Eφημερίδα - Mέρος 2ο
16 Μαρτίου-15 Απριλίου 2003
20/3 Πυρ στο Ιράκ -3
21/3 Διαδηλωτές παντού +3
22/3 Τα χρηματιστήρια ανεβαίνουν -3
26/3 Βόμβες στην αγορά της Βαγδάτης -4
29/3 Αεροπειρατεία στο Αιγαίο 0
7/4 Βαγδάτη χωρίς άμυνα -4
8/4 Δημοσιογράφοι εν τάφω -5
9/4 Το Ιράκ 51η πολιτεία 0
ΤΕΧΝΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ? 20/3 Ο παράνομος πόλεμος αρχίζει. Λες και υπάρχει και? νόμιμος. ? 21/3
Όταν το Σιάτλ συνάντησε τη Βαγδάτη. Μέρες του ?60; ? 22/3 Ράλι στις διεθνείς αγορές.
Αυτοί δεν έχουν παιδιά, έχουν (μόνο) κουτάλα.? 26/3 Αυτοί δεν είχαν κουτάλα, αλλά είχαν
(μόνο) παιδιά. Έπρεπε να πεθάνουν. Όχι στην κεφαλαιαγορά, αλλά στην αγορά (της Βαγδάτης).
? 29/3 Ξεκίνησε για τραγωδία, κατέληξε (ευτυχώς) φάρσα. ? 7/4 Πού πήγε η Ρεπουμπλικανική
Φρουρά του Σαντάμ; Πληροφορίαι εντός (υπουργείο Προπαγάνδας). ? 8/4 Οι (αμερικανικές)
πηγές είχαν μόνο σφαίρες. Κλειστόν λόγω πένθους. Οι (καλές) ειδήσεις αναβάλλονται. ? 9/4
Μερικοί λένε GAME OVER. ¶λλοι, πάλι, λένε: START NEW GAME.
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΑΣΔΑΓΛΗΣ
[Μητρόπολη του κόσμου]
Βαγδάτη!
Καταλαβαίνετε μήπως τι είναι αυτή η Βαγδάτη που? καταλάβατε; Ήταν μια Νέα Υόρκη, πολύ
πριν από τη Νέα Υόρκη.
«Μητέρα του Κόσμου και Ομφαλός του Σύμπαντος, η Bαγδάτη» (κατά τον ¶ραβα γεωγράφο Αλ
Γιακούμπι) έπεσε.
Φλας μπακ στην εποχή που πολιτισμένος είναι ο ¶ραβας και όχι ο χριστιανός. Κατά το 10ο
αιώνα, αντίθετα με τη μετέπειτα εικόνα που έχει επικρατήσει, πλούσιος είναι ο
μουσουλμάνος, πειρατής ο χριστιανός» γράφει ο μεγάλος Γάλλος ιστορικός Φερνάντ Μπροντέλ.
Τότε (11ος-13ος αι.) που οι χριστιανοί αντιμετωπίζονται ως βάρβαροι όταν επιχειρούν τις
Σταυροφορίες ή η υπακοή τους εξαγοράζεται έναντι λίγων χρυσών νομισμάτων.
Σήμερα, κυβερνούν οι Αμερικανοί και βασιλεύει η αναρχία, ως διάδοχη κατάσταση της
δικτατορίας και της ανέχειας. Χθες, από το 762 μ.Χ., που ιδρύθηκε από τους Αβασίδες,
μέχρι την καταστροφή της το 1258 από τους Μογγόλους, επί πέντε ολόκληρους αιώνες η
Βαγδάτη υπήρξε το κέντρο του κόσμου, μια πραγματική Πόλη του Φωτός, με οικουμενική λάμψη.
Το Ισλάμ είναι κοσμοπολίτικο και όχι εσωστρεφές, όπως αυτό που φοβάται σήμερα η Δύση. Η
χρυσή εποχή του Ισλάμ περιγράφεται από τον ιστορικό Α. Μεζ ως Αναγέννηση, πριν από την
Ιταλική Αναγέννηση. Είναι η εποχή (11ος αι.) που οι μεγάλες μητροπόλεις είναι αραβικές
και στο Κάιρο συνηθίζονται κτίρια επτά έως δέκα ορόφων.
Μαζί με την ιστορία, βέβαια, συμπλέκεται ο μύθος. Η γη της Μεσοποταμίας είναι η πατρίδα
των μεγάλων πολιτισμών (Σουμέριοι, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Χαλδαίοι), η μήτρα των τριών
μονοθεϊστικών θρησκειών (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλάμ).
Κοντά στη Βαγδάτη βρίσκονται η μυθική πατρίδα του Αβραάμ, καθώς και τα ερείπια της
Βαβυλώνας. Πιο βόρεια, εκεί που είναι σήμερα το Αρμπίλ, τα αρχαία ¶ρβηλα του Μεγάλου
Αλεξάνδρου.
Η Βαγδάτη της ακμής του Ισλάμ θα μπορούσε να συγκριθεί με τη σημερινή Νέα Υόρκη. Από δω
διαχέονταν σε όλο τον ελεγχόμενο από το Ισλάμ χώρο οι μόδες στα ρούχα, στο τραγούδι, στο
χορό, στους αγαπημένους συγγραφείς. Εδώ άνθησε το Νταρ Αλ Χίκμα, ο Οίκος της Σοφίας, ένα
πνευματικό κέντρο, όπου λειτουργούσε ταυτόχρονα βιβλιοθήκη, μεταφραστικό κέντρο,
αστεροσκοπείο και φιλολογικό σαλόνι. Εδώ μεταφράστηκαν, διδάχτηκαν και μελετήθηκαν όλα τα
έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας για να μεταλαμπαδευτούν πολύ αργότερα, μέσω
Ανδαλουσίας, στην Ευρώπη. Εδώ ιδρύθηκε το πρώτο πανεπιστήμιο του κόσμου, το
Μουστανσιρίγια. Στην αυλή του χαλίφη της Βαγδάτης, ανθούσε η ποίηση και η μυθιστορία (τα
Παραμύθια της Σαχραζάτ, ο Σεβάχ?), η φιλοσοφία, η άλγεβρα, η χημεία.
Από τον 9ο αιώνα αναπτύσσεται ένας πρώιμος καπιταλισμός της αγοράς, που φτάνει μέχρι την
Κίνα και την Περσία, τον Περσικό Κόλπο, την Ερυθρά, την Αιθιοπία και, βέβαια, την
Ανδαλουσία. Χρυσός του Σουδάν, μαύροι σκλάβοι, μετάξι, πιπέρι, μπαχαρικά, μαργαριτάρια
της ¶πω Ανατολής. Πυκνά οδικά δίκτυα και πολυάριθμα καραβάνια διακινούν τα εμπορεύματα,
το χρήμα, τους ανθρώπους από την Ασία μέχρι την Αφρική και την Ευρώπη, απ? όπου παίρνουν
τη σκυτάλη οι Ιταλοί έμποροι.
Καπιταλισμός και παγκοσμιοποίηση, εθνικισμός και πάλη των τάξεων απασχολούν το Ισλάμ πολύ
πριν από την Ευρώπη, σύμφωνα με τον Μπροντέλ.
Στη Βασόρα, εκεί όπου τώρα επικρατεί απόλυτη αναρχία, οι οικονομικές συναλλαγές
ρυθμίζονταν με clearing!
[Αιχμάλωτοι πολέμου]
Διαπόμπευση τότε, διαπόμπευση τώρα
Δεν πάει να λέει η σύμβαση της Γενεύης ό,τι θέλει; Όποιος συλλαμβάνει αιχμαλώτους έχει τη
δική του άποψη για το πώς θα τους χρησιμοποιήσει.
Ήταν άνοιξη του 1949, τελευταίοι μήνες του Eμφυλίου. Στο συνοικισμό των «ανταρτόπληκτων»
της Δράμας (έτσι ονόμαζαν τότε τους κατοίκους ορεινών χωριών που με το ζόρι άφησαν τα
σπίτια τους και ζούσαν σε καταυλισμούς-στρατόπεδα στις πόλεις) επικρατούσε αναβρασμός.
Σχεδόν κάθε μέρα, μεγάφωνα καλούσαν τον κόσμο να συγκεντρωθεί σε μια αυτοσχέδια πλατεία
για να δει το θέαμα. Τις ομάδες ανταρτών που πιάνονταν αιχμάλωτοι ή, το συνηθέστερο,
παραδίδονταν στο στρατό, μη αντέχοντας άλλο την πείνα και το ανηλεές κυνηγητό, κυρίως από
τις παρακρατικές ομάδες.
Ελάχιστοι οι «ανταρτόπληκτοι» που μαζεύονταν, οι περισσότεροι με τη βία, πολλά όμως τα
παιδιά. Όσα, βέβαια, είχαν γλιτώσει από τις κυρίες του ιδρύματος «Φρειδερίκη», τις
«κυρίες με τα μπλε ταγιέρ και τα ταγεράκια», που οι μανάδες έλεγαν στα παιδιά τους να
κρύβονται μόλις τις βλέπουν.
Κάποια στιγμή, προς το μεσημέρι, άρχιζε το θέαμα. Οπλοφόροι, στρατιώτες και
παραστρατιωτικοί, έφερναν το θήραμα: πέντ? έξι «συμμορίτες» ρακένδυτους, με εμφανή τα
σημάδια της κακομεταχείρισης. Τρομαγμένοι ―μόλις μπορούσαν να πάρουν τα πόδια τους―
περνούσαν μπροστά από το πλήθος. Τα παιδιά με την προτροπή των παρακρατικών τούς έφτυναν.
Συνήθως το «θέαμα» τελείωνε εκεί. Μερικές φορές, όμως, την «παρέλαση» διέκοπταν κραυγές
και οδυρμοί. Εμείς, σε νηπιακή τότε ηλικία, δεν καταλαβαίναμε και πολλά πράγματα, πέρα
από το σαματά και την έξαψη. Αργότερα, στο σπίτι, μας έδιναν να καταλάβουμε τι είχε
γίνει. Ήταν γυναίκες που έβλεπαν μεταξύ των «συμμοριτών» τους άνδρες τους. Ήταν καμιά
φορά και παιδιά, που έφτυναν τους πατεράδες τους.
Η ιστορία αυτή δεν είναι παρά η προσωπική μου εμπειρία από τη μεταχείριση των αιχμαλώτων
σε καιρό πολέμου. Ελληνικός Εμφύλιος, Βιετνάμ, Σομαλία, Ιράκ 1, Ιράκ 2.
Την τρίτη κιόλας ημέρα του πολέμου στο Ιράκ, εκατομμύρια τηλεθεατές είδαν τα τρομαγμένα
πρόσωπα τεσσάρων Aμερικανών αιχμαλώτων να ανακρίνονται από Ιρακινούς αξιωματικούς. Ήταν
μια ακόμη καινοτομία αυτού του πολέμου. Από τη δημόσια διαπόμπευση περάσαμε στην
τηλεοπτική διαπόμπευση. Για να τους δει και περισσότερος κόσμος.
Αντώνης Χατζής
[Πολεμικοί ανταποκριτές]
«Εκτελούνται» οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι;
Ο χαμός τεσσάρων δημοσιογράφων δεν ήταν παρά το αποκορύφωμα μιας φονικής διαδικασίας.
Μέχρι τότε είχαν ήδη σκοτωθεί άλλοι οκτώ. Οι περισσότεροι, ελεύθεροι ρεπόρτερ, που είχαν
πάει στο μέτωπο χωρίς «κάλυψη» από τις δυνάμεις εισβολής.
Ο θάνατος δημοσιογράφων από «τυχαία γεγονότα» ή «φίλια πυρά» άρχισε από τις πρώτες κιόλας
ημέρες του πολέμου. Η αποφράδα Τρίτη 8 Απριλίου ήταν απλώς η κορύφωση της τραγωδίας.
Πρωί πρωί, οι Αμερικανοί σκότωσαν πρώτα τον ανταποκριτή του Al-Jazira και τραυμάτισαν τον
εικονολήπτη του. Τρεις ώρες αργότερα, βομβάρδισαν το γραφείο του πρακτορείου Reuters,
σκότωσαν έναν εικονολήπτη και έναν Ισπανό δημοσιογράφο, και τραυμάτισαν άλλους τρεις. Δε
σταμάτησαν εκεί. Ακολούθησε βομβαρδισμός του δεύτερου αραβόφωνου καναλιού, του ¶μπου
Ντάμπι TV, χωρίς ―ευτυχώς― θύματα. Τρεις επιθέσεις σε διάρκεια πέντε ωρών είναι πολλές,
ώστε να μιλάει κανείς για τυχαίο γεγονός ή ατύχημα.
Πάντως, μέχρι τις 8 Απριλίου είχαν ήδη σκοτωθεί άλλοι 9 δημοσιογράφοι. Οι πέντε τις
πρώτες πέντε ημέρες του πολέμου! Ένα εξωφρενικά υψηλό ποσοστό απωλειών, το υψηλότερο από
κάθε ομάδα ανθρώπων στην εμπόλεμη ζώνη, από το άμαχο προσωπικό υποστήριξης μέχρι τους
ίδιους τους στρατιώτες. Φαντάζει πέρα από κάθε σύμπτωση το γεγονός ότι οι περισσότεροι
από τους νεκρούς δημοσιογράφους ήταν μη «ενσωματωμένοι». Δηλαδή, δημοσιογράφοι που δεν
ήταν διαπιστευμένοι στις στρατιωτικές δυνάμεις της «συμμαχίας», αλλά ελεύθεροι
(freelancer), και πήγαν στο Ιράκ με δική τους πρωτοβουλία.
Αδιευκρίνιστες είναι οι συνθήκες θανάτου των περισσοτέρων. Όπως της Βρετανίδας ρεπόρτερ
Gaby Rado (Channel 4, ITN), η οποία πέθανε κάτω από περίεργες συνθήκες, πέφτοντας από την
οροφή ξενοδοχείου, ενώ, μόλις λίγες ημέρες πριν, ο συνάδελφός της στο ΙΤΝ Terry Lloyd
σκοτώθηκε στο Ιράκ από «φιλικά πυρά» των συμμαχικών δυνάμεων. Ο Lloyd ήταν ένας από τους
ανεξάρτητους ανταποκριτές που ταξίδευαν ελεύθερα στην εμπόλεμη ζώνη.
Στις 11 Μαρτίου, αρκετές ημέρες πριν από την έναρξη του πολέμου, η βετεράνος Bρετανίδα
δημοσιογράφος Kate Adie είχε προειδοποιήσει ότι οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να στοχεύσουν
ανεξάρτητους δημοσιογράφους. Και το τρομακτικό ερώτημα είναι: μήπως «εκτελούνται» οι
ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι;
Σύμφωνα με το αμερικανικό indymedia, μέχρι τις 30 Μαρτίου, τουλάχιστον πέντε μη
«ενσωματωμένοι» δημοσιογράφοι στο Ιράκ είχαν σκοτωθεί από βόμβες σε αυτοκίνητα, φιλικά
πυρά, περίεργα ατυχήματα ή είχαν μυστηριωδώς εξαφανιστεί. Πρόκειται για τους:
- Gaby Rado, δημοσιογράφο ITN, στο βόρειο Ιράκ, λόγω μυστήριας πτώσης από οροφή.
- Terry Lloyd, δημοσιογράφο ITN, στο νότιο Ιράκ, από «φιλικά πυρά».
- Fred Nerac, εικονολήπτη ITN, στο νότιο Ιράκ, από «φιλικά πυρά».
- Hussein Othman, μεταφραστή ITN, στο νότιο Ιράκ, από «φιλικά πυρά».
- Paul Moran, ανεξάρτητο εικονολήπτη της Australian Broadcasting Corp., στο βόρειο Ιράκ,
από βόμβα σε αυτοκίνητο.
Σκοτώθηκαν επίσης:
- Kaveh Golestan, BBC.
- Michael Kelly, «Washington Post».
Ο κατάλογος συμπληρώθηκε στις 7 και 8 Απριλίου ως εξής:
- Julio Anguita Parado, εφημερίδα «El Mundo».
- Christian Liebig, περιοδικό «Focus».
- Tarek Ayoub, δημοσιογράφος του Αl-Jazira, ξενοδοχείο Palestine.
- Taras Protsyok, εικονολήπτης του Reuters, ξενοδοχείο Palestine.
- Jose Couso, εικονολήπτης του ισπανικού καναλιού Telecinco, ξενοδοχείο Palestine.
[Στατιστική του τρόμου]
Οι έξυπνες βόμβες? βίαια δολοφονούν!
Μύθος τα όσα διαδίδονται περί της χειρουργικής ακρίβειας των λεγόμενων «έξυπνων» βομβών.
Δύο ερευνητές από δύο διαφορετικά σημεία του πλανήτη, ακολουθώντας διαφορετική
μεθοδολογία, καταλήγουν στο ίδιο τραγικό συμπέρασμα: οι λεγόμενες «έξυπνες» βόμβες όχι
μόνο δεν οδηγούν σε μείωση του αριθμού των θυμάτων μεταξύ του άμαχου πληθυσμού, αλλά το
ακριβώς αντίθετο!
O Φρεντ Κάπλαν παρουσιάζει στο περιοδικό «Slate» του Σιάτλ την εντυπωσιακή διαδικασία,
που τελειοποιήθηκε στο Αφγανιστάν, από τον εντοπισμό ενός στόχου μέχρι τον ακριβή
βομβαρδισμό του. Η επίδειξη θυμίζει, σε επικίνδυνο βαθμό, βιντεοπαιχνίδι:
«Ένας αξιωματικός των ειδικών δυνάμεων εντοπίζει ένα στόχο Ταλιμπάν, πληκτρολογεί τις
συντεταγμένες του στο φορητό του υπολογιστή, τις μεταδίδει στο μη επανδρωμένο αεροσκάφος
που υπερίπταται της περιοχής, εκείνο τις μεταδίδει στη διοίκηση που βρίσκεται στη
Σαουδική Αραβία, η οποία, με τη σειρά της, στέλνει ένα βομβαρδιστικό, του οποίου ο
πιλότος προγραμματίζει το GPS μιας JDAM (είδος ?έξυπνης? βόμβας), πριν τη ρίξει».
Και όμως, συνεχίζει ο ίδιος δημοσιογράφος στο αμερικανικό «Slate», «ο πόλεμος δεν είναι
βιντεοπαιχνίδι». Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει, «ο πόλεμος από αέρα, το 1999,
κατά του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς είχε το ίδιο ποσοστό θυμάτων μεταξύ του άμαχου πληθυσμού
με τις αεροπορικές επιδρομές στο Βόρειο Βιετνάμ (οι οποίες είχαν γι? αυτόν ακριβώς το
λόγο θεωρηθεί τότε εγκληματικές), πριν από ένα τέταρτο του αιώνα».
Ανάλογα είναι τα συμπεράσματα μελέτης του Μαρκ Χέρολντ, από το Πανεπιστήμιο του Νιου
Χάμσαϊρ, όπως φαίνονται στον πίνακα που παρατίθεται: όσο αυξάνεται η αναλογία «έξυπνων»
βομβών, τόσο αυξάνεται και ο αριθμός των νεκρών αμάχων. (Πηγή: Svenska Dagbladet, όπως
μεταφέρθηκε από το περιοδικό «Courrier International»)
Πόλεμος Ρίψη βομβών
(σε τόνους) Έξυπνες βόμβες Νεκροί άμαχοι
Ανά 10.000 τον. βομβών
Κουβέιτ 88.000 6% 363
Γιουγκοσλαβία 13.000 29% 923
Αφγανιστάν 14.000 60% 2.214
«Τα συμβαλλόμενα κράτη-μέρη εξασφαλίζουν, στο μέτρο του δυνατού, την επιβίωση και την
ανάπτυξη του παιδιού».
¶ρθρο 6, Παράγραφος 2, Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού
(Yιοθετήθηκε ομόφωνα από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 20 Νοεμβρίου 1989.
Έως σήμερα έχει επικυρωθεί από 191 χώρες, μεταξύ αυτών και οι Ηνωμένες Πολιτείες.)
ΤΖ(ΟΡΤΖ) ΜΠΟΥΣ & ΥΙΟΣ Α.Ε.
Χονδρική πώληση κρεάτων
Στάλχαμ-Νόρφολκ
Αληθινή ή ψεύτικη, εμείς τη βρήκαμε στο indymedia, το site εναλλακτικής πληροφόρησης, και
τη μεταφέρουμε. Αν δε γινόταν πρόεδρος, τώρα ξέρει ποια θα ήταν η εναλλακτική απασχόλησή
του.
Πώς Mας Bλέπουν (πόλεμος)
Οι Έλληνες εναντίον του πολέμου...
Κατά τη διάρκεια αντιπολεμικής πορείας στις 30/3 οι διαδηλωτές τύλιξαν το μπρούτζινο
άγαλμα του προέδρου Χάρι Τρούμαν σε χαρτί περιτυλίγματος, με την επιγραφή «Επιστρέφεται
στον αποστολέα», και στη συνέχεια, όλοι μαζί φώναξαν ρυθμικά «Μπους και Τρούμαν, φονιάδες
των λαών».
Σε λίγες ευρωπαϊκές χώρες δοκιμάστηκαν οι σχέσεις με την Αμερική όσο στην Ελλάδα.
Ο συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, παλιός επικριτής των ΗΠΑ, πρόσφατα αποκάλεσε τους
Aμερικανικούς «απεχθείς, αδίστακτους, δειλούς και φονιάδες των λαών όλου του κόσμου». Τα
σχόλια του κ. Θεοδωράκη ακολούθησε μια δημοσκόπηση που έδειξε ότι το 94% των Ελλήνων
αντιτίθενται στον πόλεμο.
«Ο αντιαμερικανισμός είναι η κρυφή ατζέντα την οποία κάθε κυβέρνηση ή κόμμα προσπαθεί να
κεφαλαιοποιήσει» λέει ο Τάκης Μίχας, συγγραφέας του βιβλίου «Ανίερη Συμμαχία». «Όπως, και
κατά τη διάρκεια των νατοϊκών επιδρομών εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, οι Έλληνες δε
διαμαρτύρονται για τη νομιμότητα ή μη της αμερικανικής επίθεσης» λέει ο κ. Μίχας. «Απλώς
ξεσπαθώνουν εναντίον της Αμερικής, επειδή αυτό έμαθαν να κάνουν και κανείς πολιτικός εδώ
δε νοιάζεται πραγματικά να αλλάξει τις λαϊκές αντιλήψεις».
Ανθή Καρασάβα, «New York Times», 7 Aπριλίου 2003
... μα οι Ελληνοαμερικανοί υπέρ
Στο χείλος του πολέμου, οι Αμερικανοί στέκονται σαστισμένοι απέναντι σε έναν κόσμο που
δείχνει να έχει στραφεί εναντίον τους. Όμως, οι μετανάστες βλέπουν τον πόλεμο μέσα από
διπλό φακό.
Ο Χαρίλαος Δασκαλοθανάσης, διευθυντής του «Εθνικού Κήρυκα», ελληνικής εφημερίδας με έδρα
την Αστόρια, στο Κουίνς, παρατηρεί ότι «οι περισσότεροι Έλληνες στην Ελλάδα είναι
εναντίον του πολέμου, αλλά οι Ελληνοαμερικανοί βλέπουν τον πόλεμο μέσα από την
αμερικανική εμπειρία τους».
Ο κ. Δασκαλοθανάσης, ο οποίος, όπως πολλοί μετανάστες, ήρθε στην Αμερική για σπουδές και
τελικά έμεινε για πάντα, λέει: «Βρισκόμαστε εδώ πάνω από δέκα χρόνια. Θυμόμαστε τον
Πόλεμο του Κόλπου και ξέρουμε ότι ο Σαντάμ δεν έχει αφοπλιστεί, πως έχει ξεκινήσει τρεις
πολέμους στη γειτονιά του και πως ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχουν πεθάνει εξαιτίας του».
Πολλοί Έλληνες που έχουν στείλει επιστολές προς την εφημερίδα του συγκρίνουν την
αμερικανική εκστρατεία με το χτίσιμο της αθηναϊκής αυτοκρατορίας τον καιρό που οι
Αθηναίοι πολέμησαν τη Σπάρτη, τον 5ο π.X. αιώνα.
Τζόζεφ Μπέργκερ, «New York Times», 18 Mαρτίου 2003
? και ελληνορθόδοξα αντίποινα
Ο ¶γιος Τόπος της Βηθλεέμ (εννοεί την Εκκλησία της Γεννήσεως) αποφάσισε αντίποινα
εναντίον της συμμαχικής επίθεσης, με την πιο εντυπωσιακή μορφή, φτάνοντας δηλαδή μέχρι
την απαγόρευση εισόδου για τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ «W» Μπους, τον υπουργό ¶μυνας
Ντόναλντ Ράμσφελντ, το Bρετανό πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ και το Bρετανό υπουργό Εξωτερικών
Τζακ Στρο στους χώρους της Εκκλησίας, λόγω «του επιθετικού τους πολέμου κατά του Ιράκ».
Ο (Έλληνας) ηγούμενος της Εκκλησίας της Γεννήσεως, Πατέρας Πανάρετος, είπε κατά τη
διάρκεια εκδήλωσης της ελληνορθόδοξης κοινότητας της Βηθλεέμ (αποτελούμενη από ¶ραβες,
πρόκειται για την πολυπληθέστερη μη μουσουλμανική κοινότητα της Παλαιστίνης) ότι ο Μπους,
ο Ράμσφελντ, ο Μπλερ και ο Στρο είναι «εγκληματίες πολέμου και φονιάδες παιδιών, οπότε η
είσοδος στην Εκκλησία θα τους απαγορευτεί διά παντός!»
Νατάσα Τουάλ, «Jordan Times», 2 Απριλίου 2003
[Νέο Μουσείο Ακρόπολης]
Δε γίνεται να φτιάξεις νέο Παρθενώνα...
Συνωμοσία σιωπής περιβάλλει το ανεγειρόμενο μουσείο στου Μακρυγιάννη.
«Τερατούργημα που προσβάλλει την αισθητική της ιστορικής περιοχής», «ύβρις προς την
Ακρόπολη» ή «μεγαλειώδες μνημείο που αναδεικνύει το τοπίο» και «επιτρέπει άμεση οπτική
σχέση με τον Παρθενώνα»;
Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης εξακολουθεί να διχάζει τον πνευματικό και επιστημονικό
κόσμο. Αρχαιολόγοι και αρχιτέκτονες μιλούν για «πολεοδομικό βανδαλισμό της περιοχής» και
«αρχαιολογική καταστροφή», αλλά η ανέγερση προχωρά μέσα σε μια συνωμοσία σιωπής των ΜΜΕ.
Μοναδικές εξαιρέσεις, το δίκτυο εναλλακτικής πληροφόρησης indymedia και ελάχιστοι
δημοσιογράφοι. Η Επιτροπή Μακρυγιάννη κατηγορεί το υπουργείο Πολιτισμού για αλλοίωση του
τοπίου και καταστροφή σημαντικών αρχαιολογικών ευρημάτων. Απευθύνει εκκλήσεις για τη
διάσωση της περιοχής και προτείνει λύσεις, αλλά απάντηση καμία.
Αναπάντητο έμεινε και ψήφισμα του Διεθνούς Συμβουλίου Μνημείων και Τοποθεσιών (ICOMOS)
που ζητά από την UNESCO «την αποστολή επιτροπής για να αξιολογηθούν οι κίνδυνοι που
ενέχει η κατασκευή του νέου αρχαιολογικού μουσείου σε άμεση γειτνίαση με την Ακρόπολη των
Αθηνών, Μνημείο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς, και μάλιστα πάνω σε αρχαιολογικά ευρήματα
προσφάτως ανασκαφέντα, τα οποία δεν έχουν ακόμα τύχει επιστημονικής δημοσίευσης. Οι
εργασίες για τη θεμελίωση και τα αντισεισμικά μέτρα του νέου μουσείου θα καταστρέψουν
οπωσδήποτε την υφιστάμενη αρχαιολογική κληρονομιά» (Απόφαση 13ης Παγκόσμιας Γενικής
Συνέλευσης του ICOMOS, Μαδρίτη, 1-5 Δεκεμβρίου 2002).
Αντιδράσεις για την επιλογή της περιοχής Μακρυγιάννη ως τόπου ανέγερσης του μουσείου
υπήρξαν από την αρχή. Πολύ πριν από το Μάιο του 2001, όταν εγκρίθηκε το τελικό
αρχιτεκτονικό σχέδιο, είχαν υψωθεί φωνές για «έγκλημα κατά της πολιτιστικής μας
κληρονομιάς». Παρά τις αντιδράσεις αρχαιολόγων και αρχιτεκτόνων, ένα χρόνο αργότερα το
Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο έδωσε την άδεια για την ανέγερση. Μια απόφαση καθαρά
πολιτική, που πάρθηκε στο πλαίσιο του «εθνικού στόχου», δηλαδή της Ολυμπιάδας του 2004,
και της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Τα έργα αρχίζουν, γρήγορα όμως σκοντάφτουν στον εντοπισμό
σημαντικότατου οργανωμένου αρχαιολογικού συνόλου. Τροποποιούνται, ώστε να διατηρηθούν
ορισμένα τμήματα της ανασκαφής, ενώ ένα μέρος των ευρημάτων σχεδιάζεται να μεταφερθεί
αλλού. Οι υπεύθυνοι παραδέχονται ότι «ένα μικρό τμήμα των ευρημάτων, το λιγότερο
σημαντικό, θα καταχωσθεί και ενδεχομένως θα καταστραφεί από τους πασσάλους αντιστήριξης
του κτιρίου». («Ελευθεροτυπία» 5/2/2003)
Και πάλι, όμως, το θέμα περνάει στα ψιλά των εφημερίδων. Η συνωμοσία σιωπής συνεχίζεται.
Οι μοναδικές οργανωμένες φωνές, η Επιτροπή Πολιτών για την αποσόβηση της εγκατάστασης του
μουσείου στη θέση Μακρυγιάννη, που αποτελείται από μέλη της ειδικής επιτροπής του
Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, και η συντονιστική επιτροπή φορέων για την προστασία του
αρχαιολογικού χώρου Μακρυγιάννη συνεχίζουν το μοναχικό τους αγώνα.
(2ο θέμα / ξεχωριστό)
Ο «Ιός» της κριτικής
Εντελώς ακατάλληλο, ακόμη και αν δεν υπήρχε το πρόβλημα των αρχαίων, θεωρούν το οικόπεδο
Μακρυγιάννη αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι και εικαστικοί καλλιτέχνες. Μιλώντας στους «Ιούς»
της «Ελευθεροτυπίας» ―από τις ελάχιστες εφημερίδες που ασχολήθηκαν με το θέμα, αφού οι
άλλες το πέρασαν στα ψιλά―, ο ζωγράφος Γιάννης Χαΐνης επισημαίνει:
«Η οικοδόμηση του μουσείου στις παρυφές της Ακρόπολης θα είναι απολύτως επιζήμια. Το
τοπίο και η φυσιογνωμία του Βράχου θα τροποποιηθούν ριζικά, ενώ ο Παρθενώνας θα υποστεί
μείωση, καθώς θα συγκατοικεί, στο δικό του ζωτικό χώρο, με ένα επείσακτο κτίριο, με όγκο
και ύψος πολλαπλάσιο. Η ισχυρή μορφή θα είναι εκείνη του νέου συμπαγούς οικοδομήματος και
όχι της νότιας κιονοστοιχίας του Παρθενώνα, που ήδη και σήμερα με την υπάρχουσα
πραγματικότητα στο χώρο, δηλαδή την παρεμβολή του κτιρίου Βάιλερ και του στηθαίου του
τείχους της Ακρόπολης, είναι, κατά περίπτωση, καθόλου ή ατελώς ορατή.
Έτσι, αντί να προστατευθούν ο Βράχος και τα μνημεία, αυτά παραδίδονται χωρίς ίχνος
σεβασμού και ευαισθησίας, στην επιδρομή του νέου κτιρίου. Και αντί να παρασχεθεί
περισσότερος ζωτικός χώρος, που τόσο τον έχει ανάγκη η Ακρόπολη, συμπιέζεται ο υπάρχων».
Κατά το Γεώργιο Παπαθανασόπουλο, Επίτιμο Έφορο Αρχαιοτήτων, «ο αρχαιολογικός χώρος του
Μακρυγιάννη, με τεκμηριωμένη ζωή και χρήση πέντε χιλιετιών, και με κατάλοιπα οικιστικής
δραστηριότητας 1.400 ετών, παρά την καταστροφή που υπέστη το 1834 από την ανέγερση του
Στρατιωτικού Νοσοκομείου (κτίριο Βάιλερ), και την εγκατάσταση του σταθμού ?Ακρόπολη? του
Μετρό το 2000, καθώς και από την οικοδομική δραστηριότητα περιμετρικά του οικοπέδου, στο
μεσοπόλεμο και κυρίως μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παραμένει μέχρι σήμερα το μοναδικό
τμήμα τού εντός των τειχών πολεοδομικού ιστού της αρχαίας Αθήνας, με οικοδομικά κατάλοιπα
κυρίως της Ρωμαιοκρατίας και των πρώιμων βυζαντινών χρόνων έως τις εισβολές των Σλάβων,
που οριοθετούν και το τέλος της ζωής στο τμήμα αυτό της πόλης».
[Μεγάλος Αδερφός 2]
Ένας κοριός στα ρούχα μου
Δεκαπέντε εκατομμύρια μικροτσίπ θα εμφυτευτούν στα ρούχα της φετινής κολεξιόν της
Benetton!
«Πες μου τι φοράς, να σου πω ποιος είσαι». Κάπως έτσι σκέφτηκε η Benetton (ή μάλλον
ανάποδα: «Πες μου ποιος είσαι, να σου πω τι φοράς») και παρήγγειλε 15 εκατομμύρια
μικροσκοπικούς κοριούς, τους οποίους σκοπεύει να εμφυτεύσει στα ρούχα της φετινής
κολεξιόν!
Κάθε νέο ρούχο θα διαθέτει ένα μικροτσίπ τεχνολογίας RFID, θα εκπέμπει δηλαδή
ραδιοκύματα, τα οποία μπορούν να ανιχνευτούν από οποιονδήποτε διαθέτει τον κατάλληλο
δέκτη. Κάθε μικροτσίπ θα συνδέεται με την κεντρική βάση δεδομένων της Benetton, όπου
αποθηκεύονται πληροφορίες για τα εμπορεύματα (αλλά και για τους πελάτες;). Μόλις πωλείται
το ρούχο, οι προσωπικές πληροφορίες του πελάτη θα συνδέονται μ? αυτό.
Με άλλα λόγια, τα ρούχα που φοράμε (για όσα χρόνια τα φοράμε) δε θα περιέχουν μόνο τις
οδηγίες πλυσίματος, αλλά πληροφορίες στο μέγεθος ενός κόκκου άμμου, σχετικά με τις
καταναλωτικές συνήθειες του ιδιοκτήτη τους, αλλά και το σημείο όπου αυτός βρίσκεται.
Πρόκειται για πραγματική απειλή για την ιδιωτική ζωή ή είναι μια ακόμα υπερβολή για το
Μεγάλο Αδερφό, απ? αυτές που τόσο λατρεύουν περιοδικά όπως το «Wired», που αποκάλυψε την
ιστορία;
Υπάρχουν δύο τρόποι να δεις το θέμα: ιδανικά, το σύστημα σημαίνει για την εταιρεία μείωση
κόστους και καλύτερο έλεγχο του παγκόσμιου δικτύου πωλήσεων. Αναμένεται να καταπολεμήσει
τις κλοπές αλλά και την πειρατεία, δηλαδή την ευρεία κυκλοφορία ρούχων-μαϊμούδων.
Οι υπέρμαχοι της προστασίας της ιδιωτικής ζωής ξεσηκώνονται και ζητούν την απόσυρση των
μικροτσίπ ή, τουλάχιστον, την απενεργοποίησή τους μετά την αγορά του προϊόντος.
Λεπτομέρεια με σημασία: ενώ η Royal Philips Electronics (κατασκευάστρια του τσιπ)
διαφήμιζε στο site της την παραγγελία της Benetton, η Benetton αντιθέτως σιωπούσε, μέχρις
ότου το «Wired» έφερε το θέμα στη δημοσιότητα. Τότε, η εταιρεία έσπευσε να διαβεβαιώσει
το κοινό ότι για την ώρα κανένα ρούχο της με μικροτσίπ δεν κυκλοφορεί, χωρίς όμως να
αρνείται ότι εξετάζει όλα τα ενδεχόμενα για το μέλλον (ανακοίνωση Benetton, 4/4/2003).
Το σύστημα δεν είναι πατέντα της Benetton. Eφαρμόζεται ήδη από την Prada, ενώ εταιρείες
όπως η Procter & Gamble, η Wal Mart και η Tesco σκέφτονται να το υιοθετήσουν.
Την επόμενη φορά που θα μπείτε σε μπουτίκ, δεν αποκλείεται ο πωλητής να σας αιφνιδιάσει:
«Πάρτε αυτό. Θα πηγαίνει ωραία με τη φούστα που είχατε πάρει πέρσι». Δεν είναι ο πωλητής
που θυμάται τι αγοράσατε, αλλά ο κοριός που φοράτε.
[Μεγάλος Αδερφός 1]
Σεξουαλική παρενόχληση μέσω δορυφόρου
Εκτός από το να εντοπίζουν τις θέσεις των ιρακινών στρατευμάτων, οι αμερικανικοί
δορυφόροι μπορούν επίσης να εξυπηρετήσουν κάθε πληγωμένο εραστή. Αρκεί να διαθέτει τα
κατάλληλα εργαλεία.
Η Κόνι ¶νταμς από το Γουισκόνσιν ζούσε έναν εφιάλτη. Όπου πήγαινε την περίμενε ο πρώην
φίλος της. Ήξερε ανά πάσα στιγμή αν βρίσκεται στο σούπερ μάρκετ ή στο μπαρ, στον
οδοντογιατρό ή απλώς σε κάποιο σταυροδρόμι. Η Κόνι κάλεσε την αστυνομία, η οποία δεν
άργησε να ανακαλύψει τι συνέβαινε. Στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου της βρέθηκε ένα
μικρό, ύποπτο αντικείμενο, στο μέγεθος ενός πακέτου τσιγάρων. Επρόκειτο για έναν πομπό
GPS, τοποθετημένο εκεί από τον πρώην φίλο της, Πολ Σάιντλερ.
Χρησιμοποιώντας το σύστημα GPS, ο πομπός στέλνει σήμα σε έναν από τους αμερικανικούς
στρατιωτικούς δορυφόρους, οι οποίοι με τη σειρά τους μεταδίδουν τις συντεταγμένες του στο
κινητό τηλέφωνο του συνδρομητή, με προσέγγιση 10 μέτρων.
Ο Πολ Σάιντλερ αγόρασε μέσω Internet αντί 2.000 δολαρίων τη συσκευή Smart Track Digital
Cellular και με 65 δολάρια το μήνα γράφτηκε συνδρομητής σε μια υπηρεσία που τον ενημέρωνε
κάθε φορά που το αυτοκίνητο της Κόνι βρισκόταν σε κίνηση.
Η παρακολούθηση μέσω δορυφόρου δεν έχει τίποτα το εκκεντρικό ή το μελλοντολογικό. Ο
εξοπλισμός διατίθεται στο Internet... Κοστίζει ελάχιστα... Η μέθοδος έχει ήδη αρχίσει να
διαδίδεται: μοντέλα όπως του Πολ κυκλοφορούν εδώ και τέσσερα χρόνια, έχοντας σημειώσει
μόνο στις ΗΠΑ πωλήσεις 60.000 κομματιών. Με άλλα λόγια, δεκάδες χιλιάδες μικροί Τζέιμς
Μποντ κυκλοφορούν ανάμεσά μας...