Nίκος Mάργαρης
Στο Πρασονήσι«? Η πρώτη εικόνα από το Πρασονήσι είναι η εντυπωσιακή αμμουδιά-"λαιμός' που το ενώνει με
τη Ρόδο. Ένα περιβάλλον απίστευτο, όσον αφορά τη μεγαλοπρέπειά του αλλά και τους
βανδαλισμούς που έχει υποστεί?»
EΦΘAΣA στη Ρόδο με το αεροπλάνο γύρω στις εννιά το πρωί και πήγα στις ενοικιάσεις των
αυτοκινήτων. Στο πρώτο γκισέ μια ανακοίνωση ήταν ιδιαίτερα προκλητική, αφού υπήρχε μια
προσφορά για ημερήσια ενοικίαση ενός Atos μόνο με 30 ευρώ και όλα πληρωμένα. Έχω
ξαναγράψει ότι, κυρίως, όταν είμαι σε νησιά, το Atos είναι πρώτη επιλογή. Ακόμη και με
παρέα, το σκύλο και αποσκευές. Όσο μικρό φαίνεται απ? έξω, τόσο χώρο έχει από μέσα. ¶σε
που είναι ένα από τα μοναδικά αυτοκίνητα που οδηγεί με ευκολία και η γυναίκα μου! Με ένα
κατακαίνουργιο αυτοκίνητο ξεκίνησα για τη νότια Ρόδο, όπου θα συναντούσα τα υπόλοιπα μέλη
μιας ομάδας μελέτης, που είχε να κάνει με το χωροταξικό της περιοχής. Ήθελαν τη γνώμη μου
κυρίως για την κατάσταση στο λεγόμενο Πρασονήσι. Το οποίο, όπως γνώριζα, είχε
χαρακτηριστεί ως περιοχή που αξίζει ιδιαίτερης προστασίας, καθώς και ως καταφύγιο άγριας
ζωής. Πλησιάζοντας προς τη Λίνδο, αποφάσισα να σταματήσω σ? ένα περίπτερο για να πάρω ένα
μπουκάλι νερό. ¶φησα τα κλειδιά πάνω στη μηχανή ―ούτως ώστε να δουλεύει το air condition―
και βγήκα έξω. Όπως απομακρυνόμουν, άκουσα έκπληκτος το αυτοκίνητο να... κλειδώνει! Ήταν
πραγματικά απίστευτο. Με κλειδωμένες όλες τις πόρτες και τη μηχανή να δουλεύει, κοιτούσα
απ? έξω όλα τα πράγματά μου να είναι μέσα, μεταξύ των οποίων το κινητό τηλέφωνο και ο
τηλεφωνικός μου κατάλογος. Η ώρα ήταν δέκα και μισή, η συνάντηση ήταν στις έντεκα, κι εγώ
δεν μπορούσα ούτε να ειδοποιήσω ότι θα καθυστερήσω.
Ευτυχώς, το περίπτερο είχε τηλέφωνο και έτσι τηλεφώνησα ―με τηλεκάρτα που αγόρασα― στο
κατάστημα ενοικίασης. Ευτυχώς, υπήρχε το τηλέφωνο στο παρμπρίζ.
Ο «αρμόδιος» που σήκωσε το τηλέφωνο ήταν περίπου απαράδεκτος.
― Επειδή το λάθος είναι δικό σας, θα επιβαρυνθείτε!
― Ποιο λάθος, χριστιανέ μου, έκλεισε μόνο του.
― Θα πατήσατε με το χέρι την ασφάλεια.
― Αφού, σας λέω, είμαι απ? έξω. Πώς πάτησα την ασφάλεια;
― Κλείστε και πάρτε σε είκοσι λεπτά.
― Δεν το κλείνω και αν δεν έλθετε αμέσως, σπάζω το τζάμι με μια πέτρα!
Τους έδωσα και το τηλέφωνο του περιπτέρου να με ενημερώσουν.
Ευτυχώς, σε ένα τέταρτο ήρθε ένας ευγενέστατος κύριος, ζήτησε συγγνώμη, έκανε κάποιες
υποθέσεις του είδους «μήπως φύσηξε αέρας», άνοιξε το αυτοκίνητο και συνέχισα το δρόμο
μου. Πρώτη φορά που με πρόδιδε ένα Atos. ¶ργησα μόνο μισή ώρα, αλλά από τη στιγμή που
ειδοποίησα η κατάσταση ήρθε στα ίσια της. Έφθασα ήρεμος και στάθμευσα σ? ελάχιστο χώρο ―
άλλο προσόν του αυτοκινήτου αυτού. Για το δρόμο προς το Πρασονήσι διασχίσαμε ένα τεράστιο
πεδίο βολής του στρατού, στο οποίο έβοσκαν αναρίθμητα ξελιγωμένα από την πείνα γίδια, που
έκαναν μεγαλύτερη ζημιά στο περιβάλλον απ? ό,τι οι βολές των αεροπλάνων, των πλοίων και
των αρμάτων.
Η πρώτη εικόνα είναι η εντυπωσιακή αμμουδιά-«λαιμός» που το ενώνει με τη Ρόδο. Ένα
περιβάλλον απίστευτο, όσον αφορά τη μεγαλοπρέπειά του αλλά και τους βανδαλισμούς που έχει
υποστεί. Έχοντας μάλιστα δύο προσβάσεις στη θάλασσα, χαλάει ο κόσμος με όσους κάνουν (με
αέρα ή χωρίς) wind surfing. Φαίνεται πραγματικά απίστευτη η διαδικασία υποβάθμισης αυτού
του εξαίσιου περιβάλλοντος, το οποίο διασχίζουν προς όλες τις κατευθύνσεις αυτοκίνητα,
μετατρέποντας, με την πίεση που εξασκούν, τη χαλαρή ―υπό κανονικές συνθήκες― άμμο σε
σκληρό έδαφος. Και να σκεφτεί κάποιος ότι αν άφηναν κάθε εβδομάδα μια διαφορετική λωρίδα
να περνούν τα αυτοκίνητα, το πρόβλημα θα είχε μειωθεί. Αν, βέβαια, οι χρήστες του
«λαιμού» δεν τον μετέτρεπαν σε σκουπιδαριό!
Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι όσο εντυπωσιακή είναι η περίπτωση της αμμουδιάς, τόσο
απογοητευτική είναι η εικόνα στο Πρασονήσι. Ποιος είναι, άραγε, εκείνος που καθόρισε το
νησί αυτό ως καταφύγιο άγριας ζωής; Μπορεί να μας πει έστω και ένα ζώο ―άντε, ας είναι
και φυτό!― που «καταφεύγει» εκεί; Αν ήμουν αρμόδιος, θα πρότεινα να αλλάξει χρήση το
πεδίο βολής και να μεταφερθεί στο Πρασονήσι, μια και το περιβάλλον στο πεδίο βολής με τις
θίνες είναι πολύ αξιόλογο. Προχωρήσαμε βορειότερα για να δω, ακόμη μια φορά, το φράγμα
της Απολακιάς. Το οποίο, όπως όλα τα φράγματα που έχουν γίνει στη χώρα μας, έχει
εξελιχθεί σε οικονομική, κοινωνική και οικολογική επιτυχία. Γυρίζοντας, το βραδάκι, για
το αεροδρόμιο, η οδήγηση με το Atos ήταν πραγματική απόλαυση. Ένας συνεργάτης από τη
Ρόδο, που τον είχα πάρει μαζί στην επιστροφή, μονολόγησε: «Mωρέ, καλό είναι τούτο»._ N.
M.