Land Rover G4 Challenge
Oρισμένες φορές, οι κλίσεις ήταν τόσο μεγάλες που είχαμε την αίσθηση ότι, με το παραμικρό λάθος, θα κατρακυλούσαμε προς τα κάτω.
Μια διήμερη εκδήλωση της Land Rover ήταν αρκετή για να καταλάβω ότι απλώς δεν είμαι
φτιαγμένος για ορισμένα πράγματα, αντίθετα με τα αυτοκίνητα αυτά, που είναι ό,τι καλύτερο
για εκτός δρόμου περιπέτειες.
του Ίαν ¶ντκοκ
TI ΓYPEYΩ εγώ στη μέση ενός τοίχου αναρρίχησης ύψους 30 μέτρων, να αιωρούμαι σαν κακή
απομίμηση του Spiderman; Εγώ, που είναι γνωστό ότι παθαίνω ναυτία και μόνο που ανεβαίνω
στο κρεβάτι.
Σύμφωνοι, φοράω τη ζώνη ασφαλείας, η οποία απειλεί να λιώσει τα «επίμαχα σημεία» μου,
αλλά το κοριτσάκι στην άλλη άκρη του σχοινιού ασφαλείας, αυτή που ευθύνεται και για το
εκνευριστικά σφιχτό δέσιμο, έχει τα μισά μου κιλά. Ήδη με φαντάζομαι να ταξιδεύω προς το
έδαφος, ενώ εκείνη θα με προσπερνά με ταχύτητα προς την αντίθετη κατεύθυνση, κάτι που θα
μοιάζει με παράδοξη αναπαράσταση του «Βαρελιού του Χτίστη» του Χόφνανγκ από το Oxford
Union.
Η υπερηφάνεια μου, όμως, δε μου επιτρέπει να κατέβω και, έτσι, σφίγγω τα δόντια και
ανεβαίνω τα τελευταία 15 μέτρα μέχρι να αγγίξω την κορυφή του τοίχου και, επιτέλους, να
πάρω την πολυπόθητη σφραγίδα στο βιβλιάριο του G4 Challenge. Το πρόβλημα, τώρα, είναι ότι
πρέπει και να κατέβω. Δεν ξέρω πώς, αλλά, ρίχνοντας το βάρος μου προς τα πίσω και
σπρώχνοντας με τα πόδια μου, κατάφερα με τρία γιγάντια άλματα, σαν πραγματικός 007, να
βρεθώ στο έδαφος. Εκεί με περίμεναν τα θερμά χειροκροτήματα των παρευρισκομένων, που
εντυπωσιάστηκαν από τις αναρριχητικές μου ικανότητες και την ταχύτητα ανόδου και καθόδου
μου.
Για να πω την αλήθεια, ένιωθα κολακευμένος, αφού αυτό που κατάφερα ήταν για μένα ό,τι και
το Έβερεστ για το Xίλαρι. Kαι τα πήγα σαφώς καλύτερα σε σύγκριση με την προηγούμενη μέρα,
που περιλάμβανε καγιάκ.
Τώρα, θα αναρωτηθείτε, τι σχέση έχουν όλα αυτά με το Land Rover;
Την περασμένη άνοιξη, ο κορυφαίος κατασκευαστής 4x4 (και δε με ενδιαφέρει τι πιστεύουν η
Hummer, η Jeep, η Toyota, η Nissan, η BMW ή η Mercedes, καθώς, όταν μιλάμε για εκτός
δρόμου, η Land Rover είναι απλώς η καλύτερη) διοργάνωσε το διηπειρωτικό G4 Challenge.
Αυτό περιλάμβανε λίγο από περιηγήσεις εκτός δρόμου, λίγο lifestyle, καγιάκ, ποδήλατο
βουνού, κολύμβηση και αναρρίχηση, καθώς και -όπως είναι φυσικό- δοκιμασία οδήγησης.
Για να γιορτάσει το γεγονός, η Land Rover έφτιαξε μόλις 900 Discovery και Defender, που
τα ονόμασε G4 Edition. Σε αυτά πρόσθεσε νέα χρώματα, όπως το κίτρινο Borrego και το
πορτοκαλί Tangiers, μαύρο Mogul ύφασμα για τα καθίσματα και εμπρός προστατευτικά
αμαξώματος σε σχήμα «Α». Ειδικά για το Defender, υπήρχαν, ακόμη, μια μπάρα προστασίας του
παρμπρίζ και μαύρα μεταλλικά προστατευτικά στα φτερά. Ωστόσο, αν προσθέσουμε στα παραπάνω
αρκετή -και δύσκολη- εκτός δρόμου οδήγηση, μια νύχτα σε σκηνές και μια καλή ευκαιρία να
γελοιοποιηθούν οι καλεσμένοι σου, συμμετέχοντας σε ένα μίνι G4 Challenge (ευτυχώς, χωρίς
βαθμολογία), τότε έχουμε τα συστατικά μιας καλής ιστορίας.
Tο κέντρο της εκδήλωσης ήταν στο Λες Κόμπες, περίπου 50 χλμ. έξω από τη Βαρκελώνη, σε ένα
κέντρο 4x4 το οποίο είναι και το αγαπημένο του σπεσιαλίστα της Land Rover, Ρότζερ
Κράθορν.
Πολλές εταιρείες, όταν παρουσιάζουν ένα νέο 4x4, προσπαθούν να εντυπωσιάσουν τους
υπευθύνους Tύπου με το να τους οδηγούν σε διαδρομές που με δυσκολία θα προβλημάτιζαν
ένα... καρτ, πόσο μάλλον ένα εκτός δρόμου όχημα. Για παράδειγμα, δε μου επιτράπηκε να
οδηγήσω την Porsche Cayenne εκτός δρόμου, «γιατί ήταν πολύ βρεγμένα»! Και αυτό, αφού
πρώτα είχαμε περάσει μία ολόκληρη ώρα στην παρουσίαση, όπου μας εξηγούσαν ότι η Cayenne
είναι «το καλύτερο εκτός δρόμου όχημα»!
Αυτό, βέβαια, δεν ίσχυσε για τον Κράθορν και την ομάδα του, οι οποίοι είχαν σχεδιάσει μια
πραγματικά βασανιστική διαδρομή προς τον καταυλισμό μας. Για να σας δώσω μια εικόνα της
διαδρομής, τα αυτοκίνητα χρειάστηκαν περίπου τεσσερισήμισι ώρες για να καλύψουν 50 χλμ.
μέχρι να φτάσουμε στο σημείο όπου θα στήναμε τις σκηνές μας. Kαι, δυστυχώς, την ώρα που
φτάσαμε είχε ήδη σκοτεινιάσει. Στη διάρκεια της διαδρομής, έπρεπε να περάσουμε από τις
πιο δύσκολες εκτός δρόμου δοκιμασίες που έχω συναντήσει ποτέ, συμπεριλαμβανομένου ενός
σημείου όπου έπρεπε να οδηγούμε τόσο αργά ώστε μια τοπική χελώνα με προσπέρασε! Την
περισσότερη ώρα νόμιζα ότι μόνο δύο από τις ρόδες ακουμπούσαν στη γη, τόσο που πιστεύω
ότι τελικά κάναμε και οικονομία στα ελαστικά!
Την επομένη τα πράγματα ήταν λίγο πολύ τα ίδια, με τη μόνη διαφορά ότι τα αυτοκίνητα
διασκορπίστηκαν προς διάφορες κατευθύνσεις για το «κυνήγι του θησαυρού». Η πρώτη
δοκιμασία περιλάμβανε ποδήλατο βουνού, σε μια διαδρομή περίπου 2 χλμ. γύρω από την πλαγιά
ενός μικρού βουνού που δεν ήταν ιδιαίτερα κουραστική. Oύτως ή άλλως, δεν ήθελα να
εξοντώσω τον εαυτό μου από την αρχή. Είχαμε πλέον εγκαταλείψει το Discovery της
προηγούμενης ημέρας -που αποδείχθηκε αντάξιο της φήμης του ως σκληρού, παντός εδάφους
οχήματος, αντίθετα με τη χρήση του στην Αγγλία ως μέσου μεταφοράς των παιδιών στο
σχολείο- και τώρα είχαμε ένα 110 Defender.
Ακόμα και με την προσθήκη διάφορων στοιχείων πολυτέλειας, όπως είναι τα ηλεκτρικά
παράθυρα και ο κλιματισμός, το Defender παραμένει λιτό και «στριμωγμένο». Θα έπρεπε να
κόψω 20 εκ. από τα πόδια μου για να βρω την κατάλληλη θέση οδήγησης, ωστόσο εξακολουθεί
να έχει τις περισσότερες εκτός δρόμου δυνατότητες από οτιδήποτε άλλο έχει τέσσερις ρόδες
(συμπεριλαμβανομένων και πολλών ζώων με δύο ή τέσσερα πόδια).
Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα, όταν σκαρφαλώναμε πάνω κάτω στην πλαγιά ενός βουνού με
υψόμετρο 2.000 μ., με κλίσεις που πλησίαζαν τις 30 μοίρες και σου έδιναν την αίσθηση ότι,
με το παραμικρό λάθος, θα κατρακυλούσες προς τα κάτω. Ευτυχώς, αυτό δε μας συνέβη, κάτι
στο οποίο έπαιξαν ρόλο κατά 10% οι οδηγικές μας ικανότητες και κατά 90% το Land Rover. Τα
Defender μού θυμίζουν εκείνα τα γέρικα και πιστά άλογα που είχαν οι καουμπόηδες, αυτά που
ταξίδευαν μέσα στην έρημο κουβαλώντας το μισοπεθαμένο αναβάτη τους με ασφάλεια σε ένα
μοναχικό σπιτικό και στις χάρες μιας πανέμορφης νεαρής χήρας. Βέβαια, τίποτα από αυτά δε
συνέβη σε μένα. Tο μόνο το οποίο κατέληξα να κάνω ήταν... καγιάκ.
Τα καγιάκ του G4 Challenge, απ? ό,τι μου είπαν, είναι εκείνα που χρησιμοποιούνται για
ράφτινγκ σε αφρισμένους ποταμούς. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν καρίνα και ότι γυρίζουν πιο
γρήγορα και από πέστροφα, προσπαθώντας να απαγκιστρωθούν, καθώς εσύ κωπηλατείς. Με το που
βυθίζεις το δεξί κουπί, πάει αριστερά. Με το που βυθίζεις το αριστερό, πάει δεξιά. Οι
επιδόσεις μου χειροτέρεψαν και από την ύπαρξη επιτόπιων στροφών, που συνήθως με οδηγούσαν
με την όπισθεν. Kαλό θα ήταν, έστω και έτσι, να πήγαινα προς τον προορισμό μου και όχι
προς την όχθη ή προς τα κλαδιά κάποιου δέντρου.
Μόλις που απέφυγα κάποια ανατροπή - ευτυχώς, αφού το ποτάμι μύριζε σαν μια πιο
εξευγενισμένη έκδοση ισπανικού υπονόμου. Το πιθανότερο ήταν ότι θα πέθαινα από
δηλητηρίαση πριν προλάβω να πνιγώ.
Στις διάφορες δραστηριότητες του G4 Challenge, το Defender και το Discovery επέδειξαν
περισσότερες ικανότητες και ευελιξία από οποιοδήποτε άλλο 4x4 της αγοράς, εξαιρουμένου
του Range Rover, και η εκδήλωση μου θύμισε τις βασικές αρχές της εκτός δρόμου οδήγησης.
Για να περάσεις επιτυχώς από επικίνδυνα εδάφη, δε χρειάζεται να είσαι γρήγορος ή
θεαματικός, απλώς χρειάζεται να ακούς τον άνθρωπο που περπατάει μπροστά σου και σου λέει
πού να βάλεις τις εμπρός ρόδες σου.
Κάτι το οποίο με οδηγεί πίσω, στο σκαρφάλωμα του τοίχου και τη μεταμόρφωσή μου σε
Spiderman. Στο μέλλον σκοπεύω να περιοριστώ στην οδήγηση εκτός δρόμου. Τουλάχιστον, θα
είμαι σίγουρος ότι κάποια βασικά μέλη μου θα παραμείνουν ακέραια..._ I. A.