Pέα Bιτάλη

«? Θυμάμαι ακόμα το πρώτο ταξίδι, ακριβώς δύο μέρες μετά το δίπλωμα? Στόχος, η
Θεσσαλονίκη! Ό,τι η Ιθάκη για τον Οδυσσέα? Ανεμελιά, θράσος, γέλια, τραγούδια? Όλος ο
κόσμος πατούσε σε τέσσερις ρόδες?»

Με την όπισθεν

HPΘE Δευτέρα βράδυ από το Λονδίνο και μέσα σε μία ώρα μας «χάρισε» εκείνη την όμορφη
ατσαλιά που φέρνει η παρουσία της. Ένα ζευγάρι παπούτσια πεταμένα όπως όπως, ένα σωρό
μπουκαλάκια καλλυντικών στο μπάνιο, φωτογραφίες, βιβλία, ανακατεμένα με ρούχα, και
μουσική στη διαπασών? Επιτέλους, είχε έρθει και κανείς δεν είχε διάθεση να δώσει βάση στα
λόγια του Αρίστου: «Mαμά, πες της κάτι, κοίτα?» Επιτέλους, λίγες γκρίνιες και γέλια και
φωνές και το τηλέφωνο να χτυπάει ακατάπαυστα? Η έκπληξη όμως ήρθε λίγο πριν κοιμηθεί, με
τη φράση: «Μαμά, πρόσεξε, πρέπει να με ξυπνήσεις οπωσδήποτε στις 9, γιατί έχω μάθημα
οδήγησης». «Έλα, Θεέ και Κύριε, πότε πρόλαβες να το κανονίσεις, μόλις έφτασες;» «Δεν έχω
χρόνο, πρέπει να πάρω αμέσως δίπλωμα». Δεν έχω χρόνο? Δηλώσεις δεκαοκτάχρονης! Και από
την άλλη μέρα ζούσαμε στον τροπικό του τιμονιού. Έλαμπε.
Όλος ο κόσμος της πήγαινε με τέσσερις ταχύτητες και η μέγιστη ευτυχία είχε την εικόνα μια
μεγάλης ανηφόρας, που την έβγαλε χωρίς να πάει το αυτοκίνητο προς τα πίσω. Όπως πάντα, με
παρέσυρε και της το χρωστάω? Είναι η μεγαλύτερη χάρη που χρωστάμε στα παιδιά. Μια ζωή,
δυο ματιές. Πήρα, λοιπόν, τα χιλιόμετρα της ζωής μου με την όπισθεν και θυμάμαι?
Το δίπλωμα θα το παραλαμβάναμε σε λίγες μέρες, αλλά και μόνο το απλό χαρτί που μας έδωσαν
έκανε τη δουλειά του. Το κρατούσα στα χέρια μου και βούρκωνα, ξεβούρκωνα, λες και ήταν
πτυχίο από το Harvard. Λίγες μέρες μετά τα γενέθλιά μου. Βλέπεις, κι εγώ? δεν είχα χρόνο
μπροστά μου! Και άρχισαν οι διαδρομές. Ατελείωτες οι διαδρομές, ακούραστη η οδηγός, λες
και ήμουν νταλικέρης στην προηγούμενη ζωή. Δεν προλάβαιναν να πουν στο σπίτι «μια
εφημερ?», πεταγόμουν. «Eγώ θα πάω. Πού είναι τα κλειδιά;» Για καφέ στην Κηφισιά και
καπάκι στο Σούνιο για ηλιοβασίλεμα και το βράδυ Ψυχικό, να πάρουμε τους φίλους για να
πάμε στις Μούσες, στη Βουλιαγμένη, και το ξημέρωμα να μας βρει στον Όμιλο, να δίνουμε
υποσχέσεις «για πάντα» στα βραχάκια. Το αυτοκίνητο γεμάτο, λες και έκοβα εισιτήρια, και
πάντα με μουσική.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που μας σταμάτησε αστυνομικός? Εκείνα τα δευτερόλεπτα που
νιώθεις σαν να είσαι ο Πάσσαρης αυτοπροσώπως και έπεσες σε μπλόκο? «Τώρα, τι χαρτιά
δίνουμε, ρε παιδιά;» και τον εξυπνάκια της παρέας να λέει «το στοπ το είδαμε, κύριε, εσάς
δεν είδαμε!» κι εκείνα τα καταπληκτικά αμήχανα και ψιθυριστά «σκάσε, ρε μαλ...» των
υπολοίπων.
Θυμάμαι τη βροχή, που χαλούσε τον κόσμο, την ανηφόρα-εφιάλτη του Κολωνακίου και τον
ταξιτζή να κολλάει πίσω σου και να φωνάζει: «¶ντε, μανταμίτσα». Εν ολίγοις, όλους
εκείνους τους άθλους του οδικού Ηρακλέους, που περνάει ο νέος ή η νέα οδηγός? ¶σε την
Ομόνοια?
Θυμάμαι ακόμα το πρώτο ταξίδι, ακριβώς δύο μέρες μετά το δίπλωμα. Στόχος, η Θεσσαλονίκη!
Ό,τι η Ιθάκη για τον Οδυσσέα. Ανεμελιά, θράσος, γέλια, τραγούδια. Όλος ο κόσμος πατούσε
σε τέσσερις ρόδες.
Τελικά, Λιλάντα, με ταξίδεψες πάλι, να ?σαι καλά. Λαθρεπιβάτης στα νιάτα σου, στη φράση
σου «δεν έχω χρόνο!». Πήγαινέ με μια βόλτα. Μ? αρέσει να βλέπω τα μάτια σου να λάμπουν.
Το στόχο σου να μην πάει πίσω το αυτοκίνητο, καθώς ανεβαίνεις την ανηφόρα. Το δικό μου
«ξεφεύγει» λίγο στην ανηφόρα. Λίγο, πολύ λίγο, ελεγχόμενα. Τόσο όσο για να θυμηθεί. Να
πάρει μια ανάσα, να βγάλει στροφές, φουρκέτες. Βλέπεις, είναι διαφορετικοί οι στόχοι μας.
Εμένα, ίσως με φτάνει ο χρόνος, γι? αυτό τιμάω την πρώτη όσο και την όπισθεν!_ P. B.