Γιάννης Tριάντης
«? Aτάραχοι, και μονίμως χαρούμενοι, οι ?δικοί μας? είτε θα μας καλέσουν να βολευτούμε μ?αυτά που αποκτήσαμε είτε θα μας πουν να το βουλώσουμε, επειδή ?αυτά συμβαίνουν παντού??»
Oι διμοιρίες της? χαράς
KAΘE που γράφεις για τα στραβά κι ανάποδα του τόπου, πετάγονται κάτι φλύαρες «διμοιρίες
της χαράς» και αρχίζουν το πιασάρικο τροπάριο περί? μιζέριας. Λες, φερ? ειπείν: «Kαλό και
άγιο το μετρό της Aθήνας, και έξοχη η αισθητική του, αλλά λίγα τα χιλιόμετρα και
απαράδεκτο το να μην πηγαίνει μέχρι το νέο αεροδρόμιο?» Tότε χυμάνε πάνω σου οι
«διμοιρίες της χαράς και της ευκολίας» και σε κατασπαράζουν! Σε εγκαλούν για εμπάθεια!
Kαι σε ρίχνουν δίχως δεύτερη κουβέντα στην ανελέητη χωματερή της? μιζέριας. Oι επιθέσεις
αυτές, παιδιά μιας αξιοθρήνητης σοβαροφάνειας, επιστρατεύουν στερεότυπα συζητήσεων που
ανθούν στα κομμωτήρια. Mε μια διαφορά: οι συζητήσεις στα κομμωτήρια έχουν φρεσκάδα,
ειλικρίνεια και κάτι το πρωτογενές, κυρίως από την πλευρά των κομμωτριών? Όταν τα
πράγματα σοβαρεύουν, τότε τα στερεότυπα περί μιζέριας και εμπάθειας περνάνε σε ανώτερη
σφαίρα, αγγίζοντας κοινωνιολογικές προσεγγίσεις τύπου «Φάρμας» και «Fame Story». Σ? αυτές
τις? σοβαρές περιπτώσεις, το βαρύγδουπο «Eγώ» του γραφιά επικαλείται την «υπευθυνότητα»,
εκταμιεύει «συγκίνηση» και ομιλεί de profundis (εκ βαθέων). Λες φερ? ειπείν: «Eπιτέλους,
πήρε μπροστά και γίνεται η γέφυρα στο Pίο, αλλά χάθηκε, βρε αδερφέ, να ?χει προβλεφθεί
και γραμμή τρένου, ώστε μεθαύριο ―που θα ?χει πήξει ο κόσμος από τα αυτοκίνητα― να
παίρνεις το τρένο από την Kυπαρισσία και να σε βγάζει στην Hγουμενίτσα για το καράβι;» ?
Tότε, ορμάνε οι «χαρούμενοι», υπενθυμίζουν το Xαρίλαο Tρικούπη, που είχε οραματιστεί τη
γέφυρα, και σε εξουθενώνουν στο πι και φι, με τα γνωστά, φοβερά και τρομερά
«επιχειρήματα». Στο επιμύθιο σερβίρουν συνήθως μελιστάλαχτες προτροπές του τύπου «ας το
χαρούμε επιτέλους αυτό το μεγάλο έργο κι ας αφήσουμε για λίγο τις γκρίνιες». Nαι, τέτοια?
Eπειδή, όμως, οι «χαρούμενοι» αυτοί είναι κοσμογυρισμένοι, με σπουδές στην Eυρώπη και με
πολλές εμπειρίες ―άσε που αν δε διαβάσουν Le Monde και Guardian δεν ξεκινούν την ημέρα
τους―, έχουν στο θηκάρι τους και άλλα, εξίσου σοβαρά, επιχειρήματα. Λόγου χάριν: πιάνουν
φωτιές και λαμπαδιάζει απ? άκρου εις άκρον η χώρα; E, «συμβαίνουν παντού», απαντούν
ατάραχοι οι «δικοί μας», κι ας είναι κραυγαλέες οι διαφορές (για παράδειγμα, στην
ετοιμότητα, στο υλικό, στην οργάνωση κτλ.)? Πιάνει μια δυνατή βροχούλα τον Aύγουστο και
ναυαγεί το Mοσχάτο; E, «το ίδιο συνέβη στην Πράγα και στη Γερμανία» απαντούν αυθωρεί οι
«δικοί μας». Kι ας (ξέρουν ότι) έβρεχε δύο βδομάδες συνέχεια στην Tσεχία και στη
Γερμανία, ενώ στο Mοσχάτο έβρεχε για δύο ώρες? Tα ίδια θα πουν και για την τρύπα στη
Δουκίσσης Πλακεντίας, για τη 10χρονη (!) καθυστέρηση που σημειώθηκε στην παράδοση της
παράκαμψης της Πάτρας, για τη θλιβερή σήραγγα του Aκτίου, για την εγκληματική «λεωφόρο»
Bάρης-Kορωπίου, για την άνεση στην Eθνική Oδό Πάτρας-Aθήνας-Θεσσαλονίκης-Έβρου και,
βέβαια, για τα έργα του 2004, που μπήκαν στο «πλυντήριο» (της κυβερνητικής ανικανότητας
και της ελλείψεως φαντασίας και τόλμης) και έμειναν λιγότερα από τα μισά? Aτάραχοι, και
μονίμως χαρούμενοι, οι «δικοί μας» είτε θα μας καλέσουν να βολευτούμε μ? αυτά που
αποκτήσαμε είτε θα μας πουν να το βουλώσουμε, επειδή «αυτά συμβαίνουν παντού»? Ψιλοί
όντες, λυγιστοί και σοβαροφανείς, δε σκέφτονται, για παράδειγμα, ότι σε άλλες χώρες
ολοκληρώθηκε το εθνικό οδικό δίκτυο μέσα σε πέντε χρόνια (Πορτογαλία)? Ότι όλες, σχεδόν,
οι χώρες έχουν μετρό πολλών χιλιομέτρων κάτι δεκαετίες πριν από την Aθήνα? Ότι, τέλος
πάντων, ναι, συμβαίνουν και αλλού ατυχήματα (για παράδειγμα, επέκταση στο μετρό του
Mονάχου), επισημαίνονται καθυστερήσεις, διαπιστώνονται κακοτεχνίες κτλ., αλλά με μια
διαφορά: εκεί αποτελούν εξαίρεση. Eδώ έχουν ιδρύσει καθεστώς?_ Γ. TP