Bαρόμετρο
Mπαξίσι και... πρόστιμοH Ελλάδα κινδυνεύει να της επιβληθούν σοβαρά πρόστιμα, μεγαλύτερα από τους φόρους που
εισέπραξε από την εισαγωγή των μεταχειρισμένων.
AΠO καιρό, η Ευρωπαϊκή Ένωση ζητά με επιμονή εξηγήσεις από την ελληνική κυβέρνηση για το
τι προτίθεται να κάνει με τη φορολογία των εισαγόμενων μεταχειρισμένων αυτοκινήτων. Το
αίτημα αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι ο ελληνικός νόμος υπολογίζει με διαφορετικούς
συντελεστές τη φορολογική επιβάρυνση για τα εισαγόμενα μεταχειρισμένα σε σχέση με τα
καινούργια, κάτι που προσκρούει στους κανόνες του ελεύθερου ανταγωνισμού της ΕΕ.
Η αιτία για την πολιτική αυτή έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του ?80, όταν οι εισαγωγές
των μεταχειρισμένων είχαν φτάσει να καλύπτουν το 35% του συνόλου της αγοράς και η Ελλάδα
είχε γίνει σε μεγάλο βαθμό ο «σκουπιδότοπος» της Ευρώπης.
Η τότε κυβέρνηση, για να περιορίσει την εισαγωγή «σαράβαλων», αλλά και για να μη χάνει
έσοδα από τη φορολογία επί του αυτοκινήτου, αύξησε την επιβάρυνση στα μεταχειρισμένα,
ανάλογα με την παλαιότητά τους, πράγμα που περιόρισε σημαντικά την εισαγωγή των
μεταχειρισμένων για εμπορικούς σκοπούς. Παράλληλα, όμως, η ενέργεια αυτή καταδικάστηκε
από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Αντί να προσαρμοστεί τότε η Πολιτεία, επικαλούμενη λόγους ρύπανσης, συνέδεσε τους
αυξημένους συντελεστές των μεταχειρισμένων με το επίπεδο αντιρρυπαντικής τεχνολογίας που
είχε το αυτοκίνητο. Όσο, δηλαδή, πιο παλιά η τεχνολογία, τόσο μεγαλύτεροι οι φορολογικοί
συντελεστές.
Ενώ, για πολλούς και διάφορους λόγους, η πρόθεση της Πολιτείας δεν ήταν λανθασμένη, η
μεθοδολογία ήταν λάθος, τη στιγμή που αποτελούσε σοβαρή παράβαση των Kοινοτικών
κανονισμών. Αν η Πολιτεία, αντί για την εύκολη λύση της αύξησης της φορολογίας, είχε
φροντίσει να χρησιμοποιήσει τη μέθοδο αυστηρών τεχνικών ελέγχων κατά την είσοδο των
μεταχειρισμένων αυτοκινήτων στη χώρα, θα είχε λύσει το πρόβλημα χωρίς να υποπίπτει σε
κάποια παράβαση.
Τώρα, όμως, που ο «κόμπος έχει φτάσει στο χτένι», η Ελλάδα κινδυνεύει να της επιβληθούν
σοβαρά πρόστιμα, αν δε λύσει το πρόβλημα άμεσα. Και είναι πιθανόν τα πρόστιμα να είναι
μεγαλύτερα από τους φόρους που εισέπραξε το Υπουργείο Oικονομικών από την εισαγωγή των
μεταχειρισμένων και να έχουν αναδρομικό χαρακτήρα.
Tο ερώτημα, λοιπόν, που απασχολεί αυτή την εποχή αρκετούς είναι «πώς λύνεται το
πρόβλημα;». Για να βρεθεί η απάντηση, πρέπει να βρεθεί πρώτα από πού πηγάζει το πρόβλημα.
Όταν ψάξει κανείς τα στοιχεία της αγοράς των εισαγόμενων μεταχειρισμένων, ακόμα και στη
δεκαετία του ?80, το πιο «τρανταχτό» στοιχείο που θα ανακαλύψει είναι ότι το ποσοστό των
αυτοκινήτων μεγάλου κυβισμού καλύπτει πάνω από το 65% του συνόλου! Ιδιαίτερα οι μάρκες
Mercedes και BMW είναι πρώτες, με ποσοστό σχεδόν 50% της αγοράς αυτής, αντί του περίπου
3,4% που έχουν τα καινούργια! Πώς εξηγείται αυτό το φαινόμενο;
Απλώς, το φαινόμενο έχει άμεση σχέση με τον υπολογισμό του φόρου ταξινόμησης, που
στηρίζεται στην τιμολογιακή αξία του αυτοκινήτου. Όταν το αυτοκίνητο είναι μεγάλου
κυβισμού, με μεγάλη τιμολογιακή αξία και με υψηλό συντελεστή φορολογίας, τότε είναι
μεγάλος και ο φόρος που προκύπτει και το αυτοκίνητο γίνεται εμπορικά ασύμφορο. Αντίθετα,
όταν η αξία για το ίδιο αυτοκίνητο γίνει μικρή, έστω και τεχνητά, τότε και οι φόροι που
προκύπτουν είναι πολύ πιο μικροί και το εμπορικό κέρδος μεγαλώνει.
Είναι γνωστό ότι, στην αγορά αυτή, οι τιμές τιμολόγησης είναι αδύνατο να ελεγχθούν
αντικειμενικά, με αποτέλεσμα οι υψηλοί φόροι να λειτουργούν έντονα ως κίνητρο
υποτιμολόγησης, ώστε να μειώνεται η φορολογική επιβάρυνση. Η τακτική αυτή της
υποτιμολόγησης γίνεται σε δύο επίπεδα: στην καθαρή αξία του αυτοκινήτου, αλλά και μέσω
του έξτρα εξοπλισμού, που δε φαίνεται πουθενά στο τιμολόγιο.
Αποτέλεσμα είναι να επιτυγχάνεται σημαντικά πιο χαμηλή τελική τιμή σε σχέση με το
αντίστοιχο καινούργιο, επιτρέποντας, παράλληλα, ένα πολύ υψηλό εμπορικό κέρδος! Όλα αυτά,
εξαιτίας ενός αναχρονιστικού φορολογικού συστήματος, το οποίο συχνά έχει κατακριθεί από
το «Βαρόμετρο». Αν η Πολιτεία είχε το θάρρος να καταργήσει το θεσμό της φορολογίας πάνω
στην αγορά του αυτοκινήτου, το κίνητρο υποτιμολόγησης με στόχο το μεγάλο κέρδος δε θα
υπήρχε πλέον! Το δε εισαγόμενο μεταχειρισμένο θα είχε εμπορικό ενδιαφέρον, μόνο αν
μπορούσε να ανταγωνίζεται στο επίπεδο των τιμών την ελληνική εσωτερική αντίστοιχη αγορά
μεταχειρισμένων, η οποία, σημειωτέον, ανέρχεται σε 350.000 αυτοκίνητα σε ετήσια βάση.
Το μέγεθος, λοιπόν, της αγοράς εισαγωγής μεταχειρισμένων αυτοκινήτων θα το ρύθμιζε η ίδια
η αγορά αυτή. Αν οι εσωτερικές τιμές ήταν υπερβολικά υψηλές, τότε θα υπήρχε «ανοικτή
πόρτα» για την εισαγωγή μεταχειρισμένων, ενώ, αν ήταν ανταγωνιστικές, θα υπήρχε ένας
υγιής περιορισμός από την ίδια την αγορά και η Ελλάδα δε θα κινδύνευε να ξαναγίνει
«σκουπιδότοπος» της Ευρώπης.
Η σωστή λύση είναι, λοιπόν, μόνο μία: ο μηδενισμός όλων των φορολογικών επιβαρύνσεων
(πλην του ΦΠΑ) επί της αγοράς του επιβατικού αυτοκινήτου.
Έτσι, η Ελλάδα θα είχε μια ελεύθερη αγορά, απαλλαγμένη από τις πολλές στρεβλώσεις που την
επηρεάζουν εδώ και πολλά χρόνια και η εισαγωγή των όποιων, λίγων, μεταχειρισμένων θα
γινόταν από ιδιώτες (π.χ. φοιτητές ή διπλωμάτες που επιστρέφουν στην Ελλάδα), διότι δε θα
υπήρχε, πλέον, κανένα συμφέρον κάποια επιχείρηση να εισάγει και να εμπορεύεται
μεταχειρισμένα αυτοκίνητα από την Ευρώπη._ Π. Λ.