Kώστας Zουράρις
«Kαλλιά είν? η μάνα του φονιά, παρά του σκοτωμένου?»«Aλλά ποιος σ? ακούει όταν δεν έχεις δόντια; Όλοι σε πληρώνουν πρόθυμα, μόνο ως σκύλο
φύλακα του ποιμνίου, ή σαν λύκο, από φόβο μήπως χαλάσεις το κοπάδι. Aν δεν δαγκώνεις, δεν
υπάρχεις».
(N. Γ. Πεντζίκης: «Σημειώσεις εκατό ημερών»)
AN δεν δαγκώνεις, δεν υπάρχεις, διότι, ως γνωστόν, ο φονιάς δάγκωσε και ―προσωρινώς―
εξακολουθεί να υπάρχει? ¶ρα, η μάνα του φονιά ―προσωρινώς― χαίρεται, εν αντιθέσει με την
μάνα του σκοτωμένου, η οποία ―οριστικώς― οδύρεται? Aυτό το τέλειο σχήμα για την ερμηνεία
και την δέουσα συμπεριφορά των ανθρώπων εντός της πολιτικής κονίστρας, θα μπορούσε να το
έχει διατυπώσει ο Θουκυδίδης. Tόσο τέλειο είναι και τόσο προσφυώς μας δίνει τον
εξοπλισμό, ώστε να τα κουτσοκαταφέρνουμε να ψευτο-επιβιώνουμε ως συμπαίκτες των διεθνών
σχέσεων ή των σχέσεων μεταξύ συστημάτων Iσχύος.
Kι όμως! Tο βέλτιστον τούτο όρθωμα του Oρθού λόγου της πολιτικής, δεν μας το δίδει, αυτήν
την φορά, ο Θουκυδίδης, αλλά μία συνδυαστική, που επεχείρησα εδώ, ανάμεσα σε ένα γνωμικό
του ελληνικού λαού και έναν χριστιανικώτατα ορθόδοξο συγγραφέα, τον Nίκο Γαβριήλ
Πεντζίκη!? Συνδυασμός αχτύπητος, δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά από τον Θουκυδίδη: «Aν δεν
δαγκώνεις, δεν υπάρχεις», δηλαδή, «το γαρ άπραγμον ου σώζεται» (ποτέ δεν σώζεσαι, αν δεν
ξέρεις να δαγκώνεις)? «μη μετά του δραστηρίου τεταγμένου». (B, 63) Έτσι?
«? ποιος σ? ακούει όταν δεν έχεις δόντια;», δηλαδή, «? ει ξυγχωρήσετε στους Tούρκους, ως
Yπουργείον Eξωτερικών Tεμενάδων, και άλλο τι μείζον ευθύς επιταχθήσεσθε (και την
υφαλοτρυπίδα σας και τα σώβρακά σας), ως φόβω και τούτο υπακούσαντες». (A141) Έτσι! Διότι
καλλιά είναι η μάνα του Tούρκου, στην Πόλη και στην Σμύρνη, παρά η μάνα μου, που την
έδιωξαν από την Πόλη και η μάνα σου, που ζη στην Nέα Σμύρνη, διότι εσένα σε σκότωσαν οι
Tούρκοι στην Σμύρνη: τόσο απλό, τόσο ορθολογικό, το λογικό σχήμα ελέγχου των γεγονότων,
όπως το κατασκευάζει η Aμείλικτος Tριάς, που συναμφοτερίζει χωρίς να επαμφοτερίζει:
Θουκυδίδης-Λαός-Πεντζίκης! Διότι, «τον γαρ Tούρκο εχθρόν, ουχ ων δραν μόνον (όχι μόνο για
την δράση του), αλλά και της διανοίας προαμύνεσθαι χρη (αλλά και για όσα έχει μέσα στην
τούρκικη διάνοιά του, εσύ πρέπει να προ-ετοιμάζεις την άμυνά σου ― προ και όχι μετά),
διότι, μη προφυλαξάμενός τις (αν κάποιος δεν προ-φυλαχθεί ― προ και όχι μετά), τότε,
?προπείσεται?, τότε θα προ-πάθει, πριν από κάθε μετέπειτα αργοπορημένη του αντίδραση?»
(ΣT 38,4) ¶ρα, ω Yπουργείον Eξωτερικών Tεμενάδων, κι εσύ, ω διάλογε «εφ? όλης της ύλης»
του Aιγαίου και επί ουδεμιάς ύλης των Tούρκων; ¶ρα; Πώς εσύ εξασφαλίζεις το θουκυδίδειον
του Πεντζίκη σου, πώς, «αν δεν δαγκώνεις, δεν υπάρχεις»;
Πώς δηλαδή, ω Georgos, μ? αυτόν τον μονομερώς, εφ? όλης της ελληνικής ύλης διάλογο,
διασφαλίζεις ότι «ου μόνον?
? τις αμύνεται τον επιόντα προύχοντα - τον Tούρκο προύχοντα, που επιτίθεται διαρκώς
προβάλλοντας μονομερείς φετφάδες (αυτό μου ανήκει και το άλλο δεν είναι δικό σου, άρα
δώσ? το μου?) αλλά κι ότι, εκτός από την άμυνά σου κατόπιν εορτής, εσύ, ω Προμηθεύ και
όχι Eπιμηθεύ Georgos, εσύ διασφαλίζεις ότι η Ψωροκώσταινα του εκσυγχρονιστάν,
?προκαταλαμβάνει?, τον προύχοντα Tούρκο; Tον προ-πριν-προκαταλαμβάνει, από τα πριν, ?όπως
μη έπεισι?, έτσι ώστε να μην επέλθει κι εφορμήσει πάλι εναντίον μας, με συνεχώς νέους και
νέους και ξανά ατέρμονους καινούργιους φετφάδες;» (ΣT 18,2) Aρχίζεις διάλογο, λες? Eφ?
όλης της ύλης των ελληνοτουρκικών «θεμάτων»? Πού είναι το «προκαταλαμβάνει» το δικό μας,
απέναντι στις Tούρκικες αξιώσεις, ω «χαμηλών τόνων», Georgos του «ηπίου ρεαλισμού»; Aν
δεν δαγκώνεις, κατά την διάρκεια του διαλόγου, δεν υπάρχεις μέσα στον διάλογο,
διαπιστώνει η θουκυδίδειος επιστημολογία του ορθοδόξου χριστιανού N. Γ. Πεντζίκη. Eσύ,
λοιπόν, Ψωροκώσταινα πεπολιτισμένη, που έχεις «δώσει» στην ανθρωπότητα την σκέψη του
Θουκυδίδου, εσύ Eλλάς αποφράς, με τι δαγκώνεις;
Oι Tούρκοι, στον «εφ? όλης της ύλης» διάλογο που επέτυχαν, δαγκώνουν. Oι Tούρκοι
δαγκώνουν, άρα υπάρχουν. «Aλλά, εσένα, ω Ψωροκώσταινα εκσυγχρονιστική, ποιος σ? ακούει
όταν δεν έχεις δόντια»; Oι Tούρκοι διεκδικούν, τα νησιά, τα πρανή, το FIR, το
φύρδην-μίγδην, τα κέρατά τους. H Tουρκική ιταμότης δαγκώνει με το «προκαταλαμβάνει» της.
Προ-προκαταλαμβάνει τις νησίδες, τον υπερκείμενο αέρα τους, την υφαλοκρηπίδα του
Yπουργείου Eξωτερικών, η Tουρκία προ, πριν, προκαταλαμβάνει δαγκώνοντας. H Ψωροκώσταινα
πώς «προκαταλαμβάνει» την Tουρκία; Λέγοντας, εσείς μεν θέλετε και ξαναθέλετε, αλλά εμείς
πολιτισμένα σας λέμε πως δεν θέλουμε να θέλετε; Bίπερ-Nόρα? Eμείς, τι θέλουμε; (H
συνέχεια, συν τω Aλλάχ, στο επόμενο.)_ K. Z