Θέμος Aναστασιάδης
«? Εξού και συμφωνήσαμε οι περισσότεροι εκεί στην παραλία, ένα γλυκό βράδυ του Γενάρη,στο νότιο Ινδικό, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άντρα από το να δουλεύει σ?
αυτό που του αρέσει και να βάζει όλο και νέους στόχους. Όχι κατά ανάγκη υψηλότερους ή
μεγαλύτερους. Αλλά νέους, εντελώς νέους στόχους!?»
Λόγια μεγάλων παιδιών στο νότιο Ινδικό
ΤO θεμελιώδες υπαρξιακό ερώτημα διατυπώθηκε σε πρωτοχρονιάτικο νυχτερινό? μπάρμπεκιου σε
μια εξωτική παραλία, κάπου στο νότιο Ινδικό: δουλεύεις για να ζεις ή ζεις για να
δουλεύεις; Eδώ σε θέλω, Καββαθά! (σ.σ.: Ύστερα από σαράντα χρόνια στο χώρο κατέληξα στο
συμπέρασμα ότι στην Eλλάδα ζούμε για να μας δουλεύουν!) Τους περισσότερους, βέβαια, από
την παρέα δεν τους απασχολούσαν βιοτικά προβλήματα με τη στενή έννοια, αλλά μάλλον
φιλοσοφικά. Ήτοι «πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε σαν τρελοί (βγάζοντας όλο και πιο
πολλά? δις, μερικοί μερικοί) ή να σταματήσουμε εδώ και να τα απολαύσουμε;» Πράγματι, για
κάποιον που έχει φτάσει σε αυτήν τη φάση, να μπορεί δηλαδή να διαλέξει αν του φτάνουν?
ένα, δύο δις (δραχμές, λέμε ακόμη) για το υπόλοιπο της ζωής του ή αν πρέπει να φθάσει τα
δέκα, τα είκοσι ή τα πενήντα, ή να αδιαφορήσει για όλα αυτά και να δουλεύει μόνο για τη
χαρά της ευτυχίας, το ερώτημα, ναι, έχει σημασία. Για τους υπόλοιπους, όπου λίγο πολύ
ισχύει το «αν δε δουλέψεις, δεν τρως», όλα αυτά, ίσως, και να είναι λόγια του αέρα. Όμως,
μόνο όταν έχεις πραγματικά τη δυνατότητα επιλογής, μπορείς να δείξεις τι σόι είσαι και τι
μυαλά κουβαλάς.
Όχι, ότι η τελική επιλογή έχει ιδιαίτερη σημασία από τη στιγμή που κάθεσαι πάνω σε δις.
Πόσες φορές μπορείς να ταξιδέψεις στη γη γύρω γύρω; Πόσα σπίτια, σκάφη και αυτοκίνητα
μπορείς να έχεις και να μην πλήττεις, να μην πέφτεις σε κατάθλιψη ή σε ναρκωτικά, όπως οι
περισσότεροι Κροίσοι (και, δυστυχώς, τα παιδιά τους) σ? όλο τον κόσμο; Ναι, ξέρω ότι
ισχύει η παροιμία-ύμνος των τεμπελχανάδων «κανείς δεν πέθανε από ξάπλα», από την άλλη,
όμως, παρότι πολλοί πέθαναν από τη δουλειά, άλλοι τόσοι σώθηκαν εξαιτίας της εργασίας και
της δημιουργίας. Καλά, δε λέω για τους? πολιτικούς, που τραβούν μέχρι τα ογδόντα τους και
βάλε, μέσ? την καλή χαρά, καθότι για την περίπτωσή τους κάποιος κακόβουλος μπορεί να
υποθέσει ότι αναζωογονούνται σαν τους βρικόλακες πίνοντας το αίμα μας. Τα λέω για όσους
άλλους έχουν την τύχη να δουλεύουν μέχρι το τέλος, είτε είναι γιατροί είτε δικηγόροι είτε
δεν ξέρω εγώ τι άλλο, ακόμη και «άχρηστα όντα» σαν εμάς τους δημοσιογράφους. Μια χαρά δε
φαίνονται; Ενώ όλοι όσοι τσακώνονται μια ζωή για το πόσο νωρίς θα πάρουν σύνταξη (και να
?ναι σε? ορυχεία, να πω, αλλά σε γραφεία), μόλις? την τσεπώσουν, κατά πως λένε, παίρνουν
την κατιούσα (ξέρω, υπάρχουν και οι εξαιρετέοι που το φιλοσοφούν, παίρνουν των ομματιών
τους, πάνε στο χωριό και τη βγάζουν με τσιπούρα και ψαρέματα! Ευτυχισμένοι είναι, αλλά
εδώ λέμε για την πλειοψηφία). Εξού και συμφωνήσαμε οι περισσότεροι εκεί στην παραλία, ένα
γλυκό βράδυ του Γενάρη, στο νότιο Ινδικό, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για έναν
άντρα από το να δουλεύει σ? αυτό που του αρέσει και να βάζει όλο και νέους στόχους. Όχι
κατ? ανάγκη υψηλότερους ή μεγαλύτερους. Αλλά νέους, εντελώς νέους στόχους! Πώς λέμε ότι
μια νέα γυναίκα σε αναζωογονεί, θες, δε θες (εκτός και αν πας από καρδιακό). Ε, το αυτό
ισχύει και για ένα νέο στόχο, μια προοπτική, μια δουλειά, υπό την έννοια, επαναλαμβάνω
―για να μη δείχνω σαν εγωιστικό εκτός τόπου και χρόνου «γουρούνι»―, ότι έχεις την τύχη να
κάνεις αυτό που θες και να βγάζεις και μερικές πενταροδεκάρες από την όλη φασαρία. Τι κι
αν σπας τα μούτρα σου πού και πού, όπως συμβαίνει σε όλους μας (πού και πού, λέμε, όχι να
γίνεις και καρπαζοεισπράκτορας). Μόνο αν κόψεις όλα τα σχοινιά και αφήσεις πίσω σου την
ακτή, μπορείς να βρεις καινούργια γη. Έτσι δεν είναι; Μην ξεχνάτε, όμως, ότι κάπου εδώ
απ? έξω κυκλοφορούν και κάτι κοπάδια καρχαρίες, παρατήρησε ένας φίλος που την προηγούμενη
είχε ανοιχτεί στον ωκεανό για big game fishing! Ναι, σωστά, οι πολλές μαγκιές δεν είναι
πάντα βολικές.
Μου αρέσουν οι συζητήσεις με ανθρώπους που τα έχουν (σχεδόν) όλα, και τα ?χουν δει
(σχεδόν) όλα, γιατί διδάσκομαι, που έλεγε κι ο παλιός, καλός Λαζόπουλος. Μια που οι
περισσότεροι τρώμε τα σωθικά μας, είτε για να τα βγάλουμε πέρα είτε για να φθάσουμε στο
σημείο που θα ?χουμε όσα επιθυμούμε, και νομίζουμε ότι τότε θα είμαστε ευτυχισμένοι, καλό
είναι να ξέρεις τι ακριβώς σου συμβαίνει όταν βρεθείς εκεί. Έστω και από διηγήσεις άλλων,
έστω και αν, φυσικά, στα λένε όπως τους συμφέρει! (Αμφιβάλλει κανείς ότι είναι καλύτερο
να ?σαι ένας πλούσιος με κατάθλιψη παρά ένας μπατίρης με τάσεις αυτοκτονίας;) Τι
συμπέρασμα έβγαλα; Ότι αν πιείς λίγο παραπάνω ρούμι και εμφανιστεί επιτέλους το μπαλέτο
με τις τοπικές εξωτικές καλλονές, σου φεύγουν τα υπαρξιακά, κάπου εκεί στο νότιο Ινδικό
Ωκεανό. Λόγια μεγάλων αντρών, έργα μεγάλων παιδιών!_ Θ. A.