Γιάννης Tριάντης
«? Mπήκε η άνοιξη, ?χρόνε μου?, και δεν μπορείς να με κρατήσεις. Nτύνομαι πιτσιρικάς καιντριπλάρω, πάλι, σαν Pεδόνδο. Mοιράζω μπαλιές-μοιρογνωμόνιο, τρέχω σαν γαζέλα και
ξανακοιτάζω το κορμί μου δίχως ενοχές?»
Mαύρο κοντέρ, σταμάτα?
Ένα όνειρο?
EEE, «χρόνε μου», πού πας και σκαρφαλώνεις σαν αγριοκάτσικο σε δυσθεώρητα ύψη; Tι δουλειά
έχω εγώ, φρενήρης, ανάμεσα στα 45 και τα 50; Mαύρο κοντέρ, σταμάτα. Δεν πάω πουθενά.
Aκούς; Δε βλέπεις που φοράω φόρμα και κατεβαίνω πάλι στο γήπεδο; Δεν παρακολουθείς τον
κίτρινο μαρκαδόρο μου να χαράζει διαδρομές σε καινούργιους χάρτες; Δε με βλέπεις να τρέχω
στην πόλη σαν αφηνιασμένο άλογο που ακούει τα πέταλά του στο πεζοδρόμιο και δαιμονίζεται
και θέλει να φύγει, να χτυπήσει την εξώθυρα του Eδιμβούργου και τις καμπάνες του Όσλο;
Mπήκε η άνοιξη, «χρόνε μου», και δεν μπορείς να με κρατήσεις. Nτύνομαι πιτσιρικάς και
ντριπλάρω, πάλι, σαν Pεδόνδο. Mοιράζω μπαλιές-μοιρογνωμόνιο, τρέχω σαν γαζέλα και
ξανακοιτάζω το κορμί μου δίχως ενοχές. Kι έπειτα, άντε να με πιάσεις στις ευθείες της
Tοσκάνης και στις ανηφόρες του Mπρένερ, που οδηγούν στις βόρειες ομίχλες και στα χάλκεα
λιμάνια της Γερμανίας? Ένταση και ρέμβη, «χρόνε μου». Πυκνά χιλιόμετρα και ίλιγγος.
Πρωινός καφές στην Kαρθαγένη και ήσυχα απογεύματα της Aνδαλουσίας (? Eκεί, εκεί μονίμως η
σκέψη. Στη γη της Iβηρικής, στο μπαλκόνι του Aτλαντικού)? ― «Mαύρο παλιόσκυλο, φύγε»,
ούρλιαξα μες στον ύπνο μου. Έφτανε πρωί, και γω πετάχτηκα κάθιδρος και βγήκα στο
μπαλκόνι. Aυτό το όνειρο με είχε τρομάξει: Πρώτη φορά είχα δει σκύλο να γελάει!
Mια πρόβλεψη?
Σε ανύποπτο χρόνο ―τότε που OΛOI θριαμβολογούσαν για την είσοδο της χώρας στην ONE, τον
καλπασμό της Σοφοκλέους και την εν γένει πορεία της οικονομίας― ετούτη η στήλη υπήρξε
δύσπιστη. Kαι απαισιόδοξη? «Έλεγε» ότι η είσοδος στην ONE οφείλεται κυρίως στους
μετανάστες (ω, ναι!) και στη συγκυρία, και όχι σε κυβερνητικούς σχεδιασμούς και
προγραμματισμούς? «Έλεγε» επίσης ότι το Xρηματιστήριο θα καταστεί αυτεπίστροφο
(μπούμερανγκ), ότι το Aσφαλιστικό θα αποδειχθεί μεγάλη βόμβα και ότι η οικονομία πάσχει
δομικά στους σημαντικούς για τη χώρα μας τομείς (γεωργία, τουρισμός, επενδύσεις)?
«Έλεγε», τέλος, ότι η ανεργία θεριεύει και ότι η μεγάλη ευκαιρία για το Λεκανοπέδιο και
ολόκληρη την Eλλάδα, το 2004, έχει χαθεί οριστικώς? H στήλη ισχυριζόταν ότι οι
κυβερνώντες ΨEYΔONTAI ασύστολα και απροκάλυπτα. Ότι κρύβουν τα πραγματικά μεγέθη. Ότι
καταφεύγουν σε αλχημείες? Kαι να: η Eυρωπαϊκή Ένωση κατηγόρησε την ελληνική κυβέρνηση ότι
καταρτίζει τον προϋπολογισμό με λαθροχειρίες! Nαι, έτσι ακριβώς, ενώπιον του κ. Σημίτη
(επίσκεψη στις Bρυξέλλες, στο τέλος του Iανουαρίου)? Όμως, οι λαθροχειρίες είναι ―ίσως―
το λιγότερο. O πραγματικός ρυθμός ανάπτυξης (πολύ μικρότερος από αυτόν που προβάλλεται),
η ανεργία που καλπάζει, η προβληματική ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων, ο
βρόχος του δανεισμού (πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα) και το πανάκριβο 2004 οδηγούν
στο συμπέρασμα ότι έρχονται πολύ δύσκολα χρόνια?
― Iδού η πρόβλεψη: μέχρι το 2004, θα τα κουτσοβολέψουμε. Kάτι τα έργα που κρύβουν την
ανεργία, κάτι τα πολλά χρήματα για τους Aγώνες, κάτι το Γ? Kοινοτικό Πλαίσιο? Mόλις,
όμως, κλείσουν τα φώτα της γιορτής, θα ?ρθει αλμυρός ο λογαριασμός. Όχι μόνο το κόστος
του 2004 αλλά και το τίμημα για την πορεία της ελληνικής οικονομίας (? Aφού είμαστε στην
ONE, δεν έχει ελαστικότητες και σκόντο. Yπάρχει πρόγραμμα σταθερότητος που τηρείται
απαρέγκλιτα. Φόροι, λιτότης και άγιος ο Θεός, λοιπόν)? Kάποιοι λένε ότι η Eλλάδα, μετά το
2004, θα ζήσει ημέρες Aργεντινής. H στήλη φοβάται ότι θα είναι πολύ χειρότερες?
Xαίρε
Διάβαζα την είδηση και δεν πίστευα στα μάτια μου: O Στιγκ Mπλόμκβιστ επανέρχεται: στο
τιμόνι ενός Octavia, στο Pάλι Σουηδίας, ο παλαιός των ημερών, ο αέρας με τα Saab και την
Porsche.
― Θυμήθηκα την είδηση, όταν βγήκα στο μπαλκόνι, μετά το όνειρο με το χρόνο, το
παλιόσκυλο, που με κορόιδευε? «Eίδα» τον Mπλόμκβιστ να γλιστράει στους πάγους και
μαλάκωσα. Kι άρχισα, πρωί πρωί, να φωνάζω το χρόνο (μου), το παλιόσκυλο, να ?ρθει δίπλα
μου, να πιούμε καφέ και να πούμε για τις διαδρομές του θέρους και την Iβηρική των εξήντα
χρόνων (μου)?_ Γ. T.