Aλληλογραφία
Ένας ελπιδοφόρος νέος Έλληνας σχεδιαστήςEίμαι αναγνώστης του περιοδικού εδώ και είκοσι επτά χρόνια? Tο περιοδικό κατηύθυνε την
επιλογή μου να σπουδάσω μηχανολόγος-σχεδιαστής και τώρα, εδώ και μερικά χρόνια, του υιού
μου Nτανιέλ. Aφορμή για να σας γράψω ήταν το άρθρο του Mάσιμο Mπούρτζιο «Στο Tορίνο οι
σχεδιαστές του μέλλοντος», Mάιος 2002.
Όλα ξεκίνησαν όταν πριν από δύο, τρεις μήνες στην ίδια στήλη ανακοινώθηκε διαγωνισμός για
νέους σχεδιαστές. Σε αυτόν το διαγωνισμό έλαβε μέρος και ο γιος μου, όπου και κατατάχθηκε
έβδομος και πρώτος ως ελπίδα στο σχεδιασμό, όντας ηλικίας μόλις 17 ετών. Kατά τα λεγόμενα
των Fioravanti και Bertone (σύζυγος), έχει μέλλον ― το ελπίζουμε. Ήθελα απλώς να διορθώσω
τo όνομα, που είναι Zαχαρίου και όχι Zαχάριοφ (πράγμα που δείχνει καταγωγή εξ ανατολάς),
όπως είχατε δημοσιεύσει, και είναι Έλλην και όχι Bέλγος (έστω και αν ζούμε στο Bέλγιο).
Mε την ευκαιρία, σας στέλνω μερικά από τα σχέδια που έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό, καθώς
και κάποια άλλα, όπως η Alfa Romeo coup?.
Aν υπάρχουν κάποιοι αρμόδιοι που επιθυμούν να βοηθήσουν στην εκπλήρωση του ονείρου για
σπουδές διάρκειας τριών χρόνων, τους λέω από τώρα ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Iορδάνης Zαχαρίου
Bέλγιο
«Tαξικές διακρίσεις» στα μέσα μαζικής μεταφοράς;
Θα ήθελα να αναφερθώ στα μέσα μαζικής μεταφοράς, και ιδιαίτερα σε αυτά που συνδέουν το
κέντρο της Αθήνας με τις υποβαθμισμένες περιοχές της Αττικής, όπως τα ¶νω Λιόσια, με
αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη την 30ή Iουνίου. Tη συγκεκριμένη ημέρα, Κυριακή, θέλησα
να επισκεφθώ κάποιους φίλους που μετακόμισαν πρόσφατα στη Δροσούπολη ¶νω Λιοσίων. Πήρα τη
γραμμή Β12, που ξεκινά από την οδό Μάρνη, με προορισμό τα ¶νω Λιόσια. Το λεωφορείο ήταν
διπλό (καλή επιλογή των αρμοδίων, αν σκεφτεί κανείς πόσες περιοχές συνδέει και τον αριθμό
των επιβατών που προφανώς εξυπηρετεί καθημερινά) αλλά παλαιάς κατασκευής: ξύλινα
καθίσματα, και για κλιματισμό ούτε λόγος. Ήταν από εκείνα τα λεωφορεία που πολλές φορές
έχει κανείς την εντύπωση ότι η εξάτμιση «βγαίνει» μέσα στο όχημα. Πρώτη σοβαρή αντίθεση,
αν σκεφτούμε τα λεωφορεία που συνδέουν το κέντρο της πόλης με τα βόρεια προάστια. Από την
αρχή της διαδρομής, υπήρχε μια μυρωδιά πετρελαίου. Το λεωφορείο ανηφόρισε τη Λιοσίων,
βγήκε στη λεωφόρο Χασιάς, όπου ο οδηγός αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά? Σταματά
δεξιά, κατεβαίνει, ρίχνει μια εξεταστική ματιά στο πλάι του δεξιού, μπροστινού τροχού
(από όπου είχαν αρχίσει να βγαίνουν άσπροι καπνοί), προφανώς εκτιμά ότι η κατάσταση δεν
είναι ανησυχητική και συνεχίζει τη διαδρομή. Η μυρωδιά του πετρελαίου σιγά σιγά
μετατρέπεται σε έντονη μυρωδιά καμένου λαδιού. Φτάνουμε στη λεωφόρο Φυλής, οπότε οι
συνεπιβάτες που κάθονταν στο πίσω μέρος αρχίζουν να φωνάζουν ότι μυρίζει σαν κάτι να
καίγεται? Bγαίνει πραγματικά πολύς καπνός, γκρίζος. Το λεωφορείο φαίνεται να μην
«τραβάει». Ο οδηγός ξανασταματά δεξιά σε μια στάση, λίγο πιο πάνω από το Ίδρυμα Αναπήρων,
από τον μπροστινό τροχό βγαίνει πλέον «ντουμάνι», ανοίγει τις πόρτες, κατεβαίνουμε όλοι,
ενώ εκείνος σηκώνει ένα κάλυμμα στο πλαϊνό του αμαξώματος, ακριβώς πίσω από τον τροχό,
από όπου απελευθερώνονται μαύρα σύννεφα καπνού. Το σημείο εκείνο είχε πράγματι πάρει
φωτιά, την οποία, με απόλυτη (ομολογουμένως) ψυχραιμία, έσβησε. Από το κινητό του
τηλεφωνεί στο συνεργείο (υποθέτω) και αναφέρει το συμβάν, υπενθυμίζοντάς τους ότι το
λεωφορείο είχε πάρει φωτιά ακριβώς στο ίδιο σημείο που είχε πάρει και την προηγούμενη
ημέρα! Όλοι οι επιβάτες έχουμε πλέον κατέβει, η ώρα έχει πάει 2.15 το μεσημέρι, δεν
υπάρχει κανένα στέγαστρο στη στάση για να μας προφυλάξει από το λιοπύρι και περιμένουμε
το επόμενο λεωφορείο της γραμμής, το οποίο, ανακουφισμένοι, βλέπουμε να εμφανίζεται
έπειτα από ένα δεκαπεντάλεπτο. Ήταν από τα καινούργια οχήματα, εκείνα που λειτουργούν με
αέριο, διαθέτουν κλιματισμό και περιποιημένα καθίσματα (αν και πολύ στενά, πάντα σε
σύγκριση με τα οχήματα του τύπου της γραμμής 450 ή 550 προς Χαλάνδρι, για παράδειγμα).
Επιτέλους, σκέφτομαι, θα συνεχίσουμε τη διαδρομή πιο ανθρώπινα. Δυστυχώς, όμως, η τύχη
μας επιφύλασσε νέα ταλαιπωρία, αφού αυτήν τη φορά ο οδηγός δεν τολμούσε να σταματήσει σε
κόκκινο φανάρι ή στάση χωρίς να σβήσει η μηχανή. Κάθε φορά λοιπόν που σταματούσε το
λεωφορείο, η μηχανή του έσβηνε κι ο δύσμοιρος οδηγός την ξαναέβαζε μπρος, ενώ οι επιβάτες
είχαν αρχίσει πλέον να τον εμψυχώνουν, αφού αισίως πλησιάζαμε στο τέρμα της διαδρομής?
Λένε «τέλος καλό, όλα καλά». Είναι, όμως, έτσι στη συγκεκριμένη περίπτωση; Χρησιμοποιώ τα
μαζικά μέσα μεταφοράς, και όχι μόνο για να πάω στη δουλειά μου, και θεωρώ ότι είμαι σε
θέση να κάνω συγκρίσεις. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν είναι τυχαίο που οι γραμμές που συνδέουν
το κέντρο της πόλης με τις υποβαθμισμένες περιοχές δεν έχουν εξοπλιστεί ακόμη με τα νέου
τύπου λεωφορεία, ενώ οι γραμμές που εξυπηρετούν τα βόρεια προάστια διαθέτουν μέχρι και
ηλεκτρονικό σύστημα ενημέρωσης των επιβατών που περιμένουν στη στάση! Πώς θα μπορούσε να
υποστηρίξει κάποιος, έχοντας κάνει αυτές τις συγκρίσεις, ότι η ελληνική κοινωνία δεν
είναι ταξική; Θα σας παρακαλούσα να μη λάβετε το σχόλιο αυτό ως κομματικά υποκινούμενο,
αλλά απλώς ως σχόλιο ενός πολίτη αυτού του «εκσυγχρονισμένου» κράτους, ως σχόλιο ενός
κατοίκου αυτής της πόλης των «δυσάρεστων» αντιθέσεων.
Κατερίνα Γεωργοπούλου
e-mail: [email protected]
Προτάσεις με αφορμή τον «¶νθρωπο Που Γελά»
Aφορμή αυτής της επιστολής στάθηκε ο «¶νθρωπος Που Γελά». Έλληνας εκ του διηνεκούς και
εις το διηνεκές. Θα σταθώ στο κείμενό του του μήνα Φεβρουαρίου 2002. Eγκρίνω και
επαυξάνω. Kαι εισηγούμαι: ο δρόμος από την Kαλαμάτα έως την Aλεξανδρούπολη να ονομασθεί
λεωφόρος Mεγάλου Aλεξάνδρου, με αρίθμηση από το 1 έως όπου φθάσει, και από την
Aλεξανδρούπολη και πέρα? στο άπειρον.
Aπό τη Σπάρτη να ξεκινά άλλη λεωφόρος, η Λεωνίδου, με αρίθμηση από το 1 έως όπου φθάσει
έως τις Θερμοπύλες, και από εκεί στην αιωνιότητα. Aπό τις Θερμοπύλες να αρχίζει η
λεωφόρος Θεσπιών. Aπό το Mυστρά να αρχίζει η λεωφόρος Kωνσταντίνου Παλαιολόγου, με
αρίθμηση από το 1 έως την Aλεξανδρούπολη, με κατεύθυνση την Kωνσταντινούπολη. Aπό την
Πύλο να ξεκινάει άλλη λεωφόρος, μέχρι τα ελληνοαλβανικά σύνορα, με αρίθμηση επίσης, που
θα ονομαστεί όχι «Iονία οδός», αλλά λεωφόρος Nέστορος του Συνετού. Oι ως άνω λεωφόροι δεν
είναι ανάγκη, κατ? αρχήν, να πληρούν τους όρους ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου. Aρκούν
και στενοί δρόμοι. Tο ζητούμενο είναι να δημιουργήσουμε κοινή συνείδηση και τότε θα
φαρδύνουν και οι δρόμοι. Πρέπει όμως να βιαστούμε, για να δώσουμε τη νέα γραφή στους
δορυφόρους. Aυτό βεβαίως πρέπει να συμβεί σε όλη τη χώρα. Για να διασώσουμε την Iστορία
μας, και κυρίως την Eθνική μας Tαυτότητα.
Bασίλειος Kων. Bλαχοδημητρόπουλος
Aίπεια Θουρίας, Kαλαμάτα
Aποχαιρετισμός στα όπλα...
Tα σύννεφα πυκνώνουν και ο κόσμος ετοιμάζεται να μετατραπεί σ? ένα τεράστιο θερμοκήπιο,
όπου θα βασιλεύει «τέτοια τάξη και ασφάλεια, που μπροστά του τα νεκροταφεία θα μοιάζουν
με rave party». Στην κοιλάδα της αυτοκίνησης, όμως, το κακό ήρθε πρώτο και η ραδιενέργεια
της βλακείας έχει σκεπάσει απαλά το χώμα και τα μυαλά. H δικτατορία των ηλιθίων έχει
πείσει τους υπηκόους ότι αυτό που θέλουν είναι να ζουν και να μετακινούνται όμορφα και
ήσυχα και, προπαντός, με ασφάλεια. Mπαλόνια πανέτοιμα να φουσκώσουν και να συνθλιβούν,
αλουμινένια κλουβιά έτοιμα να τσαλακωθούν, «κώλοι» που δε γυρίζουν με τίποτα, τιμόνια που
στρίβουν με την καρδιά ενός μαρουλιού, μαλακά πλαστικά στο living room, προφυλακτήρες
ελεύθερου χρόνου στο χρώμα του αμαξώματος, συνεκτικοί συμπλέκτες στεγνής περιπέτειας,
ρόδες που δε σπινάρουν ούτε στο βούτυρο, ησυχία και ποιότητα (βροχο)κύλισης, όλος αυτός ο
πλούτος είναι εκεί γυμνός, μυρωμένος και λαχταριστός, είναι εκεί έτοιμος έναντι πινακίου
φακής. Mια φακή που κρατάει 60 ή 72 μήνες, δηλαδή μόλις έξι χρόνια ή 2.190 μέρες από την
ατελείωτη ζωή τους. Tην πρώτη μέρα, του πρώτου μήνα, του πρώτου χρόνου, θα φουλάρουν και
θ? αφήσουν τις κάμερες να τους προστατεύσουν από τον κακό εαυτό τους και να τους
οδηγήσουν απαλά στην παραλία?
Y.Γ.: Προσκλητήριο αγώνα: να οργανώσουμε νέο αντάρτικο πόλεων αγοράζοντας μαζικά Morris
Marina και Datsun 120Y.
Tάσος Παπαϊωάννου
Θεσσαλονίκη
Για τις άδειες οδήγησης μοτοσικλέτας
Αφορμή για την επιστολή μου αυτή αποτέλεσε το μικρό άρθρο με τίτλο «Μοτοσικλέτες: χάος»
στη σελ. 26 του τεύχους Ιουνίου, με το οποίο διαφωνώ έντονα, σε ό,τι αφορά την άποψη που
εκφράζεται ότι «το σύστημα εξέτασης για απόκτηση άδειας οδήγησης εξακολουθεί να χωλαίνει»
και ότι οι μέλλοντες οδηγοί «μαθαίνουν να οδηγούν σε βέσπα και σχεδόν αμέσως ανεβαίνουν
σε μηχανή μεγαλύτερου κυβισμού».
Πιστεύω ότι τα πράγματα σχετικά με την εκπαίδευση των υποψήφιων οδηγών είναι πολύ
καλύτερα από την παραπάνω περιγραφόμενη κατάσταση, και γι? αυτό θα καταθέσω τη δική μου
προσωπική εμπειρία. Η εμπειρία μου λοιπόν από δίκυκλα, μέχρι το έτος 2000 και την ηλικία
των 27 ετών, περιοριζόταν ―καθότι φανατικός οπαδός του αυτοκινήτου― σε κάποιες,
μετρημένες στα δάκτυλα, βόλτες με «παπί» και βέσπα φίλων, και τα δύο 50 cc. Κάποια
στιγμή, το 2000, για δύο ημέρες, είχα την ευκαιρία να οδηγήσω ένα σκούτερ φίλου, μια
σύγχρονη Vespa 125 cc. Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με την ευελιξία της στην πόλη, που
αποφάσισα αμέσως να αγοράσω κι εγώ.
Όμως, δίπλωμα μοτοσικλέτας δεν είχα, και επειδή η Vespa ερχόταν μόνο στα 150 cc πλέον,
έπρεπε να αποκτήσω άδεια οδήγησης μοτοσικλέτας μεγάλου κυβισμού! Η εκπαίδευση
περιελάμβανε οκτώ ώρες θεωρία σχετικά με τα δίκυκλα, με υποχρεωτική ―παρακαλώ!―
παρακολούθηση και οδήγηση με μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού, μια Kawasaki 500 cc! Η οδήγηση
περιελάμβανε ασκήσεις εντός ελεγχόμενου χώρου, πορεία σε λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας,
καθώς και μέσα στην πόλη. Αντίστοιχα, στις εξετάσεις συγκαταλέγονταν θεωρία, δοκιμασίες
(το κλασικό οκτάρι, πορεία σε ευθεία, στενή λωρίδα πλάτους περίπου 40 cm, εκκίνηση και
φρενάρισμα με δεύτερο αναβάτη), πάντα με τη μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού, και κυρίως
κανονική οδήγηση έξω στο δρόμο, με κράνος, ενδοεπικοινωνία και τον εξεταστή να ακολουθεί
με αυτοκίνητο και ασύρματο!
Ερωτώ λοιπόν: τα παραπάνω έχουν καμία σχέση με ό,τι συνέβαινε πριν από δέκα έτη; Εγώ,
πάντως, καταθέτω ευθαρσώς ότι, με την παραπάνω εκπαίδευση και μόνο έμαθα να οδηγώ
μοτοσικλέτα, και τούτο αποδείχθηκε και στην πράξη, καθώς μετά την απόκτηση της άδειας
οδήγησης οδήγησα αμέσως χωρίς πρόβλημα μια Yamaha Dragstar 400 cc και μια... Harley
Davidson 900 cc, η οποία βέβαια ήταν αρκετά δύστροπη! Συνεπώς, τουλάχιστον στη Ρόδο, το
σύστημα εκπαίδευσης και εξέτασης για άδεια οδήγησης μοτοσικλέτας λειτουργεί σωστά και
καλό θα ήταν να μην γκρινιάζουμε συνεχώς.
Δημήτριος Γεωργάς
Ρόδος
Περί κλωνοποίησης
Το θέμα για το οποίο θα ήθελα να σας απασχολήσω είναι αυτό της κλωνοποίησης και αφορμή
μου έδωσαν οι σχετικές απαξιωτικές αναφορές του K.K. στο τεύχος του Ιουλίου. Θα πρέπει να
ξεκαθαρίσω ότι, από τότε που ξεκίνησε η ιστορία με την Ντόλυ, με προβλημάτιζε αυτή η
προοπτική, αλλά άλλο τόσο κι ακόμα περισσότερο με προβλημάτιζαν και οι απόψεις όλων αυτών
που ήταν κάθετα αντίθετοι εξαρχής σε μια τέτοια προοπτική.
Το 1998 συνέβη μια απρόοπτη αλλά υπέροχη αλλαγή στην καλή αλλά ελαφρώς ρουτινιασμένη ζωή
της οικογένειάς μου. Η σύζυγος έμεινε έγκυος και γέννησε ένα καταπληκτικό μωρό. Ένα
αγοράκι που έμελλε να αλλάξει ριζικά τη ζωή μας. Ο ¶γγελός μας λοιπόν (έτσι τον φωνάζαμε)
ήρθε στον κόσμο στις 20-10-98 και μεγάλωνε χωρίς ποτέ να μας δημιουργήσει το παραμικρό
πρόβλημα με την υγεία του ή τη συμπεριφορά του. Ξαφνικά, τον Αύγουστο του 2001,
αρρώστησε? Bρέθηκε ότι το παιδί έπασχε από ένα πολύ σπάνιο και δύσκολο είδος καρκίνου που
είχε φτάσει σε προχωρημένο στάδιο. Έπειτα από άνισο αγώνα εννέα μηνών, ο ¶γγελός μας
έφυγε στις 20 Mαΐου, βασανισμένος τόσο από την αρρώστια όσο και από τα λάθη και τις
παραλείψεις των γιατρών (και μάλιστα των θεωρητικά καλύτερων που έχει η χώρα σ? αυτό τον
τομέα).
Θα καταλάβατε, βέβαια, ότι τώρα πια βλέπω με άλλο μάτι την περίπτωση κλωνοποίησης.
Σκέφτομαι πόσο μεγάλο κέρδος θα ήταν να αναπτυχθεί τόσο πολύ η γενετική, ώστε να είναι
δυνατόν, είτε να αποφεύγονται οι αναρίθμητες προβληματικές κυήσεις παιδιών με χίλια
προβλήματα είτε (έστω) να γίνεται έγκαιρος εντοπισμός για την ύπαρξη της λεγόμενης
προδιάθεσης να αναπτυχθούν διάφορες συγγενείς ανωμαλίες και αρρώστιες. Ως παράδειγμα σας
αναφέρω τις διάφορες νεοπλασματικές παθήσεις και τις συγγενείς καρδιοπάθειες που ΘΕΡΙΖΟΥΝ
ένα σωρό παιδιά ή νέους ανθρώπους. Τέλος, σκέφτομαι ―γιατί όχι;― ότι σε πολύ περιορισμένο
αριθμό περιπτώσεων, όπως αυτή του ¶γγελου, θα ήταν σημαντική η παρηγοριά να μπορούν οι
καμένοι σήμερα γονείς και τα άτυχα παιδάκια να πάρουν τη ρεβάνς από την άδικη μοίρα τους.
Καταλαβαίνω, βέβαια, και τις θεωρητικές ―προς το παρόν― απειλές, που απασχολούν τους
πολέμιους της ιδέας, αλλά δεν τις συμμερίζομαι και πολύ, γιατί τις θεωρώ υπερβολικές. Ας
μην ξεχνάμε πόσα βήματα της επιστήμης φάνταζαν τρελά, ανεκπλήρωτα ή και επίφοβα μερικές
δεκαετίες πριν δώσουν σωτήριες λύσεις.
Nίκος Σολανάκης
Πιθάρι, Xανιά Kρήτης
Eν συντομία
Kατάκολο Kώστα, [email protected]: Δε γνωρίζουμε τις τιμές της μέσης θερμογόνου ικανότητας
για τις προαναφερθείσες βενζίνες. H ονομαστική ισχύς ενός κινητήρα επ? ουδενί μπορεί να
αλλάξει λόγω καυσίμου. Aυτό που αλλάζει είναι η «ποιότητα λειτουργίας» του κινητήρα.
Eπίσης, μένουν σε «ανεργία» οι αισθητήρες προανάφλεξης.
Tώρα, όσον αφορά την οικονομία, εφόσον μπορεί να γίνει καλύτερη εκμετάλλευση της χημικής
ενέργειας του καυσίμου και οι απαιτήσεις-συνθήκες παραμένουν ίδιες, προφανώς μειώνεται η
κατανάλωση.
Aποστολάκη Iωάννη, [email protected]: Eυχαριστούμε πολύ για τα καλά σας λόγια και τις
ευχές σας.
Πουλετίδη Γεώργιο, [email protected]: Συμφωνούμε με τις περισσότερες από τις διαπιστώσεις
σας, τις σχετικές με τον «ατομιστή, ξερόλα, ωχαδερφιστή και αδιάφορο για το συνάνθρωπό
του Nεοέλληνα» που «χωρίς όραμα είναι πιασμένος από την ουρά του».
Πετρόπουλο Aγαμέμνονα, Kάτω Aχαΐα: Παρότι οι απόψεις σας είναι ενδιαφέρουσες,
αντιλαμβάνεστε, βέβαια, ότι μπορεί να τεκμηριωθεί ισχυρός αντίλογος.