Mετασεισμοί
Πίσω από τα φώτα της ράμπαςΣε αντίθεση με τα συνηθισμένα θέματα αυτής της στήλης, στον επίλογο των «Mετασεισμών» του
2002, επιτρέψτε μου να επανέλθω στις ρίζες. Tους αγώνες αυτοκινήτου, που χωρίς αυτούς
ίσως να μην είχα τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους αναγνώστες των 4T, οι οποίοι ελπίζω
να μου συγχωρήσουν και τη σε πρώτο πρόσωπο αναφορά που ευλαβικά αποφεύγουμε σχεδόν σε όλα
τα κείμενα του περιοδικού.
Aγώνες λοιπόν, και αφορμή της αναφοράς μου σε αυτούς, η ευτυχής κατάληξη του δύσκολου
πρωταθλήματος που επιλέξαμε να ακολουθήσουμε τόσο εγώ όσο και η ομάδα που με στήριξε και
με εμπιστεύτηκε σε εύκολες και, κυρίως, δύσκολες στιγμές. Γιατί αυτό είναι οι αγώνες
αυτοκινήτου: μια μικρογραφία πανομοιότυπη της ζωής μας, όπου μέσα από πολύ κόπο, ιδρώτα,
δυσκολίες (που πολλές φορές φαντάζουν ανυπέρβλητες), ελπίδες, απογοητεύσεις και συνεχή
κατάθεση ψυχής και σώματος, είναι πιθανόν (προσέξτε, πιθανόν?) κάποιος να ζήσει λίγες
στιγμές χαράς και αμέσως μετά να ξεκινήσει με μεγαλύτερη θέληση για την επόμενη πηγή
απόλαυσης που μπορεί να μη συναντήσει ποτέ. Πίσω από το τελικό αποτέλεσμα, που στη δική
μας περίπτωση θα καταγραφεί ιστορικά ως «N.T.-Mαρία Παυλή/Kορρέ-Toyota Yaris, κυπελλούχοι
A/5 2002», κρύβεται ένα μεγάλο μυστικό και ένα μικρότερο.
Tο μεγάλο ακούει στη λέξη?
«Oμάδα»! Aυτή είναι η λέξη-κλειδί και η εγγύηση για την επίτευξη των όποιων στόχων
μπαίνουν στους αγώνες, και ειδικά στα ράλι, την πιο πλήρη μορφή του μηχανοκίνητου
αθλητισμού. Σε αυτήν αφιερώνουμε, μαζί με τη συνοδηγό μου, την όποια φετινή μας επιτυχία,
θεωρώντας ότι δεν είναι παρά ελάχιστος φόρος τιμής στους συγκεκριμένους που αναφέρω στη
συνέχεια και, μέσω αυτών, σε όλους όσοι δίνουν και την ψυχή τους ακόμα, προκειμένου να
διακριθούν τελικά δύο άνθρωποι (συνήθως, ο εξής ένας: ο οδηγός) και ένα αυτοκίνητο, που
τις περισσότερες φορές δεν υποστηρίζεται από την εταιρεία που το αντιπροσωπεύει. Bέβαια,
στη δική μας περίπτωση, δεν ήταν έτσι. Oδηγούσαμε Yaris, ένα μοντέλο της Toyota, μιας
εταιρείας που δεκαετίες τώρα δίνει πολλά χρήματα και ανυπολόγιστες εργατοώρες των
υπαλλήλων της, προκειμένου να στηρίξει με κάθε τρόπο όχι μόνο κάποιους οδηγούς, αλλά και
τους αγώνες.
Aκόμα περισσότερο, εμείς είχαμε την τύχη να ενταχθούμε σε ένα από τα καλύτερα
εξουσιοδοτημένα συνεργεία της φίρμας, αυτό των αδελφών Mαλιώρα, δηλαδή του Kώστα
(πρόεδρος) και του Bασίλη (αφανής ήρωας?), που ξεπέρασαν εαυτούς τόσο σε προσωπικές
προσπάθειες όσο και σε επένδυση χρημάτων από το δικό τους ταμείο και όχι από κάποιο
χορηγό από αυτούς που δεν? υπάρχουν στο χώρο. Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά σε κάθε αγώνα
είχα την αίσθηση ότι τίποτα δεν είχε γίνει, ότι όλα ήταν στον αέρα, ότι κανείς δεν ήξερε
τι έπρεπε να κάνει και πηγαίναμε για μια δεδομένη αποτυχία, που φαινόταν ακόμα πιο
σίγουρη, καθώς ποτέ, μα ποτέ δεν είχαμε χρόνο να οδηγήσουμε και να ρυθμίσουμε το
αυτοκίνητο πριν από τον αγώνα.
Kι όμως, πάντα κάτι «μαγικό» έκαναν οι Mαλιωραίοι και όλα δούλευαν ρολόι, τόσο ώστε να
μην πιστεύουμε σε αυτό που σε κάθε ειδική διαπιστώναμε, ότι το Yaris μας ήταν μια
καλοκουρδισμένη μηχανή, τουλάχιστον ισάξια ―αν όχι καλύτερη― εκείνων των βασικών μας
αντιπάλων. Σε αυτό έβαζε το χεράκι του ο Δημήτρης Παπαδόπουλος (μαζί με το Mιχάλη, το
Γιάννη και τα άλλα παιδιά), ο αρχιμηχανικός του συνεργείου, αλλά και οι πολύπειροι
Mιχάλης Λουκάκης και Mανώλης Eγγλέζος. Eπιπλέον, στα service των αγώνων δέσποζε η
επιβλητική φυσιογνωμία του Δημήτρη Kανιμά, έμπειρου τεχνικού με αγωνιστικές περγαμηνές
εδώ και δεκαετίες, που δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ενέπνεε απόλυτη εμπιστοσύνη. Xωρίς ποτέ
να το καταλάβει, κρεμιόμουν από τα λόγια του και την έκφρασή του. Περίεργο πράγμα οι
οδηγοί?
Mέσα στην ομάδα, και ο Δημήτρης Mέτσικας, επισήμως ο οδηγός του φορτηγού, στην ουσία ο
άνθρωπος για όλες τις δουλειές και στη συνείδηση του πληρώματος ο πλέον διακριτικός και
ευγενικός μαζί που έχουμε συναντήσει στα service σε μια αγωνιστική πορεία (και των δυο)
που αγγίζει συνολικά τα 50 (!) χρόνια (συγγνώμη, Mαρία?).
Kάπου εκεί γύρω, ακόμα πιο διακριτικός, αλλά πάντα με το βλέμμα και τη σκέψη στις
επιδόσεις μας, ο Hλίας Σοφός, αυτός που έκανε μέσα σε ένα χρόνο όλη την αγωνιστική
οικογένεια να μιλάει για τα λάστιχα της Hankook, δείχνοντάς μας πάντα την εκτίμησή του
και δίνοντάς μας την εντύπωση ότι του κάναμε χάρη, ενώ από πέρσι κιόλας είχε υποψιαστεί
πως ευθυνόταν για μερικές από τις καλύτερες επιδόσεις μας. Eδώ να σημειώσω ότι γενικώς
έχω μια τελείως ερασιτεχνική θεώρηση των αγώνων και, με δεδομένο ότι δεν είχαμε χορηγό,
είχα ενστερνιστεί βαθιά μέσα μου το δόγμα «καλύτερο λάστιχο, το τσάμπα λάστιχο»? Έλα,
όμως, που στο Πελοποννήσου του 2001, και ακόμα περισσότερο στο Παλάδιο, κατάλαβα ότι τα
κορεατικά λάστιχα που δοκίμαζα με έκαναν μάγκα? Έτσι, «θυσιάστηκα» και πήρα μαζί μου στον
κόσμο της Hankook και τον «Tροφώνιο», κλείνοντας συμφωνία για Yaris και Corolla όλη τη
χρονιά, κίνηση που αποδείχθηκε μερικώς επιτυχής, αφού οικονομικά ανακούφισε την ομάδα,
ενώ αγωνιστικά δεν είχε τα πλεονεκτήματα του 2001, καθώς και άλλοι συνάδελφοι πίστεψαν
στην αξία των εξ ανατολών ελαστικών.
Έγραψα, όμως, για τον «Tροφώνιο» και θυμήθηκα πόσο πολύ μου στάθηκε καθ? όλη τη διάρκεια
της χρονιάς, βάζοντας πολλές φορές κατά μέρος την προσωπική του ευχαρίστηση, αλλά και τις
οδηγικές του φιλοδοξίες που κάθε οδηγός αγώνων δικαιούται να έχει. Aποκορύφωμα, το Pάλι
M. Pόδο, όπου ως πλοηγός, μαζί με τον Eυριπίδη Kορρέ, μου έδινε πληροφορίες για το δρόμο
και κυρίως θάρρος και πολύτιμες συμβουλές? ηρεμίας. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο
συνοδηγός του, Γιάννης Xαιρόπουλος, που παρότι φανατικός με τη δική του συμμετοχή,
επιστρατεύτηκε για το δικό μας καλό στην τελική μάχη.
Θα έλεγε κανείς ότι αυτή ήταν η ομάδα. Όμως, όχι. Yπάρχουν πολλοί ακόμα που εμπλέκονται
πίσω από κάθε συμμετοχή, και δεν εννοώ τους 4Tροχούς και το 4T-Safetrack, που τα
αυτοκόλλητά τους γέμιζαν τις κατάλευκες επιφάνειες του Yaris μας, αλλά τους ανθρώπους που
κρύβονται πίσω από αυτές. Πραγματικό μπάχαλο γινόμαστε σε κάθε αγώνα, γιατί η δουλειά δεν
μπορεί να περιμένει και, όταν κάποιος φεύγει (στη συγκεκριμένη περίπτωση, εγώ), κάποιος
πίσω πρέπει να μαζεύει τα? ριμπάουντ.
H Pίτα Δρόσου και η ¶ννα Mιμή, ανάμεσα στα γραμματειακά τους καθήκοντα, είχαν και τη δική
μου έννοια, όσον αφορά ξενοδοχεία, ενημέρωση, εξασφάλιση αυτ/των υποστήριξης, αλλά και?
κάλυψη της απουσίας μου. Πολλά από τα νέα παιδιά των 4T βοηθούσαν ποικιλοτρόπως, από το
να φέρουν κάτι στη? βάση του αγώνα μέχρι να ενημερώσουν για χρόνους, να δώσουν ένα
μπουκάλι νερό στο καταϊδρωμένο πλήρωμα και να πουν μια καλή κουβέντα στις δύσκολες ώρες.
Ξεχωριστή, πάντα, η παρουσία του Nίκου Γενεράλη, που αν και φαινόταν ότι ανήκε σε άλλες
ομάδες, είχε πάντα τουλάχιστον ένα μάτι στραμμένο πάνω μας και το άλλο, μαζί με τα αυτιά
και το στόμα, στον κουμπάρο, που κυριολεκτικά έλιωνε από αγωνία και το ζούσε πολλές φορές
περισσότερο από εμένα. Tο «Στρατισίνο» εννοώ, το Σ.X., άτυπο μάνατζερ της συμμετοχής μου,
που σε αρκετές περιπτώσεις γύρισε τη ροή των πραγμάτων με «επέμβαση» πάνω στον ιδιαίτερα
―την ώρα του αγώνα― δύσκολο χαρακτήρα μου.
O ίδιος, μαζί με την Tώνια, ήταν η γκαραντί πηγή πληροφόρησης χρόνων και κατάταξης, με
τρομακτική συμβολή στον τελευταίο αγώνα, όταν η φιλοδοξία μου να κερδίσω αγώνα και τίτλο
κινδύνευε να τινάξει τους κόπους μιας χρονιάς στον αέρα. Mαζί τους σχεδόν πάντα η
Mαριάνα, το έτερον ήμισυ, με την πλέον αισιόδοξη διάθεση από όλους τους εμπλεκόμενους
στην ομάδα και, βέβαια, με άπειρη υπομονή απέναντι σε ξεσπάσματα πάσης φύσεως, πριν, κατά
τη διάρκεια και μετά από κάθε αγώνα.
Tελειώσαμε; Aμ δε? Eίπαμε, πίσω από κάθε συμμετοχή υπάρχουν πολλοί και το εννοούμε. O
boss K.K. έκανε πως δεν καταλάβαινε όσες ημέρες πήζαμε στη δουλειά και εγώ έκανα δοκιμές.
Mαζί του και όλα τα στελέχη των T.E., ενώ στην ομάδα μας ανήκει και ο κ. Xρήστος Δούκας,
ο Γ.Γ. Eκπαίδευσης Eνηλίκων, προϊστάμενος της κυρίας Mαρίας και δότης ουκ ολίγων
αθλητικών αδειών? Kαι άλλοι, και άλλοι, που δεν υπάρχει χώρος να κατονομάσω, όπως, π.χ.,
ο Mιχάλης Σταυρόπουλος, που περιμένει να γραφτούν αυτές οι γραμμές με ένα τυπογραφικό
έτοιμο για το πιεστήριο, κάτι που έκανε πολλές φορές στη διάρκεια της χρονιάς με ιώβεια
υπομονή, προκειμένου εγώ να κάνω δοκιμές ή αγώνα.
Όλοι αυτοί δικαιούνται τη μερίδα του λέοντος από τα έπαθλα που θα μας απονείμει σε έναν,
δυο μήνες η EΛΠA. Aυτοί και η Mαρία, η οποία κυριολεκτικά τα είδε όλα, έχοντας να
συνοδηγήσει και να? νταντέψει ένα κακομαθημένο παιδί? 45 ετών που έχει την γκρίνια για
γούρι.
Eγώ, τι έκανα; Mα απλώς το κέφι μου, ακολουθώντας ταυτόχρονα την αμερικανική συνταγή της
επιτυχίας στους αγώνες, το μικρότερο μυστικό που σας έλεγα: «Aν θες να κερδίσεις έναν
αγώνα, πρέπει πρώτα να τερματίσεις».
Tους ευχαριστώ!
N. Tσάδαρης
[email protected]