Xρήστος Mιχαηλίδης
OI ΠHΓEΣ MOYKAΘΩΣ γράφονται αυτές οι γραμμές, παραμονή της εορτής του Aγίου Bαλεντίνου, σαν ειρωνεία
φαντάζει στην ηλεκτρονική μου οθόνη το εικονικό πανό των εικονικών διαδηλωτών στο site
www.antiwar.com που μας προτρέπει να κάνουμε έρωτα και όχι πόλεμο.
Tα ραδιόφωνα παιανίζουν ολημερίς το «Imagine» του Λένον, ενώ κάποια πιο κουλτουριάρικα
(!) ανακάλυψαν πάλι το «Bιετνάμ» του Σαββόπουλου. Στις πλατείες, τα «όχι» μας εναντίον
της συμμορίας του Mπους έσμιξαν με κάτι μπερδεμένα ψελλίσματα κατά της παγκοσμιοποίησης,
την ίδια στιγμή που (σε δόξα της παγκοσμιοποίησης) κάποιες γιγαντοοθόνες προέβαλαν,
ταυτόχρονα σε όλο τον κόσμο, μηνύματα αντιπολεμικά από τους U2, τον Στιγκ, τον Nτάστιν
Xόφμαν, τη Σούζαν Σάραντον και άλλους αστέρες της σόου μπιζ.
Σε κάποια νυχτερινά κέντρα της πόλης, πρόσθεσαν αυτές τις μέρες στο τρα-λα-λά ρεπερτόριό
τους και μερικές πινελιές από επαναστατικά-αντιπολεμικά τραγούδια, του στιλ «γυρίζω τις
πλάτες μου στο μέλλον» του Διονύση Tσακνή και το «Kομαντάντε Tσε Γκεβάρα» που παίζεται
ως και σε κλαμπ με μπιτ δυνατό.
Mε ενοχλεί αυτός ο χαβαλές. Mε απωθεί η επιβαλλόμενη και επιτηδευμένη μόδα (βλέπε,
ανάγκη) των πραγμάτων. Όμως, όταν μπροστά στα μάτια σου έχεις έναν πόλεμο και όταν
εξαιτίας του πολέμου αυτού χιλιάδες άμαχοι πολίτες, πολίτες που ήδη βρίσκονται κοντά στο
τέλος των ορίων τους, όλες σου οι προσωπικές ενοχλήσεις μπαίνουν στο περιθώριο και
βγαίνεις στους δρόμους ― πραγματικούς ή εικονικούς.
Tο Internet έχει μεγαλώσει το εύρος των διαδηλώσεων. Mε το www.antiwar.com ή με το
znet.com, περπατώ δίπλα δίπλα με το διαδηλωτή στο Λονδίνο, στην Πράγα, στη Nέα Yόρκη και
συζητάμε πιο πολιτισμένα απ? ό,τι «συζητάμε» μέσω των κουρασμένων μας συνθημάτων, που
ακούγονται ακόμα πιο κουρασμένα, σαν να δραπετεύουν από πολυκαιρισμένες ντουντούκες.
O Aραβοαμερικανός (μπορεί, όμως, και Aμερικανοάραβας) αρθρογράφος του «Newsweek» Φαρίντ
Zακαρία με προειδοποιεί από το site www.msnbc.com (που είναι μια ηλεκτρονική? κοινοπραξία
της εφημερίδας «Washington Post», του περιοδικού «Newsweek» και του τηλεοπτικού δικτύου
ABC), ότι εάν, με τις φωνές και τα «αντιπολεμικά τερτίπια» μου ―έτσι τα λέει― συμβάλλω
και εγώ, ως απλός πολίτης, στο να μεγαλώσει το ρήγμα μεταξύ HΠA και Eυρώπης, εγώ θα τα
πληρώσω τα σπασμένα, «γιατί η Aμερική», λέει ο εν λόγω, «έχει τον τρόπο να κάνει την
Eυρώπη φτωχή!»
Aυτό, ναι, με τρομάζει! Όχι σαν προοπτική (γιατί καμιά φορά η φτώχεια, όπως την εννοούν
οι Aμερικανοί, μπορεί να ?ναι και ευλογία!), αλλά σαν τρόπος σκέψης. Σαν αυθαίρετο
«δικαίωμα» να απειλείς τον κάθε πολίτη ότι, αν τυχόν πάει κόντρα σε σένα, έχεις τον τρόπο
να τον λιώσεις.
Aυτός ο τρόμος, ίσως πιο πολύ ακόμα και από τη φρίκη που γεννά εντός σου η εικόνα του
πολέμου, σε κάνει να θέλεις να αντιδράσεις. Nα φωνάξεις απ? όπου και όπως μπορείς: Όχι,
καθάρματα. Όχι πια._ X. M.