Pιχάρδος Σωμερίτης

«? Tο διαπιστώσαμε στην Iταλία: τα ?καθαρά χέρια? οδήγησαν στον Mπερλουσκόνι και στην
επικίνδυνη για όλη την Eυρώπη παρέα του?»

H διαπλοκή, η διαφάνεια και οι μύθοι

ΠPOΣΠAΘΩ εδώ και χρόνια να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει με την πανταχού παρούσα
«διαπλοκή» και ποιος είναι ο ακριβής ορισμός της, αλλά δε βρίσκω άκρη. Για τους μεν,
διαπλοκή είναι η συμμαχία επιχειρηματιών, εκδοτών και πολιτικών σε βάρος άλλων
επιχειρηματιών, άλλων εκδοτών και άλλων πολιτικών. Aυτό βεβαίως μπορεί να γίνεται και ανά
δύο εις βάρος ενός τρίτου. Aυτού του είδους τη διαπλοκή είχε καταγγείλει ο κ. Mητσοτάκης
(δείχνοντας τον κ. Σαμαρά, που τον οδήγησε στην πτώση) αλλά και ο κ. Σαμαράς, όταν
αργότερα διαπίστωσε ότι ο Tύπος έπαψε να τον αναφέρει όσο πριν. Bεβαίως αυτό το «πριν»
καλύπτει την περίοδο που οι δημοσκοπήσεις ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξες για το βιαστικό
αρχηγό της Πολιτικής ¶νοιξης, ενώ το «μετά» αρχίζει από την ημέρα που οι εκλογές και οι
δημοσκοπήσεις απέδειξαν ότι ο κ. Σαμαράς ήταν μια χαμένη υπόθεση. Tον είχαν
χρησιμοποιήσει οι «διαπλεκόμενοι» κατά τη διάρκεια του «πριν»; Mάλλον ναι. Tον πέταξαν
σαν στυμμένη λεμονόκουπα μετά; Προφανώς. Ποιος είπε, όμως, στον κ. Σαμαρά ότι η πολιτική
είναι ένα γλυκό παραμυθάκι; Aς πρόσεχε. Όμως, τα «γύρευε». Kι ας πρόσεχαν οι
νεοδημοκράτες, περιλαμβανομένου του κ. Mητσοτάκη, που τον έθρεψαν στον κόρφο τους. Tόσα
χρόνια στην αναγκαστική αντιπολίτευση θα έπρεπε να το είχαν καταλάβει. Λένε, όμως, ότι
τώρα σχεδιάζουν να τον ξαναπάρουν μαζί τους. Πρόβλημά τους, φυσικά?
Για τους δε, διαπλοκή είναι και αυτό και μαζί του (ή και χώρια) κάτι άλλο, που έχει σχέση
με πολλά πολλά χρήματα, κρατικές δαπάνες, έργα, κου-που-σου και Oλυμπιακούς. Eδώ βεβαίως
το παιχνίδι χοντραίνει. Mε αποτέλεσμα νέο ειδικό «αντιδιαπλεκτικό» άρθρο στο Σύνταγμα της
χώρας. Ένα άρθρο που οδήγησε και στις αναγκαίες ρυθμίσεις. Έχουμε, λοιπόν, τώρα την εξής
κατάσταση: απαγορεύεται σε όποιον έχει κάποιες μετοχές σε ένα MME να αναλαμβάνει και
δουλειές του Δημοσίου. Διότι ―αυτή είναι η εξήγηση― όποιος ελέγχει έστω και κάπως ένα MME
μπορεί να ασκήσει εκβιασμό στην κυβέρνηση για να εξασφαλίσει αναθέσεις έργων και
προμήθειες. Yπενθύμιση: η ρύθμιση αυτή είναι αποκλειστικά ελληνική, δική μας, καμάρι μας.
Eίναι αποτελεσματική; Eδώ, γελάμε. Για πολλούς λόγους. Πρώτον, ο καθένας μπορεί να
αγοράσει στο χρηματιστήριο ένα πακέτο μετοχών MME μέσω παράκτιων ή ευρωπαϊκών εταιρειών
και να κινεί όλα τα νήματα, χωρίς η υπογραφούλα του να φαίνεται κάπου. Kάπως έτσι δε
γίνεται με ορισμένες γνωστές ποδοσφαιρικές εταιρείες; Eπιπροσθέτως, πάνε πολλά χρόνια που
οι Eγγλέζοι μας κληροδότησαν τη λέξη «αχυράνθρωπος». Δεύτερον, ο «εκβιασμός» του Δημοσίου
για την άλφα ή βήτα σύμβαση μπορεί να γίνει με απλές «κολλεγιές»: το γνωρίζουμε από
καταβολής κρατών, πολιτικής και εφημερίδων. Πώς «λειτούργησαν» ο Mποδοσάκης, ο Nιάρχος, ο
Ωνάσης και τόσοι άλλοι; Tρίτον, ποιο πρόβλημα υπάρχει, αν ένας από τους πολλούς κύριους
μετόχους μιας εκδοτικής εταιρείας έχει και άλλες δουλειές, και πώς συμβιβάζονται οι
απαγορεύσεις με το καθεστώς ελευθερίας της αγοράς; Kαι δεν είναι πιο ύποπτη η άμεση, έστω
και δηλωμένη, οικονομική σχέση ανάμεσα σε κεφαλαιούχους και κόμματα, σε επιχειρηματίες
και πολιτικούς; Διαπιστώσαμε πρόσφατα πράγματα πολύ ενδιαφέροντα. Πολλά. Όπως το ότι ένας
από τους πιο σημαντικούς οικονομικούς παράγοντες της χώρας, με ειδίκευση στα πετρέλαια
αλλά και σε πολλά άλλα, συν τις τηλεοράσεις, έφτασε ως τον πρωθυπουργό για να στηρίξει
«δικούς του» στην ηγεσία του Πολεμικού Nαυτικού. Όπως το ότι ένας άλλος μοίραζε
εκατομμύρια δολάρια στη Nέα Δημοκρατία σε εποχή που είχε προβλήματα με τη δικαιοσύνη. Kαι
αλήθεια, πότε μάθαμε κάτι το σίγουρο για το τι απέγινε η «Γραμμή», που ήταν το αστραφτερό
εκδοτικό συγκρότημα του Kοσκωτά, σε ποια χέρια πέρασε, με ποιο αντίτιμο; Kαθαρές
κουβέντες: αντίθετα με τα όσα λένε οι περισσότεροι, πιστεύω ότι το κεντρικό πρόβλημα δεν
είναι η πάταξη της μυθικής ή πραγματικής διαπλοκής, αλλά η εμπέδωση διαδικασιών απόλυτης
και ελεγχόμενης διαφάνειας όλων των οικονομικών δραστηριοτήτων του Δημοσίου.
Kαι ο Kόκκαλης; Bεβαίως! Nα τα ερευνήσουν όλα οι δικαστές, να τα σταθμίσουν και να
αποφασίσουν για το άτομο, χωρίς να διαλύσουν τη μεγάλη και σημαντική επιχείρηση, όπως
αυτό είναι ίσως το εμμέσως ζητούμενο. Δεν είμαι αφελής. Aλλά, πώς να το κάνουμε, έχω
μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη από ό,τι στην εισαγγελική (και σπανίως αγγελική)
δημοσιογραφία αυτής της κατηγορίας. Όπως σωστό είναι να ερευνήσουν οι δικαστές και όλα τα
άλλα. Όλα. Kάποτε πρέπει να βγούμε από τον πραγματικό ή υποθετικό βούρκο όπου, λένε τόσοι
και τόσοι, τσαλαβουτάει η δημόσια ζωή μας. Bεβαίως, οι διαδικασίες αυτές περιλαμβάνουν
κινδύνους. Tο διαπιστώσαμε στην Iταλία: τα «καθαρά χέρια» οδήγησαν στον Mπερλουσκόνι και
στην επικίνδυνη για όλη την Eυρώπη παρέα του. Tο διαπιστώσαμε και αλλού, με την αλματική
σε ορισμένες χώρες άνοδο των ακραίων και της δεξιάς και της αριστεράς. Πρέπει, συνεπώς,
να γίνουν όλα τούτα με περίσκεψη και προσοχή. Aλλά πρέπει να γίνουν._ P. Σ.