Θέμος Aναστασιάδης
Aυτός, αυτή, αυτό? και το αυτοκίνητό μαςAΠO μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, λένε, κι επειδή? εμένα με λένε «τρελό» στο
σπίτι, ότι δήθεν γκρινιάζω με το παραμικρό, δώστε βάση στο μικρό: «Mπαμπά, γιατί το
αυτοκίνητο της μαμάς δεν έχει ποτέ βενζίνη;» ρώτησε η κορούλα μου, καθώς κάθε φορά που
παίρνουμε το Passat ψάχνουμε απεγνωσμένα για πρατήριο! Kάθε φορά στο «κόκκινο»; Γιατί;
Έλα ντε! Mια από τις διάφορες μυστήριες απόψεις που διακινούνται στα θηλυκά μυαλά είναι
ότι όσο πιο αραιά βάζουμε βενζίνη, τόσο? πιο πολύ θα κρατήσει! H δικιά μου δεν είναι από
τις χειρότερες περιπτώσεις, καθότι η σύζυγος ενός φίλου μένει τουλάχιστον μια φορά το
μήνα από καύσιμα. Στο μυαλό της κορούλας μου υποθέτω ότι το αυτοκίνητο της μαμάς της
κινείται με? άρωμα λουλουδιών, συννεφάκια κι αεράκι κοπανιστό, οτιδήποτε προσφέρει
αφειδώς η φύση, τέλος πάντων, χωρίς να χρειαστεί να πληρώσεις! Eξού και δεν πατάμε ποτέ
στο πρατήριο, μόνο μετά το «βοήθα Xριστέ να μη μείνουμε»!
Oικογένεια και αυτοκίνητο! Aυτό πια είναι μια άλλη διάσταση. Tο αγαπημένο σου όχημα, το
λατρεμένο σου τουτού δεν είναι πια αποκλειστικά δικό σου. Tην πρώτη φορά που είδα τη
Lancia παρκαρισμένη φαρδιά πλατιά στην πλατεία Kολωνακίου κι όλο το? δυναμικό της
τροχαίας να συσκέπτεται τριγύρω της για το μέλλον της (OΔΔY; Πρέσα; Eμπρησμός;) είπα:
«Για δες τον κανίβαλο πού άφησε τ? αμάξι του!» Όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν το δικό μου,
που το ?χε πάρει «εκείνη» («εκείνη, εκείνη» που τραγουδά κι ο Tόλης), γιατί το δικό της
δεν κυκλοφορούσε, με έλουσε ο πιο παγωμένος ιδρώτας που κύλησε ποτέ σε κρανίο Eσκιμώου!
Tην εξέλιξη την ξέρετε φυσικά: «Mα δύο λεπτά σταμάτησα για κάτι που ?χα παραγγείλει,
φταίω εγώ που δεν κάνουν παντού πάρκινγκ;» Tο χειρότερο; Δεν ξέρω πώς το φέρνει ο
διάολος, αλλά κάθε φορά που παίρνω εγώ το δικό της αυτοκίνητο κάτι συμβαίνει και? όλο και
με κάποιο γδαρσιματάκι το φέρνω πίσω! Eνώ εκείνη («εκείνη, εκείνη» που ξαναλέει κι ο
Tόλης), όποτε παίρνει το δικό μου, το περνάει ανυποψίαστη από χίλια κύματα, αλλά μ? ένα
μυστήριο τρόπο το φέρνει πίσω αλώβητο! ¶ντε μετά να τεκμηριώσω την άποψή μου ότι η
πλειοψηφία των λατρευτών μας γυναικών ΔEN πρέπει να οδηγεί, αν θέλουμε τουλάχιστον να
λύσουμε το λεγόμενο κυκλοφοριακό! Ψάχνω πιο ατράνταχτα στοιχεία για να «δέσω» τη άποψή
μου, όμως είναι 100% σίγουρο ότι το λεγόμενο ασθενές φύλο προκαλεί τουλάχιστον το διπλό
κυκλοφοριακό φόρτο απ? ό,τι ένας άντρας με το αντίστοιχο αυτοκίνητο. Σταματάνε όποτε
θέλουν, αγνοούν παντελώς τη χρήση φλας και αλάρμ, παρκάρουν οπουδήποτε, κι εσύ τρέχεις
μετά τα κακά μαντάτα να ανακαλύψεις πού βρίσκονται οι πινακίδες του. Eπιπλέον, στην
πλειοψηφία τους στερούνται παντελώς, μα εντελώς? παντελώς, κυκλοφοριακής αντίληψης. Nαι,
ξέρουν να? γυρίζουν το τιμόνι, αλλά από κει και πέρα? δεν ασχολούνται καν με το τι κάνουν
οι άλλοι, το ότι ο διπλανός τους ή ο απέναντι μπορεί ξαφνικά να στρίψει, να φρενάρει ή να
κοκαλώσει, δεν τις απασχολεί ποτέ, προληπτικά. Aυτές χαράσσουν την πορεία τους και γαία
πυρί μειχθήτω: η χαρά του φαναρτζή!
Mη με παρεξηγείτε, μιλάω σίγουρα για την πλειοψηφία, αλλά όχι για το σύνολο. Nαι, ξέρω
υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, μόνο που δεν έχω την τύχη να τις συναντώ κάθε μέρα στο δρόμο.
Όλο στον? κανόνα πέφτω. Σίγουρα υπάρχουν πράγματα στα οποία οι γυναίκες διαπρέπουν. Aς
μου επιτρέψουν να ισχυριστώ ότι η οδήγηση και το ποδόσφαιρο δεν εντάσσονται σ? αυτά. Tώρα
πια είναι αργά, το ξέρω, γι? αυτό το μόνο που κάνουμε είναι άμυνα και αυτοσυντήρηση. Όταν
τις πλησιάζεις, θα πρέπει να ?σαι υποψιασμένος ότι κοιτάνε με το ένα μάτι στο δρόμο και
με το άλλο στο καθρεφτάκι για το μακιγιάζ, με το ένα αφτί στο ράδιο για το αγαπημένο τους
σουξέ του Tσαλίκη και με το άλλο στο κινητό για να συνεννοηθούν με τις φίλες τους για το
βράδυ. Kι επιτέλους, αν δεν είναι έτσι, ας βάλουν το χέρι στο ιερό ευαγγέλιο κι ας πάρουν
όρκο! Όχι ότι στους άνδρες τα πράγματα πάνε πολύ καλύτερα? Aλλά εκεί δεν είναι τόσο από
άγνοια βασικών κανόνων όσο από υπερβολική μαγκιά, περισσό τσαμπουκά, άνεση «και καλά» και
άλλα σχετικά της κακιάς ώρας. Tο ίδιο επικίνδυνοι και οι μεν και οι δε. Όμως τον
επιτήδειο κάφρο μπορείς να τον «ψωνίσεις» και να προβλέψεις τι θα κάνει. Tην ανυποψίαστη,
χαρωπή κυρία δεν την καταλαβαίνεις με τίποτα, πόσο μάλλον όταν είναι κι όμορφη. Oπότε
χαζεύεις, κι εσύ κι αυτή.
Eκτός από? αυτή, όμως, υπάρχουν και? αυτά. Tα βλαστάρια μας, τα καμάρια μας, τα μωρά μας,
ο φόβος κι ο τρόμος του κάθε καλοσυντηρημένου αυτοκινήτου, που προσέχουμε πώς και πώς.
Tην ημέρα που ανακάλυψα ότι η πλάτη του καθίσματος του οδηγού ήταν καλυμμένη με?
αυτοκόλλητα από παιδικά κόμικς, ενώ στο διπλωμένο υποβραχιόνιο του πίσω καθίσματος
κάποιος (ποιος; Έλα ντε?) είχε ζωγραφίσει με μαρκαδόρο τον μπαμπά οδηγό, είπα δεν το
γλιτώνω το εγκεφαλικό. Tα υπέροχα απαλά αλκαντάρα του Lancia ζητάνε έλεος κάθε φορά που η
χαρωπή μικρή και οι φίλες της στριμώχνονται πίσω για να πάμε μέχρι το λούνα παρκ «Tα
Aηδονάκια», στην Kηφισίας, για να παίξουμε συγκρουόμενα. Kι ύστερα, βέβαια? ξέρετε τι
συμβαίνει όταν ανακατεύονται από το πολύ παιχνίδι και βγάζουν πάνω στα ωραία σας
καθίσματα το φαγητό. ¶σε πια αυτά τα απαίσια παιδικά καθισματάκια, που πιάνουν το μισό
αυτοκίνητο και? χαλάνε τις εντυπώσεις και του πιο σπορ τετράτροχου. Kαι Porsche να δεις
με παιδικό πίσω, πώς να το κάνουμε, για Renault στέσιον σου φαίνεται.
Γι? αυτό, λοιπόν, όταν παραγίνει το κακό, τις? μαζεύω μπροστά μου όλες και τις απειλώ.
Tους λέω ότι δεν αξίζουν τέτοια αυτοκίνητα, ότι κανονικά θα πρέπει να πηγαίνουν με
λεωφορεία, και μάλιστα κρεμασμένες με τα χέρια απ? έξω, και ότι θα πουλήσω το αμάξι της
μαμάς και θα τους πάρω μια βοϊδάμαξα να κυκλοφορούν, χωρίς να μου την καταστρέφουν! Λόγια
μάταια, απελπισμένα, «παραιτημένων» από το δικαίωμα στη γρήγορη οδήγηση μπαμπάδων, που
σέρνονται με? 130 χιλιόμετρα στην εθνική μέσα στις σούπερ-ντούπερ αυτοκινητάρες τους, ενώ
από δεξιά κι αριστερά τούς προσπερνούν με 180 «φτιαγμένα» Saxo κι άλλα GTI χαρούμενων
πιτσιρικάδων και ανέμελων κοριτσιών. Mόνο που παρ? όλα αυτά, εγώ, κι εσύ χαμογελάς, όταν
κοιτάς από τον καθρέφτη το καμάρι σου, έστω κι αν ακούς υποχρεωτικά για εικοστή φορά το
Pουβά._ Θ. A.