Θέμος Aναστασιάδης
«? Tραβάς τις μανέτες πίσω, το σκάφος κάθεται, η φρικαρισμένη θάλασσα γυρίζει στην ησυχίατης κι από τη στεριά σε κοιτάζουν κάτι παιδικά μάτια, ορθάνοικτα και έκπληκτα?»
Λόγια της πλώρης μεταξύ ανδρών
ΣAXΛAMAPEΣ... Mας δουλεύουν κάποιες χιλιάδες χρόνια τώρα ότι ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο σε
έξι μόλις ημέρες και μετά κάθισε και αναπαύτηκε. Kι εγώ λέω ότι την εβδόμη, εκεί ακριβώς
που ?ταν αραγμένος και χάζευε την ωραία φύση που ?χε δημιουργήσει, άρχισε να «ψάχνεται»
τι δεν του πήγαινε καλά. Kαι το βρήκε! A, την όγδοη κιόλας ημέρα, πρωί πρωί, μπήκε στο
συνεργείο και άρχισε να σκαλίζει έναν κινητήρα εσωτερικής καύσης! Kαθότι, χωρίς αυτές τις
υπέροχες μηχανές ο κόσμος μας θα ?ταν σαν «Bar» χωρίς τις Γιώτες και σαν πρωτάθλημα
χωρίς? κούπα! (Kάτω τα χέρια, βάζελοι!) Aν είχα μείνει στο κατηχητικό, σήμερα θα ?μουν
κάτι σαν αρχιμανδρίτης Zουράρις. Θα ?γραφα ύμνους για τους πάσης φύσεως κινητήρες, θα
άναβα κεριά στον Έντζο Φεράρι και στους αδελφούς Pάιτ, θα προσευχόμουν για τη μακροζωία
του Σουμάχερ ή του Φάμπιο Mπούζι, που είναι ένας υπερπρωταθλητής της θάλασσας και
κατασκευαστής των πιο γρήγορων ταχύπλοων του κόσμου. A, μπορεί και να μην το ξέρετε, αλλά
70 κόμβοι στο νερό είναι περίπου σαν τα 300 χιλιόμετρα που πιάνει, συχνά πια, με το νέο
του Suzuki GSX 1000 RR (κτλ.) ο φίλος μου ο Tάκης.
Ξημερώματα της πρώτης Kυριακής του Mαρτίου, σηκωνόμαστε για να δούμε την εκκίνηση του
Γκραν Πρι Aυστραλίας και λίγο αργότερα συνδέουμε στον κοτσαδόρο το θηριώδες γκρίζο
«εφταμισάρι» φουσκωτό της Sacs με τα δύο 140άρια της Tohatsu στην πρύμνη του. Στην εθνική
για τον Ωρωπό σερνόμαστε με 80 χλμ. την ώρα, που στις στροφές γίνονται? 40 έως 50, αλλά?
τι σε μέλλει; Σε λίγο θα ?σαι στον παράδεισο. Kαι πράγματι, μετά τους ανεφοδιασμούς και
τα σχετικά, και πριν ο δείκτης δείξει εννιά, καθώς ο ήλιος ζεσταίνει σιγά σιγά τη μέρα,
με τα χιονισμένα βουνά της Eύβοιας να λαμπυρίζουν απέναντι, πέφτουμε στο νερό! O εν
θαλάσση αδελφός Kώστας ζεσταίνει τα μοτέρ, βάζουμε ό,τι ρούχο βρίσκεται πρόχειρο, γιατί ο
αέρας στα 30 μίλια δεν αστειεύεται, και το 7,5 μέτρων σκάφος, που το παραγγείλαμε όλο
γκρίζο για να ?ναι πιο «ψαρωτικό», σκίζει τα πιο ήρεμα νερά που ?χει συναντήσει κανείς,
ακόμη και στις χίλιες λίμνες της Φινλανδίας. Kαφές, πορεία στα 20 μίλια, έτσι για να μην
ξεπαγιάσουμε, και? τσιμουδιά. Kανείς μας δε μιλά. Mια γουλιά και τα μάτια στο όχι
απέραντο γαλάζιο, που μπερδεύεται με τα σύννεφα, τις ακτές και τον ουρανό. Aν υπάρχει
ορισμός της ευτυχίας, πιστεύω ότι είναι αυτός. Nα λύνεις κάβους το πρωί, οι μηχανές να
πιάνουν τις στροφές τους, κι έτσι, με το μάτι καρφωμένο στον ορίζοντα, να μη θυμάσαι καν
με τι είχες αγχωθεί χθες, με ποιον τσακώθηκες το πρωί, τι χρωστάς και ποιος σε κυνηγάει!
«Kαι πού να δεις με το πανί» θα λένε μέσα τους ειρωνικά οι ιστιοπλόοι αναγνώστες των 4T,
όμως εγώ ―τι αρρώστια!― θέλω ν? ακούγεται και το ντουπ-ντουπ μιας μηχανής. Nα μυρίζει
λίγο λαδάκι ― τύφλα να ?χει το «Allure» της Channel. Θάλαττα, θάλαττα? Δεν μπορεί, το
καλοκαίρι θα ?ρθει. Bέβαια, είναι νωρίς ακόμη για μπάνια, ίσως κοντά στο Πάσχα να τα
ξεκινήσουμε, όμως σε μια ερημική παραλία της Eύβοιας είδαμε από Mάρτη καλοκαίρι, δυο,
τρία ξανθά κορίτσια να χαίρονται σ? όλο τους το σώμα το δειλό ακόμη ήλιο. Ήταν ―τι άλλο,
ποιος άλλος θα ?κανε ηλιοθεραπεία τέτοια εποχή;― Pωσίδες, η ευλογημένη αυτή ορθόδοξη
αδελφή βόρεια φυλή, που κάνει τη ζωή πολλών Eλλήνων, όπως του κυρίου που τις είχε πάει
βόλτα με το δεκάμετρο σκαφάκι του, ωραιότερη ή και? πλουσιότερη! Aς είναι, τα πάντα ο
Kύριος εν σοφία (;) εποίησε. Έτσι κύλησε η μέρα και τα 100 περίπου μίλια έως τους
Πεταλιούς και πίσω, με κουβέντες για σκάφη, αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες, γιατί ο φίλος
Kώστας εκτός των άλλων είναι και σακατεμένος classic. Έχει μια GTV εικοσαετίας με? 300
και ίππους, συν ένα Fiat κάμπριο ―ξέρετε ποιο, φυσικά―, κι έτσι καλύπτουμε όλο το φάσμα
των ενδιαφερόντων μας, κάπως σαν τα μικρά παιδιά. Kαλό το εφτάμετρο, αν είναι να το
κουβαλάς με τρέιλερ. Όμως, δε θα ?ταν προτιμότερο για την περίπτωσή μας ένα οκτάμετρο με
ντίζελ; Kι αν φτάσουμε ως εκεί, φίλε, δεν το κάνουμε δεκάμετρο με δύο τρακοσάρες, να
πηγαίνεις σαν? άνθρωπος, με 40 μίλια, cruising και οικονομικά; Aυτά κι άλλα, τα ίδια και
τα ίδια, που δε φαίνονται ποτέ τα ίδια, κουβέντες μεταξύ ανδρών που κάποιος τους τα ?χει
πρήξει πάρα πολύ μέσα στην εβδομάδα και περιμένουν ένα κυριακάτικο πρωινό να ξεδώσουν,
πριν μπουν και πάλι στο ζυγό!
Δώσ? του τα τώρα όλα, λοιπόν, τελευταία ευκαιρία για γκάζια, καθώς ο ήλιος πέφτει, το
κρύο σε πιρουνιάζει, ακριβώς όπως τότε που γύριζες 16άρης με το «παπάκι», και στη στεριά
σε περιμένουν, και τα λοιπά και τα λοιπά. Oι δύο μανέτες κατεβαίνουν φουλ, η κατανάλωση
τρελαίνεται, το σκάφος απογειώνεται και τα δακρυσμένα απ? τον αέρα (και όχι μόνο) μάτια
σου βλέπουν πενήντα μίλια plus στα όργανα. Tραβάς τις μανέτες πίσω, το σκάφος κάθεται, η
φρικαρισμένη θάλασσα γυρίζει στην ησυχία της και απ? τη στεριά σε κοιτάζουν κάτι παιδικά
μάτια, ορθάνοικτα κι έκπληκτα. O μικρός θα ?ταν δε θα ?ταν τεσσάρων χρόνων, αλλά έδειχνε
έτοιμος να τ? αφήσει όλα και να μπαρκάρει, είχε το βλέμμα καρφωμένο στο τεράστιο για τον
ίδιο σκάφος που ?βγαινε σιγά σιγά απ? το νερό και ειδικά στους δύο εκείνους κινητήρες που
κρέμονταν περήφανα, γιατί «τα ?χαν δώσει όλα». Πόσο καιρό θα τη θυμάται αυτή την εικόνα ο
μικρός; Ίσως καθόλου, ίσως για πάντα, ίσως έως ότου ρίξει το δικό του τηλεκατευθυνόμενο
σκαφάκι στην μπανιέρα ή, αν είναι τυχερός στη ζωή, προλάβει να ζήσει ένα τέτοιο πρωινό με
την ολόδική του αληθινή βάρκα. Iδανικός και ανάξιος εραστής._ Θ. A.