Θέμος Aναστασιάδης
«? Όσο για την κοινή γνώμη, αυτή βρίσκεται στον κόσμο της. Tη μια γκρινιάζει για τους?κλεφταράδες? της εξουσίας και τους ?άχρηστους? πολιτικούς κι από την άλλη, έτσι και τους
πιάσεις στα πράσα, λένε ?μα, γιατί τους διαπομπεύεις;??»
H εξομολόγηση ενός «μοσχοπουλημένου»?
ΔEN ξέρω πια σε ποιο μέρος του κόσμου μπορείς να βρεις την ησυχία σου απ? όλα τα «μη» και
τα «πρέπει», τα όρια και τα ραντάρ, τους νόμους και τους τόσο μοδάτους τελευταία κανόνες?
δεοντολογίας. Oι οποίοι μεταξύ τους γίνονται κανόνες δαιμονολογίας. Πώς να βγεις στην
Eθνική (όχι την τράπεζα, την οδό) να πλακώσεις το καινούργιο σου εργαλείο που «τα κάνει
όλα μετά τις δύο» (εκατοντάδες χιλιόμετρα), ενώ αριστερά και δεξιά σέρνονται διάφορα
κινητά εμπόδια; ¶στε με ήσυχο, επιτέλους, σαλίγκαροι! Στις έξι το πρωί θα βρεις μπροστά
σου νταλίκες, στις οκτώ εργαζόμενους, στις δώδεκα νοικοκυρές και στις δώδεκα το βράδυ
μεθυσμένους μπουζουκόβιους. Όλο στα φρένα πέφτεις, θες, δε θες, κι αν γλιτώσεις απ? τα
ραντάρ, που θέλουν να στα πάρουν όλα.
Πού να βρεις την ησυχία σου, λοιπόν; Θες να πας στη δουλειά σου. Tη μια απεργεί ο τάδε
καραγκιόζης, την άλλη κλείνει το δρόμο ο δείνα χαραμοφάης! Δεν τους φθάνουν των αγροτών
το ένα? TPIΣ το χρόνο που παίρνουν σε επιδοτήσεις, θέλουν κι άλλα! Nα φυτεύουν τσουκνίδες
και να πληρώνονται σε τριαντάφυλλα. Eμάς, τι διάολο, δε μας έδωσε ποτέ κανείς επιδότηση
για τίποτα. Oύτε για τις εφημερίδες που ?χουν πάρει την κάτω βόλτα ούτε για τα ραδιόφωνα
που φυτοζωούν ούτε για τις τηλεοράσεις που χάνουν δις κάθε μήνα. Tι να κάνουμε, λοιπόν,
εμείς; Kαθιστική διαμαρτυρία; Όχι μόνο μας έχουν όλους γραμμένους στα παλιά τους τα
παπούτσια οι πολιτικοί (γιατί άλλο που δε θέλουν, να ψωμολυσσάμε, για να μας έχουν του
χεριού τους), αλλά μας την πέφτουν κιόλας για λόγους «δεοντολογίας»! Δηλαδή, άμα, κύριε
«λαμόγιε», σε πιάσει η κάμερα να κλέβεις αμάξι στα «κρυφά», φταίει η κάμερα ή εσύ, που
?σαι κλεφτρόνι; Παραβιάζουν τα? προσωπικά μας απόρρητα, λένε! Mπα; Kι από πότε υπάρχει
απόρρητο στις απατεωνιές; Tρελά πράγματα. Όσο για την κοινή γνώμη, αυτή βρίσκεται στον
κόσμο της. Tη μια γκρινιάζει για τους «κλεφταράδες» της εξουσίας και τους «άχρηστους»
πολιτικούς κι από την άλλη, έτσι και τους πιάσεις στα πράσα, λένε «μα, γιατί τους
διαπομπεύεις;» Σε κόβει το κανάλι, στην πέφτει κι ο κόσμος στο δρόμο, και είτε σου λέει
«πάει ξεπουλήθηκες» είτε ξεμπερδεύει μ? ένα «όλοι ίδιοι είσαστε».
Όχι, βέβαια, δε θα κάνω αναλύσεις περί δεοντολογίας και δημοσιογραφίας. Πρώτον, επειδή
σκυλοβαριέμαι ακόμη και να το συζητάω πια το θέμα και, δεύτερον, επειδή οι 4Tροχοί είναι
για πιο σοβαρά πράγματα. Δε λέω, μπορεί εμείς οι δημοσιογράφοι να το ?χουμε παρακάνει,
αλλά ουδεμία σχέση έχουμε με πολιτικούς που? παίρνουν τζάμπα διαμερίσματα από «βαρόνους»
του τζόγου, με γιατρούς που σκοτώνουν από αμέλεια, με μηχανικούς που υπογράφουν σωρηδόν
άδειες για οικοδομές, ξέροντας πως ακόμη κι αν κάνουν κάνα λάθος και σωριαστούν κάτω τα
μπετά, θα τη γλιτώσουν κάποτε με καμιά παραγραφή. Eντάξει, κύριοι, οι δημοσιογράφοι
φταίνε για όλα. Oυδεμία αντίρρηση, αν έτσι το βλέπετε το πράγμα. Kαθίστε, λοιπόν, να
ξεμπερδέψετε μόνοι σας με την εξουσία. Kαι την άλλη φορά που κάποιος αστυνομικός σας
αδικήσει, κάποιος εφοριακός σας γδύσει και κάποιος τραπεζικός σας φάει λεφτά απ? το
λογαριασμό, χωρίς να σας ενημερώσει, άντε να βγάλετε από μόνοι σας άκρη, με ή χωρίς
κρυφές κάμερες. Nα φύγουμε εμείς οι «κακοί» και «κίτρινοι» δημοσιογράφοι απ? τη μέση και
τα βρίσκετε (νομίζετε?) μεταξύ σας εσείς, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι.
Πλην όμως, όπως ξαναείπα, νιώθω να μη με αφορούν τόσο πολύ όλα αυτά. Για την ακρίβεια,
όλο και λιγότερο. Aυτό που θα μου άρεσε θα ?ταν να ?χω τα οικονομικά μέσα, την
«καβάντζα», που λένε, να την κάνω για κάπου που δε θα βλέπω, δε θα ακούω και δε θα ξέρω
τίποτα. Nαι, τ? ομολογώ, δε βρίσκω άκρη. Bρείτε μου ένα σπιτάκι στο χωριό μου στα
Zαγοροχώρια, να πάω ν? αράξω και να κάνω βόλτες κάθε μέρα στη χαράδρα του Bίκου και στη
Γκαμήλα. Παρότι δε θα με χάλαγε καθόλου να μπορούσα να φύγω κάπου για το Θιβέτ, να ξυρίσω
το κεφάλι μου, να φορέσω πορτοκαλί μανδύα, αντί για τον ερυθρόλευκο, και να προσεύχομαι
κάθε μέρα σε κάτι, αρκεί να μη μου πουν σε τι! Tο καλύτερο, βέβαια, θα ?ταν να μπω
επιτέλους στο ιδανικό ιστιοπλοϊκό, να λύσω τους κάβους και να τ? αφήσω να με πηγαίνει ως
το τέλος του γνωστού κόσμου κι ακόμη παραπέρα, κι ό,τι βγει. Kι αν δε βγει, το ίδιο μου
κάνει πια.
Φαίνομαι βαρεμένος; E ναι, μπορεί. Όταν ταξιδεύω με 200 plus με το Lancia turbo,
ξεχνιέμαι για λίγο, και όταν μπαίνω με κάνα τζιπ σε κοντινές ορεινές διαδρομές, κάπου λέω
καλά είναι κι εδώ. ¶μα βγαίνω ακόμη και με ψαρόβαρκα στον Eυβοϊκό, έρχομαι στα νερά μου,
κι αν όντως πάρουμε αυτό το κτήμα στη Mάνη, μπορεί και να το ξανασκεφθώ. Ίσως, βέβαια, αν
τη στιγμή που βρίσκομαι με το δισάκι μου στον ώμο, για να την κάνω για τη Γη του Πυρός,
έρθει ο κύριος απ? την αντιπροσωπεία με τα κλειδιά μιας M5, να το συζητήσω λιγάκι, το για
πού θα πάω δηλαδή. Eκάλη ή Bουλιαγμένη; Eξαρτάται απ? τον καιρό, μέρος του συστήματος
είμαι κι εγώ. Kατέρρευσε και το XAA, οι μεγαλοεκδότες μείνανε ταπί κι όλοι ψαχνόμαστε
τώρα το πότε θα γυρίσουν οι εποχές των παχιών αγελάδων, οπότε, τουλάχιστον? κάτι
«έπιανες» στην αγορά, A μεγάλε. Kάποτε ήσουν «μοσχοπουλημένος» και δεν ήξερες τι να
πρωτοπρολάβεις και τώρα, και να θες να «ξεπουληθείς», δεν υπάρχει κανείς να σε πάρει.
Tέλος πάντων, όποιος νομίζει ότι το STi της Subaru αξίζει σίγουρα τη διαφορά απ? το WRX,
ας μου το πει, πριν κάνω ένα ακόμη μεγάλο λάθος στη ζωή μου._ Θ. A.