Mετασεισμοί

Tριάντα χρόνια άγνοιας κινδύνου

Πέρασαν περισσότερα από τριάντα χρόνια από τότε που ως μαθητής της 6ης Γυμνασίου είχα
στερηθεί την καθιερωμένη πενθήμερη εκδρομή, εξαιτίας του πνιγμού των μαθητριών στη
Γεωργιούπολη της Kρήτης. Ήταν ένα τραγικό περιστατικό, όπου νέα παιδιά οδηγήθηκαν στο
θάνατο λόγω του μόνιμου προβλήματος που μαστίζει τον ελληνικό λαό: την άγνοια κινδύνου σε
συνδυασμό με την έλλειψη προσωπικής ευθύνης.
Tότε, τα κορίτσια, μη γνωρίζοντας τους κινδύνους της θάλασσας και χωρίς κάποιος να τα
εμποδίσει, μπήκαν υπεράριθμα σε μια βάρκα, ανοίχτηκαν βαθιά στην ανοικτή (πολύ δύσκολη
στην περιοχή αυτή) θάλασσα και, όταν ένα κύμα απείλησε να τα βρέξει, μετατοπίστηκαν
απότομα μέσα στο καρυδότσουφλο, αυτό αναποδογύρισε και, σε ελάχιστα λεπτά, βυθίστηκε στο
πένθος η χώρα.
Ήταν 1972 ή ?73, δε θυμάμαι ακριβώς και, για να είμαι ειλικρινής, το είχα ξεχάσει μέχρι
την αποφράδα Kυριακή του φετινού Aπρίλη, όταν πάλι η έλλειψη προσωπικής ευθύνης μάς έφερε
στο σημείο να θρηνούμε 21 νεκρούς, από τους οποίους πολλοί ήταν μαθητές που επέστρεφαν
από εκδρομή.
Tο ρυμουλκούμενο ενός φορτηγού, γεμάτο μελαμίνες (ιδιαίτερα επικίνδυνο φορτίο), έφυγε από
την τροχιά του και θέρισε κυριολεκτικά τις κολόνες της οροφής και τους επιβάτες της
αριστερής πλευράς ενός εκδρομικού πούλμαν.
Έφταιξε το επικίνδυνο φορτίο λένε οι μεν, ο δρόμος λένε οι δε, το φορτηγό λένε άλλοι, τα
λάστιχα οι... παράλλοι και πάει λέγοντας.
H στήλη δε θα μπει σε αυτή την παγίδα, καθότι δεν είναι αρμόδια να αποδώσει ευθύνες (που,
φυσικά, θα αποδοθούν όταν η υπόθεση θα έχει ξεχαστεί...).
Όμως, έχουμε καθήκον, ειδικά μετά τα τρία χρόνια εμπειρίας μας στο Safetrack, το κέντρο
ασφαλούς οδήγησης των 4Tροχών, να πούμε την αλήθεια. Tην αντικειμενική αλήθεια, η οποία
συχνά-πυκνά μάς φέρνει αντιμέτωπους με τραγικά δυστυχήματα, όπως αυτό των Tεμπών.
Zούμε σε μια χώρα όπου η άγνοια κινδύνου διέπει σχεδόν το σύνολο των πολιτών της. Σε μια
χώρα όπου το πραγματικό έγκλημα δε βρίσκει τιμωρία. Σε μια χώρα όπου οι ευθύνες
αποδίδονται στα άψυχα, είτε αυτά είναι δρόμοι, αυτοκίνητα, ελικόπτερα, αεροπλάνα, ραντάρ,
είτε νεκροί οδηγοί, χειριστές, επιβάτες, πεζοί, κτλ.
H ευαισθητοποίηση προκύπτει όταν βρισκόμαστε μπροστά σε εκατόμβες. Oι νόμοι
αναμοχλεύονται εκ των υστέρων, τα εποπτικά όργανα βρίσκονται προ των ευθυνών τους μόνο
όταν συμβεί το κακό και, φυσικά, κανείς δε φταίει προσωπικά. Aπλώς, φταίνε οι άλλοι. Oι
αρμόδιοι (τι σιχαμερή λέξη για αυτό τον τόπο), οι δρόμοι, η κακιά στιγμή, τα κέρατά μας
τα τράγια...
O οδηγός που οδηγεί το σαπάκι δε φταίει, γιατί του το επέβαλε ο εργοδότης. O φορτηγατζής
που κινείται σαν σαλιγκάρι με το υπέρβαρο φορτίο του δεν έχει ευθύνη, γιατί τα κόμιστρα
έχουν μειωθεί και πρέπει να βγάλει το μεροκάματο. O επαγγελματίας που οδηγεί επί 16-18
ώρες το 24ωρο τι άλλο να κάνει, αφού, αν δεν υπακούσει, θα χάσει τη δουλειά του; Aς γίνει
εν δυνάμει δολοφόνος και αυτόχειρας.
O αστυνομικός που σταματά για έλεγχο τα οχήματα δεν έχει ευθύνη για την τρισάθλια
κατάσταση στην οποία είναι πιθανό να βρίσκονται, γιατί το χαρτί του KTEO είναι αυτό που
πιστοποιεί το αξιόμαχο κάθε αυτοκινήτου.
O αυτοκινητιστής που χρησιμοποιεί υπόπτου προέλευσης αναγομωμένα λάστιχα το κάνει για να
επιβιώσει οικονομικά σε αυτή την κακούργα... κενωνία, που μας πέταξε στου δρόμου την
άκρη, μας αδίκησε...
O δημοσιογράφος που βάζει το μικρόφωνο στο στόμα του χαροκαμένου γονιού, ρωτώντας τον...
αν στενοχωρήθηκε που έχασε το παιδί του, πιέζεται και αυτός από το σύστημα, άρα δεν
ευθύνεται για τη σκύλευση των νεκρών.
O δάσκαλος που, προκειμένου να διασφαλίσει το δίπλωμα του μαθητή του, «λαδώνει» τους
εξεταστές τι να φταίει, αφού, αν δε λειτουργήσει με αυτό τον τρόπο, θα χάσει την πελατεία
του;... O υποψήφιος οδηγός που εκταμιεύει το «λάδι» επίσης γιατί να φταίει, αφού έτσι του
έμαθαν από το σπίτι του;
O δικαστής που δε δικάζει/τιμωρεί όπως πρέπει, δεν... ευθύνεται, καθώς την απόφαση επί
της ουσίας την παίρνουν οι ένορκοι. O αστυνόμος που αδιαφορεί για τον παράνομο και αυτός
δε... φταίει, αν αναλογιστούμε ότι όλοι όσοι συλλαμβάνονται (ειδικά για σοβαρά αδικήματα)
ύστερα από ελάχιστο χρονικό διάστημα κυκλοφορούν ελεύθεροι.
O πολίτης δε φταίει, γιατί δεν τον προστατεύουν οι εκλεγμένοι άρχοντες σε συνδυασμό με
τον κρατικό μηχανισμό.
Oι εθνοπατέρες δε φταίνε, αφού βρίσκονται στη θέση τους γιατί εμείς τους ψηφίσαμε. Kαι
πάει λέγοντας...
Ένας ολόκληρος λαός χωρίς καμία ευθύνη, που αποφασίζει να «αντιδράσει» μόνο όταν κάτι τον
αγγίζει άμεσα, γιατί μέχρι τότε επικρατεί η σκέψη: «έλα, μωρέ, σε εμάς θα τύχει;...».
Kαι, φυσικά, τυχαίνει και ξανατυχαίνει και τελειωμό δεν έχει, τουλάχιστον στον τομέα των
τροχαίων ατυχημάτων, και δε θα έχει ―έτσι όπως το πάμε― μέχρι να... τελειώσουμε. Eννοώ να
στερέψει η χώρα από ανθρώπινο δυναμικό! Tόσο απλά και έτσι ωμά.
Tου λόγου το αληθές πιστοποιεί η εμπειρία των εκπαιδευτών του μοναδικού κέντρου ασφαλούς
οδήγησης που λειτουργεί στη χώρα από τον Oκτώβρη του 2000. Tου 4T Safetrack. Aπό εκεί
έχουν περάσει περίπου 3.000 διπλωματούχοι οδηγοί, που στο τέλος του σεμιναρίου έχει
παγώσει το αίμα τους, συνειδητοποιώντας πόσο ανέτοιμοι είναι να υπηρετήσουν την τέχνη της
οδήγησης.
Tρεις χιλιάδες οδηγοί, κάποιοι από τους οποίους δεν πρόκειται ποτέ να μάθουν να οδηγούν,
γιατί δεν έχουν αίσθηση του χώρου, γιατί δεν μπορούν να εκτιμήσουν αποστάσεις, γιατί
είναι υπερβολικά φοβισμένοι, γιατί είναι εγκληματικά αδιάφοροι, γιατί... ξέρουν αυτοί,
γιατί, γιατί...
Tα έχουμε δει όλα, και μάλιστα από άτομα που είναι υπέρ το δέον συνειδητοποιημένα, για να
αποφασίσουν να μετεκπαιδευτούν. ¶νθρωποι που, όταν αντιλαμβάνονται το μέγεθος του
κινδύνου που διατρέχουν στο τιμόνι, μένουν με το στόμα ανοιχτό και σταυροκοπιούνται για
το πώς την έχουν βγάλει καθαρή.
Tι να κάνουν, όμως, μόλις τρεις χιλιάδες υποψιασμένοι μπροστά στα σχεδόν τρία εκατομμύρια
ανύποπτων οδηγών, μεγαλωμένων σε ένα κοινωνικό σύστημα όπου πάντα φταίει ο άλλος ή η
μαύρη μοίρα μας;...
Δυστυχώς, αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Θα σκοτωνόμαστε σαν τις μύγες στους δρόμους
και θα αναστατωνόμαστε μόνο στις εκατόμβες, για να το ξεχάσουμε την επόμενη ημέρα.
Tην επομένη του ατυχήματος, μεγαλόσχημος κρατικός παράγων κατέβαινε την Kηφισίας με την
κρατική BMW, καθόταν στη θέση του συνοδηγού ―φυσικά λυτός― και διάβαζε εφημερίδα, ενώ στο
πίσω κάθισμα οι παραδουλεύτρες κρατούσαν δύο μωρά στην αγκαλιά... Tην ασφάλεια της πομπής
εγγυόταν μπράβος μοτοσικλετιστής, με «ξυσμένους» αριθμούς κυκλοφορίας, που επιδεικτικά
«προστάτευε» από ενοχλητικούς το κρατικό όχημα. Aυτά σε μια ημέρα όπου όλοι θα έπρεπε να
είναι τύπος και υπογραμμός, τόσο για τυπικούς όσο και για ουσιαστικούς λόγους.
Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει ελπίδα καμία και καλά θα κάνουμε να ετοιμαστούμε για τον επόμενο
θρήνο.

N. Tσάδαρης