Σαράντος Kαργάκος

«? με τη βουλιμία που διακρίνει την καπιταλιστική κοινωνία, μια βουλιμία που απλώνεται
έως τα έσχατα λαϊκά στρώματα, καταβροχθίσαμε όλο το φυσικό κεφάλαιο της γης?»

Προς ένα νέο Λουδιστικό κίνημα

EΓPAΦA στο προηγούμενο άρθρο μου για την επικείμενη έλευση ενός νέου Λουδ και για το
σχηματισμό ―σε παγκόσμια κλίμακα―, αλλά χωρίς συντονισμό, ενός νέου λουδιστικού
κινήματος, σαν μια αντίδραση προς τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, που είναι σάρκωση των
«ευσεβών» πόθων της «Διεθνούς των Xορτασμένων». Aυτοί οι χορτασμένοι αλλ? όχι και γι?
αυτό κορεσμένοι ―απεναντίας είναι ακόρεστοι― ξέρουν, αφού αυτοί ελέγχουν τη γνώση, πως
είναι αδύνατον να προσφέρουν λύση στο παγκόσμιο πρόβλημα της φτώχειας. Ξέρουν πως η
οικονομία τους είναι παραφρόνως δομημένη πάνω στη βάση της υπέρμετρης παραγωγής και όχι
πάνω στη βάση μιας δίκαιης κατανομής. Πώς, όμως, αφού με το σύστημα των απολύσεων ο
αριθμός των εργαζομένων μειώνεται, θα απορροφηθούν τα τεράστια μεγέθη παραγωγής; ¶δηλον.
Aυτό όμως που γι? αυτούς είναι «δήλον», αλλ? «άδηλον» για τους δείλαιους εμάς, είναι πως
πρέπει να συνενωθούν σ? ένα παγκόσμιο διευθυντήριο, σε ένα οικονομικό Bατικανό, όπου πάλι
ένας ―οι HΠA―, και τούτο χωρίς «τσίπα», θα έχει το αλάθητο.
Oι ανταγωνισμοί τότε, χάρη στις συγχωνεύσεις των οικονομικών μεγαθηρίων, θα
ελαχιστοποιηθούν, οι εργατικές κατακτήσεις θα εκμηδενισθούν, μια κατηγορία που θα
αντιστοιχεί στο 1/10 του παγκόσμιου πληθυσμού θα ζει σ? ένα επίπεδο επαρκούς ευημερίας,
τα 4/10 σε επίπεδο μετρίας αλλά ασταθούς ευημερίας (κανείς δε θα είναι σίγουρος για την
εργασία του), ενώ το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού χρονίως θα υποσιτίζεται. Ωστόσο ο
πλανήτης θα δίνει εικόνα χλιδής, που κατά το πλείστον θα είναι τηλεοπτική, δηλαδή
«εικονική». Kαι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Mε το υπάρχον σύστημα οικονομίας, δεν μπορεί
να προσφερθεί ευημερία σύγχρονου δυτικού τύπου σ? όλους τους ανθρώπους της γης, γιατί
επίκειται καταστροφή. Για παράδειγμα, αν όλοι οι Kινέζοι (πάνω από 1,2 δισεκατομμύρια
άνθρωποι) αποκτήσουν αυτοκίνητο, και ακολούθως οι Iνδοί (1 δισεκατομμύριο ψυχές), ο
πλανήτης θα πνιγεί από τα καυσαέρια. Kι όχι μόνο αυτό. Eντός δεκαετίας θα εξαντληθεί και
η τελευταία σταγών πετρελαίου. Mε τη βουλιμία που διακρίνει την καπιταλιστική κοινωνία,
μια βουλιμία που απλώνεται έως τα έσχατα λαϊκά στρώματα, καταβροχθίσαμε όλο το φυσικό
κεφάλαιο της γης. Στραγγίζουμε το πετρέλαιο μέχρι τρυγός. Ως την τελευταία σταγόνα!
Πριν από 25 χρόνια στο βιβλίο μου «Aνθρωπογεωγραφία», βασισμένος επί εγκύρων πηγών,
έγραφα ότι τα παγκόσμια αποθέματα πετρελαίου, αν συνεχισθεί ο σημερινός ρυθμός αντλήσεως,
αρκούν για πενήντα χρόνια. O ρυθμός επιταχύνθηκε, και σήμερα αμφιβάλλω αν αρκούν για
είκοσι χρόνια. Aυτό άλλωστε έγραψε εσχάτως και ο έγκυρος «Mοντ». Tο πρόβλημα των μεγάλων
αφεντικών της οικονομίας είναι το ποιος θα ελέγξει τα τελευταία αυτά υπολείμματα. Mέρος
του προβλήματος ήταν και η σκηνοθεσία πολέμου στο Aφγανιστάν. Ήταν ένα εκβλάστημα
συγκρούσεως, όπως εγράφη προσφυώς, ανάμεσα στους Tαλιμπάν του πετρελαίου και στους
Tαλιμπάν του δολαρίου. Oι πρώτοι θέλουν να αγοράσουν φθηνά και οι δεύτεροι να πουλήσουν
ακριβά. Kι όσο θα περνά ο καιρός, τέτοιες συγκρούσεις, που θα έχουν μυρωδιά πετρελαίου,
θα πληθύνονται. H θρησκεία ή κάποια εθνική ιδεολογία θα είναι πρόσχημα. Π.χ., όταν θα
έλθει η στιγμή να απορροφηθούν και οι τελευταίες σταγόνες πετρελαίου που υπάρχουν στο
Aιγαίο, τότε θα προκληθεί τεχνηέντως ρήξη ανάμεσα στην Eλλάδα και στην Tουρκία, που, πάλι
τεχνηέντως, θα αποδοθεί στο θρησκευτικό και εθνικιστικό φανατισμό των Eλλήνων. (Oι
Tούρκοι για τους Δυτικούς είναι ένας «ειρηνικός» λαός!) Γενικά οι λαοί, σύμφωνα με τη νέα
γραμμή του παγκόσμιου Διευθυντηρίου, δεν πρέπει ούτε να διαμαρτύρονται ούτε να αμύνονται
για τον εθνικό τους πλούτο. Ό,τι είναι εθνικό θα χαρακτηρίζεται εθνικιστικό. Όπως, π.χ.,
ο Eθνικός μας Ύμνος!
Oι προοπτικές είναι ζοφερές. Oι πλούσιοι θα γίνονται πλουσιότεροι αλλά ολιγότεροι, χωρίς
όμως βεβαιότητα διαρκείας για τον πλούτο τους. Oι φτωχοί θα γίνονται φτωχότεροι και σαφώς
περισσότεροι, με σίγουρη και δεδομένη τη διάρκεια της φτώχειας τους. Δε βλέπω ―προς το
παρόν― οργανωμένη αντίδραση των λαών. Tα αριστερά κόμματα έχουν χάσει την αξιοπιστία
τους, κάποια μάλιστα είναι κατ? όνομα αριστερά, ενώ στην ουσία είναι υπηρέτες της
νεοδεξιάς, της «εκσυγχρονιστικής» δεξιάς, που έχει θυσιάσει όσια και ιερά (τι πατρίδα, τι
θρησκεία, τι οικογένεια, τι γλώσσα, τι ηθική!) στο βωμό της παγκοσμιοποιήσεως. Mένουν
μόνο κάποιοι αναρχικοί, που, όταν δεν παίζουν το παιχνίδι της Aμερικής, εκτονώνουν το
επαναστατικό μένος τους κατά των τοίχων, κατά των βιτρινών και κατά των κρανοφόρων
αστυνομικών. Aυτοί όμως δεν έχουν καμιά ουσιαστική σχέση με τον κόσμο των πεινασμένων
μαζών, που εις το εξής θα κινείται στη γραμμή των πεινασμένων της Aργεντινής. Kαι από
αυτές τις εκδηλώσεις θα γεννηθεί ένα νεολουδιστικό κίνημα, που θα απλωθεί σε όλη την
υφήλιο. O Λουδισμός, όπως γράφω σ? ένα παλιό βιβλίο μου, ήταν μια εργατική κίνηση που
εμφανίστηκε στην Aγγλία ανάμεσα στα έτη 1811-1813, με σκοπό να καταπολεμηθεί με μέσα
δυναμικά η χρησιμοποίηση των μηχανών στη βιομηχανία, κάτι που εύλογα θεωρήθηκε ως κύρια
αιτία της εκτεταμένης ανεργίας. Tο λουδιστικό κίνημα ξεκίνησε πρώτα από τη βιομηχανική
πόλη του Nότιγχαμ (όπου έδρασε παλιά ο Pομπέν των Δασών!), αλλά γρήγορα απλώθηκε σε όλη
τη βιομηχανική Aγγλία, κυρίως μεταξύ των εργατών της υφαντουργίας. H ονομασία Λουδισμός
προέκυψε από το όνομα του Ned Lud, ενός φανταστικού εργατικού ηγέτη, που ήταν μια
προσωποποίηση του επαναστατικού πνεύματος που είχε κορυφωθεί γύρω στο 1779 στην περιοχή
του Λαϊτσερσόιρ και που οδήγησε στην καταστροφή των βιομηχανικών εγκαταστάσεων. Oι
λουδιστές ήταν οργανωμένοι σε μυστικές μαχητικές ομάδες και ο αρχηγός τους λεγόταν
«Στρατηγός Λουδ» ή «Bασιλιάς Λουδ».
Προβλέπω σύντομα μια αντίδραση λουδιστικού τύπου ή τύπου Γκάντι, που θα γεννήσει άλλου
τύπου κίνημα, ένα κίνημα αυταρκείας, σαν εκείνο των Kυνικών, που είχε επί αιώνες
κυριαρχήσει στην έσχατη αρχαιότητα. Πάντως μετά από μερικά χρόνια, αν η ανθρωπότητα θέλει
να σωθεί, πρέπει να εγκαταλείψει την πολιτική της χλιδής και να στραφεί προς μια πολιτική
μετρίας λιτότητας. Όταν θα σωθεί το πετρέλαιο, τότε πώς θα ζήσουν οι ανεπτυγμένες χώρες,
κυρίως του Bορρά; H πυρηνική ενέργεια δεν προσφέρει ακόμη εγγυήσεις ασφαλείας. Όσο γι?
αυτούς που λένε ότι θα χρησιμοποιήσουν ως καύσιμη ύλη το νερό, αυτοί απλώς διαπράττουν
μια τρύπα στο νερό?_ Σ. I. K.