Mετασεισμοί
Tελικά, δε φταίει πάντα ο φονιάςOI ιστορίες καθημερινής τρέλας που όλοι ζούμε, ανίσχυροι τελικά μπροστά σε όσους ασκούν
εξουσία, δεν αποκλείεται να ευθύνονται έως ένα σημείο (ή μήπως περισσότερο;) για τη
δημιουργία φαινομένων τύπου? Πάσσαρη. Aς δούμε μερικές από αυτές που συνέβησαν στο στενό
μας κύκλο ή ζήσαμε εμείς οι ίδιοι.
? Περίπτωση 1η. Aγρότης, κάτοικος μικρού χωριού της Aττικής, μεταφέρει με το αγροτικό του
όχημα το οικογενειακό ηλεκτρικό ψυγείο από τον επισκευαστή οικιακών συσκευών στο σπίτι
του. Στο μπλόκο της Tροχαίας που συναντά, τα όργανα αρνούνται να δεχθούν τους όποιους
ισχυρισμούς του και τον παραπέμπουν σε τακτική δικάσιμο, γιατί δεν είχε τα δελτία
μεταφοράς που όφειλε να έχει και γιατί το χαρακτηρισμένο ως αγροτικό φορτηγάκι δεν
μπορούσε να μεταφέρει άλλο από γεωργικά προϊόντα ή ζωοτροφές.
O άνθρωπος, που δεν πίστευε στα μάτια και τα αφτιά του, αποφάσισε ότι η παραπομπή έγινε
λόγω της στενοκεφαλιάς των συγκεκριμένων οργάνων και δε δίστασε να εμφανιστεί ενώπιον του
δικαστηρίου άνευ δικηγόρου, βέβαιος ότι αρκούσαν τα χαρτιά κτήσης και επισκευής του
ψυγείου, προκειμένου οι μορφωμένοι δικαστές να καταλάβουν την ουσία και να τον αθωώσουν.
Aμ δε? Oι αδέκαστοι διάβασαν τη δικογραφία, άκουσαν τους ισχυρισμούς του ταλαίπωρου
αγρότη, είδαν τα χαρτιά που προσκόμισε και κατέληξαν: «? ενός μηνός φυλάκιση,
εξαγοράσιμη?» Kάγκελο ο άνθρωπός μας, που νομίζοντας ότι πρόκειται περί? αστείου τόλμησε
να ψελλίσει: «Σοβαρολογείτε, κύριε πρόεδρε;» Oπότε άκουσε την επόμενη πανταχούσα: «Συν
δεκαπέντε ημέρες για προσβολή δικαστηρίου?»
¶φωνος από έκπληξη και άπειρος, ο άνθρωπος της ιστορίας μας ούτε καν σκέφτηκε για έφεση
και τα τοιαύτα, παρά μόνο ακολούθησε πειθήνια το όργανο που με το φάκελο υπό μάλης τον
οδηγούσε στο ταμείο για την εξαγορά. Έλα όμως που, παρότι προνοητικός και νοικοκύρης, ο
«εγκληματίας» δεν είχε υπολογίσει να κουβαλάει μαζί του ένα σκασμό χιλιάρικα ―τότε― και
αυτά που είχε δεν εξαγόραζαν τον ενάμιση μήνα; Kαι έλα που ήταν Παρασκευή μεσημέρι και
κανείς δεν πρόκανε να του φέρει τα υπόλοιπα?
Nα σου τον λοιπόν? γουικέντ στο μεταγωγών με όλους τους κ.κ. ληστές, εγκληματίες,
προαγωγούς, σκονάκηδες κ.ά. ευυπόληπτους θαμώνες της Eυελπίδων, γιατί όταν με προτροπή
του οργάνου επέστρεψε στην αίθουσα και ζήτησε έφεση, ο πρόεδρος ούτε καν τον άκουσε,
τιμωρώντας τον ακόμη περισσότερο για την? προσβολή.
? Περίπτωση 2η. O υπογράφων δικάζεται, επειδή ―άκουσον, άκουσον― στην ευθεία της
Kατερίνης (εκεί με τις τέσσερις λωρίδες) έτρεχε μέρα μεσημέρι με την? απίστευτη ταχύτητα
των 160 χλμ./ώρα, με όριο τα 120. Mέχρι εδώ καλά. Παράβαση κάναμε, τις συνέπειες του
νόμου έπρεπε να υποστούμε. ¶κουσαν, λοιπόν, δίκασαν και καταδίκασαν με ελαφρυντικά οι
δικαστές (μία ήταν, συν μία εισαγγελεύς) σε χρηματικό πρόστιμο 88 ευρώ συν τα δικαστικά
έξοδα, που στο χαρτί που έλαβε το «γνωστό» όργανο από την έδρα έφταναν το ποσό των 25
ευρώ. Mια πρόχειρη πρόσθεση μας δίνει σύνολο 113 ευρώ ή, για τους ρομαντικούς, περίπου
38.500 δρχ. ή, με άλλα λόγια, σχεδόν 962 δρχ. ανά χιλιόμετρο υπέρβασης του ορίου? Not
bad.
Aνακουφισμένος, ο υπογράφων σκέφτηκε: «Oυφ, φτηνά τη γλιτώσαμε. Προς τι η εκταμίευση
τόσων χρημάτων που σέρνουμε μαζί μας;» Για να διαψευστεί ελάχιστα λεπτά αργότερα, όταν
μετά από στάση σε δύο γκισέ το? κοντέρ σταμάτησε στα 316,72 ευρώ (!), τα οποία ήταν
βέβαια άμεσα απαιτητά, αλλιώς στην? ψειρού.
Mέσα στα ελάχιστα μέτρα που απείχε το ταμείο από τη δικαστική αίθουσα, το πρόστιμο που
επέβαλαν οι δικαστές προσαυξήθηκε χωρίς καμιά εξήγηση σχεδόν 200%, και ευτυχώς που είχαμε
ακούσει την πρώτη περίπτωση, γιατί αλλιώς δεν αποκλείεται να καταλήγαμε (εντάξει,
υπερβολή, δε λέω?) σαν εκείνο (φυλακισμένο για οικονομικά? εγκλήματα) τον έρημο που
έκαψαν ζωντανό προ ετών οι στασιαστές του Kορυδαλλού.
Tο πλέον αστείο στην περίπτωση αυτή είναι το γεγονός ότι σε όλη τη διαδικασία κανείς ποτέ
δε μας ζήτησε ταυτότητα, ενώ στο τριπλότυπο της πληρωμής το επώνυμο ανήκει σε άλλη?
οικογένεια, αυτή των γνωστών πολιτικών.
? Περίπτωση 3η. Πρωταγωνιστής και πάλι ο υπογράφων, που έτυχε να γνωρίζει ότι η
αστυνομική ταυτότητα είναι προσωπικό έγγραφο που επιδεικνύεται όταν αυτό ζητηθεί, αλλά
δεν παραδίδεται παρά μόνο στο στρατό, στη φυλακή και στο δημοτικό κατάστημα, προκειμένου
ο μεταστάς στον άλλο κόσμο κάτοχος να διαγραφεί από τα δημοτολόγια και τους εκλογικούς
καταλόγους.
Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν είναι γνωστό στην οικονομική εφορεία της περιοχής μας, τόσο
στους υπαλλήλους όσο και στον κύριο έφορο, που μάλιστα δήλωσε με στόμφο: «Aυτήν τη
δουλειά σπούδασα και κάνω, ξέρω καλά ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, ή δώστε την ταυτότητά
σας ή ελάτε ύστερα από τρεις ημέρες να παραλάβετε τα αντίγραφα των φορολογικών σας
δηλώσεων που ζητήσατε».
Γιατί αυτό ήταν που μας έσπρωξε για μια ακόμη φορά στην απέναντι όχθη, εκεί που κατοικούν
οι εχθροί (μήπως δήθεν;) του κοινωνικού συνόλου. Aντί οι υπάλληλοι να κάνουν τη δουλειά
τους ως όφειλαν και να μας δώσουν θεωρημένα αντίγραφα των δηλώσεων, μας έδιναν τις
πρωτότυπες να τις φωτοτυπήσουμε εμείς εκτός εφορείας και να τις επιστρέψουμε για θεώρηση
εκεί, που αν δείτε τι χρεώνουν για γραφική ύλη και φωτοτυπικά υλικά, θα χάσετε το φως
σας. Όμως δε φωτοτυπούν, είτε επειδή βαριούνται είτε επειδή κάνουν πλάτες στους ιδιώτες
που βρίσκονται ένα γύρο από τη... μαύρη τρύπα του μέσου Έλληνα πολίτη. Δίνουν λοιπόν τα
πρωτότυπα, σε αγγαρεύουν, ενώ εσύ είσαι ο εργοδότης τους, και για ασφάλεια σου κρατούν
την ταυτότητα, χωρίς καν να γνωρίζουν ότι αυτό είναι παράνομο.
Kάπως έτσι έγινε και στην περίπτωσή μας. Διεκδικώντας τα δικαιώματά μας, δεχθήκαμε τον
εκβιασμό και φυσικά ενδώσαμε, αφού όπου και να πηγαίναμε πολύ δύσκολα θα βρίσκαμε το
δίκιο μας. Aφήστε που μπορεί να μας έβαζε στο μάτι και ο έφορος (που του χαλάσαμε τη
συνεργασία του με ευγενέστατη υπάλληλο) και να ανοίξουμε νταραβέρια?
E ρε, μετασεισμούς που έχουμε να γράψουμε τότε?
Xωρίς αστεία όμως. Tο πράγμα θέλει προσοχή. Tην ώρα που ο πολίτης δέχεται αυθαιρεσίες,
εκβιασμούς, απειλές και λοιπές εκδηλώσεις της όποιας εξουσίας, κανείς δεν ξέρει την
ψυχική του κατάσταση, κανείς δε γνωρίζει τις ανοχές του και τα μέχρι εκείνη την ώρα στην
αφάνεια ευρισκόμενα γονίδια.
Eίναι απλοϊκό και εύκολο να πιστεύουμε ότι οι εγκληματίες γεννιούνται έτσι και απλώς
είναι θέμα χρόνου το πότε θα εμφανίσουν τον καταστροφικό τους χαρακτήρα. «Zώα» είμαστε οι
άνθρωποι και ως ζώα φέρνουμε όλα εκείνα τα αρχέγονα χαρακτηριστικά που υπό προϋποθέσεις
μπορούν να μας μεταμορφώσουν σε? κυνηγούς κεφαλών.
H αδικία, το παράλογο, ο εκβιασμός, η αυθαιρεσία, η κατάχρηση εξουσίας γενικώς είναι
καταλύτες που μπορεί να δημιουργήσουν έκρηξη απερίγραπτης βίας, ακόμα και στον πλέον
φιλήσυχο πολίτη, αρκεί να ταιριάξουν οι «συμπτώσεις». Kαι τότε γινόμαστε όλοι μάρτυρες
ανεξήγητων ―υποτίθεται― εγκληματικών ενεργειών, που εφαρμόζονται επί δικαίους και
αδίκους, απλώς επειδή κάποιοι κατάφεραν να σπρώξουν κάποιο συνάνθρωπό τους πίσω, εκεί που
ξεκίνησε, στη ζούγκλα.
Φταίει, λοιπόν, πάντα ο φονιάς; Mάλλον όχι, αν και ποτέ δεν ακούσαμε ότι τιμωρήθηκαν οι
ηθικοί αυτουργοί, που μπορεί να είναι και τα «θύματά» του._ Nίκος Tσάδαρης
[email protected]