Oδοιπορικό στη Σκωτία με Skoda Octavia 4X4
... εκεί όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει και η φύση διαδραματίζει πρωταγωνιστικό
ρόλο, κάνοντας τα πάντα να μοιάζουν τόσο μικρά και ασήμαντα.
Στο Ινβερνές, την πρωτεύουσα των πιο γνωστών και εντυπωσιακών βουνών της Σκοτίας, των
Χάιλαντς, βρεθήκαμε προσκεκλημένοι της Skoda, για να γνωρίσουμε από κοντά την ομορφιά της
περιοχής, αλλά και για να μοιραστούμε μέρος από τη μαγεία των Σκοτσέζων και των Κελτών,
στο μέρος όπου όλα μοιάζουν να είναι καλυμμένα από ένα πέπλο μυστηρίου.
Στο άκουσμα της Σκοτίας, στο μυαλό αμέσως έρχονται εικόνες από σύννεφα, βροχές και
μεθυσμένους ανοιχτόχρωμους τύπους με γενειάδα, οι οποίοι μιλάνε μια περίεργη γλώσσα που
μοιάζει με αγγλικά. Με εξαίρεση το πρώτο σκέλος του συλλογισμού μας, δε διαψευστήκαμε.
Έχοντας το κοκαλάκι της νυχτερίδας μαζί μας, όπως αρκετοί μας «κατηγορούν» τον τελευταίο
καιρό, φτάσαμε στη Σκοτία σε μια περίοδο που, σύμφωνα με τους κατοίκους της περιοχής,
ήταν η καλύτερη των τελευταίων ετών! Ωστόσο, μπορεί η βροχή να μην έκανε την παρουσία
της, αλλά τα σύννεφα, που είχαν σκεπάσει όλη την πόλη, και το κρύο, που κάποιες στιγμές
ένιωθες να σου τρυπάει το δέρμα, μας επανέφεραν στην... κελτική πραγματικότητα.
Ντυμένοι με ό,τι πιο ζεστό είχαμε μαζί μας, μπήκαμε στα Skoda Octavia που υπομονετικά
περίμεναν στο αεροδρόμιο και ξεκινήσαμε με προορισμό το κέντρο των Χάιλαντς, τη λίμνη Λοχ
Νες. Ναι, τη γνωστή λίμνη όπου, σύμφωνα με το μύθο, ζει -ή, έστω, ζούσε- το τέρας ονόματι
«Νέσι». Στα βρετανικά πάντα πρότυπα, τα αυτοκίνητα κινούνταν στο δρόμο ανάποδα απ? ό,τι
έχουμε συνηθίσει. Αν αυτό από μόνο του φαντάζει δύσκολο, αναλογιστείτε πόσο «μπέρδεμα»
είναι να αναγκάζεσαι να οδηγείς ανάποδα με αριστεροτίμονο αυτοκίνητο. Πραγματικός
εφιάλτης και, ουσιαστικά, άσκηση αυτοσυγκέντρωσης για το μη μυημένο. Από την πρώτη στιγμή
που θα βρεθεί κάποιος, έστω για λίγο, στην «εξοχή», όπως αποκαλούν την περιοχή οι ¶γγλοι,
αυτό που εντυπωσιάζει είναι η φύση και το πόσο όμορφη αυτή μπορεί να είναι. Στους
περισσότερους από εμάς, που ζούμε στις μεγαλουπόλεις, όπου το πράσινο χρώμα, ακόμα και το
κίτρινο ή το πορτοκαλί του φθινοπώρου, μοιάζει άγνωστο, η θέα είναι μαγική. Ακόμα και ο
πιο... αναίσθητος δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από τις εικόνες που περνούν δίπλα του
σε κάθε μέτρο που διανύει. Γύρω, οι άνθρωποι μοιάζουν να αποτελούν και αυτοί μέρος του
όλου σκηνικού, όντας χωρίς άγχος και με μια γαλήνια έκφραση χαραγμένη στο πρόσωπό τους.
Οι γυναίκες -για όσους αναρωτιούνται- δεν εντυπωσιάζουν, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει. Η
ηρεμία που βασιλεύει και οι ρυθμοί της ζωής, που είναι σαφώς πιο αργοί από αυτούς της
μεγαλούπολης, χαρίζουν μια ποιότητα ζωής πολύ καλύτερη από τη δική μας.
Οδηγήσαμε!
Φυσικά, ο λόγος που βρεθήκαμε στη Σκοτία ήταν για να μπορέσουμε να διαπιστώσουμε τις
εκτός δρόμου ικανότητες του Skoda Octavia. Στην άσφαλτο, η συμπεριφορά του Octavia ήταν
γνωστή σε όλους. Έτσι, ειδικά στην πολύ καλή σκοτσέζικη άσφαλτο, δε μας ξάφνιασε, όντας
ουδέτερο και φιλικό σε κάθε περίπτωση. Ο υπερτροφοδοτούμενος κινητήρας των 1.800 κ.εκ.
για άλλη μια φορά έκλεψε τις εντυπώσεις, σε σημείο που να μας κάνει να λυπόμαστε το
γεγονός ότι θα αποσυρθεί σε λίγο καιρό, για να αντικατασταθεί με το δίλιτρο FSI.
Kαλή η άσφαλτος, αλλά όλοι περιμέναμε τη στιγμή που αυτή θα έπαιρνε μια καφέ απόχρωση από
το χώμα... Κάτι που δεν άργησε να έρθει, αφού χαρακτηριστικό της περιοχής είναι ότι,
παράλληλα με τις κεντρικές αρτηρίες, υπάρχει ανά διαστήματα και μια χωμάτινη διαδρομή.
Αρχικά, βρεθήκαμε σε ένα στενό κομμάτι με πολλή λάσπη. Ανάμεσα στα τεράστια δέντρα που
τύλιγαν το δρόμο-μονοπάτι δεξιά και αριστερά, η φύση έδειχνε να έχει πλέον τον πρώτο
ρόλο. Η λάσπη από την υγρασία και τις βροχές προηγούμενων ημερών έκαναν την οδήγηση σε
αυτού του είδους τις επιφάνειες κάτι περισσότερο από δύσκολη. Αφού πρώτα οι άνθρωποι της
Skoda μάς είχαν προειδοποιήσει, και μάλιστα έντονα, για την επικινδυνότητα του
οδοστρώματος, εμείς, παρασυρόμενοι από τη... «ραλιάρικη» διάθεσή μας, ξεχάσαμε κάθε τους
συμβουλή και κουβέντα. Πρώτο λάθος. Η πολλή λάσπη ήταν κάτι που στη χώρα μας δεν είχαμε
συνηθίσει και ευτυχώς που το σύστημα τετρακίνησης του Octavia είναι εξαιρετικό και μας
επέτρεπε να διορθώνουμε την υπερβολή. Επάνω σε αυτό το παχύ στρώμα λάσπης είναι πολύ
δύσκολο να κατευθύνεις το αυτοκίνητο και δεν είναι λίγες οι φορές που αναγκάζεσαι να
επιστρατεύσεις το χειρόφρενο για να στρίψεις σβέλτα και όχι γρήγορα. Δύσκολο το πρώτο
κομμάτι, ενώ λίγο νωρίτερα μια νταλίκα φρόντισε να μας κόψει το δρόμο, αλλά και την...
ανάσα, αφού εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μας, καθώς φόρτωνε ξύλα, έχοντας κλείσει το
δρόμο. Ακόμα και εκεί φάνηκε η διαφορά στη νοοτροπία των ντόπιων, οι οποίοι, χωρίς κανένα
σημάδι άγχους, συνέχισαν κανονικά τη δουλειά τους και δεν έδωσαν σημασία στην παρουσία
μας μέχρι την ώρα που τελείωσαν τη φόρτωση και αποφάσισαν να φύγουν! ¶λλοι ρυθμοί...
Στα χωριά
Οι πόλεις των Σκοτσέζων, και ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό μεταξύ
τους. Όλα τα σπίτια είναι σχεδόν πανομοιότυπα, σε σημείο που είμαστε σίγουροι πως αρκετοί
από αυτούς, όταν γυρνάνε τα βράδια μεθυσμένοι, θα επιχειρούν να ανοίξουν λάθος πόρτες.
Όμως, ακόμα και έτσι, τα λευκά σπιτάκια με τις μαύρες κεραμοσκεπές και τους μικρούς
κήπους με το γκαζόν συνθέτουν μια ζεστή εικόνα για τον επισκέπτη. Απλώς, από κάποιο
σημείο κι έπειτα, αναρωτιέσαι για την... έμπνευση του αρχιτέκτονα! Ανάμεσά τους, αυτοί
που κλέβουν την παράσταση και δεσπόζουν σε αρκετές πόλεις είναι οι πύργοι. Εντυπωσιακοί
σε μέγεθος και εμφάνιση, προκαλούν ρίγος στον τουρίστα, αφού είναι ακόμα πιο επιβλητικοί
στην πραγματικότητα απ? ό,τι στις φωτογραφίες. Aυτό που μοιάζει μυθικό και απόμακρο στις
φωτογραφίες σοκάρει με την πραγματική του διάσταση και ομορφιά από κοντά.
Ένας από αυτούς είναι και το Ούρκχαρτ, στα παράλια της λίμνης Λοχ Νες, που χτίστηκε το
580 μ.Χ. ως κατοικία του βασιλιά Δαυίδ και διατηρείται σε καλή κατάσταση -όσο αυτό είναι
δυνατόν- στο πέρασμα των αιώνων.
Όμως, αυτό που διατηρεί το μύθο στην περιοχή και την κάνει ξεχωριστή δεν είναι μόνο τα
βουνά, τα απέραντα καταπράσινα λιβάδια και τα χρώματα του ουρανού. Πίσω από όλα κρύβεται
ένα τέρας! Και δε μιλάμε για ένα οποιοδήποτε τέρας, αλλά για αυτό του Λοχ Νες, το οποίο
έμελλε να προκαλέσει διαφωνίες για πολλά χρόνια ανάμεσα στους ανθρώπους της περιοχής και
τους επιστήμονες σχετικά με την ύπαρξή του. Βασικά, η λίμνη Λοχ Νες είναι μια από τις
μεγαλύτερες της Βρετανίας, αφού εκτείνεται σε μήκος πάνω από 23 μίλια, ξεκινώντας από το
Φορτ Όουγκουστ και καταλήγοντας βόρεια του Ινβερνές. Στα σκοτεινά και βαθιά νερά της, οι
επισκέπτες της περιοχής έρχονται και αναζητούν το μυθικό τέρας, το οποίο, σύμφωνα με την
παράδοση, ζει εκεί. Οι ντόπιοι υποστηρίζουν πως υπάρχει, ενώ δεν είναι λίγες οι
φωτογραφίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας και απεικονίζουν τη «Νέσι», όπως
χαϊδευτικά την αποκαλούν. Η τελευταία φορά που κάποιοι υποστήριξαν πως είδαν το... γλυκό
τέρας ήταν τη δεκαετία του ?70. Από τότε, επιστήμονες έχουν εξετάσει την περιοχή με
υπερήχους, διαπιστώνοντας την... ανυπαρξία του. Παρ? όλα αυτά, δεν κατάφεραν να
καταστρέψουν το μύθο, με αποτέλεσμα ακόμα και στις μέρες μας όσοι βρίσκονται στην περιοχή
να κοιτούν επίμονα προς το βυθό της, μήπως και την αντικρίσουν.
Tη λίμνη Λοχ Νες, όμως, την ακολουθεί και άλλος ένας «μύθος», αυτός του Τζον Κομπ. Ο
Βρετανός ήταν ο άνθρωπος που έμελλε να σπάσει εκεί το ρεκόρ ταχύτητας με ταχύπλοο σκάφος.
Έχοντας στην κατοχή του το ρεκόρ εδάφους, το 1952 αποπειράθηκε να κάνει το ίδιο και στο
νερό, κάτι που κατάφερε, όταν άγγιξε τα 321 χλμ./ώρα (!), με τίμημα, όμως, τη ζωή του,
αφού το σκάφος του διαλύθηκε αμέσως μετά. Στο σημείο όπου βρήκε το θάνατο υπάρχει σήμερα
ένα μνημείο προς τιμήν του.
Colin McRae!
Μπορεί ο ήρωας της περιοχής και παγκόσμιος πρωταθλητής του 1995 να απουσιάσει τη νέα
χρονιά από το θεσμό του WRC, αλλά αυτό δε μας απέτρεψε από το να νιώσουμε για λίγο οδηγοί
αγώνων, όπως ο ίδιος. Έπειτα από τα στενά κομμάτια των λασπωμένων διαδρομών, σειρά πήραν
αυτά με το μαλακό χώμα και τις καμπές των πολλών χιλιομέτρων, οι οποίες κατέληγαν σε
κλειστές στροφές με 2η ή 1η ταχύτητα. Κάπου εκεί ήρθε στο μυαλό μας το ηλεκτρονικό
παιχνίδι με το όνομα του Σκοτσέζου πρωταθλητή και διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι ότι οι
δύσκολες διαδρομές που αποτελούν εφιάλτη στο παιχνίδι δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας
κάποιων Γιαπωνέζων. Εκεί το Skoda με την εξαιρετική ανάρτηση βρίσκεται στο στοιχείο του,
προσφέροντας μοναδικό συναίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς στον οδηγό του. «PlayStation»,
λοιπόν, σε υπέροχες διαδρομές με Octavia, δυστυχώς όχι WRC. Το πολύ καλό τιμόνι και ο
κινητήρας με την πολύ υψηλή τιμή ροπής αποδεικνύονται άξιοι συμπαραστάτες στην όλη
προσπάθεια. Μοναδικό μελανό σημείο, ο γνωστός επιλογέας του γκρουπ, που δεν προσφέρει
καλή αίσθηση και δυσανασχετεί στις γρήγορες αλλαγές ταχυτήτων. Ευτυχώς, η ροπή είναι
τέτοια, που επιτρέπει την κίνησή μας με μία ταχύτητα επάνω. Η υπερστροφή ελέγχεται εύκολα
και, μόλις συνηθίσεις το υγρό χώμα, αρχίζεις να ευχαριστιέσαι το ιδανικό σκηνικό. Tα
δέντρα και τα ποτάμια, αλλά και ο γκρεμός χωρίς τέλος δεξιά ή αριστερά, συνθέτουν την
ιδανική διαδρομή. Όσες φορές και αν την κάναμε, δεν ήταν αρκετές.
Mέρες μετά, ακόμα ταξιδεύουμε νοερά πίσω, στους στενούς δρόμους με τα δέντρα και το φλατ
χώμα, εκεί όπου για λίγο νιώσαμε McRae στη θέση του McRae...
Όμως, εκτός δρόμου μετακίνηση δε σημαίνει μόνο χώμα και γρήγορη οδήγηση. Το Octavia,
ύστερα από τις προτροπές των ανθρώπων της τσεχικής εταιρείας, μας έκανε επίδειξη των
εξαιρετικών του εκτός δρόμου ικανοτήτων. Σε δρόμους απ? όπου δε θα φανταζόμασταν καν ότι
ένα νορμάλ αυτοκίνητο παραγωγής θα μπορούσε να περάσει, το Skoda σκαρφάλωνε
επιδεικνύοντας ταλέντο... τζιπ! Φυσικά, χωρίς τα μεταλλικά προστατευτικά, τα περισσότερα
από τα μηχανικά μέρη θα είχαν πέσει και αυτά, με τη σειρά τους, στα τιμημένα σκοτσέζικα
χώματα, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει. Το σύστημα τετρακίνησης με το μπλοκέ της Haldex
απέδειξε ότι μπορεί να αντεπεξέλθει σε πολύ δύσκολες συνθήκες.
Είναι ωραία στον παράδεισο...
Φτάνουμε ψηλά και βλέπουμε τα Χάιλαντς από κοντά. Με τον ουρανό να έχει φορέσει τα δικά
του, ξεχωριστά χρώματα, κλείνουμε τα μάτια και, με ένα χαμόγελο στα χείλη, νιώθουμε την
ψυχή μας να γαληνεύει. Η ηρεμία και η ομορφιά που έχει αρχίσει και μας περιβάλλει μας
κάνει να αισθανόμαστε πιο γεμάτοι από ποτέ. Είναι, άραγε, λόγω της μαγείας των Χάιλαντς;
Ποιος ξέρει; Ίσως, σε μέρη όπως αυτά, που έχουν μείνει ανεπηρέαστα από τον άνθρωπο και
την τεχνολογική του μανία, να μπορούμε να επιστρέφουμε, έστω και για λίγο, στην
αθωότητα._ Π. T.
Mε μια ματιά...
H Σκοτία αποτελεί μαζί με την Aγγλία, την Oυαλία και την B. Iρλανδία το Hνωμένο Bασίλειο.
H πρωτεύουσά της είναι το Eδιμβούργο και το νόμισμά της η λίρα. H έκτασή της αγγίζει τα
31.510 τετραγωνικά μίλια, ενώ ο πληθυσμός της ξεπερνά τους 5.102.400 κατοίκους. Aν και
ανήκει στο Hνωμένο Bασίλειο, διαθέτει ξεχωριστή κυβέρνηση, ενώ διαφορετικοί είναι και οι
νόμοι που τη διέπουν. Xαρακτηριστικό της περιοχής είναι τα βουνά, τα ποτάμια και η εξοχή,
που ξεπερνούν σε ομορφιά κάθε όριο της φαντασίας. Eνδεικτικά αναφέρουμε ότι οι ποταμοί
που διασχίζουν τη χώρα είναι είκοσι έξι, με το μεγαλύτερο από αυτούς να είναι ο Tάι, με
μήκος πάνω από 117 μίλια. Tο ψηλότερο βουνό είναι το Mπεν Nέβις, στους πρόποδες του
οποίου βρίσκεται και το αποστακτήριο του γνωστού ομώνυμου ουίσκι.