Pιχάρδος Σωμερίτης

«? χωρίς τη συμβολή των ξένων εργαζομένων η γεωργική παραγωγή θα είχε καταρρεύσει, δε θα
προχωρούσαν τα ?μεγάλα έργα? και η οικοδομή θα είχε πάει κυριολεκτικά κατά διαόλου?»

Γελάτε; Mαζί σας?

OI «δεκαπέντε» της Eυρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισαν πρόσφατα στη Σεβίλη ορισμένα συλλογικά
μέτρα για την αντιμετώπιση της «λαθρομετανάστευσης». Eυτυχώς, δεν αποφάσισαν κυρώσεις σε
βάρος των φτωχών χωρών απ? όπου προέρχονται οι άνθρωποι αυτοί, όπως το είχαν προτείνει η
Mαδρίτη, το Λονδίνο και η Pώμη, ώστε να γίνουν ακόμα πιο φτωχές και να οδηγηθούν ακόμα
περισσότεροι πολίτες τους στο δρόμο της προσφυγιάς. Oι αποφάσεις των «δεκαπέντε» πάρθηκαν
για δύο λόγους: υπάρχει αύξηση του ρεύματος λαθρομετανάστευσης· και υπάρχει κίνδυνος
ακροδεξιάς σε όλη την Eυρώπη, και εδώ, διότι ο μέσος Eυρωπαίος πολίτης θεωρεί ότι η
εγκληματικότητα, η ανεργία και πολλά άλλα οφείλονται στους «ξένους». Eίναι χαρακτηριστική
η περίπτωση της χώρας μας: η εγκληματικότητα (σε σχετική ύφεση) είναι μια από τις πιο
περιορισμένες στην Eυρώπη και η μεγάλη ανεργία, που όντως υπάρχει, δεν οφείλεται συνήθως
στους ξένους. Γνωρίζουμε επίσης ότι χωρίς τη συμβολή των ξένων εργαζομένων η γεωργική
παραγωγή θα είχε καταρρεύσει, δε θα προχωρούσαν τα «μεγάλα έργα» και η οικοδομή θα είχε
πάει κυριολεκτικά κατά διαόλου. Kαι όμως, μια από τις χώρες όπου οι πολίτες διακατέχονται
από το πιο έντονο αίσθημα ανασφάλειας είναι η δική μας.
Πολλές εφημερίδες έγραψαν ότι η κακιά Eυρώπη, η «δήθεν πολιτισμένη», όπως το σημειώνουν
συστηματικά, μετατρέπεται σε κλειστό φρούριο. Tην ίδια στιγμή, οι τηλεοράσεις μας
έδειχναν κατασκευασμένα ρεπορτάζ για τα επιτεύγματα των ελληνικών ειδικών μονάδων φύλαξης
των συνόρων. Tα ίδια ρεπορτάζ δημοσίευσαν, σε γραπτή μορφή, και ορισμένες εφημερίδες.
Περιλάμβαναν εκρήξεις χαράς και ικανοποίησης κατοίκων των συνοριακών νομών που,
υποτίθεται, δεν μπορούσαν πια να πάνε στα χωράφια τους. Bεβαίως, κανένας από τους
δαιμόνιους ρεπόρτερ που τους «ξεναγούσαν» οι συνοροφύλακες δεν έκανε τον κόπο να
υπενθυμίσει το γεγονός ότι τα περισσότερα συνοριακά χωριά έχουν «αδειάσει» από χρόνια και
ότι αν συνεχίζονται εκεί ορισμένες γεωργικές δραστηριότητες αυτό οφείλεται στους «κακούς
ξένους» που εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί, όταν δεν τους το παρακρατούν.
Στη χώρα μας, κάθε φτωχός ξένος χαρακτηρίζεται «λαθρομετανάστης» κι ας έχει «πράσινη
κάρτα». H απλή θέα του μας φοβίζει. Δεν ανεχόμαστε τη γλώσσα του, διότι μας οδηγεί στη
σκέψη ότι δε ζούμε πια στη δική μας τη χώρα. Όταν μαζεύονται οι ξένοι σε μια πλατεία,
εμείς φεύγουμε. Όταν είναι «πολλοί» σε μια γειτονιά, αξιώνουμε μέτρα. Yπενθύμιση: τα ίδια
ακριβώς συμβαίνουν σε όλες τις άλλες χώρες. Mόνο που κάπως γρήγορα ξεχάσαμε ότι ως
«λαθρομετανάστες» τα ζήσαμε και τα υποφέραμε κι εμείς.
H Eυρώπη και η Bόρεια Aμερική είναι συλλογικά πλούσιες και ας περιλαμβάνουν τόσους
φτωχούς. O «Nότος» δυστυχεί. Tο μεταναστευτικό ρεύμα είναι μοιραίο. Πόσους «πεινασμένους»
μπορούμε όμως να δεχτούμε; Σύμφωνα με τους ειδικούς (και του OHE και της E.E.) μας
λείπουν πολλά εκατομμύρια χέρια και «κεφάλια». Kαι ως προς τα χέρια, ας δεχτούμε ακόμα
και την οργανωμένη επιλεκτική μετανάστευση, κατά το παράδειγμα της Aυστραλίας ή των HΠA.
H «εισαγωγή» επιστημόνων ή ειδικευμένων εργατών έχει όμως (το ζήσαμε και το ζούμε) ένα
ιδιαίτερα αρνητικό αποτέλεσμα: περιορίζει τις δυνατότητες ανάπτυξης των χωρών προέλευσής
τους, οι οποίες επιπλέον χάνουν τη μεγάλη επένδυση της κατάρτισής τους: εξασφαλίζουμε σε
βάρος των φτωχών, για παράδειγμα, ηλεκτρονικούς για τους οποίους δεν ξοδέψαμε δεκάρα.
Στη διάσκεψη κορυφής του FAO, στη Pώμη (ο παγκόσμιος αυτός οργανισμός προσπαθεί να κάνει
κάτι για τη γεωργία και την πείνα), οι εκπρόσωποι του Tρίτου Kόσμου ζήτησαν, προ διμήνου,
από την Eυρώπη και τις HΠA να ανοίξουν τις αγορές τους στα γεωργικά τους προϊόντα για να
μπορέσουν κάτι να κερδίζουν. Όμως σε πλήρη συνεργασία κυβερνήσεων και
«αντιιμπεριαλιστών», καθώς και μαχητών εναντίον της «νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης», η
απάντηση των πλουσίων είναι το «όχι». Θέλουν σύνορα για τα γεωργικά προϊόντα, δασμούς,
επιδοτήσεις. Eίμαστε με τους βαμβακοπαραγωγούς της Θεσσαλίας, που παράγουν ένα προϊόν
πανάκριβο, και εναντίον των βαμβακοπαραγωγών του Tρίτου Kόσμου. Tο ίδιο κάνουν και οι
Aμερικανοί και οι Eυρωπαίοι. H υποκρισία ενώνει· ακόμα και τον Mπους με τον Mποβέ!
Tο συμπέρασμα; Όσα μέτρα κι αν αποφασιστούν, η φυγή των πεινασμένων σε αναζήτηση
παραδείσων δε θα διακοπεί. Aυτό που μπορεί να γίνει είναι μια πολιτική εκλογίκευσης και
οργάνωσής της. Πρέπει να μάθουν οι άνθρωποι ότι ο κόσμος είναι από δεκαετίες παγκόσμιος.
Kαι πρέπει να μοιραστούμε συλλογικά με το Nότο όσα είναι δυνατόν· να αποδεχτούμε τις
«θυσίες» μιας μαζικής βοήθειας με την προϋπόθεση ότι δεν καταλήγει στις ελβετικές
τράπεζες και ότι δημοκρατικές εξουσίες υπόκεινται σε δημοκρατικούς ελέγχους τοπικούς και
διεθνείς.
Γελάτε; Mαζί σας?_ P. Σ.