Pέα Bιτάλη

«? Συχνά χαμογελούσα με την πληθωρική της μεγαλοσύνη να θέλει να μοιραστεί πιεστικά τις
ανακαλύψεις της, σαν τις μαμάδες που λένε: ?¶νοιξε, παιδί μου, τα μάτια σου??»

Σκέτο... Mαλβίνα

ΤO «ΦANTAZIO» ήταν πάνω στο γραφείο μου, δίπλα στο βιβλίο της Ιστορίας και στο «Ένα παιδί
μετράει τ΄ άστρα» του Λουντέμη. Ήταν περίεργη η δική μου γενιά και η ηλικιακή μου τύχη να
?μαι στις μεταπολιτευτικές αλλαγές σαν οικόπεδο εκτός σχεδίου που σύντομα θα έμπαινε
εντός. Να μπορώ να παρατηρώ, να κρίνω, χωρίς να χρειάζεται να ενεργήσω. Η ευλογία των
λίγων χρόνων απόστασης από την αρένα.
Στο περιοδικό «ΦANTAZIO», λοιπόν, πήγαινα αμέσως στη στήλη της. Διάβαζα τα κείμενά της
εκεί και στη «ΓΥΝΑΙΚΑ». Μου ταίριαζε το πάθος της να κτίζει και μετά να γκρεμίζει το ίδιο
ακριβώς πράγμα, και μάλιστα με σπουδαία επιχειρήματα και τις δύο φορές. Οι ελιγμοί του
φλύαρου μυαλού, καθώς περπατάει χέρι χέρι με φλύαρη ζωή. Η ελευθερία που κατέχουν μόνο τα
μικρά παιδιά, που λένε: «Θέλεις να γίνουμε φίλοι;» Kαι μετά από λίγο να δηλώνουν: «Δε θα
σου ξαναμιλήσω ποτέ». Η ζωή, ευτυχώς, για μερικούς σοφούς ανθρώπους είναι απλή! Συχνά
χαμογελούσα με την πληθωρική της μεγαλοσύνη να θέλει να μοιραστεί πιεστικά τις
ανακαλύψεις της, σαν τις μαμάδες που λένε: «¶νοιξε, παιδί μου, τα μάτια σου».
Τη θυμάμαι έναν ολόκληρο χρόνο να γράφει από τη στήλη της για τη θεατρική παράσταση «Οι
αγροίκοι» του Βογιατζή. Τέσσερις φορές την είδα. Να ?ταν κι άλλες! Πήγαινε και κείνη
σχεδόν κάθε βράδυ. Ένας φίλος πρότεινε να μου τη γνωρίσει. Μα την ξέρω, είπα. Όταν
κάποιος σου δίνει την ευκαιρία να διαβάζεις κομμάτια «ημερολογίου» του, πόσο περισσότερο
να θέλεις να τον μάθεις! Και κείνη συνήθιζε να τιμά τους αναγνώστες, να πετάει το
μπουκάλι με το γράμμα στη θάλασσα? Κι όποιος το πάρει! Οι λοιποί, ας τη χαρακτηρίσουν
«τρελή». Έτσι, άλλωστε, αποκαλούν όποιον ξεφεύγει του μέσου, μίζερου όρου.
Τα χρόνια πέρασαν. Βγήκε στην τηλεόραση με τους «Βίους Αγίων». Πάλι σαν μαμά που
«βιάζεται» να σου δείξει ό,τι ξέρει. Μόνο που είχε μπει πια ανάμεσά μας το γυαλί. Κι
έπρεπε να έχει εκείνο το βεβιασμένο, ψεύτικο, αμήχανο χαμόγελο στα χείλη. Θύμωνα, καθώς
μελετούσα πιο πολύ το πρόσωπό της απ? αυτά που έλεγε. Και μετά ήρθε η καθημερινή της
εκπομπή, ενώ πάντα διατηρούσε στήλη στο «Symbol». Τη διάβαζε και η κόρη μου. Δίπλα στα
ποιήματα του Ελύτη, πάνω στο γραφείο της, τα κείμενα της Μαλβίνας. Η ζωή ωραίους κύκλους
κάνει. Ήταν αναγνωρίσιμη πια. Είχε απλωθεί και κολυμπούσε στο ποτάμι. Πότε την πήγαινε
εκείνο, πότε το πήγαινε αυτή. Φιλότιμες οι προσπάθειες. Ορμητικό, θορυβώδες το ποτάμι,
πρέπει να φωνάξεις για να σ? ακούσουν! Την είδα κάποια στιγμή ανάμεσα σε προεκλογικές
σημαίες και ένα πλήθος δίπλα της να τη χειροκροτεί, να γελάει και να την προτρέπει να πει
κι άλλα? Κάπως σαν εκείνες τις λαϊκές θεατρικές παραστάσεις που ο κόσμος γελάει με το πού
βγαίνει ο πρωταγωνιστής στη σκηνή και χωρίς να προλάβει να αρθρώσει λέξη? Είχαμε πια
παραγνωριστεί. Δεν ήταν αυτή η δική μου Μαλβίνα. Εξώφυλλα σε περιοδικά. Το όνομά της σε
κουτσομπολίστικες στήλες. Εκείνη ν? αλλάζει επίθετα σαν μαγιό το καλοκαίρι. Φώναζε?
Φώναζε και μετά σιωπή. Μόνο η στήλη στο «Symbol». Η θλιβερή φωτογραφία με το νυφικό στη
Ν. Υόρκη. Και κείνο το κείμενο για τα ερωτικά γράμματα της ζωής της. Πού θ? άφηνε εκείνα
τα γράμματα, τι θα τα έκανε; Ήξερα, καταλάβαινα. Τα κείμενά της σαν πετρούλες του
Κοντορεβυθούλη στο δάσος. Κι εγώ ήθελα ν? ακολουθώ χρόνια τώρα τις πετρούλες που πετούσε.
Τη γνώρισα. Όσο ήθελε, όσο έπρεπε να τη γνωρίσω. Ανέκαθεν. Και είναι περίεργο ότι μόλις
άκουσα στην τηλεόραση τα τελευταία νέα της, άνοιξα ένα παλιό ντοσιέ με κείμενα
«αγαπημένων αγνώστων». Και κει, κιτρινισμένο πια από τα χρόνια, ξετρύπωσα ένα κομμάτι της
από το «ΦΑΝΤΑΖΙΟ» που με είχε συγκινήσει. Το κείμενο τελείωνε έτσι: «Σ΄ έκανα αγόρι.
Πρόσεχε τον εαυτό σου, μην εναντιώνεσαι στη μητέρα που σου φόρεσε ο νόμος και να φοράς το
χοντρό σου πουλόβερ στο σχολείο ― άρχισε να χαλάει ο καιρός». Υπογραφή, Μαλβίνα. Για
φαντάσου! Παρακολουθώ χρόνια τα γραπτά της και το σεργιάνι στις υπογραφές της. Και
κράτησα ένα κείμενο που υπογράφει μόνο σαν Μαλβίνα. Σκέτο Μαλβίνα.
Λοιπόν, Μαλβίνα. Πρόσεχε τον εαυτό σου. Δε χρειάζεται πια να εναντιώνεσαι. Φτάνουν τα
τσιτάτα των άλλων. Και κυρίως φόρα το πουλόβερ σου. Ποτέ δεν ξέρεις τι καιρό θα κάνει
αύριο, ακόμα και κει πάνω. Μαλβίνα... Eπιτέλους, μόνο Μαλβίνα. Σ? ευχαριστώ που άφηνες
την πόρτα ανοιχτή, ακόμα και γι? αγνώστους!_ P. B.