
Το Νοέμβριο γιορτάστηκε η επέτειος. Οι καθηγητές, σε αντίδραση της αυγής που δε
δικαιώθηκε από τη μέρα, δείχνουν το δικό τους ζήλο. Θυμάμαι ότι τα παιδιά μου πήγαν με το
νηπιαγωγείο? Μετά όλα μαζί μιλούσαν για μια μεγάλη πόρτα και ένα τανκ! Μου αρέσει ν?
ακούω τα παιδιά. Η πόρτα, το τανκ. Σπίλμπεργκ? Έτσι όπως το διηγούνται με γουρλωμένα
μάτια, νομίζεις ότι όλος ο καβγάς έγινε για την πόρτα. Γλυκιά υπεραπλούστευση. (Φαντάσου
τι έχει να γίνει τώρα που στην ιστορία μπερδεύεται ο Σάββας, ο Κουφοντίνας, ο
Διανοούμενος, ο Σερίφης? Χάος στο μυαλουδάκι τους!)
Το Νοέμβριο γιορτάζω τα γενέθλιά μου. Πολλές φορές θα ?θελα να φωνάξω, να φανατιστώ, να
παραμυθιαστώ, να πιστέψωωωω? ΕΔΩ? Πάντα σταματάω μετά το? ΕΔΩ. Γιατί όσους παρακολούθησα
να θέλουν ν? αλλάξουν τον κόσμο, στην πορεία τούς είδα να ξεχνούν τον εαυτό τους απ? έξω.
Είναι ίσως και εκείνη η ύπουλη ειρωνεία της φράσης «μαζί θα κυβερνήσουμε» και όλη η
μετατόπιση της ευθύνης που κουβαλάει μαζί της, που με τρομάζει. Δεν το διακινδυνεύω,
λοιπόν. Έστω κι αν ακούγεται περίεργο? Εδώ, εγώ? Με την ευθύνη ακέραια. Γιατί «εδώ είναι
ο καθένας πάνω από τον εαυτό του». Τελικά... Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό ότι δε μου
πάει το κραγιόν?_ Ρ. Β.
Υ.Γ.: Το κείμενο, εκτός της παραγράφου που αφορά την... εταιρεία «17 Νοέμβρη», τυπώθηκε
στους 4Τροχούς του 1996. Τόσα χρόνια πριν και τα συναισθήματα ίδια. Για φαντάσου! Ή
μάλλον, για να είμαστε δίκαιοι, άλλαξε κάτι? Η εξωτερική μας πολιτική σουλατσάρει πλέον
στα γήπεδα? Εμπρός, στο δρόμο που χάραξε η ¶ντζελα!_ P. B.