4 troxoi website home 4 troxoi forum

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΣΗΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ 4ΤΡΟΧΟΙ

Xριστόφορος Kάσδαγλης

«? Μιλάμε συνεχώς για τη δημιουργία του ενιαίου και ισχυρού συνδικάτου του Τύπου, κι όμως
ανεχόμαστε το 53% των δημοσιογράφων να παραμένουν χωρίς συνδικαλιστική κάλυψη, ενίοτε και
ανασφάλιστοι?»

ΕΣΗΕΑ, σε φοβάμαι
ΕΣΗΕΑ, σ? αγαπώ

ΠEPIMENE κοντά οκτώ χρόνια μέχρι να πάρει στα χέρια του την ταυτότητα της Ένωσης
Συντακτών! Ενάμιση χρόνο δόκιμος ρεπόρτερ, να τρέχει σ' όλες τις αγγαρείες. Δόκιμος,
μαθητευόμενος, δουλοπάροικος, πες το όπως θες. Ένα χρόνο αμοιβή με το κομμάτι ― οι
θιασώτες του life style το ονομάζουν free lancing, και πολύ του άρεσε να το
επαναλαμβάνει, αλλά η καρδούλα του το 'ξερε πώς περίμενε να μπει στο μισθολόγιο, κι ας
έχανε τον τίτλο του free lancer, μεταπίπτοντας στην ταπεινή κατηγορία του μισθωτού. Τρία
χρόνια, χωρίς διακοπή, στο μισθολόγιο. Κινδύνεψε λίγο από ένα έκτακτο κύμα απολύσεων,
αλλά τελευταία στιγμή τη σκαπουλάρισε. Έτσι απέκτησε το δικαίωμα να κάνει την αίτηση, μα
έπρεπε να περιμένει άλλο ένα εξάμηνο μέχρι την προθεσμία, άλλο ένα μέχρι τις «εξετάσεις»
και ακόμα ένα μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα, να περάσει το interview, να ολοκληρωθούν οι
γραφειοκρατικές διατυπώσεις και να παραλάβει το πολυπόθητο δίπτυχο με τη φωτογραφία του
και την υπογραφή του Γενικού Γραμματέως. Να τος τώρα, περισσότερο συνεσταλμένος παρά
υπερήφανος, ετοιμάζεται να κάνει για πρώτη φορά χρήση του δικαιώματος δωρεάν εισόδου στο
σινεμά ― παλιό κεκτημένο, κάτι σαν το αγγελιόσημο και το Λαχείο Συντακτών.
Η πορτιέρισσα δε συμμερίζεται τις ιερές παραδόσεις. «Σ? αυτή την επιχείρηση δεν ισχύει η
ελεύθερη είσοδος, κύριε. Την καταργήσαμε. Πρέπει να κόψετε εισιτήριο, όπως όλοι οι
άλλοι». Το ?σκασε σαν κλέφτης. Όχι για τα οκτώ ευρώ, αλλά για την ξεφτίλα. Είχε κι ο
ίδιος τις αμφιβολίες του για την ορθότητα της διατήρησης αυτού του προνομίου, θα
προτιμούσε όμως μια διαφανή και συνολική ρύθμιση του θέματος παρά τον αιφνίδιο δημόσιο
εξευτελισμό. Του έφτανε η δημόσια ρυθμική κατακραυγή από εξαγριωμένους διαδηλωτές στις
παρόδους της Στουρνάρα, να τ? ακούει τώρα κι από τις ταξιθέτριες; Παρακολούθησα τη σκηνή
με την άκρη του ματιού και έσπευσα κατευθείαν στο ταμείο, να αποφύγω την επανάληψη της
σκηνής. Εμείς οι δημοσιογράφοι, ξέρετε, είμαστε υπερήφανα άτομα. Ενώ, για παράδειγμα,
όλοι οι άλλοι κλάδοι έμαθαν πώς να προσαρμόζουν τους αγώνες τους στις προδιαγραφές των
μίντια, ώστε να μεγιστοποιούν τα αποτελέσματα, εμείς στεκόμαστε υπεράνω. Τις αγωνιστικές
συγκεντρώσεις μας δεν τις δείχνει η τηλεόραση. Ενώ οι άλλοι κλάδοι σκοτώνονται να έρθει
καμιά κάμερα να τους απαθανατίσει, πέπλα σιωπής σκεπάζουν τα δικά μας αιτήματα, τις
ομιλίες των εκπροσώπων μας, την όποια αγωνιστική μας διάθεση και ―όσο κι αν φαίνεται
απίστευτο― στην προκειμένη περίπτωση δεν ευθύνεται η ανάλγητη εργοδοσία. Την ημέρα της
απεργίας και της συγκέντρωσης απεργούν τα κανάλια και δε μας δείχνουν. Την επομένη δε
βγαίνουν εφημερίδες, ώστε να μας προβάλουν, ενώ για τις τηλεοράσεις, που λειτουργούν
πλέον, η χθεσινή είδηση δεν είναι πια είδηση, κάνει μόνο για υλικό αρχείου. Όπως και η
προχθεσινή για τις εφημερίδες, όταν τη μεθεπομένη θα κυκλοφορήσουν κι εκείνες... Η ιδέα
να ετεροχρονίσουμε την απεργία στα κανάλια, ώστε να πετύχουμε την προβολή του αγώνα μας,
δε μας πέρασε ποτέ από το μυαλό. Η αλαζονεία μας δε σταματάει εδώ. Εκατοντάδες σωματεία,
ομοσπονδίες, πάσης φύσεως συνδικάτα ―οικοδόμοι, τραπεζικοί, βιομηχανικοί εργάτες,
λογιστές, εφοριακοί, αρτοποιοί― εκδίδουν τις εφημερίδες και τα περιοδικά τους,
προκειμένου να ενημερωθούν και να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Eμείς, πάλι, όχι! Δεν
έχουμε ακόμη ανακαλύψει την αξία της πληροφόρησης. Ούτε κι αυτή η δυνατότητα μας πέρασε
από το μυαλό, κι αν πέρασε, δεν ξέραμε, φαίνεται, πώς να την κάνουμε πράξη. Πώς
εκδίδεται, άραγε, μια εφημερίδα; Έλα, ντε... Μιλάμε συνεχώς για τη δημιουργία του ενιαίου
και ισχυρού συνδικάτου του Τύπου, κι όμως ανεχόμαστε το 52% των δημοσιογράφων να
παραμένουν χωρίς συνδικαλιστική κάλυψη, ενίοτε και ανασφάλιστοι, όπως αποκάλυψε πρόσφατη
έρευνα της εταιρείας VPRC. Όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί το αναχρονιστικό καταστατικό
και η κατεστημένη νοοτροπία τους εμποδίζουν. Αλλά ακόμα και τα μέλη της ΕΣΗΕΑ, όταν
εγκαταλείπουν ή χάνουν τη δουλειά τους στα παραδοσιακά ΜΜΕ και βρίσκουν δημοσιογραφική
απασχόληση σε νέα μέσα, όπως πόρταλ στο Ίντερνετ, ειδήσεις για κινητά τηλέφωνα κτλ., τότε
τους λέμε ότι ναι μεν είστε δημοσιογράφοι αλλά όχι και τόσο δημοσιογράφοι, όπως οι άλλοι,
και τους μεταχειριζόμαστε σαν ανέργους. Τους βάζουμε να αυτασφαλιστούν στα συνταξιοδοτικά
ταμεία (αν έχουν θεμελιώσει το σχετικό δικαίωμα), να δηλώσουν ότι είναι άνεργοι για να
μπορέσουν να καλυφθούν από τα ταμεία περίθαλψης. Κι όταν φτάνει η μέρα, τους καλούμε να
απεργήσουν κι από πάνω. Βρισκόμασταν σε παραμονές απεργίας, κι όμως δε διστάσαμε ν'
ανοίξουμε μέτωπο με μέλος της Ένωσής μας. Λες και για τα μεγάλα προβλήματα του κλάδου,
την κρίση του Τύπου, τις απολύσεις, τις ανυπόγραφες συλλογικές συμβάσεις, τη διαπλοκή, τα
χρέη των εργοδοτών σε ασφαλιστικά ταμεία έφταιγε ο... Μάκης Τριανταφυλλόπουλος. Ξέρω ότι
αυτή η κριτική μπορεί και να σοκάρει καλούς συναδέλφους και φίλους, ανθρώπους που ψήφισα
και πιθανότατα θα ξαναψηφίσω. Γιατί τώρα, γιατί δημόσια, γιατί με θυμό; Τώρα, γιατί η
υπεράσπιση της μάχιμης δημοσιογραφίας είναι ένα από τα αντίδοτα στη διαπλοκή. Δημόσια,
γιατί δημόσιο είναι το αγαθό που διακυβεύεται. Με θυμό, γιατί... όχι, αυτό δεν είναι
θυμός, ελπίδα είναι, ανάμικτη με πείσμα, με αμφισβήτηση ίσως, αλλά και με αισιοδοξία._ Χ.
Κ.