Mετασεισμοί
Η εθνική μας λησμονιάΠAPAKOΛOYΘΩNTAΣ το φετινό Eυρωμπάσκετ, δεν μπόρεσα να μη θαυμάσω το ήθος του αρχηγού της
γαλανόλευκης ομάδας, του Γιώργου Σιγάλα, ενός πραγματικού ΑΡΧΗΓΟΥ. Aφού προσπάθησε στον
κρίσιμο αγώνα της ομάδας να κάνει μόνος του ό,τι δεν έκαναν όλοι οι συμπαίκτες του μαζί,
απέδειξε στη συνέχεια ότι είναι πραγματικός ηγέτης, έχοντας τη δύναμη της αυτοκριτικής,
αλλά και των σκληρών χαρακτηρισμών προς εαυτόν και αλλήλους.
Κάθισε, που λέτε, ο... Γιωργάρας στο πάνελ απέναντι από τους δημοσιογράφους και είπε
?στην αγγλική, παρακαλώ!- όσα δεν τόλμησε να πει μέχρι τότε κανείς από τους διοικούντες
την Oμοσπονδία, τους προπονητές ή όποιον άλλον παράγοντα. Τα ?πε έξω από τα δόντια και
«χτύπησε» γερά αυτούς που έντεχνα άφηναν να «διαρρέει» ότι αυτή η ομάδα με τους δώδεκα
ισάξιους (;) παίκτες στοχεύει ψηλά, κάτι που έπιασαν οι καθ? ύλην αρμόδιοι δημοσιογράφοι
?ειδικά αυτοί που έκαναν την περιγραφή των αγώνων- και άρχισαν τη... σολομωνική.
Πληρότητα σε όλες τις θέσεις, πλουραλισμός, ύψος, δύναμη, φαντασία, προετοιμασία,
στρατηγική, σύστημα... Tα πάντα έχει η Eθνική του 2003. ¶ρα, δικαιούται να έχει και
κρυφούς στόχους. Για την τετράδα, όπως άφηναν να εννοηθεί, και -γιατί όχι;- για τον
τελικό.
¶κουγε ο κοσμάκης, φούσκωνε από εθνική υπερηφάνεια και «έγραφαν» τα μηχανάκια της AGB.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ονειρεύονταν ότι στη Σουηδία θα γίνει του... Φαλήρου, όπως
δεκαέξι χρόνια πριν, στην εποποιία του ελληνικού μπάσκετ. Κρυφές, φρούδες -όπως απεδείχθη
στη συνέχεια- ελπίδες. Όλοι εμείς οι αποστασιοποιημένοι ?αγνοί, θα ?λεγε κανείς? φίλαθλοι
είχαμε ξεχάσει κάτι, την ειδοποιό διαφορά που έγραψε το θρίαμβο του 1987. Το μεγαλύτερο,
ίσως, Έλληνα αθλητή όλων των εποχών. Το Νίκο Γκάλη. Τον άνθρωπο στον οποίο το ελληνικό
μπάσκετ χρωστάει όλη του την αίγλη και ένα μεγάλο μέρος του τζίρου που έχει κάνει τα
τελευταία είκοσι χρόνια. Αυτόν στον οποίο σχεδόν κανείς δεν αναφέρεται πλέον, αυτόν που,
όταν ακόμα μεσουρανούσε, τον «δίκαζαν» και τον καταδίκαζαν, επειδή ζητούσε ?λέει? από
τους παράγοντες του αθλητισμού να του εξασφαλίσουν το αφορολόγητο για μια Mercedes που
ήθελε να αγοράσει. Ο εκβιαστής, ο στυγνός επαγγελματίας, ο ανθέλληνας, είπαν κάποιοι
(γιατί το συμβάν ήταν προ εθνικών αναμετρήσεων), προσπαθώντας να σπιλώσουν το όνομα που
πήρε τη σίγουρα πάντα υπολογίσιμη μπασκετικά Ελλάδα και την έβαλε στην ελίτ του αθλήματος
παγκοσμίως. Σε αντίθεση με σήμερα, που όταν ο πολυδιαφημισμένος προπονητής κατέθεσε
εγγύηση 200.000 δολαρίων, προκειμένου να εξασφαλίσει τις υπηρεσίες μεγαλόσωμου...
τσοπάνου, κανείς δε μίλησε.
Κανείς επίσης όλα αυτά τα τελευταία χρόνια που η Eθνική μας διασύρεται στα ευρωπαϊκά
σαλόνια δεν τόλμησε να μιλήσει, να πει την αλήθεια. Ότι το 1987 και το 1989, ό,τι έγινε,
οφειλόταν κυρίως στον Γκάλη, που έτυχε να συνοδεύεται από έναν ακόμη πραγματικό ΑΡΧΗΓΟ,
τον Παναγιώτη Γιαννάκη, το Σιγάλα του τότε, θα μπορούσα να πω. Πολύ σύντομα, οι
μπασκετάνθρωποι λησμόνησαν αυτόν που τους ανέβασε στον έβδομο ουρανό. Αυτόν που στην
έναρξη του τελικού με τη Ρωσία είχε το θράσος να περάσει δίπλα από τον πανίσχυρο Ρώσο
προπονητή, τον Γκομέλσκι, και να του κάνει το χαρακτηριστικό νόημα ότι είναι ώρα να
αρχίζει να γράφει.
Ξεχάστηκαν όλα ως διά μαγείας. Από τους φιλάθλους, τους παράγοντες, τους παίκτες, και
ειδικά τους προπονητές. Όλοι βολεύτηκαν, όταν ο μεγάλος άσσος έκανε πίσω, όλοι έβγαλαν
χολή όταν και όπου μπόρεσαν και, φυσικά, ποτέ δεν τον τίμησαν (ειδικά η Πολιτεία).
Αλήθεια όμως, πόσοι τον θυμήθηκαν, όταν έβλεπαν στον αγώνα με την Ιταλία την μπάλα να
παίζει... βόλεϊ ανάμεσα στους παίκτες μας; Κανείς δεν την κρατούσε, σαν να τους έκαιγε τα
χέρια, και φυσικά κανείς δεν είχε το κουράγιο να τη σπρώξει στον τελικό στόχο, στο
καλάθι.
Καλοί παίχτες, δυνατοί, ψηλοί, ίσως και τεχνίτες, αλλά ψυχή; Aυτοπεποίθηση; Πρωτοβουλία;
Pίσκο; Πού ήταν όλα αυτά τα στοιχεία που συνθέτουν τους ξεχωριστούς; Απλώς απουσίαζαν,
και έτσι η αποτυχία ήρθε φυσιολογικά από μια ομάδα που θεωρητικά θα ?πρεπε να χάνει ακόμα
και στην προπόνηση των διεθνών.
Θα μου πείτε τι με έπιασε και σας τα γράφω όλα αυτά. Ούτε παθιασμένος με το μπάσκετ
είμαι, ούτε Αριανός, ούτε καν Παναθηναϊκός. Ξέρω όμως να σέβομαι, να εκτιμώ και, κυρίως,
να θυμάμαι τους πραγματικά ξεχωριστούς και μεγάλους κάθε χώρου. Και επειδή ξέρω, δεν
ξαφνιάστηκα ούτε από το ?φυσιολογικό- αποτέλεσμα ούτε από την αφοπλιστική ειλικρίνεια του
Σιγάλα. Ξαφνιάστηκα, όμως, από την αλητεία που διαπράχθηκε πρόσφατα σε βάρος του Κώστα
Κεντέρη, ενός ακόμη από τους ελάχιστους που κατά καιρούς σηκώνουν το βάρος αυτού εδώ του
τόπου, αλλά και τον κ... όσων παρασιτούν και κερδοσκοπούν στο περιθώριο όποιας αξιόλογης
προσπάθειας.
Ξαφνιάστηκα και στενοχωρήθηκα αφάνταστα που η Πολιτεία, ούτε για τα μάτια, δεν προσπάθησε
να προστατεύσει το πολύτιμο κεφάλαιο που αντιπροσωπεύει ο κορυφαίος σπρίντερ. Σχεδόν τα
ίδια, δηλαδή, όπως και με τον Γκάλη, όπως και με όλους όσοι τιμούν με το παραπάνω τα
χρώματα της χώρας εκεί όπου δραστηριοποιούνται. Γι? αυτό και είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Μια χώρα όπου μόνιμα επιβραβεύεται ο παρασιτισμός, η ρουφιανιά, η κλεψιά, το ψέμα, η
λασπολογία και, πάνω απ? όλα, η επιλεκτική λήθη. Η χώρα που θα θριαμβεύσει αναμφίβολα
όταν τα αθλήματα της αρπαχτής και της κοινωνικοπολιτικής αλητείας ενταχθούν στους
Ολυμπιακούς Aγώνες._ Ν. Τ.