Θέμος Aναστασιάδης

«? Aρκεί να ?σαι μέσα σε κάτι, αρκεί να ?σαι μόνος σου εκεί έξω, κι όλα μοιάζουν τόσο
όμορφα που θες να βυθισθείς στον υδάτινο κόσμο, να ξαναβγάλεις λέπια και να ψάξεις και
κάνα καλό διαμέρισμα με θέα στην Aτλαντίδα?»

Διαμέρισμα με θέα στον υδάτινο κόσμο

Tρομοκρατία, κατά τη γνώμη μου, είναι να υποχρεώνεσαι να μένεις με 42 βαθμούς στην Aθήνα
ή ακόμη και σε νησί, και να δουλεύεις με ντάλα ήλιο στην οικοδομή. Eδώ, βέβαια, ανοίγουμε
μια μεγάλη πληγή ―τις οικοδομικές εργασίες στα νησιά, ακριβώς την ώρα που κάνεις
διακοπές, Θεέ μου, τι ασυναρτησία―, αλλά δε θα κολλήσουμε εδώ. Στη γειτονική, υπό
ανέγερση «βίλα», στην Πάρο, δουλεύουν απ? το πρωί δέκα Aλβανοί μαστόροι κι άλλοι τόσοι
βοηθοί, αλλά, αφού εγκατέλειψα το σχέδιό μου για ένα νέο μεταμοντέρνο ¶ουσβιτς, σκέφθηκα
πόσο τυχεροί είμαστε συγκριτικά! O ένας στο μυστρί και ο άλλος στην καθιστή! Δε χολοσκάω
για πολύ, λοιπόν, έτσι κι αλλιώς, και ξύπνιος και κοιμισμένος, με ωτοασπίδες κυκλοφορώ
πια, και φεύγω για την αμμουδιά, την οποία σιχαίνομαι παρεμπιπτόντως. ¶μμος, αντηλιακά,
αποτσίγαρα, γλυκά παιδάκια με μαμάδες που προσπαθούν να μαυρίσουν και το σώμα τους (εκτός
από την ψυχή τους, που τους τη μαυρίζουν όλοι οι άλλοι), ομπρέλες και σάντουιτς, ξέρετε
τώρα το σκηνικό, δεν είμαι εγώ για δω. Έχε χάρη, όμως, που τώρα διάλεξε να μείνει ο
βενζινάς χωρίς καύσιμα, και το φουσκωτό κάθεται και με κοιτάει όλο απορία. Για δες καιρό
που διάλεξε να με δέσει στο ρεμέτζο, τώρα που ?χει την μπουνάτσα! Mε μπουνάτσα στις
Kυκλάδες και να μην είσαι εν πλω δε λέει και? καίει!

H αγαπημένη μου ώρα είναι τα? ξημερώματα, μια που με τόση αϋπνία μπορώ να συνδυάσω το
τερπνόν μετά του ωφελίμου. Στα? μπαρ και τα? κλαμπ δεν πολυπάω, όταν είμαι σε διακοπές,
μα τι διάολο, πρέπει ν? αλλάξεις και λίγο ρυθμούς. Έτσι, με τέσσερις, πέντε ώρες το
πρωί, είμαι ευχαριστημένος αν προλάβω, εκεί κατά τις 6:30 με 7:00, να λύνω και να
ανοίγομαι στη συνήθως «γυάλινη» θάλασσα. Mόνο ψαρόβαρκες κυκλοφορούν εκείνη την ώρα, ούτε
βλαμμένοι ψαροτουφεκάδες χωρίς σημαδούρα ούτε χειμερινοί κολυμβητές που ψάχνουν για όσο
το δυνατόν πιο κρύα θάλασσα, οπότε μπορείς να τα δώσεις όλα και να καταναλώσεις με ηδονή
σε μια, δυο ώρες όση βενζίνη θες για μια, δυο? εβδομάδες με το I.X. στην Aθήνα. Ποιος
σκοτίστηκε, όμως, τα καλά πράγματα πάντα κοστίζουν κάτι παραπάνω, κι έτσι για το μόνο που
δε νοιαζόμουν είναι το πόσο πάει? το μίλι, την ώρα που τα όργανα δείχνουν 42,5 κόμβους,
κοντά στα 50 μίλια, αν δεν κάνω λάθος, κι οι δυο Tohatsu κρατούσαν το σχεδόν οκτάμετρο
Sacs σταθερό σαν βράχο. Oύτε πορεία δε χρειαζόταν να διορθώσεις, τόσο ήρεμη ήταν η
θάλασσα, και μόνος πια ξανοίχτηκα προς την Aντίμηλο, έξω απ? το μεγάλο κόλπο της Mήλου,
και δελφίνια έτρεξαν για παρέα, που βεβαίως πήγαιναν με? 50 μίλια plus. ¶ραξα κάπου στη
μέση του πελάγους, έσβησα τα μοτέρ, κάθισα κι αφέθηκα με ένα? γρήγορο καφέ στα χέρια,
ξαπλωμένος στην «κουβέρτα», και σκεφτόμουν ότι αν υπάρχει ορισμός της λέξης «ευτυχία»,
πρέπει να ?ναι αυτός. Aραγμένος στη γαλήνια θάλασσα μέσα σε οτιδήποτε, από 94άρι Ferrefi,
τη δισεκατομμυρίων, μέχρι εξάμετρη ψαρόβαρκα, φουσκωτό 3,2 ή και? κανό. Aρκεί να ?σαι
μέσα σε κάτι, αρκεί να ?σαι μόνος σου εκεί έξω, κι όλα μοιάζουν τόσο όμορφα που θες να
βυθισθείς στον υδάτινο κόσμο, να ξαναβγάλεις λέπια και να ψάξεις και κάνα καλό διαμέρισμα
με θέα στην Aτλαντίδα. Λένε ότι ο άνθρωπος προήλθε από τη θάλασσα, ότι κάποτε ζούσε εκεί
μέσα, κι αν έτσι όντως συνέβη, τότε πολύ κακώς έκανε και βγήκε στην ξηρά. Έχει πάει όμως
ήδη εννιά το πρωί, ο ήλιος αρχίζει να καίει, η θάλασσα φουσκώνει, ίσα που προλαβαίνεις να
γυρίσεις πίσω, να δέσεις, να τους πάρεις τυρόπιτες και σοκολατογιαούρτια από το φούρνο,
και να τους ξυπνήσεις για το δικό τους καλοκαίρι. Στο κάτω κάτω, όταν έχεις παιδάκι, τι
το θέλεις το σκαφάκι, αν δεν έχει μέσα τουλάχιστον ένα κουβαδάκι! Aυτή είναι λοιπόν η
αγαπημένη μου στιγμή, η πρωινή, εκεί που ξεφεύγω κυρίως από τον εαυτό μου, και μετά το
σούρουπο. Eκεί γύρω στις 7:30-8:00, αυτή πάλι είναι ώρα να ξαναβγείς στη θάλασσα, που
ησυχάζει από τα μελτεμάκια, και να πιείς κάνα ποτό χαζεύοντας τη δύση. Tο καλύτερο, και
μετά αύριο πάλι και αύριο πάλι, όσο σου επιτρέπουν οι καιροί αλλά και όλοι οι άλλοι.
Mε ρωτούν για την τρομοκρατία κι εγώ τους απαντώ με λίγο Σαββόπουλο: «Tα παίρνεις όλα
πολύ στα σοβαρά, ήταν τα λόγια του ληστή?, εδώ επάνω στα βουνά δε δίνω δεκάρα τσακιστή?,
για ό,τι έχει κερδηθεί? για ό,τι έχει πια χαθεί?» Ξέρω τα πράγματα δεν είναι έτσι, αλλά
θα ?θελα να το πιστεύω, εδώ επάνω στα βουνά! Tα κύματα, σ? αυτό το διάλειμμα εικονικής
πραγματικότητας που ζούμε και λέγεται διακοπές. Eκτός απ? τα «μεγάλα» στη ζωή υπάρχουν
και τα «μικρά», που όσο τα παραμελείς, τόσο σ? εκδικούνται. Όπως υπάρχει και η μικρή μου,
η Aλίκη, που ?ναι τεσσάρων και θα ?θελα να θυμάται κάτι από το φετινό καλοκαίρι, πράγματα
που μένουν στο παιδικό μυαλό και είναι πολύ πιο σημαντικά, γιατί αυτά θα καθορίσουν την
επόμενη και την παρεπόμενη γενιά, που πιστεύω ότι θα ?χει να κάνει κάτι καλύτερο απ? το
να τσακώνεται για τα? πολιτικά. Nα καταγγέλλει, να βρίζει, να μισεί, να καρφώνει, να
σκοτώνει, αυτό είναι ό,τι μας αφήνει σαν γεύση η πολιτική. Kαι, όχι, ευχαριστώ, μπορώ να
σκεφθώ πολλά καλύτερα για να της μάθω. Θέλω να θυμάται ένα σούρουπο που κυνηγούσε μωρά
καβουράκια στην Aντίπαρο, ένα πρωί που ?τρωγε παγωτό «παρότι δεν έπρεπε» στην Aγία
Kυριακή, στη Mήλο, που της έμαθα να κάνει βουτιές από ένα φοβερό βράχο (βραχάκι για μας)
στην Kίμωλο, τι ένιωσε όταν έπιασε με τα δυο της χεράκια το τιμόνι του φουσκωτού και το
γύρισε, πώς ανέβηκε στο γαϊδουράκι στη Φολέγανδρο και τι ωραία γλυκά τρώγαμε στη Σκιάθο!
That?s all folks, που λένε και στα κόμικς, και αν έχετε κι άλλο καιρό για χάσιμο, να
ψάχνετε για «νοήματα» και «μηνύματα». ¶ντε στο καλό και γιαλό γιαλό!_ Θ. A.

Y.Γ.: Όχι, κυρία μου, δεν ξέρω αν το παράκαναν τα κανάλια με τη «17 N». Eγώ απλή
«γλάστρα» είμαι, πουλάω μόνο το σεξ-απίλ μου, απάντησα στην αγριεμένη «προβληματισμένη».
Kαλό καλοκαίρι!