Γιάννης Eυσταθιάδης
Ο Zαμπέτας της πολιτικής«... Το επικοινωνιακό φαινόμενο Ευάγγελος Γιαννόπουλος...»
Ο ΘANATOΣ του Ευάγγελου Γιαννόπουλου δε σηματοδοτεί τόσο «το τέλος μιας εποχής» όσο,
μάλλον, το τέλος ενός στιλ. Τα χειμαρρώδη χαρακτηριστικά αυτού του στιλ διακρίνονταν
συχνά από αντιφατικότητα, αλλά το επικοινωνιακό τους κέλυφος εξασφάλιζε πάντα υψηλή
θερμοκρασία.
Σε αντίθεση με τους «κομμωτές» πολιτικούς, που χτενίζουν και ξαναχτενίζουν τα
προκατασκευασμένα κείμενά τους, ο παραληρηματικός (αλλά και έξυπνα πειθαρχημένος) λόγος
του μπορούσε να διατηρεί πάντα το ενδιαφέρον στο κόκκινο και να εκφράζει αποτελεσματικά
τις δημοκρατικές του θέσεις.
Παλαιός σε στιλ και ηλικία, προσαρμόστηκε σαν επικοινωνιακός χαμαιλέων στο νέο Μέσο σε
τέτοιο βαθμό, ώστε, τα τελευταία χρόνια, έχοντας συνείδηση των ισχυρών του σημείων,
ανέπτυξε την προσωπική του μανιέρα παρακάμπτοντας με δεξιοτεχνία τη γραφικότητα. Ήταν ο
αντίποδας της λακωνικότητας και της αποσπασματικότητάς του, με διαρκείς αντιτηλεοπτικούς
μονολόγους που, εντούτοις, ανέτρεπαν τα δεδομένα του Μέσου και λειτουργούσαν. Απέφευγε
επιμελώς την κοινότοπη παγίδα τού «να είναι ο εαυτός του» και ευφυώς κατάφερνε τις
περισσότερες φορές να είναι «οι άλλοι», κάτι που μπορεί να εξηγήσει τον υψηλό βαθμό της
μιντιακής του δημοτικότητας.
Ακόμα πιο σημαντικό, αντί να λέει «τα πράγματα με τ? όνομά τους» (κοινότοπο κλισέ),
προσπαθούσε πάντα να εφευρίσκει τα πολλαπλά ονόματά τους, κάτι που τον έκανε καίριο και
συχνά πρωτότυπο (ειδικά όταν δεν παρασυρόταν στην παγίδα του ναρκισσισμού).
Η γλώσσα του είχε την αποτελεσματικότητα των παλιών καλών «δικηγορικών» ελληνικών, αλλά
αυτό δε θα αρκούσε, αν δε συνοδευόταν από γνώση της εναλλαγής του ρυθμού και μια
ελεγχόμενη θεατρικότητα. Η θεατρικότητα αυτή ευθύνεται και για το αξιοπερίεργο, όταν ο
ομιλητής γινόταν επιθετικός (και κάποτε προσβλητικός ή και υβριστικός ? ειδικά αν κάποιος
τολμούσε να τον αμφισβητήσει), ο θεατής αποδεχόταν εκφράσεις ή εντάσεις που δε θα τις
συγχωρούσε σε άλλον, λες και αποτελούσαν συνθετικά ενός δρώμενου. Αυτό αποδεικνύει πως
στην τηλεοπτική επικοινωνία -αντίθετα με τη ζωή-, ο αυταρχισμός, και όχι η δημοκρατία,
παράγει θεαματικότερα αποτελέσματα.
Εντέλει, αν και λίγο βέβηλη, η αναλογία του τίτλου τού ταιριάζει γάντι, και υποψιάζομαι
πως θα άρεσε και στον ίδιο. Γιατί και οι δύο άνδρες συγκλίνουν σε κάποια ιδιότυπα
χαρακτηριστικά: πηγαίο χιούμορ, ευφάνταστη αθυροστομία, πληθωρικότητα, αμεσότητα στην
επικοινωνία και, κυρίως, «συνθέσεις» που αγαπήθηκαν από το μεγάλο κοινό._ Γ. E.